Ποίημα: Κι ότι Έκανα στη Μάνα μου…

22 Απριλίου 2023 ξημερώματα, κάπως τροποποιημένο.

Έλα γλυκιά μου κοπελιά
Ξημέρωμα απόψε
Και του θανάτου το σχοινί
Απ’ τη ζωή μου κόψε

Κι όταν χωρίσουμε γλυκιά
Να το ενώσεις πάλι
Για να το κόψεις κι αύριο
Ή κάποια μέρα άλλη

Κι όταν θα είμαστε μαζί
Συνέχεια κυρά μου
Κομμένο θα ‘ν’ για πάντα αυτό
Και συ στην αγκαλιά μου

Και δένοντας στην άκρη του
Τον Χάροντα τον ίδιο
Θα ζήσει η Γη αιώνια
Κι ο άνθρωπος το ίδιο

Θα ζήσουν τα μικρά πουλιά
Και τα μεγάλα ακόμη
Άχου γλυκιά να χάιδευα
Την όμορφή σου κόμη

Θα ζουν τα δέντρα στα βουνά
Τα ζώα μες τα δάση
Θα απλώσει κόρη η ζωή
Σ’ ολόκληρη την πλάση

Κι ακόμη γλύκα ας μην με θες
Αν κόψεις το σχοινί μου
Αιώνια θα προσμένω εγώ
Να ‘ρθεις κι εσύ μαζί μου

Εις την παντοτινή ζωή
Για ‘μας και για τους άλλους
Κατόπιν θ’ αναστήσουμε
Τους κάπως πιο μεγάλους

Έτσι και τις μανούλες μας
Που τώρα δεν υπάρχουν
Που όμως όπως φαίνεται
Τη σκέψη μας την άρχουν

Κι είναι πιο εύκολο γλυκιά
Να πάμε εμείς κοντά τους
Όμως ματάκια μου όμορφα
Καλύτερα μακριά τους

Να ‘ρθούν αυτές κόρη στο φως
Στον ήλιο, μεσημέρι
Να περπατήσουμε ξανά, μαζί
Σ’ όσα έχουν πάει μέρη

Θα ‘ταν για με παρηγοριά
Σαν είσαι συ με άλλον
Να είμαι ‘γω μ’ αυτήν μαζί
Κι ας σ’ αγαπάω μάλλον

Μα αγαπώ και τη ζωή
Να παίζω να γελάω
Κι ότι έκανα στη μάνα μου
Σε σένα όλο να κάνω

Τις σκανδαλιές, τα σκέρτσα μου
Τα σκονισμένα ρούχα
Αχ που δεν διάβαζα γλυκιά
Με τα μυαλά μου που ‘χα

Που έπαίζα στη γειτονιά
Κρυφτό, αμπάρζα, μπάλα
Και ότι ώρα ήθελα
Έκανα κόλπα κι άλλα

Που με κυνήγαγε η γλυκιά
Στο Δάσος για να φάω
Και λίγο μόνο που ‘τρωγα
Και προσπαθούσε κι άλλο

Καμιά φορά όταν γιόρταζε
Της πρόσφερα λουλούδι
Και επειδή υπήρχε αυτή
Που ζούσα ήταν τραγούδι

Που όμως δεν τραγούδαγα
μόνο ζητούσα κι άλλα
Κι αυτή τοτε με μπιμπερό
Μου έδινε και γάλα

Μέχρι και το γυμνάσιο
Έτσι· και στο κρεββάτι
Κι εγώ όταν χόρταινα πολύ
της γύριζα την πλάτη

Και τότε ο ύπνος ο γλυκύς
Που χέρια, πόδια λύνει
Έλυνε και της Μάνας μου
Μ’ αυτή ξύπνια να μείνει

Κι αν τότε ήμουνα μικρός
Τώρα ‘μαι πενηντάρης
Κι αν θά ‘σουν η Ελένη συ
Γω θά ‘μουνα ο Πάρης

Κι αν δίναν μάχη οι Αχαιοί
Καθόλου δεν με νοιάζει
Φτάνει γλυκιά να σε κοιτώ
Και να σε κάνω χάζι

Όμως γλυκιά μου δεν σε λεν
Ελένη, μόνο Βάλια
Κι έχεις κυρά τα πιο γλυκά
Της Κρήτης Πορτοκάλια

Μα κάτι θέλω να σου πω
Κόρη και για τον Άρη
Που χαίρεται στον πόλεμο
Το αίμα όποιου πάρει

Κι αν κάποτε γλυκιά δεν ζω
Μου φτάνει που δεν είμαι
Αυτός γλυκιά ο χειρότερος
Καλύτερος του που ‘μαι

Κι αν πήγε με την Αφροδίτη αυτός
Κι εγώ ποτέ μαζί σου
Θεά αυτή, θεός κι αυτός
Σμίξαν, όμως, θυμίσου

Καμιά φορά και τους θνητούς
Τους σμίγει η Αφροδίτη
Κι είσαι για μένα η πιο γλυκιά
Κι ωραία στον πλανήτη

Στέλιος Βερναδάκης

Φωτογραφία: Βαγγέλης Αθανασιάδης
Από την τετραήμερη πεζοπορική εκδρομή μας με σκηνές στο Μαίναλο, τον Οκτώβριο του 2022