Στο κεφάλαιο γίνεται αναφορά σε χρειαζούμενη προσοχή ή και αποφυγή σε κάποιες ιατρικές πράξεις σύμφωνα με τον αρχαίο Σοφό Ιατρό Ιπποκράτη, για κάποιες ημέρες όπως αυτές που διανύουμε.

Γνώμη μας είναι ότι, επειδή από τη γνώση δεν έπαθε κανείς κακό ενώ από την άγνοια μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, πως είναι καλό τις ημέρες αυτές να τις έχει κανείς υπόψη του.

Καλή σας ανάγνωση…

 

Ανέλιξη-Γονιδίωμα-Περιβάλλον-Εγκέφαλος

 

Κατά τη γνώμη μας η Υγεία του ανθρώπου εξαρτάται κυρίως από έξι παράγοντες, που θα τους γράψουμε αρχικώς επιγραμματικά και με ένα σχόλιο και στη συνέχεια θα αναφέρουμε αρκετά περισσότερα πράγματα για αυτούς.

Κατά τη γνώμη μας η Υγεία του ανθρώπου εξαρτάται κυρίως από:

 

α) Την αέναη ανέλιξή του προς την ατέρμονη τελειότητα.

Η ανέλιξη αποτελεί ανάγκη του ανθρώπου.

Η προσωπική του ανέλιξη και η συνολική ανέλιξη του είδους του και όλων των άλλων οντοτήτων που υπάρχουν και με κάποιο τρόπο τα αντιλαμβάνεται και συνυπάρχει αλληλοεπιδρώντας στο Σύμπαν, ενυπάρχει στη φύση του και πραγματοποιείται όταν κάνει πάντα το λεγόμενο καλό.

Ανέλιξη σημαίνει εξέλιξη προς τα άνω, ή αν προτιμάτε βελτίωση.

Για την ανέλιξη του ανθρώπου και του είδος του δεν υπάρχει κάποιο όριο, ισχυριζόμαστε ότι υπάρχει ήδη η δυνατότητα και προσωπικά να συνεχίζεται αέναα.

Όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει πάντοτε το λεγόμενο καλό για όλους τους ανθρώπους τα ζώα και τα φυτά, θα πρέπει σε εκείνους που αναγκαία και μόνο αναγκαία εμμέσως βλάπτει επεμβαίνοντας στην ελεύθερη βούλησή τους, να τους βλάπτει με τη λιγότερο δυνατή επέμβαση στη ζωή τους, σε μέγεθος και διάρκεια.

Η επέμβαση του σε αυτή καθαυτή την ύπαρξή τους, θα πρέπει να είναι αυστηρά και μόνο, για αυταπόδεικτα και πάντα αναγκαίους βιολογικά λόγους.

 

β) Την κίνηση όλων των μερών τού σώματός του.

Την κίνηση όλων των μερών τού σώματός του πραγματοποιώντας τόσο αθλητικές ασκήσεις, όσο και χειρωνακτικές εργασίες.

 

γ) Το γονιδίωμά του.

Γονιδίωμα είναι όλο το γενετικό υλικό ενός οργανισμού.

Λέγεται ότι εξαρτάται σε έναν άνθρωπο από τους προγόνους του, μέχρι επτά γενεές πριν.

 

δ) Το περιβάλλον του -φυσικό και δομημένο- στη χωροχρονική στιγμή που υπάρχει ο ίδιος, την κάθε φορά.

Στη χωροχρονική στιγμή που υπάρχει ο ίδιος την κάθε φορά, δηλαδή στις χωροχρονικές του συντεταγμένες στο Σύμπαν, κατά την κίνησή του σε αυτό.

Όλοι και όλα κινούμαστε, ως προς κάποιο σημείο αναφοράς.

Το φυσικό περιβάλλον περιλαμβάνει ολόκληρη την έμβια και άβια ύλη, που βρίσκεται με φυσικό τρόπο στη Γη.

Το δομημένο περιβάλλον είναι το τεχνητό περιβάλλον ή αν προτιμάτε το ανθρωπογενές περιβάλλον, ως μία ξεχωριστή και άμεσα πραγματοποιήσιμη δυνατότητα τού ανθρώπου, σε σχέση με τις υπόλοιπες οντότητες του πλανήτη Γη.

 

ε) Τη γενικότερη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του ως ένας κρίκος τής πολύ μεγάλης αλυσίδας τού ανθρώπινου είδους, αλλά και την ειδικότερη, την εξατομικευμένη αλληλεπίδραση τού περιβάλλοντός του με τα ιδιαίτερα ως άτομο χαρακτηριστικά του, στον χώρο και στον χρόνο.

Υπάρχει η αλληλεπίδραση του ανθρώπινου είδους με το περιβάλλον του που αποτυπώνεται στο DNA του ή αν προτιμάτε και στο συλλογικό ασυνείδητό του, που διαμορφώνει στον μεγαλύτερο βαθμό και τον ίδιο τον άνθρωπο ατομικά.

Υπάρχει η στιγμιαία αλληλεπίδραση τού περιβάλλοντος με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αποκτάει ο άνθρωπος εκ γενετής κυρίως από τους δύο γονείς του, με αυτό να αποτυπώνεται μόλις κατά τη γέννησή του στην άμεση διαφορά τού γονοτύπου του από τον φαινότυπό του, που η προσωπικότητά του συμμετέχει ελάχιστα στη διαμόρφωσή του αυτή.

Μόλις κατά τη γέννησή του που όμως μάλλον κυρίαρχα τότε, ο φαινότυπος εξαρτάται από τα γονίδια και το ενδομήτριο περιβάλλον του.

Υπάρχει και η ατομική αλληλεπίδραση τού ανθρώπου με το περιβάλλον κατά τη διάρκεια τής ζωής του, σύμφωνα με το γεγονός ότι ο ίδιος μπορεί και επιλέγει συνειδητά ή ασυνείδητα να προσαρμόζεται στο περιβάλλον του και συνάμα σε μικρότερη όμως κλίμακα, μπορεί και επιλέγει συνειδητά ή ασυνείδητα να προσαρμόζει και το περιβάλλον του, στον εαυτό του.

Να προσαρμόζει και το περιβάλλον του στον εαυτό του, μάλλον περισσότερο στις ανάγκες του και λιγότερο για την ώρα -και ευτυχώς για τη συνολική ωριμότητά του- στις επιθυμίες του.

Κατά την προσαρμογή τού ίδιου στο περιβάλλον ή του περιβάλλοντος στον ίδιο, υπάρχει αντίκτυπο στον οργανισμό του και ισχυριζόμαστε ότι δημιουργείται κάποιο πολύ αμυδρό ίχνος και στο DNA του.

Υπάρχει γενικά είτε επιβράβευση στον οργανισμό, είτε κάποιο αντίτιμο με τη μορφή συνήθως μικροπροβλήματος, ή αν προτιμάτε κάποιου είδους αρνητικής χροιάς αποτελέσματος.

Το ίδιο το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις λαμβάνει χώρα στην υγεία, στη χαρά, στην ομορφιά, στη μακροβιότητα, ή και γενικότερα στις δυνατότητες τού οργανισμού.

Του οργανισμού όμως γιατί στο είδος του ή αν προτιμάτε στο DNA, δημιουργείτε πάντα η καλύτερη δυνατή προσαρμογή, δεδομένων των γεγονότων.

Το DNA ισχυριζόμαστε ότι προσαρμόζεται πολύ-πολύ σταδιακά στις επιλογές των εκπροσώπων του και ουσιαστικά μαθαίνει πως να επιβιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο με αυτές.

 

στ) Την εσωτερική αλληλεπίδραση όλων των συστημάτων των οργάνων τού ανθρωπίνου σώματος, κυρίως όμως του νευρικού συστήματος και ειδικότερα του κεντρικού νευρικού συστήματος και από αυτό ακόμη περισσότερο του εγκεφάλου του· με τον πυρήνα των βαθύτερα εσωτερικών διεργασιών που καθορίζουν τη δημιουργία των προϊόντων τής έκφρασης των γονιδίων του.

Όπως δηλαδή ισχυριζόμαστε ότι συμβαίνει αυτή η αλληλεπίδραση, από την ενδιάμεση, προσωπική και σε έναν βαθμό αυτόνομη παρεμβολή κυρίως του εγκεφάλου, μεταξύ των ερεθισμάτων τού περιβάλλοντος και αυτών των βαθύτερα εσωτερικών διεργασιών τού οργανισμού.

Ισχυριζόμαστε ή μάλλον καλύτερα επισημαίνουμε ευθέως, ότι υπάρχουν τόσο καταγεγραμμένα προγράμματα που ακολουθεί ο οργανισμός δηλαδή υπάρχει όπως ξέρουμε το DNA των γονιδίων του, όσο και ενορχηστρωτής των προγραμμάτων αυτών δηλαδή ενορχηστρωτής τής έκφρασης των γονιδίων του, συναρτήσει πάντοτε και του περιβάλλοντος χώρου.

Και ο ενορχηστρωτής τής έκφρασης των γονιδίων του είναι κυρίως το κεντρικό νευρικό του σύστημα και ιδιαίτερα πολύ από αυτό ο εγκέφαλος.

 

Για το (α) να γράψουμε μόνο πως το καλό για εμάς έχει να κάνει με τους σκοπούς του ανθρώπου από τη μητέρα Φύση, όπως νομίζουμε ότι προκύπτουν από τα αρχέγονα ένστικτά του.

Ένα από αυτά τα ένστικτα είναι και το ένστικτο της χαράς, με την έννοια ότι όλοι οι άνθρωποι θέλουν να είναι χαρούμενοι.

Το ένστικτο της χαράς για τον άνθρωπο, μπορούμε να το αναλύσουμε χονδρικά με τη φιλοσοφία τού να ζήσει να ευτυχήσει πάνω στον όμορφο πλανήτη μας, μαζί με τους άλλους ανθρώπους τα ζώα και τα φυτά και ποτέ μα ποτέ εις βάρος τους, συνάμα και με αυτό που του δίνει πλήρη εσωτερική χαρά και πολλή γαλήνη, που ισχυριζόμαστε πως είναι η αέναη ανέλιξή του προς την ατέρμονη τελειότητα.

Γράφουμε για αυτά στο βιβλίο μας «Υγεία Και Φυσικό Δίκαιο» και το κεφάλαιο «Οι Σκοποί Του Ανθρώπου Από Τη Μητέρα Φύση Όπως Προκύπτουν Από Τα Αρχέγονα Ένστικτά Του» όπου θα βάλουμε αυτούσια εδώ, ένα μέρος από την αρχή του:

««Ένστικτο είναι η εγγενής τάση ή ορμή ενός ζωντανού οργανισμού, προς την κατεύθυνση συγκεκριμένων συμπεριφορών ή αντιδράσεων υπό συνθήκες.

Αυτή η τάση προϋπάρχει της μνήμης που προκύπτει από τη μάθηση και παραμένει αναλλοίωτο χαρακτηριστικό ενός βιολογικού είδους»

(Βικιπαίδεια)

 

Σίγουρα πρωταρχικός σκοπός τού ώριμου γενετήσια ανθρώπου αλλά και ολόκληρου τού ώριμου γενετήσια ζωικού βασιλείου, είναι η ικανοποίηση του ενστίκτου της διαιώνισης του είδους όταν η διαιώνιση αυτή κινδυνεύει, που λέγεται ότι είναι και το ισχυρότερο ένστικτο για όλα τα έμβια όντα.

Η Φύση φανερά επενδύει πολύ στην ύπαρξη του κάθε είδους και σε χρόνο και σε κόπο.

Ίσως και για την διαιώνιση του είδους όταν αυτή κινδυνεύει, να έχει δώσει η ίδια η φύση περισσότερη δύναμη στα αρσενικά από τα θηλυκά, μαζί με την ορμή και να τα κυνηγάνε.

Συνάμα και την πολύ μεγάλη αγάπη των θηλυκών, στους απογόνους τους.

Ακόμη σε ατομικό επίπεδο σκοπός του κάθε ανθρώπου είναι και η ικανοποίηση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης.

Η επιθυμία για ζωή αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα για κάθε έμβιο ον και από την πρώτη στιγμή της ζωής του ο άνθρωπος, κάνει ότι χρειάζεται και μπορεί για να επιβιώσει.

Χωρίς τη ζωή για τον άνθρωπο δεν υπάρχουν σε προσωπικό επίπεδο όλα τα άλλα και νομίζουμε ότι αν γίνεται, σκοπός του είναι να ζει και στο διηνεκές.

Αφού εξασφαλιστούν το ένστικτο της διαιώνισης του είδους και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του ανθρώπου, μένει να εξασφαλιστεί και το ένστικτο όπως λέμε εμείς της χαράς, με την έννοια ότι όλοι οι άνθρωποι θέλουν να είναι χαρούμενοι.

Το ένστικτο της χαράς συμπεριλαμβάνει για εμάς και το ερωτικό ένστικτο, είτε συμβαίνει για αναπαραγωγή, είτε μόνο για την από κοινού ευχαρίστηση του ζευγαριού.

Εμπεριέχουμε στο ένστικτο της χαράς και την αναπαραγωγή του ανθρώπου επειδή στους σύγχρονους ανθρώπους δεν κινδυνεύει η διαιώνιση του είδους τους, δεν αναπαράγονται δηλαδή κατά κανόνα για αυτό.

Απεναντίας οι σύγχρονες κοινωνίες σε κάποιες Ασιατικές κυρίως χώρες άλλα και αν δει κανείς συνολικά τον πλανήτη, λέγεται ότι κινδυνεύει ακόμη και από υπερπληθυσμό.

Μπορεί όμως το να εμπεριέχουμε στο ένστικτο της χαράς και την αναπαραγωγή έστω και στις ημέρες μας και ας την εμπεριέχουμε σίγουρα σκεπτόμενοι και την πολύ μεγάλη ευχαρίστηση που δίνει στους μέλλοντες γονείς ένα παιδί, να είναι λάθος.

Ακόμη ισχυριζόμαστε ότι την ικανοποίηση του ενστίκτου της χαράς, της ουσιαστικής και με χρονική διάρκεια χαράς, της πραγματικής και στέρεης χαράς στον χώρο και στον χρόνο και όχι μόνο της στιγμιαίας ή πρόσκαιρης χαράς που μπορεί μελλοντικά και να βλάπτει, θα μπορούσαμε ίσως να την αναλύσουμε βαθύτερα με τους δύο παρακάτω επιπλέον σκοπούς του ανθρώπου.

Ο ένας, ο πρώτος σε μία τουλάχιστον θνητή ζωή από τους επιπλέον σκοπούς του ανθρώπου, είναι για εμάς να ζήσει, να ευτυχήσει πάνω στον όμορφο πλανήτη μας μαζί με τους άλλους κατοίκους του, δηλαδή τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά και τα ανόργανα, σε πλήρη αρμονία και ποτέ μα ποτέ εις βάρος τους.

Θεωρούμε ακόμη ότι ο άλλος σκοπός του ανθρώπου, ο αείζωος θα μπορούσαμε να πούμε ή αν προτιμάτε ο μεγαλόπνοος, είναι για εμάς η αέναη ανέλιξή του προς την ατέρμονη τελειότητα.

 Οι δύο αυτοί επιπλέον σκοποί του ανθρώπου που μόλις αναφέραμε, αλληλοεπιδρούν και ακόμη είναι αλληλένδετοι, αλληλεξαρτώμενοι, αλληλοσυμπληρούμενοι και συνεχώς και ατερμόνως τελειοποιούμενοι.

(Από Το Βιβλίο Μας «Υγεία Και Φυσικό Δίκαιο»)

 

Να πούμε ακόμη ότι αγάπη για εμάς πρακτικά είναι να θέλουμε, να επιδιώκουμε και να προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις για το καλό, χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα.

Χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα εκτός ίσως μοναχά, από την πραγματική και με διάρκεια χαρά που δίδει η ίδια η φύση από μόνη της, όταν σκέφτεται και πράττει κανείς το καλό.

Έχει άμεση σχέση στη ζωή το καλό, με το αίσθημα της χαράς με διάρκεια.

 Το καλό και η χαρά αλληλοεπιδρούν και είναι έννοιες, αλληλένδετες και αλληλεξαρτώμενες.

Αλληλοεπιδρούν απευθείας, άμεσα, συνεχώς και αδιαλείπτως.

 Ως καλό εννοούμε ότι βοηθάει ή δεν εμποδίζει συνολικά όλους τους σκοπούς του ανθρώπου όπως πάντα τους περιγράψαμε, με την προϋπόθεση ότι αυτό συμβαίνει κυρίαρχα και κατά προτεραιότητα υπό το πρίσμα τής επιθυμίας του ενστίκτου τής ουσιαστικής και με χρονική διάρκεια χαράς -της πραγματικής δηλαδή και στέρεης χαράς στον χώρο και στον χρόνο- και καθόλου ίσως της πρόσκαιρης χαράς, που μπορεί μελλοντικά και να βλάπτει.

Δηλαδή συμβαίνει κυρίαρχα και κατά προτεραιότητα, υπό το πρίσμα των σκοπών της ανέλιξης και της ευτυχίας του συνόλου των ανθρώπων, ακόμη καλύτερα και του συνόλου όλων των οντοτήτων της Γης, συμπεριλαμβανομένης και της προσωπικότητας του ανθρώπου που θεωρείτε ότι πράττει το καλό.

 Το ξαναγράψαμε έχει άμεση σχέση το καλό, με το αίσθημα της πραγματικής και στέρεης χαράς.

Το αντίθετο του καλού είναι για εμάς οτιδήποτε εμποδίζει τους σκοπούς του ανθρώπου, όπως πάντα τους περιγράψαμε. 

Ελευθερία για εμάς είναι να μην επεμβαίνει κανείς είτε ατομικά είτε ομαδικά, στην ελεύθερη βούληση του συνανθρώπου του.

Χρειάζονται όσο το δυνατόν περισσότερο στο φυσικό μας κόσμο ορατό και αόρατο, τόσο η αγάπη όσο και η ελευθερία. 

(Από Το Βιβλίο Μας «Υγεία Και Φυσικό Δίκαιο»)»

 

Για το (β) θα αρκούσε να γράψουμε μία μόλις φράση ότι κίνηση ίσον ζωή.

Όμως συνεχίζοντας να πούμε ότι γράφει για την κίνηση η ιστοσελίδα https://physiopain.gr:

“Μας κρατά ενεργούς και ικανούς να κάνουμε ότι θέλουμε.

Βοηθά στη ρύθμιση του ύπνου.

Μειώνει το άγχος.

Βελτιώνει τη διάθεση (ειδικά κατάθλιψη).

Βελτιώνει την ανοσοποιητική λειτουργία (την ικανότητα του σώματός μας να καταπολεμά τη μόλυνση ή την ασθένεια ή το άγχος).

Είναι καλή για τη γενική υγεία (καρδιά, πνεύμονες, μύες και αρθρώσεις).

Βοηθά στον έλεγχο του βάρους.

Είναι εξαιρετική για τον εγκέφαλο (Η άσκηση βοηθά στη διατήρηση ενός υγιούς εγκεφάλου καθώς μεγαλώνουμε).”

 

Να αναφέρουμε κι εμείς ρητώς στα εξαιρετικά σημαντικά οφέλη της κίνησης και το γεγονός ότι με την ταχύτερη ροή τού αίματος που επιτυγχάνεται στον οργανισμό, ξεπερνιέται και διαλύεται μέσα σε αυτό το οτιδήποτε παρεμποδίζει την ελεύθερη κίνησή του, ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο σημείο τής κυκλοφορίας του.

Ακόμη πως με την ταχύτερη ροή τού αίματος βοηθιέται πολύ και η ταχύτερη φυσική αποβολή των συσσωρευμένων τοξινών, καθώς και άλλων επιβαρυντικών για την υγεία συστατικών, από όλα συνολικά τα όργανα και από όλα συνολικά τα κύτταρα τού σώματος και τους ιστούς.

Έτσι καθαρίζει και γίνεται κατάλληλη για την υγεία και η σύσταση του ίδιου του αίματος, που τροφοδοτεί ολόκληρο τον οργανισμό.

Η συσσώρευση των τοξινών δε στον οργανισμό, αποτελεί σημαντικό παράγοντα πρόκλησης ασθενειών.

 

Για το (γ) από την Βικιπαίδεια έχουμε:

“Τα γονίδια είναι αλληλουχίες βάσεων του DNA που μεταγράφονται, στις οποίες περιέχονται πληροφορίες που καθορίζουν τη σύνθεση ενός πολυπεπτιδίου ή ενός μορίου RNA.”

“Στα πεδία μοριακή βιολογία και γενετική, γονιδίωμα είναι όλο το γενετικό υλικό ενός οργανισμού.”

 

Στο (δ) όσον αφορά το “για την κάθε φορά χωροχρονική στιγμή τού ανθρώπου στο Σύμπαν” ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι ο αρχαίος Σοφός Ιπποκράτης στο έργο του “Περί Αέρων, Υδάτων, Τόπων” σε απόσπασμά του στο κεφάλαιο 11 που αφορά συμβουλές προς έναν άλλον ιατρό, αναφέρει σε νεοελληνική απόδοση της φιλολογικής ομάδας των “Εκδόσεων Κάκτος”:

“Χρειάζεται ιδιαίτερη προφύλαξη κατά τις πιο απότομες μεταβολές των εποχών· ούτε να δίνει με τη θέλησή του καθαρτικό ούτε να κάνει καυτηριασμούς ή εγχειρήσεις στη κοιλιά, προτού περάσουν δέκα ημέρες ή και περισσότερες.

Οι ακόλουθες τέσσερις μεταβολές είναι οι βιαιότερες και οι πιο επικίνδυνες:

Τα δύο ηλιοστάσια, ιδιαίτερα το θερινό κι οι δυο λεγόμενες ισημερίες, ιδιαίτερα η φθινοπωρινή.

Πρέπει επίσης να παίρνει καθένας προφυλάξεις κατά την ανατολή των αστερισμών, ιδιαίτερα του Κυνός, μετά του Αρκτούρου και ακόμη, κατά τη δύση των Πλειάδων, γιατί οι αρρώστιες κρίνονται κυρίως αυτές τις ημέρες.”

Σας βάζουμε πότε στο περίπου είναι αυτές οι ημερομηνίες μέσα στο ηλιακό μας έτος.

Στο περίπου επειδή από ηλιακό έτος σε ηλιακό έτος, οι ημερομηνίες αυτές μεταβάλλονται ελαφρώς.

Χειμερινό ηλιοστάσιο περίπου 21 Δεκεμβρίου.

Θερινό ηλιοστάσιο περίπου 21 Ιουνίου.

Εαρινή ισημερία περίπου 21 Μαρτίου.

Φθινοπωρινή ισημερία περίπου 21 Σεπτεμβρίου.

Ανατολή Κυνός περίπου 19 Ιουλίου.

Ανατολή Αρκτούρου περίπου 17 Σεπτεμβρίου.

Δύση Πλειάδων περίπου 6 Νοεμβρίου.

Να αναφέρουμε επίσης ότι προφανώς αυτές οι ημερομηνίες είναι αποτέλεσμα στατιστικών δεδομένων τού αρχαίου Σοφού Ιατρού Ιπποκράτη και αποτελούν παρατηρήσεις τής ασκούμενης ιατρικής τής εποχής του που τις συνδύασε με τις μεταβολές των εποχών.

Νομίζουμε επιπλέον ότι τις συνδύασε και με τις μεταβολές γενικότερα της ανατολής και της δύσης ορισμένων άστρων και όχι μόνο των εποχών, επειδή στον καιρό που υπήρξε, αυτά είχαν ως κύρια σημεία δημόσιας αναφοράς τους οι εξελιγμένοι αρχαίοι λαοί για τον χώρο και τον χρόνο.

Όμως κατά τη γνώμη μας εξακολουθούν να είναι προϊόντα στατιστικής παρατήρησης, ακόμη κι αν είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί η σχέση μεταξύ τού αιτίου και του αιτιατού των παρατηρήσεών του.

Στην εποχή μας η στατιστική αποτελεί τη βάση τής επιστημονικής έρευνας.

Η ίδια η διδασκαλία των θεραπειών τού αρχαίου Σοφού Ιατρού Ιπποκράτη αποτελεί έως και σήμερα, ολόκληρη τη βάση τουλάχιστον της Δυτικής Ιατρικής.

Επίσης στην εποχή μας τα σημεία τής επιστημονικής αναφοράς μας που επηρεάζουν φανερά τα δρώμενα και συσχετίζονται με τις τάσεις των πραγμάτων, είναι οι οικονομικές, οι κοινωνικές, οι πολιτικές, οι εκπαιδευτικές, οι τεχνολογικές εξελίξεις, πληροφορίες, αντιλήψεις και πράξεις ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο, πέραν των μεταβολών του καιρού, των ηλιακών και μαγνητικών ανέμων και καταιγίδων που λαμβάνουν χώρα αρχικά θεωρούμε στη φωτόσφαιρα, πέραν της κοινής ψυχολογίας τού συνόλου των ανθρώπων και άλλων πραγμάτων.

Και άλλων πραγμάτων που συσχετίζονται με πολλά άλλα πράγματα αν όχι με όλα, ακόμη δηλαδή και με την ασκούμενη ιατρική.

Η υπολογιστική στατιστική ικανότητα και η παροχή δεδομένων στην εποχή μας είναι απείρως μεγαλύτερη.

Και σε αυτόν τον τομέα έχουμε πολύ μεγαλύτερο πλεονέκτημα.

Ωστόσο όμως ο αρχαίος Σοφός Ιατρός Ιπποκράτης, σίγουρα επειδή δεν είχε τόσα πολλά υπολογιστικά δεδομένα στη ζωή του, προσπάθησε να εστιάσει -αυτό θα κάναμε και σήμερα- σε αυτά που θεωρούσε πιο ουσιώδη.

Και βέβαια για το αν το έκανε αυτό με επιτυχία, να πούμε ότι δεν είναι τυχαίο που θεωρείτε παγκοσμίως σήμερα Πατέρας της Ιατρικής Επιστήμης και αρχαίος Έλληνας Φιλόσοφος, δηλαδή για εμάς ξεκάθαρα -και με πολύ μετριοπάθεια- αρχαίος Έλληνας Σοφός.

 

Λέγοντας περιβάλλον -πάντα στο (δ)– αναφερόμαστε στο περιβάλλον της Γης -όπως εκείνη υπάρχει και επηρεάζεται στο Σύμπαν- με την ευρύτερη έννοια τού όρου.

Εννοούμε δηλαδή τόσο το φυσικό περιβάλλον της, όσο και το δομημένο.

Το φυσικό περιβάλλον περιλαμβάνει ολόκληρη την έμβια και άβια ύλη που βρίσκεται με φυσικό τρόπο στη Γη.

Εμπεριέχουμε δηλαδή σε αυτό και τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά και τα ανόργανα, καθώς επιπλέον -εδώ εμπλέκεται και το (ε)– και την πρόσληψη στον οργανισμό του από αυτά, το οτιδήποτε χρειάζεται για να λειτουργεί αρμονικά.

Ενδεικτικά να αναφέρουμε σε κατάλληλη αναλογία και ποιότητα οξυγόνο, νερό και φαγητό.

Δεδομένου βέβαια ότι το φυσικό περιβάλλον της Γης και αυτό που προσφέρει σε όλους του ζωντανούς οργανισμούς της, είναι κάτι το ανεκτίμητα περισσότερο από το οξυγόνο, το νερό και το φαγητό, που όμως χρειάζονται απόλυτα σε όλους μας.

Το δομημένο περιβάλλον προκύπτει από την ικανότητα τού ανθρώπου να δημιουργεί κι ένα τεχνητό περιβάλλον, κυρίως σύμφωνο με τις ιδιαίτερες ως είδος ανάγκες του το λεγόμενο και ανθρωπογενές περιβάλλον, που η παρουσία του διαδραματίζει επίσης πολύ σημαντικό ρόλο στην υγεία του.

Στο δομημένο ή τεχνητό περιβάλλον ή αν προτιμάτε στο ανθρωπογενές περιβάλλον, εκτός για παράδειγμα από τα κτήρια, όλα τα τεχνητά αντικείμενα, τις γέφυρες και τους δρόμους εμπεριέχουμε και το νοητικό, το πνευματικό, το εικονικό και το ψηφιακό περιβάλλον, της εποχής μας.

 

Για το (ε) να πούμε ότι όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί αλληλοεπιδρούν και ζούνε αλληλένδετα και αλληλεξαρτώμενα τόσο μεταξύ τους, όσο και με το περιβάλλον τους -φυσικό και δομημένο- και ως είδος.

Μάλλον καλύτερα αυτοί όλοι και όλα αποτελούν το δυναμικό περιβάλλον που συνεχώς προχωράει και κατά τη γνώμη μας ανελίσσεται έστω και με πισωγυρίσματα.

Ο Σοφός Ηράκλειτος είχε πει “ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ”, δηλαδή ότι “όλα είναι ένα”.

Όλα είμαστε ένα.

Καθώς και το περίφημο “ΠΑΝΤΑ ΧΩΡΕΙ ΚΟΥΔΕΝ ΜΕΝΕΙ”, δηλαδή ότι “όλα προχωράνε και τίποτα δεν μένει”.

Το απόφθεγμα ”ΠΑΝΤΑ ΧΩΡΕΙ ΚΟΥΔΕΝ ΜΕΝΕΙ”, μας έχει σωθεί στον “Κρατύλο” του Πλάτωνα:

“Σωκράτης: λέγει που Ἡράκλειτος ὅτι “πάντα χωρεῖ καὶ οὐδὲν μένει,” καὶ ποταμοῦ ῥοῇ ἀπεικάζων τὰ ὄντα λέγει ὡς “δὶς ἐς τὸν αὐτὸν ποταμὸν οὐκ ἂν ἐμβαίης”.”

Νεοελληνική Απόδοση:

“Σωκράτης: κάπου λέει ο Ηράκλειτος ότι “όλα προχωρούν και τίποτα δεν μένει” και απεικονίζοντας τα όντα (τις υπάρξεις) στη ροή του ποταμού λέει ότι “δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δυο φορές”.”

Το “χωρεί” από το “ρει” που συνηθίζεται να λέγεται ότι είπε ο αρχαίος Σοφός Ηράκλειτος έχει πολύ μεγάλη διαφορά, όπως μου είχε επισημάνει εν ζωή ο σύγχρονός μας Αργύρης Τσακαλίας.

Να το εξηγήσουμε λίγο αυτό.

Το “ρει” δηλώνει ότι όλα ρέουν.

Η ροή έχει να κάνει με τα υγρά που όταν ρέουν κυλάνε, προχωράνε δηλαδή προς τα κάτω.

Φιλοσοφικά αυτό κατά μία ακριβή ερμηνεία μπορεί να σημαίνει ότι οι υπάρξεις συνεχώς καθελίσσονται, ή αν προτιμάτε φθίνουν, τουλάχιστον ως προς τη δυνατότητα τής χρήσης της μηχανικής τους ενέργειας βάσει της εντροπίας.

Το “χωρεί” δηλώνει ότι όλα προχωράνε, δηλαδή πως ότι υπάρχει, μπορεί είτε να καθελίσσεται είτε να ανελίσσεται.

Είτε να φθίνει, είτε να αυξάνει.

Να γράψουμε επιπλέον ότι υπάρχει και το αντίθετο της εντροπίας, η λεγόμενη ενθαλπία.

Η εντροπία εκφράζει τη δυνατότητα ενός συστήματος να παράγει μηχανικό έργο, που λένε ότι η δυνατότητα αυτή συνεχώς φθίνει.

Όσο μικρότερη είναι η εντροπία, τόσο μεγαλύτερη η δυνατότητα τού συστήματος να παράγει μηχανικό έργο.

Ένα είδος ενθαλπίας λαμβάνει χώρα κυρίως μέσω των έμβιων οργανισμών, τουλάχιστον στη Γη μας.

Έτσι ενώ η τροφή, το οξυγόνο τής ατμόσφαιρας και το στάσιμο νερό, δεν μπορούν να παράγουν από μόνα τους άμεσα μηχανικό έργο, μέσω της λήψης τους από τους ανθρώπους μπορούν να λειτουργήσουν έτσι οι βιολογικοί τους μηχανισμοί, που οι ίδιοι οι άνθρωποι να βρουν την ενέργεια για να παράγουν με κάποιο μέτρο, μηχανικό έργο.

Προφανώς ισχύει και η περίφημη αρχή της ενέργειας, που ο πρώτος θερμοδυναμικός νόμος αποτελεί μία της έκφραση.

Δηλαδή ότι σε ένα απομονωμένο σύστημα, η ενέργεια ούτε καταστρέφεται ούτε δημιουργείται εκ του μηδενός, αλλά μετατρέπεται σε διαφορετικές μορφές.

Είτε πιο οργανωμένες μηχανικά μορφές για να τις χρησιμοποιήσουν οι άνθρωποι, είτε πιο ανοργάνωτες.

Δηλαδή και με λίγα λόγια όλα προχωράνε -ή αν προτιμάτε εξελίσσονται- και τίποτα δεν μένει, που είναι ακριβώς το περίφημο “πάντα χωρεί και ουδέν μένει” που είπε πριν περίπου 2.500 έτη ο αρχαίος Σοφός Ηράκλειτος.

Κατά τη γνώμη μας ένας γίγαντας στη σκέψη όπως ο αρχαίος Σοφός Ηράκλειτος, δεν νομίζουμε ότι θα μπορούσε να γράψει τουλάχιστον στην ωριμότητά του, ότι όλα φθίνουν.

 

Όμως παρόλο που όπως γράψαμε “όλοι, όλες, όλα είμαστε ένα” και ο κάθε έμβιος οργανισμός ξεχωριστά πόσο μάλλον ο κάθε άνθρωπος, διατηρεί την προσωπικότητά του, την αυθυπαρξία του, τη συνείδησή του και εν τέλει τη μοναδικότητά του, που ως τέτοια είναι λογικό να αλληλοεπιδρά επίσης μοναδικά με το υπόλοιπο περιβάλλον που ζει, τρέφεται, αναπνέει, θεραπεύει τη δίψα του, όλες τις υπόλοιπες ανάγκες του, καθώς και τις περισσότερες από τις επιθυμίες του.

Η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του έτσι ώστε με βεβαιότητα να διατηρεί ατομικά την Υγεία του, ισχυριζόμαστε ότι θα πρέπει να είναι αυτή της καλοσύνης που εκφράζει με λόγια και με έργα κυρίως όμως με έργα, αλλά και αυτά στην πλειονότητά τους ακολουθούν τα λόγια και, που τον βοηθάει πολύ να ανελίσσεται όπως γράψαμε στο (α).

Είναι δε τόσο σημαντικό τούτο, που το αναφέραμε επισημασμένο στο (α) ξεχωριστά από την αλληλοεπίδρασή του με το περιβάλλον, συνάμα και πρώτο στη σειρά.

 

Για το (στ) να πούμε πως ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί και πραγματοποιεί αυτόνομα εσωτερικές διεργασίες που βελτιώνουν συνεχώς τόσο τις λειτουργίες τού οργανισμού του, όσο και την προσωπικότητά του.

Για τις λειτουργίες τού οργανισμού τού ανθρώπου ισχυριζόμαστε ότι ο εγκέφαλος επιδράει σε κάποια κλίμακα, στα προϊόντα τής έκφρασης των γονιδίων του.

Από τη Βικιπαίδεια έχουμε:

“Στη γενετική και ειδικότερα στη μοριακή βιολογία, με τον όρο γονιδιακή έκφραση ή έκφραση γονιδίων χαρακτηρίζεται η διαδικασία εκείνη που προκαλεί τη μεταφορά κωδικοποιημένων πληροφοριών (του γονιδίου), στο λειτουργικό προϊόν του γονιδίου (πρωτεΐνη ή RNA).”

“Το μόριο που προκύπτει ως προϊόν από τη γονιδιακή έκφραση είναι είτε πρωτεΐνη (μετά από μετα-μεταφραστικές τροποποιήσεις πολυπεπτιδικών αλυσίδων) είτε RNA και αναφέρεται ως γονιδιακό προϊόν.”

“Τα γονίδια μέσω των γονιδιακών προϊόντων τους ελέγχουν κάθε κυτταρική δραστηριότητα και κατευθύνουν τη φυσική ανάπτυξη και συμπεριφορά του οργανισμού.”

 

Και ισχυριζόμαστε ότι ο εγκέφαλος επιδράει στα προϊόντα της έκφρασης των γονιδίων του είτε με το συνειδητό μέρος του είτε με το ασυνείδητο, είτε ακόμη και με το ενδιάμεσο τους υποσυνείδητο.

Με το συνειδητό μέρος του ισχυριζόμαστε ότι επιδράει σε κάποια κλίμακα κυρίως με αυτά που τον απασχολούν και σκέφτεται κατά τη διάρκεια της κάθε ημέρας του, καθώς και με το τι φαντάζεται για τα ίδια.

Και με τα τρία μέρη του δηλαδή το συνειδητό, το ασυνείδητο και το υποσυνείδητο ισχυριζόμαστε ότι επιδράει σε κάποια κλίμακα ανάλογα με το πως αντιμετωπίζει τα γεγονότα και κυρίως, αν φοβάται ή αν είναι θαρραλέος μαζί με όλα τα ενδιάμεσα στάδια αυτών των δύο καταστάσεων.

Και τούτο κυρίως επειδή ισχυριζόμαστε ότι όταν πραγματικά ο άνθρωπος δεν φοβάται στο παραμικρό το οτιδήποτε, πράττει πάντα το καλό.

Η πραγματική αφοβία δίνει την ελευθερία και ερωτηθείς για το τι είναι ελευθερία ο Περίανδρος ο Κορίνθιος ένας από τους 7 Σοφούς της αρχαιότητας αν και τύραννος, είχε πει ότι είναι η αγαθή συνείδηση.

Ερωτηθείς πάλι τι είναι η αγαθή συνείδηση, απάντησε η εσωτερική επίγνωση των πράξεών μας.

Σχολιάζοντας το γεγονός της τυραννίας του, να πούμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι η Δημοκρατία και εννοούμε την άμεση Δημοκρατία με τους σύγχρονους όρους, όταν χρειάζεται θα πρέπει να επιβάλλεται.

Εμείς ακόμη και σε αυτό έχουμε τις ενστάσεις μας.

Όχι όμως όταν επιβάλλεται με κοινούς για όλους νόμους.

Εν ολίγοις συμφωνούμε για την εποχή μας δεν συμφωνούμε όμως απόλυτα για παράδειγμα στις παρέες, επειδή θεωρούμε με βεβαιότητα ότι σε βάθος χρόνου όλα άρα και οι άνθρωποι, ρυθμίζονται και αυτορρυθμίζονται από τη φύση.

Είναι όμως απείρως καλύτερα να επιβάλλεται η Δημοκρατία και εννοούμε πάντα την άμεση Δημοκρατία και στις παρέες, από το να επιβάλλεται η θέληση λιγότερων ή και ενός μόλις ανθρώπου ακόμη και Σοφού.

Αυτό κυρίως επειδή ο άνθρωπος που δεν δοκιμάζει και πρακτικά τη γνώμη του, ή ακόμη και που απλά δεν τη λέει αφού μπορεί να μην έχει νόημα, δεν του δίνεται η δυνατότητα να την αναλογιστεί βλέποντας την στην πράξη ή και ακούγοντας μόνο επιχειρήματα εναντίον και υπέρ της και έτσι να βελτιωθεί ως άνθρωπος.

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι που από αφοβία προς κάποιον τους διακατέχει ο πόθος για το κακό του, ισχυριζόμαστε ότι είναι επειδή αισθάνονται μειονεκτικά απέναντί του ως άνθρωποι.

Αν δεν φοβόντουσαν φιλοσοφημένα να μειονεκτούν ως άνθρωποι έναντι άλλων ανθρώπων, θα προσπαθούσαν απλά να γίνουν καλοί τουλάχιστον όσο και οι γύρω τους, γιατί όλα αυτά εκτός από πρόσκαιρα, μπορούν και εξελίσσονται βελτιωμένα προς όλους και τον καθένα.

 

Δεν έχουμε δει να υπάρχει κάποια σχετική έρευνα όμως εκτιμούμε ότι η αφοβία, θα μπορούσε να είναι ένα ισχυρό χαρακτηριστικό των υγειών και μακρόβιων ανθρώπων.

Από την άλλη μεριά όμως από αφοβία ή και άγνοια κινδύνου, μερικοί άνθρωποι μπορεί να το παρακάνουν με τα ρίσκα που θα πάρουν στη ζωή τους.

Για αυτό και αν πέσουν κάπως έξω στις εκτιμήσεις τους, οι συνθήκες που πιθανότατα θα δημιουργηθούν, μπορεί να επηρεάσουν την υγεία τους σφόδρα.

Χρειάζεται πολύ να υπάρχει κάποιο μέτρο στα ρίσκα που παίρνει κανείς.

Μέτρο με την έννοια του να μην το παρακάνει με την επικινδυνότητά τους.

Μπορεί κανείς να είναι προσεχτικός, χωρίς όμως και να φοβάται.

Δηλαδή η προσοχή που θα δίνει στα πράγματα και στις καταστάσεις, να είναι αποτέλεσμα τής παρατήρησης του ως τρόπος ζωής και της επεξεργασίας αυτών που παρατηρεί με το μυαλό του και, όχι του φόβου του για αυτά.

 

Καλύτερα αν προτιμάτε κι εσείς αντί για την αφοβία, να πούμε ότι η ασφάλεια γενικώς που μπορεί να νιώθει κανείς στο κοντινό του την κάθε φορά περιβάλλον, πως μπορεί να είναι ένα ισχυρό χαρακτηριστικό των υγειών και μακρόβιων ανθρώπων.

Η ασφάλεια αυτή θα μπορούσε να προέρχεται από ένα αντικειμενικά ασφαλές κοντινό περιβάλλον, όμως εκτιμούμε ότι προέρχεται πραγματικά σε έναν άνθρωπο κυρίως από τη συνειδητοποίηση του ότι αν λειτουργήσει ορθά το μυαλό του, όλα αντιμετωπίζονται παλεύοντάς τα.

Ειδικά όταν αυτό του το λέει και η εμπειρία του στη ζωή.

Η εμπειρία του στη ζωή, τον κάνει να έχει αρκετή εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

Έτσι που να θεωρεί πως πιθανότατα μπορεί να καταφέρει οτιδήποτε κι αν προκύψει σε αυτήν.

Και συνεχίζοντας τη σκέψη μας, να τον κάνει θεωρητικά να μην φοβάται ίσως και καθόλου το μέλλον, με θεωρητική συνέπεια να ζει κυρίως στο παρόν.

Τα γράφουμε αυτά δεδομένου του γεγονότος ότι ακόμη και το πιο αντικειμενικά ασφαλές περιβάλλον είναι πάντοτε δυναμικό και σε έναν βαθμό απρόβλεπτο, ίσως και αρκετά κάποιες στιγμές, για τον μέσο άνθρωπο.

Φανερά όμως είναι καλύτερα η ασφάλεια να προέρχεται από ένα αντικειμενικά ασφαλές περιβάλλον και όχι από το υπερβολικό θάρρος ενός ανθρώπου, σύμφωνα και με ένα σύνθημα που έχει γράψει μία κοπέλα στον τοίχο μίας αυλής ενός σπιτιού στο Δήμο Ζωγράφου:

“Το βράδυ να είμαστε ελεύθερες και όχι γενναίες”.

Υπάρχουν πολλές και τεκμηριωμένες έρευνες για την ασφάλεια που νιώθει κανείς και το πολύ σπουδαίο έργο που αυτή επιτελεί μακροχρόνια στην υγιή λειτουργία τού ανθρώπινου οργανισμού.

Δηλαδή από την ακριβώς αντίθετη πλευρά.

Υπάρχουν πολλές και τεκμηριωμένες έρευνες για την ανασφάλεια που μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος στη ζωή του και τις αρνητικές επιπτώσεις της στην υγεία του.

Ειδικά για την ανασφάλεια τής προσωπικής του και της οικογενειακής του επιβίωσης.

Το σύστημα των ενδοκρινών αδένων είναι προγραμματισμένο να παράγει τις κατάλληλες για τον οργανισμό του ανθρώπου ορμόνες και να ρυθμίζει συνάμα κατάλληλα και τη λειτουργία των ιστών του.

Το να νιώθει κανείς ανασφάλεια για κάτι οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, δημιουργεί στο μυαλό του σκέψεις που επηρεάζουν άμεσα με έναν όμως αρνητικό τρόπο, τουλάχιστον το σύστημα των ενδοκρινών αδένων του.

Το ίδιο σύστημα τού οργανισμού με τη σειρά του παράγει ορμόνες που με μέτρο σε κάποιες περιπτώσεις δηλαδή αν για παράδειγμα είναι ελαφρύ άγχος και όχι φόβος, μπορεί και να χρειάζονται για να ανταπεξέλθει στις ιδιαίτερες περιστάσεις τού περιβάλλοντός του.

Με μέτρο και για λίγο δηλαδή, μπορεί να του κάνουν κάποιες φορές και καλό.

Να τον δραστηριοποιούν κι έτσι να μπορεί τόσο να ανταπεξέλθει στις πρόσκαιρες ειδικές συνθήκες που έχουν προκύψει στη ζωή του, όσο και να απολαύσει τα εσωτερικά οφέλη για τον οργανισμό του αυτής της δραστηριοποίησης.

Όταν όμως αυτές οι συνθήκες του προκαλούν φόβο και ανασφάλεια ειδικά με διάρκεια, βλάπτουν μελλοντικά πολύ σοβαρά την υγεία του.

Ένα περιβάλλον μπορεί και δημιουργεί αντικειμενική ανασφάλεια σε έναν άνθρωπο, όπως για παράδειγμα η πιθανή έκθεση του σε κάποια χημικά που υπάρχουν σε αυτό, ή πάλι από εντελώς διαφορετική σκοπιά η πολύ φτώχεια και η ανεργία.

Μπορεί όμως και δημιουργεί και εντελώς υποκειμενική ανασφάλεια, όπως για παράδειγμα η φοβία του να προκύψει κάποια ίσως και πιθανή εχθρική για αυτόν μελλοντική κατάσταση από κάποιον ή κάποιους συνανθρώπους του, που όμως τη μεγεθύνει αρκετά παραπάνω στο μυαλό του από την πιθανότερη μελλοντική πραγματικότητα.

Για αυτόν τον λόγο και προσπαθώντας να δώσουμε κατατετμημένη την όλη εικόνα, θα μπορούσαμε να λέγαμε για το (δ) ότι αποτελεί την απευθείας εξωτερική αλληλεπίδραση τού ανθρώπου περισσότερο με το άβιο και προβλέψιμο περιβάλλον του, με μη όμως φανερά διακριτό το σημείο και το ποσοστό που συμμετέχουν σε αυτό και οι έμβιοι οργανισμοί του.

Ενώ για το (στ) όσον αφορά τον εγκέφαλο, ότι έχει να κάνει με την επεξεργασία περισσότερο του έμβιου δυναμικού του περιβάλλοντος, όπως αυτό προκύπτει από τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά.

Το έμβιο δυναμικό περιβάλλον φανερά για τον άνθρωπο χρειάζεται μεγαλύτερη επεξεργασία από το άβιο, πράγμα που γίνεται αρχικώς εσωτερικά κυρίως από το μυαλό του.

Θα πρέπει επίσης επιπλέον για το (στ) όσον αφορά τον εγκέφαλο και τα δυναμικά περιβάλλοντα, να συμπεριλάβουμε και την επεξεργασία των ιδεών, των εννοιών, των ενεργειών, των πραγματικών καταστάσεων, των ζυμώσεων, των νοητικών, των εικονικών και ψηφιακών οντοτήτων τής εποχής μας.

 

Η επεξεργασία αυτή που αναφέρουμε για το (στ), πραγματοποιείται κυρίως από τον εγκέφαλο και ισχυριζόμαστε ότι συμβαίνει με έναν τρόπο τόσο αντικειμενικό, όσο και υποκειμενικό.

Το αντικειμενικό κομμάτι αυτού του τρόπου έχει να κάνει κυρίως με τις κοινές σκέψεις, τους φόβους, τις ανησυχίες, αλλά και τις χαρές που κάνουν οι άνθρωποι ενστικτωδώς ως είδος ή αν προτιμάτε εγγενώς ως οργανισμοί, σε παρόμοιες δυναμικές καταστάσεις.

Ακόμη έχει να κάνει και με κάποιο λογικό μέτρο που μπορεί να ρυθμίζει τη μέση αντίδραση τού ανθρώπου, που προκύπτει από αυτές τις σκέψεις, τους φόβους, τις ανησυχίες, αλλά και τις χαρές του.

Το υποκειμενικό του κομμάτι έχει να κάνει κυρίως με τη φαντασία τού ανθρώπου, δηλαδή με τις πολλαπλές εικόνες που δημιουργεί το μυαλό ίσως κάποιες φορές και αχαλίνωτα, ίσως κάποιες φορές και από μόνο του.

Ακόμη έχει να κάνει και με τις αυτοματοποιημένες πολλαπλές εικόνες που δημιουργούνται στο μυαλό από την προβολή, τόσο τού φυσικού όσο και του δομημένου, περιβάλλοντος.

Πολλαπλές αυτοματοποιημένες εικόνες που γεννιούνται στο μυαλό, εξαρτώμενες κυρίως από τα ιδιαίτερα παιδικά βιώματα του ανθρώπου, καθώς και των τότε αλλά και μετέπειτα, συνειδητών ή ασυνείδητων σκέψεων του πάνω σε αυτά.

Συνάμα ο προσανατολισμός τής φαντασίας τού ανθρώπου επηρεάζεται αρκετά όμως λιγότερο και από τα μετέπειτα βιώματά του και τις σκέψεις του πάνω σε αυτά, αναλόγως πάντα και της προσπάθειας του να βελτιώσει κάτι.

Η πανομοιότυπη επανάληψη μιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς δηλαδή η συνήθεια ακόμη και μόνο στη σκέψη, είναι που δημιουργεί αυτή τη δεύτερη φύση στον άνθρωπο, που αναφέραμε στην αρχή του προηγούμενου κεφαλαίου “Υγεία”.

Του δημιουργεί μία δεύτερη φύση τέτοια ώστε ο ίδιος ο οργανισμός του ακόμη κι αν αυτή του είναι επιβλαβής, η επανάληψη τού βιώματος της να του δίνει άμεση χαρά μιας και έχει γίνει κατά κάποιον τρόπο φύση του και έτσι, να την αναζητάει και να την επιδιώκει.

Να την αναζητάει και να την επιδιώκει, χωρίς όμως στην ουσία αυτή η χαρά του να ανταποκρίνεται πάντα και στον πυρήνα των πραγμάτων τής ανθρώπινης φύσης και άρα στην ουσιαστική και με διάρκεια χαρά του και κατ’ επέκταση στην αδιαπραγμάτευτη και ορθή πλέον αναζήτησή της και επιδίωξη, σύμφωνα με κάποιον από τους σκοπούς τού ανθρώπου που θα παρουσιάσουμε και θα αναπτύξουμε σε επόμενο κεφάλαιο.

(σ.σ. Εδώ η αναφορά αφορά πλέον το βιβλίο μας «Υγεία Και Φυσικό Δίκαιο».

Γράψαμε λίγα πράγματα για αυτά προηγουμένως, για τη σχέση της ουσιαστικής και με διάρκεια χαράς με το να πράττει κανείς το καλό.

Θα διαβάσετε όμως και λίγα όπως υπάρχουν στο βιβλίο που σας γράψαμε μόλις πιο πάνω στο σχόλιο, στην αρχή του κεφαλαίου «Αλληλεπίδραση Του Ανθρώπου Με Το Περιβάλλον Και Τον Περίγυρό Του».)

 

Η ορθή και αδιαπραγμάτευτη σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση αναζήτηση και επιδίωξη τής χαράς και της ευχαρίστησης και όχι απλά σύμφωνα με την επίκτητη δεύτερη φύση τού ανθρώπου που αναφέρουμε, συμβάλλει εξαιρετικά πολύ στη διαμόρφωση τής υγείας του.

 

Σε αυτό το υποκειμενικό του κομμάτι που αναφέραμε προηγουμένως, είναι που εμπλέκεται σφόδρα και αυτόνομα η προσωπικότητα που έχει διαμορφώσει και εξακολουθεί να διαμορφώνει, ο ίδιος ο άνθρωπος.

Επίσης και η κουλτούρα που έχει και διαμορφώνει από την αρχή της ζωής του, από τη συνειδητή και την ασυνείδητη στάση του, προς όλες τις καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν σε αυτήν.

Μία συνολικά ατομική στάση ζωής που μπορεί ο άνθρωπος να την επιλέγει με καίρια για την προσωπικότητά του ελευθερία, όταν ειδικά την επιλέγει συνειδητά.

Και στην οποιαδήποτε όμως ασυνείδητη έκφρασή του κανείς, μπορεί και επεμβαίνει με κάποια ελευθερία σε αυτήν του τη στάση, επειδή ο συνειδητός νους επηρεάζει και διαμορφώνει σε έναν βαθμό, το ασυνείδητο μυαλό.

 

Αυτά όλα είναι πολύ σημαντικά για τον άνθρωπο, κυρίως επειδή επαναλαμβάνοντάς τα για πολύ καιρό, του γίνονται συνήθεια.

Όπως γράψαμε προηγουμένως η συνήθειά του αυτή θα αποτελέσει μία δεύτερη φύση του, που θα την αναζητάει μέχρι να προκύψει κάποια άλλη συνήθεια στη ζωή του, για το ίδιο ακριβώς ερέθισμα τού περιβάλλοντος χώρου του, εσωτερικού και εξωτερικού.

Θα την αναζητάει ακόμη κι αν αυτή η συνήθεια είναι επιβλαβής για τον εαυτό του, ή και για τους γύρω του.

Αυτή η δεύτερη φύση του που αναφέρουμε, επειδή ο άνθρωπος την αναζητάει ακόμη κι ασυνείδητα δηλαδή αντανακλαστικά και αυθόρμητα, μπορεί να επηρεάζει καίρια την υγεία του και γενικότερα την πορεία του εαυτού του, στον χώρο και στον χρόνο.

 

Ο Σοφός Ιπποκράτης, από την μεριά των Ιατρών, είχε πει:

«Είναι πιο σημαντικό να γνωρίζουμε τι είδους άτομο έχει μια ασθένεια, από το να γνωρίζουμε τι είδους ασθένεια έχει ένα άτομο»

Ιπποκράτης

 

Η αλληλεπίδραση με τα προϊόντα τής γονιδιακής έκφρασης συμβαίνει και μέσω τού μεταβολισμού των τροφών και συνολικά από την λειτουργία όλων των συστημάτων των οργάνων τού ανθρωπίνου σώματος, που εμπλέκεται έτσι και το (ε).

Γράψαμε όμως για εκείνο που ισχυριζόμαστε ότι συμβαίνει στο (στ), ότι πραγματοποιείται κυρίαρχα από τον εγκέφαλό του και επειδή εκτός των άλλων αυτός ως όργανο του κεντρικού νευρικού συστήματος, είναι ο βασικός και κύριος ρυθμιστής και όλων των άλλων συστημάτων του οργανισμού του.

Το κεντρικό νευρικό σύστημα συμπληρώνει ο νωτιαίος μυελός, όμως όλα τα συστήματα των οργάνων τού ανθρώπινου σώματος βάζουν το λιθαράκι τους και όχι μόνο το νευρικό σύστημα και ειδικότερα το κεντρικό νευρικό σύστημα, που αναφέραμε.

 

Στέλιος Βερναδάκης

Βιβλίο: “Αναζητώντας Την Υγέια, Τη Χαρά, Την Ομορφιά, Τη Μακροβιότητα”
Κεφάλαιο: “Ανέλιξη-Γονιδίωμα-Περιβάλλον-Εγκέφαλος”

 

 

Πανσέληνος Σεπτεμβρίου 2024 Στα Ιλίσια Τις Πολύ Πρωινές Ώρες Ή Αν Προτιμάτε Τα Ξημερώματα…