Το ποίημα, γράφτηκε με αφορμή· που είδα το κορίτσι, τυχαία μία ημέρα, στο σχόλασμα από την εργασία μου· να συνομιλεί, με μια κυρία, στο σαλονάκι του πρώτου ορόφου, πριν από τους διαδρόμους.
Το έγραψα, την άλλη ημέρα· τα ξημερώματα, δηλαδή, της Πέμπτης 14/03/2024· και το συνέχισα λίγο σήμερα, ξημερώματα Κυριακής 17/03/2024.
Καλή σας Ανάγνωση…
Πριν Λυθεί Το Μυστήριο
Απ’ όσα μου συνέβησαν
Δυο-τρία ξεχωρίζω
Και τα θυμούμαι όλα τους
Όποτε σ’ αντικρίζω
Το πρώτο το καλύτερο
Που κάποτε με πόνο
Με γέννησε η μάνα μου
Αχ, να υπήρχε μόνο
Το δεύτερο, που βίωσα
Πιο πρώτα από το πρώτο
Είναι που αισθανόμουνα
Τη Μάνα μου, χαρώ το
Εκεί μέσα στη μήτρα της
Το σκέφτομαι που μ’ είχε
Κι εγώ βαθιά που ένιωθα
Πως πλήρως με κατείχε
Το τρίτο, μα πιο πρόσφατο
Μα πάνε κι έτσι χρόνια
Είναι, εσέ όταν γνώρισα
Πού ‘νιωσα όπως τα πιόνια
Που δεν ορίζουν τίποτα
Μονάχα ακολουθούνε
Κάτι γλυκιά ευρύτερο
Απ’ ότι αυτά κι αν πούνε
Μα κάπου κάπως κάποτε
Κάποιο από ‘κείνα πάλι
Σαν πεταλούδα που ζητά
Της γύρης σου τα κάλλη
Και τον τρελαίνει η σκέψη σου
Και κάνει τα δικά του
Κι ο κόσμος γύρω απορεί
Αν είναι στα καλά του
Ξεφεύγει μάτια μου γλυκά
Θά ‘θελε κι απ’ τον χρόνο
Κι αν κι είναι πια ελεύθερο
Ζητά εσένα μόνο
Άχου ματάκια μου όμορφα
Άραγε τι συμβαίνει
Που όσο κι αν, σε θέλω γω
Στα θέλω σου, αντιβαίνει
Κι αν είναι μεν μυστήριο
Να σ’ αγαπάω τόσο
Αχ, πριν λυθεί ματάκια μου
Θέλω να μάθεις πόσο
Όσο η νύχτα την αυγή
Το μεσημέρι η ζέστη
Κι αν θες, τη φλόγα, μάτια μου
Του έρωτά μου, δες τη
Όσο την κόρη της, μαμά
Να δει μέσα στα Δάση
Νεράιδα όπως και αυτή
Ποτέ, μην και τη χάσει
Όσο η Φύση, τη ζωή
Και η ζωή τη Φύση
Έτσι γλυκιά μου θά ‘θελα
Ο Έρως μας να ζήσει
Γιατί νομίζω κάποτε
Για μας, πως εγεννήθη
Κι ελπίζω ότι μέσα σου
Μον’ λίγο, εκοιμήθη
Όσο ο ήλιος, το πρωί
Τη μάνα της, η κόρη
Κι εγώ χωρίς εσένανε
Που τράβηξα στα Όρη
Όσο τα δέντρα, το νερό
Το άγιο χώμα ακόμη
Κι οι Έλληνες τη Λευτεριά
Σαν αδικούν οι νόμοι
Όσο το γέλιο, τη χαρά
Το δάκρυ της, η λύπη
Όσο κοπέλα που αγαπά
Τον άντρα που της λείπει
Όσο το χώμα, τη βροχή
Τη Γη μας, η σελήνη
Έτσι με ‘λκύεις μάτια μου
Όπως αυτή, εκείνη
Όσο τ’ αστέρια, ο ουρανός
Ο άνθρωπος, να ζήσει
Κι ο διψασμένος μάτια μου
Σε μια πηγή, τη βρύση
Όσο το δίκιο, ο φτωχός
Την καλοσύνη επίσης
Και κάτι γλύκα για να βρω
Να μου μιλάς να ΄ρχίσεις
Θά ‘θελα όλο να μιλάς
Να ‘κούω σου, τους ήχους
Και να τους γράψω μάτια μου
Και να σου πουν τους στίχους
Όλα στα δέντρα τα πουλιά
Που κελαηδούν στα Όρη
Κι αν κάποια δεις μες τα βουνά
Και πλησιάσουν Κόρη
Και φτερουγίσουν γύρω σου
Και παίξουν κελαηδώντας
Κι έπειτα σου θυμίσουνε
Πως ζω εσέ ζητώντας
Θα’ ναι που σαν πουλί κι εγώ
Στα όρη τριγυρνάω
Και θα ‘θελα αν θα ‘θελες
Για σε να κελαηδάω
Στέλιος Βερναδάκης
Κυριακή 30/10/2022, Η Θέα από την Κορυφογραμμή του Κορακοβουνίου στον Υμηττό, Κοιτάζοντας Βόρεια. Στο Βάθος και Απέναντι η Πεντέλη, ενώ στο Βάθος και Αριστερά, η Βόρεια Απόληξη της Πάρνηθας.
