Είναι γνωστό ότι όλα τα κόμματα, δίνουν γραμμή για το ποιους θα σταυρώσουν στα ψηφοδέλτια τα μέλη των τοπικών οργανώσεών τους, και αυτοί με τη σειρά τους, δίνουν γραμμή στους φίλους, στους γνωστούς τους, στους ψηφοφόρους του κόμματος.
Και μόνο αυτό που έγραψα ήδη, θα αρκούσε για να καταλάβει, ή να συνειδητοποιήσει, κανείς, τόσο τι συμβαίνει στις εσωκομματικές εκλογές, όσο και στο ποιοι από όλους τους υποψήφιους ενός κόμματος, θα εκπροσωπήσουν τον λαό στη βουλή.
Κι ας ρίχνουν τα κόμματα την ευθύνη για τα αποτελέσματα των εκλογών στα μέσα πανελλήνιας ενημέρωσης.
Γράφω μέσα πανελλήνιας ενημέρωσης και όχι μαζικής ενημέρωσης, επειδή το πλήθος του κόσμου που ενημερώνεται, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κάποιου, οποιουδήποτε είδους, μάζα.
Η γνώμη μου είναι ότι ειδικά οι έγκυρες και ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδες, προάγουν -όσο τους επιτρέπει το αναγνωστικό κοινό με την συμμετοχή του- κυρίως τον δημοκρατικό τρόπο σκέψης.
Να αναφέρω μόνο -ως κάτι το επιπλέον- για το πόσο δεσμευμένοι είναι οι υποψήφιοι βουλευτές στα κόμματα, ότι· για έναν ανεξάρτητο υποψήφιο βουλευτή Δωδεκανήσου· και όλοι οι άνθρωποι που ψηφίζουν στα Δωδεκάνησα να τον ψηφίσουν, δεν συμπληρώνει το πλήθος τους το απαραίτητο 3%, των έγκυρων ψηφοδελτίων του εκλογικού σώματος, για να μπορέσει να μπει και στη βουλή.
Δηλαδή, όσα είναι τα κόμματα στη βουλή, τόσοι άνθρωποι και αποφασίζουν για το ποιοι θα είναι οι βουλευτές, εκπρόσωποι του λαού.
Εννοώ ότι αποφασίζουν μόνο οι αρχηγοί των κομμάτων που βρίσκονται στη βουλή και μακάρι από μία άποψη να αποφασίζουν μόνο αυτοί, γιατί με κάποιο τρόπο έχουν και οι ίδιοι εκλεγεί, όμως μιλάμε συνήθως για πέντε, έξι, ή επτά άτομα.
Γιατί ουσιαστικά για να μπορέσει να μπει στη βουλή ένας υποψήφιος, θα πρέπει να ανήκει σε ένα κόμμα, που να πάρει το απαραίτητο 3% των έγκυρων ψηφοδελτίων ολόκληρου του εκλογικού σώματος και επιπλέον, να σταυρωθεί στο ψηφοδέλτιό του από τόσους, όσους χρειάζεται για να καταφέρει να υπερισχύσει των συνυποψήφιων του.
Ή, να γράψω εναλλακτικά, ως παράδειγμα και μόνο, να είναι μια προσωπικότητα που θα αναδειχθεί, όπως έγινε με τον κ. Βαρουφάκη, που όμως και για το κόμμα του και από το ποιους θα εκπροσωπηθεί στη βουλή, πάλι ο ίδιος ένας αποφασίζει.
Επειδή πρόκειται για δική μου γνώμη, να γράψω επίσης ότι εκτιμώ ιδιαίτερα πολύ τους συνδικαλιστές κι ας ανήκουν οι περισσότεροι σε κάποιο κόμμα.
Κι ας άλλοι από αυτούς έχουν τρόπους και άλλοι, μάλλον, μόνον αισθήματα, ή και τίποτα από τα δύο· για να προσφέρουν, τουλάχιστον αρχικώς με αυτά, τις υπηρεσίες τους στον απλό εργαζόμενο, αλλά και άνεργο.
Πολύ σπουδαίοι είναι και οι άνθρωποι που φροντίζουν για τα δικαιώματα του λαού, παρά τους όποιους συμβιβασμούς χρειάζεται πολλοί από αυτούς να κάνουν, με τα κόμματα ή με οποιονδήποτε άλλον.
Τέλος να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, θα αποτελούσε πρόκληση για την ανέλιξη των έμβιων συμμάχων των κομματικών μηχανισμών, συνδικαλιστών και μη, αυτών που φροντίζουν τον λαό και μη, καθώς και όλων όσων δεν αποτελούν συμμάχους τους, να αναρωτηθούν με ειλικρίνεια, ποια είναι τα αίτια που τους ώθησαν να γίνουν μέλη μιας τοπικής οργάνωσης…
Στέλιος Βερναδάκης
