13    Η Κύρια Αιτία Του Προβλήματος Του Ρατσισμού Κατά Τη Γνώμη Μας

«Χρειάζεται με βεβαιότητα να αναφέρουμε ότι το παρόν κεφάλαιο δεν έχει ως στόχο να κατηγορήσει τους λεγόμενους αντιρατσιστές, παρά μόνο να αναδείξει μια κρυφή ίσως πτυχή του φαινομένου.

Επίσης αποτελεί τη συνέχεια άλλων κεφαλαίων, που αναφέρονται στο φαινόμενο του ρατσισμού, καθώς και προλεγόμενα άλλων κεφαλαίων, πάντα από τη σκοπιά του βιβλίου «Άνθρωπος Και Δημοκρατία».

Αν αισθανθούν κάποιοι ότι είμαστε υπερβολικοί στο να γράφουμε τέτοια και για τους λεγόμενους αντιρατσιστές, θα πούμε ότι μπορεί να έχουν και δίκιο.

Θα πούμε ότι μπορεί να έχουν και δίκιο, όμως θα προσθέσουμε ότι μπορεί να έχουν και δίκιο για την εποχή μας και την Ελλάδα.»

Ηριδανός

 

Η κύρια αιτία τού προβλήματος του ρατσισμού ενός ανθρώπου, νομίζουμε ότι δεν είναι πως δεν μπορεί να αντέξει τη διαφορετικότητα των άλλων ανθρώπων, αν και υπάρχει και αυτή.

Ούτε γιατί έχει κανείς τη στρεβλή ομολογουμένως αντίληψη, ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι.

Σίγουρα καθόλου και επειδή έχει μια γνώμη, οποιαδήποτε γνώμη.

Μια γνώμη έστω κι αν ακόμη είναι για το αν θα πρέπει στην εποχή μας και την κοινωνία μας, να ενθαρρύνεται κάποιος σεξουαλικός προσανατολισμός.

Πράγματι όμως ιδανικά, δεν θα πρέπει να ενθαρρύνεται κανένας.

Όταν όμως δεν γίνεται αυτό το ιδανικό, η γνώμη μας είναι ότι το καλύτερο είναι, να υπάρχει ισορροπία στις αντιμαχόμενες πλευρές που ενθαρρύνουν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.

Και αυτό συνήθως συμβαίνει καταλλήλως με έναν τρόπο αβίαστο από την ίδια τη φύση και αυτό που κάνει να νιώθουν με κάποιο μέτρο, μέτρο όχι στις δυνατότητές τους αλλά μάλλον μόνο χρονικό για να προκύψουν αυτές, όλοι οι έμβιοι οργανισμοί της.

Όλα ρυθμίζονται και αυτορυθμίζονται.

Η κύρια αιτία τού προβλήματος του ρατσισμού όπως γράψαμε και προηγουμένως, είναι κατά τη γνώμη μας το μίσος γενικά που νιώθει κάποιος άνθρωπος και που υπάρχει η ανάγκη του είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι, κάπου αυτό να διοχετευτεί, κάπως αυτό να εκτονωθεί.

Για αυτό και όλες οι ρατσιστικές ρητορικές, είναι ρητορικές μίσους.

Δηλαδή η πιο βαθιά αιτία του προβλήματος του ρατσισμού, πάντα κατά τη γνώμη μας, είναι η διάθεση επιβολής των θέλω κάποιων ανθρώπων, στις ζωές κάποιων άλλων ανθρώπων, που καθόλου δεν τα επιθυμούν.

Που καθόλου δεν τα επιθυμούν αλλά οι ρατσιστές-δυνάστες, αποδίδουν κάποιου είδους δικαιοσύνη σε αυτά τα θέλω πάνω τους και έτσι δικαιολογούν απόλυτα τους εαυτούς τους στο να τα επιβάλλουν.

Το μίσος τους δε αυτό πυροδοτεί το πρόβλημα, βοηθώντας τα μάλα στην ανάλογη με την έντασή του βίαιη αυτή επιβολή, εκείνων που επιθυμούν.

Το ουσιαστικό πρόβλημα δηλαδή δεν δημιουργείται από αυτούς που πιστεύουν ότι οι άνθρωποι με διαφορετικά για παράδειγμα φυσικά χαρακτηριστικά είναι ανώτεροι, αλλά από αυτούς που εξαιτίας αυτών των απόψεων, προσπαθούν να επιβάλλουν και στους υπόλοιπους ανθρώπους τις απόψεις τους ως τρόπο σκέψης, με πράξεις που γεννάει το μίσος τους και ο φανατισμός τους όπου και όποτε είναι περισσότεροι, ενώ δεν τους λείπει καθόλου και η ρητορική.

Τη βίαιη επιβολή των απόψεων τους όμως, συμβαίνει δυστυχώς να θέλουν να επιβάλλουν και κάποιοι από εκείνους που σκέφτονται με έναν τρόπο που συμπεριλαμβάνει ισότιμα θεωρητικά και πρακτικά τις μειονότητες, όχι όμως σε αυτήν την ισοτιμία τους και τους γενικά παραδεκτούς ρατσιστές.

Είναι και αυτό ρατσισμός;

Κατά την προσωπική μας γνώμη, στην αρκετά όμως για τούτο ευαίσθητη έκφρασή της, ξεκάθαρα είναι.

Είναι γιατί οι ίδιοι οι αντιρατσιστές διαχωρίζουν τους ανθρώπους σύμφωνα με την ιδεολογία τους ή και ακόμη χειρότερα, επειδή το να στραφούν οι αντιρατσιστές, με ανελέητους ξυλοδαρμούς, εναντίον των αδιαμφισβήτητα ρατσιστών όπως κάποιες φορές πράγματι γίνεται· είναι ένας λόγος για να διοχετεύσουν κάπου το συνήθως πολύ για να κάνει κανείς τέτοιες πράξεις, μίσος τους.

Διώκονται έτσι ακόμη και με ανελέητους ξυλοδαρμούς, αλλά πάντως παρανόμως από τους αντιρατσιστές οι αδιαμφισβήτητα ρατσιστές· ενώ θα έπρεπε οι αδιαμφισβήτητα ρατσιστές να διώκονται νόμιμα και μόνο, από την πολιτεία και τους θεσπισμένους για αυτό θεσμούς της.

Να διώκονται νόμιμα και μόνο από την πολιτεία και τους θεσπισμένους για αυτό θεσμούς της και φυσικά όχι για την ιδεολογία τους, για την ιδεολογία τους καθόλου μα καθόλου, αλλά μόνο και μόνο για τα εγκλήματα που διαπράττουν.

Πράγματι όμως ακόμη περισσότερο όταν τα εγκλήματα αυτά διαπράττονται βάσει της ιδεολογίας τους, γιατί τότε δηλώνουν τουλάχιστον πρόθεση από μέρους τους ή και ακόμη βαθύτερα σκοπό ζωής, όταν και όποτε διαπράττονται.

Μήπως στα ίδια ακριβώς πλαίσια δεν πράττουν και οι αντιρατσιστές;

Δεν δηλώνει μήπως πρόθεση ή ακόμη και σκοπό ζωής ή και ύπαρξης, το χαρακτηριστικό όνομα αντιρατσιστές που αποκαλούνται και αυτοαποκαλούνται και που αναγράφεται σε κάθε ευκαιρία υπερήφανα σε τοίχους και σε πλατείες;

Όμως και για κάποιου ανθρώπου την ιδεολογία που δεν είναι αυτό που μόλις περιγράψαμε ρατσισμός που μάλλον κάτι τέτοιο είναι κυρίαρχα το σύνηθες, να πούμε ότι το να παίρνει μια ομάδα το νόμο στα χέρια της σε μια ευνομούμενη πολιτεία, φανερά δημιουργεί προβλήματα.

Ειδικά στις αρκετά εκλεπτυσμένες από αυτές ανθρώπινες κοινωνίες, ή αν προτιμάτε στις αρκετά δημοκρατικά ευαισθητοποιημένες από αυτές για κάτι τέτοιο.

Πέραν δηλαδή των προβλημάτων από τις εκδηλώσεις μίσους και βίας και των αντιρατσιστών, που όλοι βλέπουμε να αντιμετωπίζονται από τους πολίτες και την πολιτεία κυρίως υπομένοντας.

Αντιμετωπίζονται από τους πολίτες και την πολιτεία κυρίως υπομένοντας, επειδή σαφέστατα τους άλλους δηλαδή τους αδιαμφισβήτητα ρατσιστές, τους φοβούνται περισσότερο στις εκδηλώσεις τους.

Ή και επιθυμούν μάλλον οι περισσότεροι πολίτες να πράττουν έτσι οι αντιρατσιστές, όμως επιθυμούν σκεπτόμενοι τους εαυτούς τους και όχι σκεπτόμενοι το συνολικό καλό και των αντιρατσιστών, που συνήθως είναι νεαροί άνθρωποι εξαιρετικά φορτισμένοι συναισθηματικά.

Που συνήθως είναι νεαροί άνθρωποι εξαιρετικά φορτισμένοι συναισθηματικά, με έναν κατά τη γνώμη μας φανατισμό που απορρέει κυρίαρχα από τον δίχως πείρα ενθουσιασμό τους, ακόμη και για εκείνο το σωστό που μπορεί να συνυπάρχει χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα με την αυτοδικία τους.

Με έναν δηλαδή κατά τη γνώμη μας φανατισμό, για το έως εκεί που μπορεί να σκέφτεται κανείς κάτι για σωστό στην ηλικία τους, τουλάχιστον ως προς και το μέσο πραγματοποίησής του.

Δηλαδή κατά τη ξεκάθαρη γνώμη μας, δεν πρόκειται για ένα συνολικά μόνο και μόνο σωστό.

Ή αν προτιμάτε ακριβέστερα και πάντα για τις απόψεις που γενικότερα εμείς ως άνθρωποι έχουμε, αλλά βέβαια στην ωριμότητά μας, πρόκειται για ένα όχι αποδεχόμενο συνολικά αρκετά σωστό.

Πρόκειται δηλαδή για ένα φαινομενικό σωστό, όπως ακριβώς σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό συνέβη φαινομενικά με διάφορα πράγματα μάλλον σε όλους μας, πάντα στην ηλικία τους.

Επιθυμούν δηλαδή μάλλον οι περισσότεροι πολίτες να πράττουν έτσι παρομοίως με τους ρατσιστές και οι αντιρατσιστές προς εκείνους και μόνο που συμπεριφέρονται αδιαμφισβήτητα ρατσιστικά, επειδή κατά κάποιον τρόπο ίσως περιορίζονται οι αδιαμφισβήτητα ρατσιστικές τους επιθέσεις.

Ή αν προτιμάτε επειδή προστατεύονται οι ίδιοι οι πολίτες ειδικά σε συνοικίες που υφίστανται πραγματικά ρατσιστικά προβλήματα, αποδίδοντας οι αντιρατσιστές με την αυτοδικία τους κάποιο είδος «δίκαιης τιμωρίας», σκεπτόμενοι για τους ρατσιστές το οφθαλμός αντί οφθαλμού.

Φανερά βέβαια, το μίσος και η βία ως οποιαδήποτε αντιμετώπιση οποιουδήποτε προβλήματος ακόμη και των εγκλημάτων του ρατσισμού, γεννάει περισσότερο μίσος και βία.

Γεννάει περισσότερο μίσος και βία, διαιωνίζοντας κατά κανόνα τα ρατσιστικά εκατέρωθεν αισθήματα, με αποτέλεσμα να έχουν και εκείνα τον αντίκτυπό τους στη σύγχρονη κοινωνία και κυρίως στους πιο νεαρούς πολίτες μας.

Αρκετές φορές δε δημιουργεί ακόμη και τις λεγόμενες βεντέτες, μεταξύ των ρατσιστών και των αντιρατσιστών.

 

Στέλιος Βερναδάκης

 

 

Βιβλίο: “Άνθρωπος Και Δημοκρατία”,

Κεφάλαιο: “Η Κύρια Αιτία Του Προβλήματος Του Ρατσισμού Κατά Τη Γνώμη Μας”.

 

 

 

Δελφοί, Φωτογραφίζοντας Επάνω Από Το Αρχαίο Γυμνάσιο Στον Αμαξωτό, Προς Τη Σύγχρονη Πόλη Των Δελφών, Απόγευμα 19 Μαρτίου 2025