Απόσπασμα Βιβλίου “Αναζητώντας Την Υγεία, Τη Χαρά, Την Ομορφιά, Τη Μακροβιότητα”, Κεφάλαιο “Ο Εαυτός”

Κεφ. 6   Ο Εαυτός

 

Για να δούμε τι γράφει ο πολύ Σπουδαίος Αργύρης Τσακαλίας για τον «Εαυτό», στον επίλογο του πανέμορφου βιβλίου του «Ο Δρόμος Προς Την Αειζωία», Εκδόσεις Μάριος Βερέττας Αθήνα 1997:

«Το 99,9% του εαυτού μας είναι συμπλέγματα κυμάτων φορτωμένων με πληροφορίες

Δεν είμαστε κάτι στερεό.

Τα «υλικά σωματίδια» του σώματός μας αντιπροσωπεύουν το ένα τοις χιλίοις.

Μερικοί κβαντικοί φυσικοί λένε πως και τα σωματίδια συμπεριφέρονται πότε σαν κύματα και πότε σαν υλικά.

Είμαστε δηλαδή ένα αρμονικό σύμπλεγμα κυμάτων.

Η σκέψη, η φαντασία, η επιθυμία, η βούληση, τα συναισθήματα είναι κύματα.

Όταν επομένως εκπέμπουμε κύματα σκέψης, αυτά επιδρούν πάνω μας, αφού είμαστε στην πλειονότητά μας κύματα.

Κάθε εκπεμπόμενο κύμα σκέψης, συναισθήματος, επιθυμίας επηρεάζει την εξέλιξη και ανέλιξή μας.

Να γιατί επιμένουμε να έχουμε θετική σκέψη, φαντασία, επιθυμίες, αισθήματα.

Διαμορφώνουμε τον εαυτό μας ανάλογα με το τι εκπέμπουμε.

Η σκέψη, η φαντασία, η επιθυμία και τα συναισθήματα, όταν εστιαστούν σε συγκεκριμένο σημείο, σε καθορισμένο πρόγραμμα, μπορούν να κατορθώσουν τα πάντα.»

 

Σχολιάζοντας τον επίλογο αυτό του υπέροχου βιβλίου του πολύ Σπουδαίου Αργύρη Τσακαλία «Ο Δρόμος Προς Την Αειζωία», να πούμε αρχικά ότι:

Τις αποστάσεις του πυρήνα από τα ηλεκτρόνια αλλά και των ηλεκτρονίων μεταξύ τους στα άτομα του οργανισμού μας, μπορούμε να τις φανταστούμε όπως τις αποστάσεις του Ήλιου στο ηλιακό μας σύστημα με τους πλανήτες.

Μεταξύ τους δεν υπάρχει «κενό», ποτέ δεν υπάρχει «κενό», αλλά κύματα και πληροφορίες.

Απόδειξη προς τούτο, αποτελεί το γεγονός ότι:

Από τη σελήνη έχουμε ακουστική και οπτική επαφή, τα ηχητικά και τα οπτικά κύματα ταξιδεύουν, οπότε ποιο κενό;

Για να μην πούμε για τα κύματα της βαρύτητας, για τα κύματα του φωτός και γι’ αυτά που πρωτονόμασε ο Αργύρης Τσακαλίας αγαποκύματα, θέλοντας να επισημάνει ότι η αγάπη εκπέμπεται και με κύματα -για παράδειγμα κύματα σκέψης- και επιδρά τόσο στους γύρω μας, όσο και σε εμάς τους ίδιους.

Όταν αναφέρεται κανείς στο κενό, όπως μου έλεγε ο συγγραφέας και άριστος σε όλα φίλος Αργύρης Τσακαλίας, πρακτικά θα πρέπει να διευκρινίσει κενό από τι;

Κενό από νερό, κενό από αέρα, κενό από άζωτο, κενό από χώρο, από χρόνο, από ύλη, από ενέργεια, από τι;

 

Για το ότι «είμαστε ένα αρμονικό σύμπλεγμα κυμάτων», να πούμε ότι  είναι η διττή φύση των σωματιδίων.

Όλα τα σωματίδια συμπεριφέρονται πότε ως σώματα και πότε ως κύματα, όχι όμως ταυτόχρονα.

Σε κάποια φαινόμενα εκδηλώνεται η κυματική τους φύση, σε κάποια άλλα εκδηλώνεται η σωματιδιακή τους.

Η διαφορά με την κλασική θεώρηση του κύματος, στην περίπτωση που ένα σωματίδιο εκδηλώνει την κυματική του φύση, είναι ότι δεν πρόκειται για υλικό κύμα, αλλά για κύμα πιθανότητας.

Οι δύο φύσεις αυτές σωματιδιακή και κυματική είναι συμπληρωματικές.

Η μία δηλαδή δεν αναιρεί την άλλη.

Αυτά βέβαια όλα ισχύουν στον μικρόκοσμο.

Η εμπειρία τής κλίμακας του δικού μας κόσμου είναι εντελώς διαφορετική.

 

Για το «Η σκέψη, η φαντασία, η επιθυμία, η βούληση, τα συναισθήματα είναι κύματα», καλύτερα να μην πούμε ότι είναι κύματα, αλλά ότι είναι και κύματα, εξυπονοώντας ότι στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ περισσότερο, κάτι πολύ παραπάνω.

Απλά υπάρχουν αλληλοεπιδρούν και μεταδίδονται και ως κύματα.

 

Στη συνέχεια, ο λόγος που «διαμορφώνουμε τον εαυτό μας ανάλογα με το τι εκπέμπουμε», δεν συμβαίνει μόνο επειδή θεωρητικά είμαστε ένα αρμονικό σύμπλεγμα κυμάτων και η σκέψη, το συναίσθημα, η επιθυμία, η βούληση, η φαντασία εκπέμπονται από εμάς με κύματα.

Πρακτικά συμβαίνει κυρίως επειδή έτσι λειτουργεί το νευρικό μας σύστημα.

Η κάθε σκέψη και το κάθε συναίσθημα και αίσθημα, δημιουργεί μια ηλεκτροχημική εκδήλωση που λαμβάνει χώρα στα νευρικά κύτταρα, παράγοντας μια σειρά από φυσιολογικές και μετρήσιμες αλλαγές σε ολόκληρο τον οργανισμό.

Αυτό συμβαίνει σε πολύ μεγάλη έκταση κατά τη διάρκεια των πρώτων πέντε χρόνων της ζωής μας και κατά τη διάρκεια της εφηβείας μας, καθώς και ίσως ακόμη περισσότερο, κατά τη διάρκεια που υπάρχουμε ως έμβρυα στην κοιλιά της μητέρας μας.

Με οτιδήποτε τροφοδοτούμε τον εαυτό μας εσωτερικά εμείς οι ίδιοι, ειδικά και με τον ιδιαίτερο τρόπο που το αντιλαμβανόμαστε επεξεργαζόμενο, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, εκείνος μέσα μας το πολλαπλασιάζει κατά τον τρόπο εκείνου που μας προξενεί.

Είτε εκείνο είναι για το καλό το δικό μας και των γύρω μας, είτε δυστυχώς είναι για το κακό το δικό μας ή των γύρω μας, που το τελευταίο εξ ορισμού συμπεριλαμβάνει και το δικό μας κακό.

Το τελευταίο που γράφουμε περί του τι συμπεριλαμβάνει εξορισμού το κακό των γύρω μας, πρακτικά σημαίνει ότι όταν χρειάζεται να επιλέξουμε το καλό το δικό μας, δηλαδή το φαινομενικό δικό μας καλό, ή το καλό των γύρω μας, αυτομάτως θα πρέπει να επιλεχθεί το καλό των γύρω μας.

Τούτο πρακτικώς όπως γράψαμε, για να γίνει μελλοντικά και για εμάς ένα μη πρόσκαιρο καλό, δηλαδή για να μην παραμείνει ένα φαινομενικό για εμάς καλό, δηλαδή για να γίνει ένα στέρεο και με διάρκεια καλό και για εμάς, συνήθως όμως το καλό τούτο ανθίζει ως καλό σε βάθος χρόνου.

Ίσως με μια πρώτη ματιά όλο αυτό που περιγράφουμε εδώ στο σχόλιο του σχόλιου του κειμένου του αξιαγάπητου φίλου μας Αργύρη Τσακαλία, να φαντάζει τραγικό.

Στην πραγματικότητα όμως αντιστοιχεί ίσως και στο ομορφότερο κομμάτι της ανθρώπινης ζωής, ή έστω για να μην υπερβάλλουμε κι εμείς γενικεύοντάς το τόσο πολύ, ίσως να αντιστοιχεί στο ομορφότερο κομμάτι της ζωής κάποιων λίγο πιο παράξενων ανθρώπων, πιο παράξενων ακόμη και από εμάς, ή ίσως ακόμη και από εσάς που διαβάζετε και δίνετε σημασία στα βιβλία μας!

 

Και τέλος για το ότι «Η σκέψη, η φαντασία, η επιθυμία και τα συναισθήματα, όταν εστιαστούν σε συγκεκριμένο σημείο, σε καθορισμένο πρόγραμμα, μπορούν να κατορθώσουν τα πάντα», μπορούν να κατορθώσουν ίσως τα πάντα, συναρτήσει όμως της έντασής τους και του χρόνου διάρκειάς τους.

Και του χρόνου διάρκειάς τους, ακόμη κι αν χρειάζεται να μιλήσουμε για πολύ περισσότερα χρόνια, από αυτά που ζει συνήθως μέχρι σήμερα ένας άνθρωπος.

 

Εδώ βασίζονται όλες οι θεραπείες μας.

Κεντρικό τους σημείο αποτελεί το ότι, όσο πιο έντονα και όσο πιο συχνά, εκπέμπει κύματα σκέψης, φαντασίας, επιθυμίας, βούλησης, συναισθημάτων με θετικό για την υγεία του τρόπο ο θεραπευόμενος, τόσο πιο γρήγορα γίνεται υγιής ξανά.

Επίσης να πούμε ότι με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσαμε να θεραπεύσουμε ακόμη και τις δυσθεράπευτες ασθένειες γήρας και θάνατο, αρκεί να εκπέμπουμε κύματα υγείας, νεότητας και ζωής.

Ή ίσως καλύτερα να εκπέμπει τα κύματα αυτά ένα πολύ δυνατό μυαλό, τόσο δυνατό που ακόμη δεν έχω γνωρίσει, άλλα έχω διαβάσει σε ένα παλαιό βιβλίο του Όλαφ Στάπλεντον, το «Ο παράξενος Τζων» εκδόσεις Αίολος.

Όπως θυμάμαι στο περίπου το βιβλίο, ο παράξενος Τζων προσπαθούσε να βρει άλλους όμοιους με τη δική του νοημοσύνη, ανθρώπους στη Γη, για να επικοινωνήσει μαζί τους, αρχικά εξ αποστάσεως και νοητικά.

Στη συνέχεια έδιναν κάπου ραντεβού και για δια ζώσης επικοινωνία.

Έτσι κατάφερε με τη νοημοσύνη του να επικοινωνήσει και να γνωρίσει από κοντά και μία κυρία πολύ μεγάλης ηλικίας, που φαινόταν όμως εντελώς νεαρή και προσπαθούσε να μάθει τη νοητική αυτή μέθοδό για το πως το καταφέρνει αυτό και στην κόρη της.

Η κόρη της όμως δεν μπορούσε να την εφαρμόσει και ήταν και έδειχνε ήδη ηλικιωμένη, κατά πολύ μεγαλύτερη της μαμάς.

Να πούμε ακόμη ότι σύμφωνα με τον συγγραφέα του, αναφέρεται νομίζω στον πρόλογο ή τουλάχιστον στην αρχή του βιβλίου, το βιβλίο αυτό που μπορεί να φαίνεται φαντασίας, είναι η βιογραφία ενός ανθρώπου που τον ήξερε ο Όλαφ Στάπλεντον από τα πολύ παιδικά του χρόνια και που ήταν ή ίσως και να είναι αν υπάρχει ακόμη, εξαιρετικά ευφυής.

Πρόκειται για τη βιογραφία του παράξενου Τζων, προφανώς όπως αποσπασματικά και με τη δική του νοημοσύνη την κατανόησε ο συγγραφέας του, παράξενου επειδή λόγω της ευφυΐας του διαφέρει ή διέφερε αν δεν ζει ακόμη, πολύ από τους άλλους ανθρώπους.

Επίσης να πούμε για αυτό που γράψαμε, πως τα κύματα αυτά ίσως θα πρέπει να τα εκπέμπει ένα πολύ δυνατό μυαλό, ότι ξεκάθαρα για εμάς το μυαλό δυναμώνει αναλόγως της αγάπης που έχει και πράττει σύμφωνα με αυτήν ο κάτοχός του, συναρτήσει συνάμα της αφοβίας και του πόσο αληθινά υπάρχει και συμπεριφέρεται ως άνθρωπος.

Αυτά όλα είναι αλληλένδετα.

 

Φανερά από την εμπειρία μας, το να εκπέμπει τα νοητικά κύματα που αναφέραμε, ένα πολύ δυνατό μυαλό για να καταφέρει να αυτοθεραπευθεί· ισχύει ακόμη και για πολύ πιο ήπια στη θεραπευτική προβλήματα υγείας και όχι μόνο για τόσο δυσθεράπευτα, όπως το γήρας και ο θάνατος.

Η νοητική μέθοδος μπορεί πολύ εύκολα να χαρακτηρισθεί ως πολύ δύσκολη μέθοδος θεραπευτικής και σίγουρα για αυτή, χρειάζεται να δοθεί και πολύς χρόνος.

Όμως το πολύ μεγάλο όφελος για όλους τους ανθρώπους τής έντονης και συχνής εκπομπής κυμάτων σκέψης, φαντασίας, επιθυμίας, βούλησης, συναισθημάτων με θετικό για την υγεία αλλά και τη ζωή και τους συνανθρώπους τους τρόπο, δεν αναιρείται.

Είναι τουλάχιστον θεραπευτικό για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ίδιου του ανθρώπου.

Ακόμη και για τη χρησιμότητά του στην κοινωνία μας.

Επίσης τον βοηθάει στο να αντιλαμβάνεται την ομορφιά της ζωής και να νοιώθει ένα είδος ευεξίας ακόμη και μόνο με αυτήν την ίδια την ύπαρξή του.

Αυτά όλα με τη σειρά τους ισχυριζόμαστε ότι προλαμβάνουν σε έναν μεγάλο βαθμό τις ανθρώπινες ασθένειες και γενικά τα δεινά της ζωής.

Απλά το θεραπευτικό αποτέλεσμα των γενικά παραδεκτών ασθενειών του ανθρώπου και αφού αυτές εκδηλωθούν, επιτυγχάνεται ίσως στα πλαίσια των δυνατοτήτων τού ανθρώπινου μυαλού· που όμως κι αυτές οι δυνατότητες που ισχυριζόμαστε ότι έχει γενικά το ανθρώπινο μυαλό, είτε είναι έτσι όπως τις ισχυριζόμαστε, είτε όχι· με την προσπάθεια και την εξάσκηση βελτιώνονται.

Ή ακόμη καλύτερα όσον αφορά τα μόλις προηγούμενα, το ίδιο το ανθρώπινο μυαλό κυρίαρχα εξειδικεύεται, σε εκείνα που προσπαθεί και εξασκείται περισσότερο.

Προφανώς όσο πιο μικρός σε ηλικία είναι ο άνθρωπος που θα ξεκινήσει να κάνει κάτι τέτοιο, πάντα και μόνο από δική του επιλογή και χωρίς καμία απολύτως πίεση ή ακόμη και αναφορά στο θέμα, τόσο περισσότερη η βελτιωμένη εξειδίκευσή του στον τομέα που επέλεξε.

Όσο πιο νεαρός είναι κανείς, τόσο πιο εύπλαστη είναι και η δομή των εγκεφαλικών του κυττάρων.

Ξαναγράφουμε πάντα και μόνο από δική του επιλογή και χωρίς καμία απολύτως πίεση, ή ακόμη και αναφορά στο θέμα.

Αυτό το τελευταίο επειδή κιόλας η φύση φροντίζει για όλα, αν και με πολύ αργούς ρυθμούς.

Αν δεν έχει δώσει ακόμη, τη νοημοσύνη σε κάποιον νεαρό άνθρωπο να σκεφτεί και να κάνει κάτι τέτοιο στον εαυτό του, αποκλειστικά και μόνον από δική του επιλογή και χωρίς καμία απολύτως πίεση, ή ακόμη και αναφορά στο θέμα, έχει σίγουρα τον λόγο της.

Χρειάζεται ίσως άλλα πράγματα να μάθει, για να ανταπεξέλθει επιτυχώς στις συνθήκες τής ζωής του.

Στον χώρο και στον χρόνο δηλαδή, που βρίσκεται και υπάρχει.

Για την ακρίβεια χρειάζεται να φωλιάσει η αγάπη μέσα του ακόμη πιο στέρεα, στις οποιεσδήποτε συνθήκες της ζωής του, για να μπορεί και μετά με αυτή να αντιμετωπίζει όλα τα δεινά της.

Συνάμα και αυτές τις οποιεσδήποτε συνθήκες να μπορεί να τις αναγνωρίζει από πριν και να τις προλαμβάνει μονάχα από την προσοχή του, καθόλου δε από φόβο.

Δεν είμαστε όμως κι απόλυτοι, χωρίς βέβαια να έχουμε σκοπό να αφήσουμε και κάποιο οσοδήποτε μικρό παραθυράκι, για κάτι διαφορετικό από αυτό που εκφράσαμε τρεις φορές προηγουμένως και τέταρτη τώρα:

«Πάντα από δική του και μόνο επιλογή και χωρίς καμία πίεση ή και αναφορά στο θέμα».

 

Θα μπορούσαν όμως ίσως όλα αυτά απλά να αναφερθούν μία φορά κατά την εφηβική ηλικία ενός ανθρώπου και αν θελήσει να μάθει περισσότερα και να τα ακολουθήσει, ας τα μάθει και ας τα ακολουθήσει.

Χωρίς όμως το παραμικρό ίχνος προσηλυτισμού, ακόμη κι αν αυτοί που απλά θα του τα αναφέρουν όλα αυτά, είναι οι φυσικοί γονείς του.

 

Η ιστοσελίδα https://www.therapeftis.eu/ αναφέρει σε άρθρο της σχετικά με το πως η σκέψη προγραμματίζει βιοχημικά τα κύτταρα:

«Μια σκέψη είναι (σ.σ. καλύτερα όχι είναι αλλά δημιουργεί, στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερα πράγματα), μια ηλεκτροχημική εκδήλωση που λαμβάνει χώρα στα νευρικά κύτταρα, παράγοντας μια σειρά από φυσιολογικές αλλαγές.

Υπάρχουν χιλιάδες και χιλιάδες υποδοχείς σε κάθε κύτταρο στο σώμα μας.

Κάθε υποδοχέας είναι ειδικός για ένα πεπτίδιο ή πρωτεΐνη.

Όταν έχουμε συναισθήματα θυμού, θλίψης, ενοχής, ενθουσιασμού, ευτυχίας ή νευρικότητας, κάθε ξεχωριστό συναίσθημα απελευθερώνει τη δική του «μάζα» νευροπεπτιδίων.

Αυτά τα πεπτίδια κατευθύνονται ορμητικά μέσα στο σώμα και συνδέονται με αυτούς τους υποδοχείς, που αλλάζουν τη δομή του κάθε κυττάρου στο σύνολό της.

Το σημείο που αποκτά ενδιαφέρον, είναι όταν τα κύτταρα στην πραγματικότητα διαιρούνται.

Εάν ένα κύτταρο έχει εκτεθεί σε ένα συγκεκριμένο πεπτίδιο περισσότερο από τα άλλα, το νέο κύτταρο που παράγεται μέσω της διαίρεσης, θα περιέχει περισσότερο από τον υποδοχέα, που ταιριάζει με αυτό το ειδικό πεπτίδιο.

Παρομοίως το κύτταρο θα έχει επίσης λιγότερους υποδοχείς, για πεπτίδια στα οποία το μητρικό ή αδελφικό κύτταρο δεν είχαν εκτεθεί τόσο συχνά.»

Φανερά ξαναγράφουμε για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται χρόνος, πολύς χρόνος, όμως χιλιοαξίζουν.

Πάντως, όπως ξαναγράψαμε, κάποια από τα ευεργετικά τους αποτελέσματα, μπορεί να τα αισθανθεί κανείς από την πρώτη κιόλας εβδομάδα που θα τα ξεκινήσει.

 

 

Στέλιος Βερναδάκης

 

 

 

 

Βιβλίο: “Αναζητώντας Την Υγεία, Τη Χαρά, Την Ομορφιά, Τη Μακροβιότητα”,

Κεφάλαιο: “6   Ο Εαυτός”.

 

 

Η Ανατολή Από Το Καταφύγιο Πετρόστρουγκα Στον Όλυμπο Το Σάββατο 12/07/2025 Με Την Παρέα Του Προεδρικού Ορειβατικού Συλλόγου (ΠΟΣ)…