Απόφαση 2499/2012 Του Συμβουλίου Της Επικρατείας

Ακόμη το Ελληνικό σύνταγμα κηρύσσει αυτομάτως αναδασωτέα μία δασική περιοχή που κάηκε, ή υπέστη οποιουδήποτε άλλου είδους καταστροφή.

Επίσης συνταγματικά δεν επιτρέπεται καθόλου η χρήση μίας αναδασωτέας έκτασης, για κάτι πέραν αυτής καθαυτής της αναδάσωσης.

Μία δασική έκταση θα μπορούσε για λόγους ευρύτερους, όπως της κατ’ εξαίρεση επιταγής του γενικού συμφέροντος της χώρας, να χρησιμοποιηθεί και με διαφορετικό τρόπο, όπως την εγκατάσταση αιολικών πάρκων, ή ακόμη και δεξαμενών πετρελαίου.

Όμως στις αναδασωτέες εκτάσεις, ούτε για αυτούς τους λόγους επιτρέπεται να γίνει κάτι, πέραν της αναδάσωσης.

Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα, πάντα στο Ελληνικό Σύνταγμα.

Με μια όμως ξεδιάντροπη ερμηνεία του Συμβουλίου τής Επικρατείας, ξεδιάντροπη τουλάχιστον κατά την προσωπική μας γνώμη, με εισηγήτρια της ερμηνείας αυτής και τότε σύμβουλο επικρατείας, πολύ γνωστό εδώ και λίγα χρόνια άνθρωπο, με την πλέον υψηλή θεσμικά θέση έως σήμερα(2024) στη χώρα μας· μπορούν από το 2012 έως και σήμερα, οι αναδασωτέες εκτάσεις να χρησιμοποιηθούν και για άλλες δραστηριότητες, με τις ίδιες προϋποθέσεις που προέβλεπε το ελληνικό σύνταγμα και για τις ήδη δασικές περιοχές.

Πρόκειται για την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας 2499/2012.

Το επίμαχο άρθρο του Συντάγματος είναι το 117 παράγραφος 3, όμως έχει να κάνει και με το γενικότερο σκεπτικό του νομοθέτη του, σχετικά με τον ξεκάθαρα διαφορετικό τρόπο που αντιμετωπίζει πάντα στο Ελληνικό Σύνταγμα, μία αναδασωτέα έκταση, από μια δασική.

Τόσο ξεκάθαρο τρόπο αντιμετώπισης, που αυτός ήταν και ο σκοπός της συμπερίληψής του στο Σύνταγμα της χώρας, για να μην εκμεταλλεύονται επιτήδειοι τις πυρκαγιές καταπατώντας δασικές εκτάσεις, κάνοντάς τις κυρίως μελλοντικά οικοδομήσιμα οικόπεδα, μάλλον και με πολεοδομική άδεια.

Αν ισχυριστεί κανείς ότι αυτό συνέβαινε στο παρελθόν μόνο στα κοντινά δάση των κατοικημένων περιοχών όπως γράψαμε για τα οικόπεδα, τώρα τη θέση τους έχουν πάρει πια τα αιολικά πάρκα.

Τα αιολικά πάρκα που είναι πολύ πιο επικερδή και φυτρώνουν ακόμη και τον ίδιο χρόνο της πυρκαγιάς στα πρώην ζωντανά δάση μας, τους ναούς δηλαδή της φύσης για ολόκληρη τη Γη, που βιάζονται ασύστολα και κατ’ εξακολούθηση.

Σας βάζουμε ένα κείμενο της κας Μαρίας Καραμανώφ Αντιπροέδρου ΣτΕ ε.τ. και Πρόεδρου του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας:

 

[Αθήνα, 26/7/2023]
«Τις τελευταίες μέρες γίνεται μεγάλη συζήτηση για τη σχέση των ΔΑΣΙΚΩΝ ΠΥΡΚΑΓΙΩΝ με την ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΩΝ ΣΤΑ ΑΝΑΔΑΣΩΤΕΑ.

Η σχέση υπάρχει και είναι άμεση, αλλά δεν είναι αυτή που υπολαμβάνουν πολλοί.

Τα δάση δεν καίγονται προκειμένου να τοποθετηθούν σ’ αυτά ανεμογεννήτριες, αφού αιολικά πάρκα μπορούν ούτως ή άλλως να κατασκευάζονται μέσα σε δάση και δασικές εκτάσεις.

Το επιτρέπει η δασική νομοθεσία, η οποία δυστυχώς τα τελευταία 15 χρόνια, με αλλεπάλληλες τροποποιήσεις, έχει σε μεγάλο βαθμό εξουδετερώσει την συνταγματική προστασία των δασών.

Μέσα στα δάση επιτρέπονται πλέον κάθε είδους χρήσεις, από τουριστικές εγκαταστάσεις και επιχειρηματικά πάρκα μέχρι δεξαμενές αποθήκευσης πετρελαιοειδών, εκπαιδευτήρια, θεραπευτήρια κ.λπ., συμπεριλαμβανομένων και των ανεμογεννητριών.

Το πρόβλημα σε σχέση με τις ανεμογεννήτριες ήταν αλλού.

Σύμφωνα με το ΑΡΘΡΟ 117 ΠΑΡ. 3 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, από τη στιγμή που ένα δάσος καεί και κηρυχθεί υποχρεωτικά αναδασωτέο, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΣΚΟΠΟ ΠΛΗΝ ΤΗΣ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗΣ.

Xρήσεις δηλαδή οι οποίες, καλώς ή κακώς, επιτρέπονται μέσα στα δάση, απαγορεύονται στα αναδασωτέα μέχρι να ολοκληρωθεί η αναδάσωση, μέχρι δηλαδή τα καμένα να ξαναγίνουν πραγματικό δάσος.

Στο μεγάλο χρονικό διάστημα που μεσολαβεί τα αναδασωτέα οφείλουν να παραμείνουν ήσυχα, απάτητα και εκτός κάθε μορφής εκμετάλλευσης.

Το «εμπόδιο» αυτό ήρθε να άρει η γνωστή ΑΠΟΦΑΣΗ 2499/2012 ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ, η οποία, παρά την κατηγορηματικά αντίθετη διάταξη του Συντάγματος, έκρινε ότι στα αναδασωτέα επιτρέπεται να εγκαθίστανται όχι μόνο ανεμογεννήτριες αλλά και κάθε «έργο το οποίο αποβλέπει την εξυπηρέτηση ανάγκης με ιδιαίτερη κοινωνική, εθνική ή οικονομική σημασία».

Με την απόφαση αυτή έγινε μια ριζική τομή στο άβατο των αναδασωτέων.

Από κει και πέρα, όταν ένα δάσος καεί, όπως συμβαίνει όλο και συχνότερα εξαιτίας των πάγιων και αδιόρθωτων αδυναμιών του κρατικού μηχανισμού, ο κάθε επίδοξος επενδυτής ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΔΑΣΩΣΗΣ.

Η εκμετάλλευση των αναδασωτέων μπορεί να ξεκινήσει την επομένη κιόλας της φωτιάς και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση απ’ ό,τι αν επρόκειτο για δάση, αφού η διατύπωση «έργο το οποίο αποβλέπει την εξυπηρέτηση ανάγκης με ιδιαίτερη κοινωνική, εθνική ή οικονομική σημασία» αφήνει περιθώρια για πολλές ερμηνείες.

Το μέλλον, λοιπόν, για τα δάση της χώρας διαγράφεται ζοφερότερο από ποτέ.

Τα δάση μας δεν κινδυνεύουν πλέον μόνο από τις πυρκαγιές, τυχαίες ή μη, ούτε από την ανικανότητα του κράτους για την πρόληψη και καταστολή τους.

Πλήττονται περισσότερο και δη ανεπανόρθωτα από τις δικές μας συνειδητές και καθόλου τυχαίες νομικές επιλογές.»

Μαρία Καραμανώφ

 

αναφέρουμε επίσης ότι δεν γράφουμε συγκεκριμένα ονόματα που έχουν φανερά αναμιχθεί με όλα τούτα, παρόλο που μας ξέφυγαν κάποια στην πρώτη δοκιμαστική και άτυπη έκδοση του βιβλίου.

Δεν γράφουμε επειδή ακριβώς στεκόμαστε αποκλειστικώς εναντίον των αποκρουστικών καταστάσεων και των θεωρητικών ιδεοληψιών τους.

Συνάμα δεν στεκόμαστε καθόλου μα καθόλου εναντίον των οποιονδήποτε ανθρώπων προσωπικά.

Ούτε καν εκείνων που γέννησαν αυτές τις θεωρητικές ιδεοληψίες με τα αποτελέσματά τους.

Ούτε καν και εκείνων που τις υπηρετούν αδιαλείπτως και με υπερβάλλοντα νομίζουμε ζήλο, εναντίον όλων μας.

Επίσης η αναφορά μας δεν είναι ούτε φωτογραφική.

Θεωρούμε ότι οι θεσμικοί ρόλοι εκείνων, που μπορούν και πράττουν από τη θέση που τους έχει δοθεί, εναντίον του λαού οσοδήποτε λίγο ή πολύ, θα πρέπει αυτοδίκαια, τουλάχιστον να δημοσιοποιούνται.

Το αντίθετο μάλιστα δηλαδή το να αποκρύπτονται, θεωρούμε ότι αποτελεί μέγιστο πρόβλημα, για οποιαδήποτε σύγχρονη κοινωνία.

Την ίδια άποψη έχουμε και για τους οικονομικούς κολοσσούς τουλάχιστον της χώρας μας.

Αυτό κυρίως επειδή η οικονομική τους δύναμη, μπορεί και αποδίδει και την εξουσιαστική ικανότητά της στους ίδιους, έναντι του λαού τής εποχής μας.

Μιας εποχής του λαού μας και όχι μόνο του λαού μας, που μπορεί πολύ εύκολα να χαρακτηρισθεί ως εποχή τής ατομικότητας, συνάμα όμως και της πληροφορίας.

 

Αναφέραμε προηγουμένως ότι δεν στρεφόμαστε εναντίον προσώπων, αλλά εναντίων ερμηνειών της περιβαλλοντολογικής νομοθεσίας και εναντίων των πρακτικών που δημιουργούνται βάσει αυτών των αυθαίρετων ερμηνειών.

Μάλιστα να πούμε ότι μπορούμε κιόλας να δικαιολογήσουμε τους πάντες και τα πάντα για τα πάντα, ή μάλλον καλύτερα να βρούμε και να πούμε έναν καλό λόγο για τους πάντες και τα πάντα, για ότι κι αν έχουν κάνει στη ζωή τους.

Αυτό επειδή κατά κανόνα η καλή προαίρεσή, είναι για εμάς αδιαπραγμάτευτο ανθρώπινο χαρακτηριστικό.

Ο κυρίως όμως λόγος είναι ότι η Φύση που αγαπάμε και επιθυμούμε πολύ να της μοιάσουμε, ή έστω επιθυμούμε να προσπαθούμε συνεχώς να είμαστε ή να γινόμαστε άξια παιδιά της, είναι μεν δυναμικότατα κυρίαρχη στον χώρο της, συνάμα όμως δεν επιβάλλεται σε κανέναν έμβιο οργανισμό της, παρά μόνον όταν χρειαστεί να προστατέψει τη ζωή, καθώς και την υγεία, των πολύ περισσότερων άλλων, άλλα και αυτό όχι απόλυτα.

Αυτά δε που αναγκαία χρειάζονται στην αρμονική με την ίδια ζωή τους όλοι οι έμβιοι οργανισμοί της, τα παρέχει ανεξαιρέτως πλουσιοπάροχα.

Δηλαδή το μόνο που κάνει η Φύση στη Γη μας και το κάνει δίχως καμία τυμπανοκρουσία, αν και έχει την απόλυτη δύναμη επιβολής, είναι να αφήνει ελεύθερα τους ανθρώπους να την επιλέγουν στη ζωή τους και κατ’ επέκταση, στη ζωή των παιδιών της κοινωνίας τους.

Ίσως βέβαια όλα αυτά απλά να τα κάνουν οι άνθρωποι που εναρμονίζονται μαζί της.

Είτε εκείνοι είναι θνητοί που φανερά υπάρχουν αλλά δεν έχουν μάλλον τη δύναμη, είτε εκείνοι είναι Αείζωες Δυνατές Αγαποβόλες Φωτεινές Οντότητες, αν όμως υπάρχουν.

Η γνώμη μας για όλα αυτά είναι να μην παίρνουμε καθόλου για λίγη τη Φύση, που φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι εξαιρετικά πλούσια στις εκδηλώσεις της, όπως περίπου είπε κάποτε ο αρχαίος Σοφός Δημόκριτος, στον επίσης αρχαίο Σοφό και Ιατρό Ιπποκράτη.

 

Βέβαια θα επιθυμούσαμε σφόδρα και για εκείνους που αναφερόμαστε και κατέχουν θεσμικούς ρόλους τής πολιτείας, να μπορούσαν να δουν την πραγματική ομορφιά του κόσμου γιατί αν γινόταν αυτό, θα έπρατταν κι ίδιοι σε όλα αναλόγως.

Επίσης να πούμε ότι οι νόμοι είναι νόμοι για όλους και ας έχουν τη δυνατότητα κάποιοι από αυτούς, να τους ερμηνεύουν, να τους τροποποιούν, ή ακόμη και να τους εισηγούνται δημιουργώντας τους κατά το δοκούν.

Όμως διαφωνούμε εντελώς και με όλους αυτούς που καταγγέλλουν ανθρώπους και μη συνειδητοποιημένα προκαλούν κυρίως το μίσος των συνανθρώπων τους, έστω και ως προς τους πραγματικούς ηθικούς και κατ’ ουσίαν αυτουργούς, καταστροφής του φυσικού μας πλούτου.

Το μίσος για οποιονδήποτε λόγο, είτε για τον άνθρωπο-πομπό, είτε για τον άνθρωπο-δέκτη, είναι ότι το χειρότερο.

Είναι ότι το χειρότερο ακόμη και για ολόκληρη την ανθρώπινη κοινωνία, ούτε καν μόνο για την τοπική κοινότητα εκείνων που «δικάζουν» ανθρώπους και όχι που απλά ασκούν την κριτική τους, στις δυναμικά διαμορφωθείσες καταστάσεις.

Ισχύει δηλαδή περίτρανα κι εδώ για το κακό που γίνεται, το ρητό του αρχαίου Σοφού Σοφοκλή:

«Ενός κακού, μύρια έπονται».

Ενός κακού μύρια έπονται, που πράγματι εκείνο το πρώτο γεννημένο κακό, φαίνεται να ξεκινάει ή έστω να φτάνει με κομβικό τρόπο στη διαιώνισή του, στους ανθρώπους που επιλέγουμε να μην κατονομάζουμε.

Βέβαια να πούμε ακόμη ότι, αν μπορούμε να πούμε έναν καλό λόγο για ανθρώπους που κάνουν κραυγαλέα εγκληματικές πράξεις σε επίπεδο χώρας ή και πλανήτη και γενικά αν μπορούμε να τους συμπεριφερόμαστε με περισσή ευγένεια, φανταστείτε πόσο καλύτερα είναι τα αισθήματα που νιώθουμε και οι σκέψεις και οι πράξεις που κάνουμε για τους καταγγέλλοντες ονομαστικά αυτών των ανθρώπων που πράττουν εναντίον της φύσης, που μας πληροφορούν κιόλας για όλα αυτά με κίνδυνο τόσο του εργασιακού τους βίου, όσο και της προσωπικής τους ακόμη ζωής.

Λέγεται για παράδειγμα για τον φασισμό σε φανερή αναλογία με αυτά που γράφουμε, ότι ο κάθε Δημοκρατικός Άνθρωπος, οφείλει τόσα πολλά στους αποκαλούμενους αριστερούς του πλανήτη, όσα ποτέ του δεν θα μπορέσει να ξεπληρώσει.

Επιθυμούμε όμως σφόδρα τη Δημοκρατία και την Ειρήνη για όλους και για όλα και νομίζουμε, ότι αυτές εξαρτώνται πολύ από αυτό που εκπέμπει και κάνει ο καθένας μας.

Η ίδια η εκπεμπόμενη αγάπη των ανθρώπων, που αποτέλεσμά της είναι η Ειρήνη και η ουσία της Δημοκρατίας, επιδράει με έναν τρόπο πολύ ευχάριστο και καθολικό, τουλάχιστον σε όλες τις έμβιες οντότητες του πλανήτη Γη.

Επιδράει στις ίδιες τις έμβιες οντότητες του πλανήτη Γη και στις Πράξεις τους.

Πάρα ταύτα η δικαιοσύνη με καλοσύνη, ευελιξία και επιείκεια, ισχυριζόμαστε ότι μπορεί και εξομαλύνει τις όποιες ακραίες καταστάσεις πραγματοποιούνται πάντα προς το καλύτερο, σε βάθος όμως και η ίδια χρόνου.

 

Στέλιος Βερναδάκης

Βιβλίο: “Άνθρωπος Και Φυσικό Περιβάλλον Στην Εποχή Μας”
Κεφάλαιο: “Απόφαση 2499/2012 Του Συμβουλίου Της Επικρατείας”

 

 

Περπατώντας Με Τον Προεδρικό Ορειβατικό Σύλλογο (ΠΟΣ) Στα Δάση Του Πάρνωνα Κατόπιν Διήμερης Εξόρμησης Στο Καταφύγιό Του, Το Σαββατοκύριακο 11-12/03/2023…