Το ποίημα αυτό, μιλάει για τη μητέρα μου και για την κόρη μιας άλλης μητέρας, που με αφορμή τη μνήμη της -μέσα στον Φεβρουάριο- δημιουργήθηκε.
Για αυτό και ναι μεν ο τίτλος του, μιλάει για μια μητέρα, αλλά αυτή δεν είναι η μητέρα μου· σε αντίθεση με το περιεχόμενό του· που η αντιστοίχιση είναι πράγματι με τη μητέρα μου, αλλά ίσως και με εκείνες τις γυναίκες -του τίτλου- στο περίπου…
Η Μητέρα Και Η Κόρη
Μαρία ήσουν η μάνα μου
Κι η Παναγιά μου επίσης
Και ας μην είμαι υιός θεός
Είπα, δεν θα μ’ αφήσεις
Πως δεν θα ‘φήσεις τη ζωή
Αθάνατη θα γίνεις
Την ομορφιά και τη χαρά
Για πάντα εσύ να δίνεις
Έτσι τις έδινες σ’ εμέ
Όσο γλυκιά μου ζούσες
Και ξεπερνάει το άπειρο
Το πόσο μ’ αγαπούσες
Πως συνταιριάξαν μάνα μου;
Στον χώρο και στον χρόνο;
Που ζήσαμε γλυκιά μαζί·
Αρκεί, αυτό και μόνο
Μα θέλω και μια κοπελιά
Κι ας μην την λεν Μαρία
Κι ας της αξίζει ένας θεός
Που είν’ ίδια η Παναγία
Στέλιος Βερναδάκης
Ηλιοβασίλεμα στον Υμηττό, το Σάββατο 27/01/2024
