12 Ανέλιξη-Γονιδίωμα-Περιβάλλον-Εγκέφαλος
Κατά τη γνώμη μας η Υγεία του ανθρώπου εξαρτάται κυρίως από έξι παράγοντες, που θα τους γράψουμε αρχικώς επιγραμματικά και με ένα σχόλιο και στη συνέχεια θα αναφέρουμε αρκετά περισσότερα πράγματα για εκείνους:
α ) Την αέναη ανέλιξή του προς την ατέρμονη τελειότητα.
Η ανέλιξη αποτελεί ανάγκη του ανθρώπου, λαμβάνει όμως πάντοτε χώρα όταν συμβαίνει επιλέγοντας ελεύθερα, να πράξει έτσι ή αλλιώς.
Ίσως να φαίνεται οξύμωρο κάτι να είναι «αναγκαίο» συνάμα και «ελεύθερο», αλλά θα το εξηγήσουμε αμέσως.
Είναι σαν κάτι που είναι μεν αναγκαίο, αλλά δεν θα πάθει κανείς και άμεσο κακό αν δεν το κάνει, ούτε καν ο ίδιος ο άνθρωπος που θα πρέπει να δράσει σχετικά.
Χωρίς επίσης εκείνος να μπορεί να αντιληφθεί και το μελλοντικό κακό ή το πολύ μελλοντικό κακό που μπορεί να συμβεί είτε για τον ίδιο είτε για κάποιον άλλον, πράγμα που του δίνει συνολικά τουλάχιστον σε μερικά πράγματα την απατηλή, την δίχως επιπτώσεις δηλαδή αίσθηση της ελευθερίας να πράξει έτσι ή αλλιώς.
Μπορεί δηλαδή να κάνει κάποιος για κάποιο ίσως και μεγάλο χρονικό διάστημα διαφορετικά από εκείνο που βοηθάει στην ανέλιξή του, όμως ισχυριζόμαστε μόνο για κάποιο συγκεκριμένο και απτό χρονικό διάστημα χωρίς καίριες επιπτώσεις για τον εαυτό του.
Οι επιπτώσεις λαμβάνουν κυρίως χώρα στην εγγενή χαρά που μπορεί και νοιώθει η κάθε έμβια και υγιής οντότητα που αγαπάει, όπως ακριβώς δηλαδή είναι η πραγματική φύση όλων μας να υπάρχουμε συμπεριφερόμενα.
Η προσωπική του ανέλιξη, η συνολική ανέλιξη του είδους του, καθώς και όλων των άλλων οντοτήτων που υπάρχουν και με κάποιο τρόπο τις αντιλαμβάνεται και συνυπάρχει στο Σύμπαν ενυπάρχει στη φύση του και πραγματοποιείται όταν από ελεύθερη επιλογή κάνει πάντα αυτό που νοείται εκ των πραγμάτων και μπορεί και αποκαλείται ως αντικειμενικό, συνολικό καλό.
Δηλαδή κυρίαρχα όταν αγαπάει σε θεωρία και πράξη, αυτά πηγαίνουν πάντοτε μαζί.
Το καλό όπως το αντιλαμβανόμαστε αναλύοντάς το εμείς, έχει να κάνει με τους σκοπούς του ανθρώπου από τη μητέρα Φύση, όπως νομίζουμε ότι προκύπτουν από τα αρχέγονα ένστικτά του.
Συμβαίνει δηλαδή κατά τη γνώμη μας να πράττει κανείς το καλό, όταν βοηθάει ή δεν εμποδίζει τους σκοπούς του αυτούς.
Ένα από αυτά τα ένστικτα είναι και το ένστικτο της χαράς, με την έννοια ότι όλοι οι άνθρωποι θέλουν να είναι χαρούμενοι, που μας δίνει και τον αντίστοιχο σκοπό τους, δηλαδή το να θέλουν και να επιδιώκουν να είναι χαρούμενοι.
Αναφέρουμε όμως το ένστικτο της χαράς με την έννοια της πραγματικής χαράς, της στέρεης χαράς, της χαράς με διάρκεια στον χώρο και στον χρόνο, που λαμβάνει χώρα κυρίαρχα σε έναν άνθρωπο όταν όπως γράψαμε θέλει, επιδιώκει και πράττει πάντοτε ανυποχώρητα το καλό.
Δηλαδή ξαναγράφουμε, κυρίαρχα όταν αγαπάει σε θεωρία και πράξη.
Μόνο όταν ο άνθρωπος αγαπάει πραγματικά μπορεί να πράττει ανυποχώρητα το καλό, χωρίς καθόλου έτσι προσηλωμένος σε εκείνο να χάνει την ανθρωπιά του ή να στεναχωριέται για τις μέχρι στιγμής αδυναμίες του.
Απεναντίας η φανερή προσαρμοστικότητα στους γύρω του, που ενυπάρχει και εξακολουθεί να αναπτύσσεται στον χαρακτήρα οποιουδήποτε αγαπάει πραγματικά, θα μπορεί να έχει ως ανυποχώρητη αρχή της το να πράττει εκείνος παντού και πάντα το καλό· όσες φορές κι αν χρειαστεί προηγουμένως να επιβραδύνει τις δράσεις του ξεκάθαρου όπως αναφέρθηκε σκοπού του, πριν τελικά να επανέλθει σε όλες τους δριμύτερος.
Το ένστικτο της χαράς για τον άνθρωπο, μπορούμε να το αναλύσουμε χονδρικά με τη φιλοσοφία τού να ζήσει να ευτυχήσει πάνω στον όμορφο πλανήτη μας, μαζί με τους άλλους ανθρώπους τα ζώα και τα φυτά και ποτέ μα ποτέ εις βάρος τους.
Συνάμα συνεχίζοντας την ανάλυσή του και με αυτό που του δίνει πλήρη εσωτερική χαρά και πολλή γαλήνη, που ισχυριζόμαστε πως είναι η αέναη ανέλιξή του προς την ατέρμονη τελειότητα.
Ανέλιξη σημαίνει εξέλιξη προς τα άνω, ή αν προτιμάτε βελτίωση.
Για την ανέλιξη του ανθρώπου και του είδος του δεν υπάρχει κάποιο όριο, ισχυριζόμαστε ότι υπάρχει ήδη η δυνατότητα και προσωπικά να συνεχίζεται αέναα.
Όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει με αγάπη πάντοτε το λεγόμενο καλό για όλους τους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά, θα πρέπει σε εκείνους που αναγκαία και μόνο αναγκαία εμμέσως βλάπτει επεμβαίνοντας σε εκείνο που θέλουν να κάνουν δηλαδή την ελεύθερη βούλησή τους, να το κάνει με τη λιγότερο δυνατή επέμβαση στη ζωή τους σε κλίμακα μεγέθους και διάρκεια.
Η ελεύθερη βούληση ή αν προτιμάτε η όποια ελεύθερη βούληση οποιονδήποτε οντοτήτων, επαναλαμβάνουμε ότι είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανέλιξή τους.
Όταν κάποιος επεμβαίνει σε εκείνη εκτός από το πρόβλημα που δημιουργείτε στον αποδέκτη της επιβολής του και ο ίδιος ο θύτης πισωγυρίζει ανελικτικά ή παραμένει στάσιμος.
Η επέμβαση του σε αυτή καθαυτή την ύπαρξή τους θα πρέπει να γίνεται όποτε γίνεται αυστηρά και μόνο για απολύτως αυταπόδεικτα αναγκαίους βιολογικούς λόγους.
Πρακτικά δηλαδή όταν υπάρχει με ουσιαστικό τρόπο πολύ ισχυρή πιθανότητα να πάψει να υφίσταται η δική του ύπαρξη, αν δεν πράξει όπως του λέει η ίδια η φύση για τη δική του επιβίωση.
β) Την κίνηση όλων των μερών τού σώματός του.
Την κίνηση όλων των μερών τού σώματός του πραγματοποιώντας τόσο αθλητικές ασκήσεις, όσο και χειρωνακτικές εργασίες.
γ) Το γονιδίωμά του.
Γονιδίωμα είναι όλο το γενετικό υλικό ενός οργανισμού.
Λέγεται ότι εξαρτάται σε έναν άνθρωπο από τους προγόνους του, μέχρι επτά γενεές πριν.
δ) Το περιβάλλον του -φυσικό και δομημένο- στη χωροχρονική στιγμή που υπάρχει ο ίδιος, την κάθε φορά.
Στη χωροχρονική στιγμή που υπάρχει ο ίδιος την κάθε φορά, δηλαδή στις χωροχρονικές του συντεταγμένες στο Σύμπαν, κατά την κίνησή του σε αυτό.
Όλοι, όλες και όλα κινούμαστε ως προς κάποιο σημείο αναφοράς.
Το φυσικό περιβάλλον περιλαμβάνει ολόκληρη την έμβια και άβια ύλη, που βρίσκεται με φυσικό τρόπο στη Γη.
Το δομημένο περιβάλλον είναι το τεχνητό περιβάλλον ή αν προτιμάτε το ανθρωπογενές περιβάλλον, ως μία ξεχωριστή και άμεσα πραγματοποιήσιμη δυνατότητα του ανθρώπου, σε σχέση με τις υπόλοιπες οντότητες του πλανήτη Γη.
ε) Τη γενικότερη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του ως ένας κρίκος τής πολύ μεγάλης αλυσίδας τού ανθρώπινου είδους, αλλά και την ειδικότερη, την εξατομικευμένη αλληλεπίδραση τού περιβάλλοντός του με τα ιδιαίτερα ως άτομο χαρακτηριστικά του στον χώρο και στον χρόνο.
Υπάρχει η αλληλεπίδραση του ανθρώπινου είδους με το περιβάλλον του που αποτυπώνεται στο DNA του ή αν προτιμάτε και στο συλλογικό ασυνείδητό του, που διαμορφώνει στον μεγαλύτερο βαθμό και τον ίδιο τον άνθρωπο ατομικά.
Υπάρχει η στιγμιαία αλληλεπίδραση τού περιβάλλοντος με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αποκτάει ο άνθρωπος εκ γενετής κυρίως από τους δύο γονείς του, με αυτό να αποτυπώνεται μόλις κατά τη γέννησή του στην άμεση διαφορά τού γονοτύπου του από τον φαινότυπό του, που η προσωπικότητά του συμμετέχει ελάχιστα στη διαμόρφωσή του αυτή.
Μόλις κατά τη γέννησή του, που όμως μάλλον κυρίαρχα τότε ο φαινότυπος εξαρτάται από τα γονίδια και το προηγούμενο ενδομήτριο περιβάλλον του, παρά με το στιγμιαία κοινό περιβάλλον που μοιράζεται πλέον με τη μητέρα του.
Υπάρχει και η ατομική αλληλεπίδραση τού ανθρώπου με το περιβάλλον κατά τη διάρκεια τής ζωής του, σύμφωνα με το γεγονός ότι ο ίδιος μπορεί και επιλέγει συνειδητά ή ασυνείδητα να προσαρμόζεται στο περιβάλλον του και συνάμα σε μικρότερη όμως κλίμακα, μπορεί και επιλέγει συνειδητά ή ασυνείδητα να προσαρμόζει και το περιβάλλον του στον εαυτό του.
Να προσαρμόζει και το περιβάλλον του στον εαυτό του, μάλλον περισσότερο στις ανάγκες του και λιγότερο για την ώρα -και ευτυχώς για τη συνολική ωριμότητά του- στις επιθυμίες του.
Κατά την προσαρμογή τού ίδιου στο περιβάλλον ή του περιβάλλοντος στον ίδιο, υπάρχει αντίκτυπο στον οργανισμό του και ισχυριζόμαστε ότι δημιουργείται κάποιο πολύ αμυδρό ίχνος και στο DNA του.
Υπάρχει γενικά είτε επιβράβευση στον οργανισμό, είτε κάποιο αντίτιμο με τη μορφή συνήθως μικροπροβλήματος, ή αν προτιμάτε κάποιου είδους αρνητικής χροιάς αποτελέσματος.
Το ίδιο το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις λαμβάνει χώρα στην υγεία, στη χαρά, στην ομορφιά, στη μακροβιότητα, ή και γενικότερα στις δυνατότητες τού οργανισμού.
Του οργανισμού όμως γιατί στο είδος του ή αν προτιμάτε στο DNA, δημιουργείτε πάντα η καλύτερη δυνατή προσαρμογή, δεδομένων των γεγονότων.
Το DNA ισχυριζόμαστε ότι προσαρμόζεται πολύ-πολύ σταδιακά στις επιλογές των εκπροσώπων του και ουσιαστικά μαθαίνει πως να επιβιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο με αυτές, δηλαδή συμπεριλαμβάνοντάς τις.
Και πιθανότατα το DNA του είδους του τις συμπεριλαμβάνει όπως γράψαμε με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο, αναλόγως των επαναλήψεων της πολυπληθέστερης εκείνης επιλογής των εκπροσώπων του, τουλάχιστον κατά προτεραιότητα.
στ) Την εσωτερική αλληλεπίδραση όλων των συστημάτων των οργάνων τού ανθρωπίνου σώματος, κυρίως όμως του νευρικού συστήματος και ειδικότερα του κεντρικού νευρικού συστήματος και από αυτό ακόμη περισσότερο του εγκεφάλου του· με τον πυρήνα των βαθύτερα εσωτερικών διεργασιών που καθορίζουν τη δημιουργία των προϊόντων τής έκφρασης των γονιδίων του.
Όπως δηλαδή ισχυριζόμαστε ότι συμβαίνει αυτή η αλληλεπίδραση, από την ενδιάμεση, προσωπική και σε έναν βαθμό αυτόνομη παρεμβολή κυρίως του εγκεφάλου, μεταξύ των ερεθισμάτων τού περιβάλλοντος και αυτών των βαθύτερα εσωτερικών διεργασιών τού οργανισμού.
Ισχυριζόμαστε ή μάλλον καλύτερα επισημαίνουμε ευθέως ότι υπάρχουν τόσο καταγεγραμμένα προγράμματα που ακολουθεί ο οργανισμός δηλαδή υπάρχει όπως ξέρουμε το DNA των γονιδίων του, όσο και ενορχηστρωτής των προγραμμάτων αυτών δηλαδή ενορχηστρωτής τής έκφρασης των γονιδίων του, συναρτήσει πάντοτε και του περιβάλλοντος χώρου.
Και ο ενορχηστρωτής τής έκφρασης των γονιδίων του είναι κυρίως το κεντρικό νευρικό του σύστημα και ιδιαίτερα πολύ από αυτό ο εγκέφαλος, με εξάρτηση όπως γράψαμε και εκείνου από το περιβάλλον.
Δηλαδή εξάρτηση και του μυαλού, τόσο από το εξωτερικό περιβάλλον της φύσης ή αν προτιμάτε το πραγματικό περιβάλλον όπως όμως το βιώνει εκείνο διαμέσου της οράσεως και των υπόλοιπων αισθήσεων του οργανισμού του, όσο και από το εσωτερικό περιβάλλον που δημιουργεί το ίδιο το μυαλό με την φαντασία του, που σε έναν πάντα βαθμό μπορεί και διατηρεί την αυτονομία του ή αν προτιμάτε μπορεί και παρεμβαίνει με τρόπο μοναδικό για τον καθένα μας.
18 (στ) Η Εσωτερική Αλληλεπίδραση Όλων Των Συστημάτων Των Οργάνων Τού Ανθρωπίνου Σώματος, Κυρίως Όμως Του Νευρικού Συστήματος Και Ειδικότερα Του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος Και Από Εκείνο Ακόμη Περισσότερο Του Εγκεφάλου Του· Με Τον Πυρήνα Των Βαθύτερα Εσωτερικών Διεργασιών Που Καθορίζουν Τη Δημιουργία Των Προϊόντων Τής Έκφρασης Των Γονιδίων Του
Για το (στ) να πούμε πως ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί και πραγματοποιεί αυτόνομα εσωτερικές διεργασίες που βελτιώνουν συνεχώς τόσο τις λειτουργίες τού οργανισμού του, όσο και την προσωπικότητά του.
Για τις λειτουργίες τού οργανισμού τού ανθρώπου ισχυριζόμαστε ότι ο εγκέφαλος επιδράει σε κάποια κλίμακα, στα προϊόντα τής έκφρασης των γονιδίων του.
Από τη Βικιπαίδεια έχουμε:
«Στη γενετική και ειδικότερα στη μοριακή βιολογία, με τον όρο γονιδιακή έκφραση ή έκφραση γονιδίων χαρακτηρίζεται η διαδικασία εκείνη που προκαλεί τη μεταφορά κωδικοποιημένων πληροφοριών (του γονιδίου), στο λειτουργικό προϊόν του γονιδίου (πρωτεΐνη ή RNA).»
«Το μόριο που προκύπτει ως προϊόν από τη γονιδιακή έκφραση είναι είτε πρωτεΐνη (μετά από μετα-μεταφραστικές τροποποιήσεις πολυπεπτιδικών αλυσίδων) είτε RNA και αναφέρεται ως γονιδιακό προϊόν.»
«Τα γονίδια μέσω των γονιδιακών προϊόντων τους ελέγχουν κάθε κυτταρική δραστηριότητα και κατευθύνουν τη φυσική ανάπτυξη και συμπεριφορά του οργανισμού.»
Και ισχυριζόμαστε ότι ο εγκέφαλος επιδράει στα προϊόντα της έκφρασης των γονιδίων του είτε με το συνειδητό μέρος του είτε με το ασυνείδητο, είτε ακόμη και με το ενδιάμεσο τους υποσυνείδητο.
Με το συνειδητό μέρος του ισχυριζόμαστε ότι επιδράει σε κάποια κλίμακα κυρίως με αυτά που τον απασχολούν και σκέφτεται κατά τη διάρκεια της κάθε ημέρας του, καθώς και με το τι φαντάζεται για τα ίδια.
Και με τα τρία μέρη του δηλαδή το συνειδητό, το ασυνείδητο και το υποσυνείδητο ισχυριζόμαστε ότι επιδράει σε κάποια κλίμακα ανάλογα με το πως αντιμετωπίζει τα γεγονότα και κυρίως, αν φοβάται ή αν είναι θαρραλέος μαζί με όλα τα ενδιάμεσα στάδια αυτών των δύο καταστάσεων.
Και τούτο κυρίως επειδή ισχυριζόμαστε ότι όταν πραγματικά ο άνθρωπος δεν φοβάται στο παραμικρό το οτιδήποτε, πράττει πάντα το καλό.
Η πραγματική αφοβία δίνει την ελευθερία και ερωτηθείς για το τι είναι ελευθερία ο Περίανδρος ο Κορίνθιος ένας από τους 7 Σοφούς της αρχαιότητας αν και τύραννος, είχε πει ότι είναι η αγαθή συνείδηση.
Ερωτηθείς πάλι τι είναι η αγαθή συνείδηση, απάντησε η εσωτερική επίγνωση των πράξεών μας.
Σχολιάζοντας το γεγονός της τυραννίας του, να πούμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι η Δημοκρατία και εννοούμε την άμεση Δημοκρατία με τους σύγχρονους όρους, όταν χρειάζεται θα πρέπει να επιβάλλεται.
Στην πραγματικότητα όμως θέλουμε να πούμε ότι η χρηστή διακυβέρνηση, ίσως να είναι κάτι ευρύτερο της Δημοκρατίας, αν όμως πάντα η Δημοκρατία δεν την προϋποθέτει και είναι εξαιρετικά πιθανό κατά τη γνώμη μας εκείνη να την προϋποθέτει.
Ή από την αντίστροφη προηγούμενη οπτική, η Δημοκρατία να είναι απλούστερα αποτέλεσμα της χρηστής διακυβέρνησης, να προκύπτει δηλαδή με λίγα λόγια μελλοντικά για τους πολίτες από εκείνη.
Εμείς όμως ούτως ή άλλως ακόμη και σε αυτή την επιβολή έχουμε τις ενστάσεις μας.
Πολύ λιγότερες ενστάσεις όταν η επιβολή αυτή γίνεται με κοινούς για όλους τους πολίτες νόμους, που μπορούν άμεσα και δημιουργούν, αναιρούν, τροποποιούν και γενικότερα συνδιαμορφώνουν επίσης όλοι τους.
Δηλαδή όπως ακριβώς συμβαίνει στη Δημοκρατία, στην άμεση Δημοκρατία με τους σύγχρονους όρους.
Εν ολίγοις συμφωνούμε για την εποχή μας με το πολύ λιγότερες ενστάσεις, δεν συμφωνούμε όμως απόλυτα ακόμη και στην εποχή μας.
Για παράδειγμα στις παρέες που επικρατεί η αγάπη και που θα μπορούσαν να αποτελούν την ευχάριστη μικρογραφία μιας κοινωνίας, είναι προτιμότερο να επικρατεί εκείνη.
Είναι προτιμότερο δηλαδή να επικρατεί η αγάπη, επειδή θεωρούμε με βεβαιότητα ότι σε βάθος χρόνου όλα άρα και οι άνθρωποι ρυθμίζονται και αυτορρυθμίζονται από τη φύση, που το πλέον θεμελιώδες και κυρίαρχο συστατικό της είναι η αγάπη.
Είναι όμως απείρως καλύτερα να επιβάλλεται η Δημοκρατία και εννοούμε πάντα την άμεση Δημοκρατία ακόμη και στις παρέες, από το να επιβάλλεται η θέληση λιγότερων ή και ενός μόλις ανθρώπου ακόμη και Σοφού.
Αυτό κυρίως επειδή ο άνθρωπος που δεν δοκιμάζει να πει τη γνώμη του αφού μπορεί να μην έχει νόημα, δεν του δίνεται η δυνατότητα να την αναλογιστεί βλέποντας την στην πράξη ή και ακούγοντας μόνο επιχειρήματα εναντίον και υπέρ της και έτσι να βελτιωθεί ως άνθρωπος.
Όταν βελτιώνεται ακόμη και μόλις ένας άνθρωπος, πάντα βελτιώνεται και το σύνολο που τον εμπεριέχει.
Από την άλλη μεριά βέβαια, η ισάξια αγάπη προς τον εαυτό και τον συνάνθρωπο είναι εκείνη που γεννάει την ισοτιμία στην ύπαρξή τους και άρα την ισότιμη συμμετοχή και συμβολή τους ως δικαίωμα, σε ότι αφορά τον κοινό τους βίο.
Σε περίπτωση ύπαρξης ενός πραγματικού Σοφού στην παρέα, χρειάζεται απλά το θάρρος για να μπορέσει να πει κανείς τη γνώμη του.
Ένα θάρρος που φανερά προκύπτει από το γεγονός ότι πιθανότατα θα υπάρχει καλύτερη γνώμη από τη δική του, μιας και κάποιος στην παρέα μπορεί να χαρακτηρίζεται μέχρι και Σοφός.
Αν είναι όμως πράγματι Σοφός κυρίως θα χαρεί πολύ με το θάρρος εκείνου του ανθρώπου να εκφράσει τη γνώμη του και είναι πιθανό να το κάνει εμπράκτως, μιλώντας μόνο για την οπτική γωνία που προέκυψε εκείνη, αν φυσικά δεν είναι αρκετά καλή εκείνη η γνώμη.
Ή τουλάχιστον σε καμία περίπτωση, δεν θα κεραυνώσει οποιαδήποτε άποψη που μπορεί να εκφραστεί από τον οποιονδήποτε, είτε στην παρέα είτε και αλλού.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που από αφοβία προς κάποιον τους διακατέχει ο πόθος για το κακό του, ισχυριζόμαστε ότι συμβαίνει επειδή ουσιαστικά αισθάνονται μειονεκτικά απέναντί του.
Όλοι όμως οι άνθρωποι ως προς κάτι και ως προς κάποιον μειονεκτούν, δεν θα πρέπει κάτι τέτοιο να το φοβάται κανείς καταβάλλοντάς τον, αλλά μόνο να προσπαθεί να γίνει καλύτερος στον τομέα που συνειδητοποίησε ότι πάσχει και επιθυμεί να τα πάει καλύτερα.
Αν δεν φοβάται φιλοσοφημένα να μειονεκτεί ως άνθρωπος έναντι των άλλων ανθρώπων αλλά δεν τον αφήνει και αδιάφορο ως γεγονός, ίσως ή αν προτιμάτε απλά προτείνουμε, να προσπαθήσει να γίνει τόσο καλός όσο τουλάχιστον και οι γύρω του, γιατί όλα αυτά εκτός από πρόσκαιρα μπορούν και εξελίσσονται βελτιωμένα προς όλους και τον καθένα.
Δεν έχουμε δει να υπάρχει κάποια σχετική έρευνα όμως εκτιμούμε ότι η αφοβία, θα μπορούσε να είναι ένα ισχυρό χαρακτηριστικό των υγειών και μακρόβιων ανθρώπων.
Από την άλλη μεριά όμως από αφοβία ή και άγνοια κινδύνου, μερικοί άνθρωποι μπορεί να το παρακάνουν με τα ρίσκα που θα πάρουν στη ζωή τους.
Για αυτό και αν πέσουν κάπως έξω στις εκτιμήσεις τους, οι συνθήκες που πιθανότατα θα δημιουργηθούν, μπορεί να επηρεάσουν την υγεία τους σφόδρα.
Χρειάζεται πολύ να υπάρχει κάποιο μέτρο στα ρίσκα που παίρνει κανείς.
Μέτρο με την έννοια του να μην το παρακάνει με την επικινδυνότητά τους.
Μπορεί κανείς να είναι προσεχτικός, χωρίς όμως και να φοβάται.
Δηλαδή η προσοχή που θα δίνει στα πράγματα και στις καταστάσεις, να είναι αποτέλεσμα τής παρατήρησης του ως τρόπος ζωής και της επεξεργασίας αυτών που παρατηρεί με το μυαλό του και όχι του φόβου του για αυτά.
Καλύτερα αν προτιμάτε κι εσείς αντί για την αφοβία, να πούμε ότι η ασφάλεια γενικώς που μπορεί να νιώθει κανείς στο κοντινό του την κάθε φορά περιβάλλον, πως μπορεί να είναι ένα ισχυρό χαρακτηριστικό των υγειών και μακρόβιων ανθρώπων.
Η ασφάλεια αυτή θα μπορούσε να προέρχεται από ένα αντικειμενικά ασφαλές κοντινό περιβάλλον, όμως εκτιμούμε ότι προέρχεται πραγματικά σε έναν άνθρωπο κυρίως από τη συνειδητοποίηση του ότι αν λειτουργήσει ορθά το μυαλό του, όλα αντιμετωπίζονται παλεύοντάς τα.
Ειδικά όταν αυτό του το λέει και η εμπειρία του στη ζωή.
Η εμπειρία του στη ζωή, τον κάνει να έχει αρκετή εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Έτσι που να θεωρεί πως πιθανότατα μπορεί να καταφέρει οτιδήποτε κι αν προκύψει σε αυτή.
Και συνεχίζοντας τη σκέψη μας, να τον κάνει θεωρητικά να μην φοβάται ίσως και καθόλου το μέλλον, με θεωρητική συνέπεια τούτου να ζει κυρίως στο παρόν.
Τα γράφουμε αυτά δεδομένου του γεγονότος ότι ακόμη και το πιο αντικειμενικά ασφαλές περιβάλλον είναι πάντοτε δυναμικό και σε έναν βαθμό απρόβλεπτο, ίσως και αρκετά κάποιες στιγμές για τον μέσο άνθρωπο.
Φανερά όμως είναι καλύτερα η ασφάλεια να προέρχεται από ένα αντικειμενικά ασφαλές περιβάλλον και όχι από το υπερβολικό θάρρος ενός ανθρώπου, σύμφωνα και με ένα σύνθημα που έχει γράψει μία κοπέλα στον τοίχο μίας αυλής ενός σπιτιού στο Δήμο Ζωγράφου:
«Το βράδυ να είμαστε ελεύθερες και όχι γενναίες».
Υπάρχουν πολλές και τεκμηριωμένες έρευνες για την ασφάλεια που νοιώθει κανείς και το πολύ σπουδαίο έργο που αυτή επιτελεί μακροχρόνια στην υγιή λειτουργία τού ανθρώπινου οργανισμού.
Δηλαδή από την ακριβώς αντίθετη πλευρά.
Υπάρχουν πολλές και τεκμηριωμένες έρευνες για την ανασφάλεια που μπορεί να νοιώθει ένας άνθρωπος στη ζωή του και τις αρνητικές επιπτώσεις της στην υγεία του.
Ειδικά για την ανασφάλεια τής προσωπικής του και της οικογενειακής του επιβίωσης.
Το σύστημα των ενδοκρινών αδένων είναι προγραμματισμένο να παράγει τις κατάλληλες για τον οργανισμό του ανθρώπου ορμόνες και να ρυθμίζει συνάμα κατάλληλα και τη λειτουργία των ιστών του.
Το να νιώθει κανείς ανασφάλεια για κάτι οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, δημιουργεί στο μυαλό του σκέψεις που επηρεάζουν άμεσα με έναν όμως αρνητικό τρόπο, τουλάχιστον το σύστημα των ενδοκρινών αδένων του.
Το ίδιο σύστημα του οργανισμού με τη σειρά του παράγει ορμόνες που με μέτρο σε κάποιες περιπτώσεις δηλαδή αν για παράδειγμα είναι ελαφρύ άγχος και όχι φόβος, μπορεί και να χρειάζονται για να ανταπεξέλθει στις ιδιαίτερες περιστάσεις τού περιβάλλοντός του.
Με μέτρο και για λίγο δηλαδή, μπορεί να του κάνουν κάποιες φορές και καλό.
Να τον δραστηριοποιούν κι έτσι να μπορεί τόσο να ανταπεξέλθει στις πρόσκαιρες ειδικές συνθήκες που έχουν προκύψει στη ζωή του, όσο και να απολαύσει τα εσωτερικά οφέλη για τον οργανισμό του αυτής της δραστηριοποίησης.
Όταν όμως αυτές οι συνθήκες του προκαλούν φόβο και ανασφάλεια ειδικά με διάρκεια, βλάπτουν μελλοντικά πολύ σοβαρά την υγεία του.
Ένα περιβάλλον μπορεί και δημιουργεί αντικειμενική ανασφάλεια σε έναν άνθρωπο, όπως για παράδειγμα η πιθανή έκθεση του σε κάποια χημικά που υπάρχουν σε αυτό, ή πάλι από εντελώς διαφορετική σκοπιά η πολύ φτώχεια και η ανεργία.
Μπορεί όμως και δημιουργεί και εντελώς υποκειμενική ανασφάλεια, όπως για παράδειγμα η φοβία του να προκύψει κάποια ίσως και πιθανή εχθρική για αυτόν μελλοντική κατάσταση από κάποιον ή κάποιους συνανθρώπους του, που όμως τη μεγεθύνει αρκετά παραπάνω στο μυαλό του από την πιθανότερη μελλοντική πραγματικότητα.
Για αυτόν τον λόγο και προσπαθώντας να δώσουμε κατατετμημένη την όλη εικόνα, θα μπορούσαμε να λέγαμε για το (δ) ότι αποτελεί την απευθείας εξωτερική αλληλεπίδραση τού ανθρώπου περισσότερο με το άβιο και προβλέψιμο περιβάλλον του, με μη όμως φανερά διακριτό το σημείο και το ποσοστό που συμμετέχουν σε αυτό και οι έμβιοι οργανισμοί του.
Ενώ για το (στ) όσον αφορά τον εγκέφαλο, ότι έχει να κάνει με την επεξεργασία περισσότερο του έμβιου δυναμικού του περιβάλλοντος, όπως αυτό προκύπτει από τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά.
Το έμβιο δυναμικό περιβάλλον φανερά για τον άνθρωπο χρειάζεται μεγαλύτερη επεξεργασία από το άβιο, πράγμα που γίνεται αρχικώς εσωτερικά κυρίως από το μυαλό του.
Θα πρέπει επίσης επιπλέον για το (στ) όσον αφορά τον εγκέφαλο και τα δυναμικά περιβάλλοντα, να συμπεριλάβουμε και την επεξεργασία των ιδεών, των εννοιών, των ενεργειών, των πραγματικών καταστάσεων, των ζυμώσεων, των νοητικών, των εικονικών και ψηφιακών οντοτήτων τής εποχής μας.
Η επεξεργασία αυτή που αναφέρουμε για το (στ), πραγματοποιείται κυρίως από τον εγκέφαλο και ισχυριζόμαστε ότι συμβαίνει με έναν τρόπο τόσο αντικειμενικό, όσο και υποκειμενικό.
Το αντικειμενικό κομμάτι αυτού του τρόπου έχει να κάνει κυρίως με τις κοινές σκέψεις, τους φόβους, τις ανησυχίες, αλλά και τις χαρές που κάνουν οι άνθρωποι ενστικτωδώς ως είδος ή αν προτιμάτε εγγενώς ως οργανισμοί, σε παρόμοιες δυναμικές καταστάσεις.
Ακόμη έχει να κάνει και με κάποιο λογικό μέτρο που μπορεί να ρυθμίζει τη μέση αντίδραση τού ανθρώπου, που προκύπτει από αυτές τις σκέψεις, τους φόβους, τις ανησυχίες, αλλά και τις χαρές του.
Το υποκειμενικό του κομμάτι έχει να κάνει κυρίως με τη φαντασία τού ανθρώπου, δηλαδή με τις πολλαπλές εικόνες που δημιουργεί το μυαλό ίσως κάποιες φορές και αχαλίνωτα, ίσως κάποιες φορές και από μόνο του.
Ακόμη έχει να κάνει και με τις αυτοματοποιημένες πολλαπλές εικόνες που δημιουργούνται στο μυαλό από την προβολή, τόσο τού φυσικού όσο και του δομημένου, περιβάλλοντος.
Πολλαπλές αυτοματοποιημένες εικόνες που γεννιούνται στο μυαλό, εξαρτώμενες κυρίως από τα ιδιαίτερα παιδικά βιώματα του ανθρώπου, καθώς και των τότε αλλά και μετέπειτα, συνειδητών ή ασυνείδητων σκέψεων του πάνω σε αυτά.
Συνάμα ο προσανατολισμός τής φαντασίας τού ανθρώπου επηρεάζεται αρκετά όμως λιγότερο και από τα μετέπειτα βιώματά του και τις σκέψεις του πάνω σε αυτά, αναλόγως πάντα και της προσπάθειας του να βελτιώσει κάτι.
Η πανομοιότυπη επανάληψη μιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς δηλαδή η συνήθεια ακόμη και μόνο στη σκέψη, είναι που δημιουργεί αυτή τη δεύτερη φύση στον άνθρωπο, που αναφέραμε στην αρχή του κεφαλαίου «Υγεία».
Του δημιουργεί μία δεύτερη φύση τέτοια ώστε ο ίδιος ο οργανισμός του ακόμη κι αν αυτή του είναι επιβλαβής, η επανάληψη τού βιώματός της να του δίνει άμεση χαρά μιας και έχει γίνει κατά κάποιον τρόπο φύση του και έτσι να την αναζητάει και να την επιδιώκει.
Να την αναζητάει και να την επιδιώκει, χωρίς όμως στην ουσία αυτή η χαρά του να ανταποκρίνεται πάντα και στον πυρήνα των πραγμάτων τής ανθρώπινης φύσης και άρα στην ουσιαστική και με διάρκεια χαρά του και κατ’ επέκταση στην αδιαπραγμάτευτη και ορθή πλέον αναζήτησή της και επιδίωξη, σύμφωνα με κάποιον από τους σκοπούς τού ανθρώπου που θα παρουσιάσουμε και θα αναπτύξουμε σε επόμενο κεφάλαιο.
(σ.σ . Εδώ η αναφορά αφορά πλέον το βιβλίο μας «Υγεία Και Φυσικό Δίκαιο», αν και γράψαμε λίγα και στο κεφάλαιο «(α) Η Αέναη Ανέλιξή Του Προς Την Ατέρμονη Τελειότητα».)
Η ορθή και αδιαπραγμάτευτη σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση αναζήτηση και επιδίωξη τής χαράς και της ευχαρίστησης και όχι απλά σύμφωνα με την επίκτητη δεύτερη φύση τού ανθρώπου που αναφέρουμε, συμβάλλει εξαιρετικά πολύ στη διαμόρφωση της υγείας του.
Σε αυτό το υποκειμενικό του κομμάτι που αναφέραμε προηγουμένως, είναι που εμπλέκεται σφόδρα και αυτόνομα η προσωπικότητα που έχει διαμορφώσει και εξακολουθεί να διαμορφώνει, ο ίδιος ο άνθρωπος.
Επίσης και η κουλτούρα που έχει και διαμορφώνει από την αρχή της ζωής του, από τη συνειδητή και την ασυνείδητη στάση του, προς όλες τις καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν σε αυτή.
Μία συνολικά ατομική στάση ζωής που μπορεί ο άνθρωπος να την επιλέγει με καίρια για την προσωπικότητά του ελευθερία, όταν ειδικά την επιλέγει συνειδητά.
Και στην οποιαδήποτε όμως ασυνείδητη έκφρασή του κανείς, μπορεί και επεμβαίνει με κάποια ελευθερία σε αυτή του τη στάση, επειδή ο συνειδητός νους επηρεάζει και διαμορφώνει σε έναν βαθμό, το ασυνείδητο μυαλό.
Αυτά όλα είναι πολύ σημαντικά για τον άνθρωπο, κυρίως επειδή επαναλαμβάνοντάς τα για πολύ καιρό, του γίνονται συνήθεια.
Όπως γράψαμε προηγουμένως η συνήθειά του αυτή θα αποτελέσει μία δεύτερη φύση του, που θα την αναζητάει μέχρι να προκύψει κάποια άλλη συνήθεια στη ζωή του για το ίδιο ακριβώς ερέθισμα τού περιβάλλοντος χώρου του, εσωτερικού και εξωτερικού.
Θα την αναζητάει ακόμη κι αν αυτή η συνήθεια είναι επιβλαβής για τον εαυτό του, ή και για τους γύρω του.
Αυτή η δεύτερη φύση του που αναφέρουμε, επειδή ο άνθρωπος την αναζητάει ακόμη κι ασυνείδητα δηλαδή αντανακλαστικά και αυθόρμητα, μπορεί να επηρεάζει καίρια την υγεία του και γενικότερα την πορεία του εαυτού του, στον χώρο και στον χρόνο.
Ο Σοφός Ιπποκράτης, από την μεριά των Ιατρών, είχε πει:
«Είναι πιο σημαντικό να γνωρίζουμε τι είδους άτομο έχει μια ασθένεια, από το να γνωρίζουμε τι είδους ασθένεια έχει ένα άτομο»
Ιπποκράτης
Η αλληλεπίδραση με τα προϊόντα τής γονιδιακής έκφρασης συμβαίνει και μέσω τού μεταβολισμού των τροφών και συνολικά από την λειτουργία όλων των συστημάτων των οργάνων τού ανθρωπίνου σώματος, που εμπλέκεται έτσι και το (ε).
Γράψαμε όμως για εκείνο που ισχυριζόμαστε ότι συμβαίνει στο (στ), ότι πραγματοποιείται κυρίαρχα από τον εγκέφαλό του και επειδή εκτός των άλλων αυτός ως όργανο του κεντρικού νευρικού συστήματος, είναι ο βασικός και κύριος ρυθμιστής και όλων των άλλων συστημάτων του οργανισμού του.
Το κεντρικό νευρικό σύστημα συμπληρώνει ο νωτιαίος μυελός, όμως όλα τα συστήματα των οργάνων τού ανθρώπινου σώματος βάζουν το λιθαράκι τους και όχι μόνο το νευρικό σύστημα και ειδικότερα το κεντρικό νευρικό σύστημα, που αναφέραμε.
Στέλιος Βερναδάκης
Βιβλίο: “Υγεία Και Ασθένεια Στον Άνθρωπο”,
Κεφάλαια: “Ανέλιξη-Γονιδίωμα-Περιβάλλον-Εγκέφαλος” Και “(ΣΤ)”.
“(ΣΤ)” = “(στ) Η Εσωτερική Αλληλεπίδραση Όλων Των Συστημάτων Των Οργάνων Τού Ανθρωπίνου Σώματος, Κυρίως Όμως Του Νευρικού Συστήματος Και Ειδικότερα Του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος Και Από Εκείνο Ακόμη Περισσότερο Του Εγκεφάλου Του· Με Τον Πυρήνα Των Βαθύτερα Εσωτερικών Διεργασιών Που Καθορίζουν Τη Δημιουργία Των Προϊόντων Τής Έκφρασης Των Γονιδίων Του”.
Δελφοί 19 Μαρτίου 2025, Η Ανατολική Είσοδος Για Τη Σύγχρονη Πόλη, Δηλαδή Η Είσοδος Από Τη Μεριά Των Φαιδριάδων Πετρών Και Του Αρχαιολογικού Της Χώρου…
