Στον ενικό απευθύνθηκε προς τον Χρήστο Μελέτη και ο οδηγός του αστικού λεωφορείου στο οποίο ο νεαρός προσπάθησε να επιβιβαστεί με το αμαξίδιό του. Η ράμπα ήταν χαλασμένη, όπως συχνά συμβαίνει, οπότε ο οδηγός αναγκάστηκε να σηκωθεί από τη θέση του για να τον βοηθήσει και εκνευρίστηκε. «Δεν έχεις βοηθό, ρε; Γιατί; Το κράτος σού πληρώνει βοηθό. Οχι όλα στην τσέπη! Να μη βγαίνεις μόνος σου αφού δεν μπορείς»… Ήταν η δεύτερη φορά που ο Χρήστος έπαιρνε λεωφορείο μόνος. Ήθελε να πάει για καφέ με τους φίλους του. Το πλήρωσε με δημόσιο εξευτελισμό και με την προτροπή να μείνει στην αθέατη πλευρά της ζωής, στο σκοτάδι της αναπηρίας.
Ας δούμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη: Η ελληνική κοινωνία δεν έχει «εκπαιδευτεί» στο να κατανοεί τις ανάγκες των ατόμων με αναπηρία. Αν και αρκετά έχουν αλλάξει, έχουμε δρόμο να διανύσουμε. Tα ΑμεΑ πασχίζουν για τα αυτονόητα: ισότιμες δυνατότητες εκπαίδευσης, αναψυχής, άθλησης, ανεξάρτητης διαβίωσης. «Ούτε να μας λυπούνται θέλουμε ούτε να μας αντιμετωπίζουν σαν ήρωες επειδή έτυχε να γεννηθούμε με μια αναπηρία. Μόνο να μας σέβονται», λένε.
Και, δυστυχώς, η υποχρέωση του κράτους για παροχή προσβασιμότητας σε όλους τους πολίτες συνήθως αρχίζει και τελειώνει με εξαγγελίες – έπεα πτερόεντα. Η απόφαση του υπουργού Υποδομών και Μεταφορών Χρήστου Σταϊκούρα να συναντηθεί με τον Χρήστο μετά το συμβάν, «για να συζητήσουμε μαζί του τα θέματα προσβασιμότητας στις δημόσιες συγκοινωνίες», φοβάμαι ότι σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ενταχθεί. Θα έδειχνε την ίδια προθυμία αν δεν είχε γίνει δημοσιοποίηση του σχετικού βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Λόγια. Που πετούν μακριά…
Πηγή: Καθημερινή
