Μία άποψη για την πράξη του έρωτα.
Τα γράφουμε αυτά περισσότερο για τους νέους ανθρώπους.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι -και λίγο πιο έμπειροι να είναι στις ετερόφυλες σχέσεις- το γνωρίζουν.
Γράφουμε για ετερόφυλες σχέσεις, γιατί μονάχα για αυτές γνωρίζουμε.
Κάποιος άλλος άνθρωπος, μπορεί να ισχυριστεί ότι το ίδιο συμβαίνει και με τους εκπροσώπους τού ίδιου -με αυτόν- φύλου και μας φαίνεται και λογικό να είναι έτσι.
Τη διαφορά της ηδονής του έρωτα, από αυτόν της αυτοϊκανοποίησης, δεν την κάνει απλά η ύπαρξη ερωτικού συντρόφου.
Αλλά αυτό που νιώθουν μεταξύ τους, οι δύο ερωτικοί σύντροφοι.
Αυτό που νιώθουν και οι δύο, ο ένας για τον άλλον.
Ακόμη κι όταν νιώθει μόνο ο ένας, θα μπορούσε αυτό να συγκριθεί, με την ικανοποίηση του εαυτού του και όταν απλά φαντάζεται το ίδιο το πρόσωπο που επιθυμεί και εκτονώνεται ερωτικά, ικανοποιώντας σωματικά, απολύτως μοναχά, τον εαυτό του.
Σε καμιά περίπτωση, δεν συμβαίνει το ίδιο με την πράξη του έρωτα, όπως όταν υπάρχει αμοιβαιότητα αισθημάτων, από τον συμπρωταγωνιστή και την συμπρωταγωνίστρια της κλίνης.
Φανταστείτε, κατόπιν τούτων των απόψεων, πόσο στρεβλά, ή πολύ καλύτερα, πόσο διαφορετικά συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς για τον έρωτα, όταν αναλώνεται σε ερωτικές περιπτύξεις, δίχως να αισθάνεται τίποτα για το έτερο πρόσωπο, απλά και μόνο για την εμπειρία.
Στέλιος Βερναδάκης
