1. Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Ιδού ένα απόσπασμα από το ποίημα του Ησιόδου «ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΣΤΙΧΟΙ 106 – 108
«ΕΙ Δ’ ΕΘΕΛΕΙΣ, ΕΤΕΡΟΝ ΤΙ ΕΓΩ ΛΟΓΟΝ ΕΚΚΟΡΥΦΩΣΩ ΕΥ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΑΜΕΝΩΣ ΣΥ ΔΕ ΕΝΙ ΦΡΕΣΙ ΒΑΛΛΕΟ ΣΗΣΙΝ ΩΣ ΑΜΟΘΕΝ ΓΕΓΑΑΣΙ ΘΕΟΙ ΘΝΗΤΟΙ Τ’ ΑΝΘΡΩΠΟΙ»
ΑΠΟΔΟΣΗ: «Και αν θέλεις θα σου πω ένα άλλο στρογγυλό και καλό λόγο, που γνωρίζω επιστημονικά: Συ να το βάλεις καλά μέσα στο μυαλό σου ότι:
Από τα ίδια υλικά έχουν γίνει οι αθάνατοι και οι θνητοί άνθρωποι.»
Οι αρχαίοι Έλληνες το είχαν ξεκάθαρο στο νου τους ότι οι λεγόμενοι αθάνατοι και οι θνητοί έχουν κοινή καταγωγή. Είναι από τα ίδια υλικά.
Μεταξύ αθανάτων και θνητών υπήρχε και υπάρχει διαφυλετική γονιμότητα.
Αθάνατοι άνδρες ερωτεύονταν θνητές γυναίκες και τεκνοποιούσαν και αθάνατες γυναίκες θνητούς άνδρες ομοίως.
Η λέξη Θεός είναι επίθετο διγενές και δικατάληκτον, ο θεός, η θεά».
Πάντοτε ακολουθείται από ένα όνομα ουσιαστικό π.χ. «Η θεά Αφροδίτη, ο θεός Παν».
Οι Χριστιανοί ντρέπονται να πούνε το όνομα του θεού τους και λένε μόνο «ο θεός».
Το σωστό και πλήρες θα ήταν ο «θεός Ιεχωβά ή Γιαχβέ ή Ιαβέ».
Το κάνουν ίσως, για να κρύψουν την Ιουδαϊκή καταγωγή της θρησκείας τους.
Ότι όμως και να κάνουν δεν μπορούν να κρύψουν ότι είναι μια εισαγόμενη φελλαχική θρησκεία.
Ο αντιερωτισμός δεν έχει καμιά σχέση με τους Έλληνες που θεοποίησαν τον έρωτα.
Είναι καθαρό προϊόν της σημιτικής νοοτροπίας του Εβραϊσμού.
Οι κακόδοξες και ασφαλώς όχι Ελληνικές δοξασίες περί αύλων θεών, επουράνιων, δημιουργών και διαμορφωτών του κόσμου, παραδείσων κολάσεων, καθαρτηρίου πυρός μετά θάνατον, δεύτερες παρουσίες και πανανθρώπινες κρίσεις των πεθαμένων, μετενσαρκώσεις και νιρβάνες είναι μια ανοησία των μονοθεϊστικών θρησκειών (Μανδαϊσμού, Ζωροαστρισμού Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού Μουσουλμανισμού, Βραχμανισμού, Βουδισμού και των αμέτρητων παραφυάδων τους.
«ΑΜΟΘΕΝ ΓΕΓΑΑΣΙ ΘΕΟΙ ΘΝΗΤΟΙ Τ ΑΝΘΡΩΠΟΙ».
Απλά, ορισμένοι θνητοί κατόρθωσαν να νικήσουν το γήρας και το θάνατο και έγιναν αθάνατοι κι αγέραστοι για πάντα, όπως λέει και ο Όμηρος στην Οδύσσεια, στην Έψιλον ραψωδία.
Ο κόσμος, η όμορφη Γη μας, υπήρχε από πάντα και πάνω του αναπτύχθηκαν οι άνθρωποι, που και αυτοί υπήρχαν από πάντα.
Απ’ αυτούς αρκετοί έγιναν αθάνατοι, διατηρώντας όλα τα ανθρώπινα.
Τρώνε, πίνουν, μεθούν, πεινάνε, επιθυμούν, ερωτεύονται, γεννούνε παιδιά, τραυματίζονται όπως ο Άρης και η Αφροδίτη στον Τρωικό πόλεμο, έχουν γιατρό, τον Πεήονα, όταν ψευδορκούν τιμωρούνται αυστηρότατα.
Έχουν και ανθρώπινα χούγια ή ελαττώματα όπως μερικοί κλέβουν, καυγαδίζουν, σκοτώνουν, απατούν τις αθάνατες γυναίκες τους, όπως ο Δίας και οι αθάνατες τους άνδρες τους όπως η Αφροδίτη, μοιχεύουν, πορνεύουν[ όχι ότι πειράζει], οργίζονται, γίνονται μνησίκακοι και εκδικητικοί, αντιδικούν για μια όμορφη γυναίκα, κυνηγούν τις νύμφες και τις νεράιδες.
Είναι σε όλα εντελώς ανθρώπινοι.
Διαθέτουν πείρα και δυνάμεις αλλά δεν είναι παντοδύναμοι.
Ο Ηρακλής και ο Διομήδης νίκησαν και τραυμάτισαν τον Άρη και ξανά ο Διομήδης μαχαίρωσε την Αφροδίτη που ανακατευόταν στον Τρωικό Πόλεμο.
Ο Σοφός Ηράκλειτος τονίζει ότι δεν έκανε τον κόσμο κανένας από τους θεούς ή τους ανθρώπους, γιατί αυτό θα ήταν παράλογο και οι σοφοί δεν παραλογίζονται.
Λέγει: «ΚΟΣΜΟΝ ΤΟΝΔΕ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΜΗΤΕ ΤΙΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΜΗΤΕ ΤΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΩΠΩΝ ΕΠΟΙΗΣΕΝ ΑΛΛ’ ΗΝ ΜΕΝ ΑΕΙ ΚΑΙ ΕΣΤΙ ΚΑΙ ΕΣΤΑΙ ΠΥΡ ΑΕΙΖΩΟΝ ΑΠΤΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΒΕΝΝΥΜΕΝΟΝ ΜΕΤΡΑ».
ΑΠΟΔΟΣΗ: «Αυτόν τον κόσμο τον ίδιο με όλους τους άλλους κόσμους ούτε κάποιος από τους θεούς μήτε κανένας από τους ανθρώπους κατασκεύασε, αλλά υπήρχε από πάντα, υπάρχει τώρα και θα υπάρχει για πάντα σαν μια αθάνατη φωτιά που αναβοσβήνει ρυθμικά»
2. ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΓΕΝΗ
ΤΟ ΧΡΥΣΟΝ ΓΕΝΟΣ
«ΧΡΥΣΕΟΝ ΜΕΝ ΠΡΩΤΙΣΤΑ ΓΕΝΟΣ ΜΕΡΟΠΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΠΟΙΗΣΑΝ ΟΛΥΜΠΙΑ ΔΩΜΑΤ’ ΕΧΟΝΤΕΣ. ΟΙ ΜΕΝ ΕΠΙ ΚΡΟΝΟΥ ΗΣΑΝ, ΟΤ’ ΟΥΡΑΝΩ ΕΒΑΣΙΛΕΥΕΝ ΩΣΤΕ ΘΕΟΙ Δ’ ΕΖΩΩΝ ΑΚΗΔΕΑ ΘΥΜΟΝ ΕΧΟΝΤΕΣ ΝΟΣΦΙΝ ΑΤΕΡ ΤΕ ΠΟΝΩΝ ΚΑΙ ΟΪΖΕΟΣ, ΟΥΔΕ ΤΙ ΔΕΙΛΟΝ ΓΗΡΑΣ ΕΠΗΝ, ΑΙΕΙ ΔΕ ΠΟΔΑΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΣ ΟΜΟΙΟΙ ΤΕΡΠΟΝΤ’ ΕΝ ΘΑΛΙΗΗΣΙ, ΚΑΚΩΝ ΕΚΤΟΣΘΕΝ ΑΠΑΝΤΩΝ… ΚΑΡΠΟΝ ΕΔ’ ΕΦΕΡΕΝ ΖΕΙΔΩΡΟΣ APOYPA AYTOMATH… ΑΥΤΑΡ ΕΠΕΙ ΔΗ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΚΑΤΑ ΓΑΙΑ ΚΑΛΥΨΕ, ΤΟΙ ΜΕΝ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΑΓΝΟΙ ΕΠΙΧΘΟΝΙΟΙ ΚΑΛΕΟΝΤΑΙ ΕΣΘΛΟΙ, ΕΛΕΞΙΚΚΟΙ, ΦΥΛΑΚΕΣ ΘΝΗΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΠΛΟΥΤΟΔΟΤΑΙ…»
(ΗΣΙΟΔΟΥ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ, ΣΤΙΧΟΙ 109 – 126)
ΑΠΟΔΟΣΗ: «Πρώτα το χρυσό γένος των ομιλούντων ανθρώπων έφτιαξαν οι αθάνατοι που κατοικούν στο Όλυμπο. Αυτό το γένος έγινε όταν βασίλευε στον ουρανό ο Κρόνος.
Ζούσαν σαν θεοί έχοντας ξένοιαστο μυαλό χωρίς ολότελα κόπους και πόνους και ούτε τα φοβερά γεράματα τους άγγιζαν.
Πάντα ίδιοι στα πόδια και στα χέρια χαίρονταν διασκεδάζοντας στα συμπόσια μακριά απ’ όλα τα κακά…
Είχαν όλα τα καλά και έφερνε πολλή και άφθονο καρπό η ζωοδότρα Γη μόνη της.
Αλλά όταν αυτό το γένος σκέπασε η Γη, αυτοί αγνοί Δαίμονες ονομάστηκαν φύλακες θνητών ανθρώπων.
Αυτοί φυλάνε τη δικαιοσύνη ντυμένοι με ομίχλη περιφέρονται σ’ όλη τη Γη, πήραν αυτό το βασιλικό προνόμιο να είναι πλουτοδότες.»
ΣΧΟΛΙΑ:
Α) Αναγκάζεται να λέγει μια ολοφάνερη ανακρίβεια, ότι δήθεν οι Ολύμπιοι έφτιαξαν τους ανθρώπους, αρχίζοντας από το χρυσό γένος.
Μα αφού τους παρουσιάζει αμέσως παρακάτω να υπάρχουν όταν βασίλευε ο Κρόνος και πριν εμφανισθούν οι Ολύμπιοι, άρα σίγουρα δεν τους έφτιαξαν αυτοί.
Ο φόβος του Ολύμπιου ιερατείου αλλά και ο πόθος να παραμείνουν στην ιστορία αυτά τα μυστικά, τον έκαναν να το ξεγελάσει λέγοντας αυτή την ανακρίβεια.
(Επί Κρόνου δεν υπήρχαν Ολύμπιοι θεοί, κύριοι δωδεκαθεϊστές).
Ουδέποτε, κανένας αρχαίος σοφός ή απλά σκεπτόμενος δεν δέχεται ότι θεοί δημιούργησαν τον κόσμο και τους ανθρώπους.
Μα κι αν ακόμα, με όλη την καλή διάθεση και ανεκτικότητα δεχόμαστε αυτό τελευταίο, πώς δημιούργησαν το «χρυσό γένος» πριν δημιουργηθούν οι ίδιοι;
Τελικά ο Ησίοδος δεν γλίτωσε την οργή του ιερατείου.
Τον δολοφόνησαν άγρια ή έβαλαν άλλους να τον δολοφονήσουν.
Είτε φυσικοί είτε ηθικοί αυτουργοί δεν παύουν να εκδηλώνουν την κακία των αφεντικών τους, των αποστατών.
Β) Οι άνθρωποι δεν έχουν δημιουργό.
Υπήρχαν από πάντα και θα υπάρχουν πάντα όπως και αυτός ο κόσμος υπήρχε από πάντα και θα υπάρχει για πάντα.
ΤΟ ΑΡΓΥΡΟ ΓΕΝΟΣ
«ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΑΥΤΕ ΓΕΝΟΣ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΤΕΡΟΝ ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ ΑΡΓΥΡΕΟΝ, ΠΟΙΗΣΑΝ ΟΛΥΜΠΙΑ ΔΩΜΑΤ’ ΕΧΟΝΤΕΣ, ΧΡΥΣΕΩ ΟΥΤΕ ΦΥΗΝ ΕΝΑΛΥΓΚΙΟΝ ΟΥΤΕ ΝΟΗΜΑ….ΑΛΓΕ ΕΧΟΝΤΕΣ ΑΦΡΑΔΙΗΣ YBPIN ГАР ΑΤΑΣΘΑΛΟΝ ΟΥΚ ΑΠΕΧΕΙΝ, ΕΔΥΝΑΝΤΟ ΑΛΛΗΛΩΝ ΟΥΔ ΘΕΟΙΣ ΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙΝ ΗΘΕΛΟΝ ΟΥΔ’ ΕΡΔΕΙΝ ΜΑΚΑΡΩΝ ΙΕΡΟΙΣ ΕΟΙ ΒΩΜΟΙΣ, Η ΘΕΜΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΚΑΤΑ ΗΘΕΑ. ΤΟΥΣ ΜΕΝ ΕΠΕΙΤΑ ΖΕΥΣ ΚΡΟΝΙΔΗΣ ΕΚΡΥΨΕ ΧΟΛΟΥΜΕΝΟΣ, ΤΙΜΑΣ ΟΥΚ ΕΔΙΔΟΝ ΜΑΚΑΡΕΣΙ ΟΛΥΜΠΟΝ ΕΧΟΥΣΙ. ΑΥΤΑΡ ΕΠΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ ΓΕΝΟΣ ΚΑΤΑ ΓΑΙΑΝ ΚΑΛΥΨΕ, TOI MEN ΥΠΟΧΘΟΝΙΟΙ ΜΑΚΑΡΕΣ ΘΝΗΤΟΙ ΚΑΛΕΣΟΝΤΑΙ.»
(ΗΣΙΟΔΟΥ, ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑ, ΣΤΙΧΟΙ 127 -141)
ΑΠΟΔΟΣΗ: «Δεύτερο γένος, ασημένιο, πολύ λιγότερο ευγενικό, έκαναν αυτοί που κατοικούν στον Όλυμπο, ούτε στο σώμα ούτε στο νου όμοιο με το χρυσό.
…βάσανα έλκοντας με την αμυαλιά τους, γιατί δεν μπορούσαν να συγκρατούν την ανόσια αλαζονεία μακριά ο ένας απ’ τον άλλο, ούτε ήθελαν να υπηρετούνε τους αθάνατους ούτε να θυσιάζουν στους βωμούς των μακαρίων όπως είναι θεσπισμένο στους ανθρώπους σύμφωνα με το έθιμο.
Αυτούς ο Δίας, ο γιος του Κρόνου θυμωμένος εξαφάνισε γιατί δεν έδιναν τιμές στους αθάνατους που κρατούν τον Όλυμπο.
Αλλά όταν και αυτό το γένος σκέπασε η Γη (υποχθόνιοι), ονομάζονται από τους ανθρώπους μακάριοι κάτω από τη Γη…»
ΣΧΟΛΙΟ: Φαίνεται ολοκάθαρα ο υπαινιγμός του Ησιόδου ότι το «Αργύρεον ΓΕΝΟΣ», δηλαδή ο δεύτερος μεγάλος πολιτισμός καταστράφηκε από την κακία και την έχθρα που είχαν μεταξύ τους και αναλώθηκαν με τους πολέμους μέχρι που έφεραν τα πάνω κάτω «ΟΥΤΕ ΝΟΗΜΑ….ΑΛΓΕ ΕΧΟΝΤΕΣ ΑΦΡΑΔΙΗΣ. ΥΒΡΙΝ ΓΑΡ ΑΤΑΣΘΑΛΟΝ ΟΥΚ ΕΔΥΝΑΝΤΟ ΑΛΛΗΛΩΝ ΑΠΕΧΕΙΝ», δεν μπορούσαν ν’ ανεχθούν ο ένας τον άλλο.
ΤΟ ΧΑΛΚΙΝΟ ΓΕΝΟΣ
«ΖΕΥΣ ΔΕ ΠΑΤΗΡ ΤΡΙΤΟΝ ΑΛΛΟ ΓΕΝΟΣ ΜΕΡΟΠΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΧΑΛΚΕΟΝ…ΕΚ ΜΕΛΙΑΝ, ΔΕΙΝΟΝ TE ΚΑΙ ΟΒΡΙΜΟΝ. ΟΙΣΙΝ ΑΡΗΟΣ ΕΡΕΓ’ ΕΜΕΛΕ ΣΤΟΝΟΕΝΤΑ ΚΑΙ ΥΒΡΕΙΣ, ΟΥΔΕ ΤΙ ΣΙΤΟΝ ΗΣΘΙΟΝ, ΑΛΛ’ ΑΔΑΜΑΝΤΟΣ EXON ΚΡΑΤΕΡΟΦΡΟΝΑ ΘΥΜΟΝ,… ΤΩΝ Δ’ ΗΝ ΧΑΛΚΕΑ ΜΕΝ ΤΕΥΧΕΑ, ΧΑΛΚΕΟΙ ΔΕ ΤΕ ΟΙΚΟΙ ΧΑΛΚΩ Δ’ ΕΙΡΓΑΖΟΝΤΟ. ΜΕΛΑΣ Δ’ ΟΥΚ ΕΣΚΕ ΣΙΔΗΡΟΣ KAI TOI MEN ΧΕΙΡΕΣΣΙΝ ΥΠΟ ΣΦΕΤΕΡΗΣΙ ΔΑΜΕΝΤΕΣ ΒΗΣΑΝ ΕΣ ΕΥΡΩΕΝΤΑ ΔΟΜΟΝ ΚΡΥΕΡΟΥ ΑΔΗΑ, ΝΩΝΥΜΝΟΙ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕ ΚΑΙ ΕΚΠΑΓΛΟΥΣ ΠΕΡ ΕΟΝΤΑΣ ΕΙΛΕ ΜΕΛΑΣ, ΛΑΜΠΡΟΝ Δ’ ΕΛΙΠΟΝ ΦΑΟΣ ΗΕΛΙΟΙΟ.»
(ΗΣΙΟΔΟΥ, ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΣΤΙΧΟΙ 143 – 155)
ΑΠΟΔΟΣΗ: «Ο Ζευς πατέρας έκανε τρίτο γένος ομιλούντων ανθρώπων χάλκινο, από μελιές, φοβερό και βαρύ, όχι όμοιο με το αργυρό.
Αυτούς τους ενδιέφεραν τα πονεμένα έργα του Άρη και οι αλαζονείες.
Δεν έτρωγαν ψωμί και είχαν αδαμάντινο ισχυρόγνωμον φρόνιμα, απλησίαστοι με μεγάλη βία.
Ανέγγιχτα χέρια φύτρωναν από τους ώμους τους.
Είχαν χάλκινα όπλα, χάλκινα σπίτια και κατεργάζονταν το χαλκό.
Δεν γνώριζαν τον μαύρο σίδηρο.
Και αυτοί εξ αιτίας των ίδιων τους των πράξεων κατεστραμμένοι πήγαν στο μουχλιασμένο σπίτι του κρυερού Άδη, χωρίς ονόματα.
Ο μαύρος θάνατος, αν και ήταν τρομακτικοί, τους πήρε και άφησαν το λαμπρό φως του ήλιου.»
ΣΧΟΛΙΑ:
Α) Πάλι ο Δίας εμφανίζεται ως δημιουργός, σαν τον Γιαχβέ των Εβραίων.
Είναι εμφανής η προσπάθεια του ποιητή να ξεγελάσει το φονικό ολύμπιο ιερατείο για να επιβιώσει το ποίημά του.
Β) Αξιοσημείωτο είναι ότι ρητά αναφέρεται εδώ η αιτία της καταστροφής του χάλκινου γένους: «ΚΑΙ ΤΟΙ MEN ΧΕΙΡΕΣΙΝ ΥΠΟ ΣΦΕΤΕΡΗΣΙ ΔΑΜΕΝΤΕΣ…»
«Καταστράφηκαν από τα ίδια τα έργα των χειρών τους.»
Όπως και τα προηγούμενα γένη αυτοκαταστράφηκαν γιατί ο πολιτισμός τους δεν συμβάδιζε με τη ζωή και δεν έκαναν τίποτε για την ανέλιξή τους.
Με τους συνεχείς πολέμους, τα καταστρεπτικά όπλα και την αλαζονεία της δύναμης, άνοιξαν τους μουχλιασμένους και κρύους τάφους τους και έσβησαν από το πρόσωπο της γης.
«ΑΡΗΟΣ ΕΡΕΓ’ ΕΜΕΛΕ ΣΤΟΝΟΕΝΤΑ ΚΑΙ ΥΒΡΕΙΣ»
Τους ένοιαζαν μόνο οι πόλεμοι που είναι έργα του Άρη και προκαλούν στενοχώριες και ύβρεις.
Οι πολιτισμοί καταστρέφονται όταν οι άνθρωποι ξεφεύγουν από το μέτρο, φθείρουν και μολύνουν τη μητέρα Γη και ακολουθούν τον αιμοσταγή αποστάτη Άρη που μόνο στους πολέμους και στο αίμα ευχαριστιέται.
Γ) Μετά από κάθε παγκόσμια καταστροφή που γίνεται από ανθρωπογενή αίτια των «Μερόπων ανθρώπων», «ΧΕΙΡΕΣΙΝ ΥΠΟ ΣΦΕΤΕΡΗΣ ΔΑΜΕΝΤΕΣ…» «Από τα ίδια τους τα χέρια καταστράφηκαν», παρουσιάζεται εδώ ένα κατώτερο και πλέον εκφυλισμένο ανθρώπινο είδος από τους διασωθέντες από κατακλυσμούς και πυρηνικούς ολέθρους.
Έτσι εξηγείται η εμφάνιση των μεταλλαγμένων «νεατερντάλιων» και «Κρομανιών», πιθηκάνθρωπων και πιθήκων, που οι σύγχρονοι επιστήμονες, όργανα των αποστατών, δέχονται ως προγόνους τους, ενώ αυτοί είναι οι διασωθέντες απόγονοι από τα άθλια έργα των παμπάλαιον προκατόχων τους.
Οι άνθρωποι δεν είχαν ποτέ αρχή και δεν θα έχουν ποτέ τέλος.
Οι κάτοικοι της Αντιγαίας και του Σφαίρου καθώς και όλοι οι ανελισσόμενοι προς την ατέρμονη τελειότητα με αφετηρία γήινοι, αγωνίζονται χωρίς αγωνία να φτιάξουν τον αγαπάνθρωπο, αθάνατο κι αγέραστο.
Ο Αγαπάνθρωπος θα ζει μια μακάρια και πανέμορφη ζωή μέσα στην αγαποκοινωνία για πάντα.
Τότε δεν θα ξαναγίνουν πλέον άλλες παγκόσμιες καταστροφές γιατί θα εκλείψει ολοσχερώς η αιτία και θα εξοβελιστεί το «νείκος» από τη ζωή των ανθρώπων και τον κόσμο γενικά, ενώ θα επικρατήσει οριστικά και πάντα το έκτο γένος των Άείζων.
ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ
«ET’ ΑΛΛΟ TETAPTON ΕΠΙ ΧΘΟΝΑ ΠΟΥΛΥΒΟΤΕΙΡΗ ΖΕΥΣ ΚΡΟΝΙΔΗΣ ΠΟΙΗΣΕ, ΔΙΚΑΙΟΤΕΡΟΝ ΚΑΙ ΑΡΕΙΟΝ, ΑΝΔΡΩΝ ΗΡΩΩΝ ΘΕΙΟΝ ΓΕΝΟΣ, ΟΙ ΚΑΛΕΟΝΤΑΙ ΗΜΙΘΕΟΙ, ΠΡΟΤΕΡΗ ΓΕΝΕΗ ΚΑΤ’ ΑΠΕΙΡΟΝΑ ΓΑΙΑΝ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΝ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΕ ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΠΙΣ ΑΙΝΗ ΤΟΥΣ ΜΕΝ ΕΦ’ ΕΠΤΑΠΥΛΩ ΘΗΒΗ, ΚΑΔΜΕΙΔΙ ΓΑΙΗ, ΩΛΕΣΕ ΜΑΡΝΑΜΕΝΟΥΣ ΜΗΛΩΝ ΕΝΕΚ’ ΟΙΔΙΠΟΔΑΟ, ΤΟΥΣ ΔΕ ΚΑΙ ΕΝ ΝΗΣΕΣΙΝ ΥΠΕΡ ΜΕΓΑ ΛΑΪΤΜΑ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΕΣ ΤΡΟΙΗΝ ΑΓΑΓΩΝ ΕΛΕΝΗΣ ΟΥΝΕΚ’ ΗΫΚΟΜΟΙΟ, ΕΝΘ Η ΡΟΙ ΤΟΥΣ ΜΕΝ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΕΛΟΣ ΑΜΦΕΚΑΛΥΨΕ…
(ΗΣΙΟΔΟΥ, ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ, ΣΤΙΧΟΙ 157– 166)
ΑΠΟΔΟΣΗ: «…και άλλο γένος τέταρτο στην πολύτροφη Γη, έκανε ο Δίας, ο γιος του Κρόνου, δίκαιο και πιο ευγενικό, το θείο ανθρώπινο γένος των ηρώων που ονομάζονταν ημίθεοι και ήταν το προηγούμενο από το σημερινό.
Κι αυτούς ο κακός πόλεμος και οι σκληρές συγκρούσεις αφάνισαν, άλλους κάτω από την επτάπυλη Θήβα, τη γη του Κάδμου, ενώ πολεμούσαν για τα πρόβατα του Οιδίποδα και άλλους στα καράβια, από τον μεγάλο κόλπο της θάλασσας στην Τροία πηγαίνοντάς τους για την ομορφομάλλα Ελένη.
Εκεί, άλλους του θανάτου το τέλος σκέπασε…»
ΣΧΟΛΙΟ: Οι ήρωες είχαν κολοσσιαία δύναμη.
Πολλές φορές νικούσαν στην πάλη ακόμα και τους θεούς.
Ο Δίας, φοβόταν ότι κάποιος απ’ αυτούς θα τον εκθρονίσει.
Προκάλεσε λοιπόν τους ήρωες σε εξοντωτικούς πολέμους όπως ο Καδμιακός και ο Τρωικός για να τους εξοντώσει.
Όσοι γλίτωσαν, αποφεύγοντας την οργή του Δία κατόρθωσαν να φθάσουν στα Ηλύσια Πεδία, στην Αντιγαία.
Εδώ αναφέρεται για πρώτη φορά η Αντιγαία και περιγράφεται ολοκάθαρα.
ΚΕΙΜΕΝΟ: «…ΤΟΙΣ ΔΕ ΔΙΧ’ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΒΙΟΤΟΝ ΚΑΙ ΗΘΕ’ ΟΠΑΣΑΣ…ΕΣ ΠΕΙΡΑΤΑ ΓΑΙΗΣ ΚΑΙ ΤΟΙ ΜΕΝ ΝΑΙΟΥΣΙΝ ΑΚΗΔΕΑ ΘΥΜΟΝ ΕΧΟΝΤΕΣ ΕΝ ΜΑΚΑΡΩΝ ΝΗΣΟΙΣΙ ΠΑΡ’ ΩΚΕΑΝΟΝ ΒΑΘΥΔΙΝΗΝ, ΟΛΒΙΟΙ ΗΡΩΕΣ, ΤΟΙΣΙΝ ΜΕΛΙΗΔΕΑ ΚΑΡΠΟΝ ΤΡΙΣ ΕΤΕΟΣ ΘΑΛΛΟΝΤΑ ΦΕΡΕΙ ΖΕΙΔΩΡΟΣ ΑΡΟΥΡΑ.
(ΗΣΙΟΔΟΥ, ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ, ΣΤΙΧΟΙ 164–173)
ΑΠΟΔΟΣΗ: «..και σ’ άλλους χωριστά από τους ανθρώπους, δίνοντας ο Δίας, ο γιος του Κρόνου, βίους και τόπους, τους έβαλε να κατοικούν στα πέρατα της Γης.
Κατοικούν έχοντας Αυτοί (οι αθάνατοι ήρωες), ανέγνοιαστο νου στα Νησιά των Μακάρων, κοντά στον Ωκεανό με τις βαθιές δίνες.
Είναι οι ευημερούντες ήρωες, που γι αυτούς η ζωοδότρα γη φέρνει τρεις φορές το χρόνο θαλερό καρπό γλυκό σαν το μέλι.»
ΣΧΟΛΙΑ:
Α) Για πρώτη φορά αναφέρονται σκιωδώς τα Ηλύσια Πεδία, η γνωστή μας Αντιγαία ή Αντιχθόνα που τοποθετείται γεωγραφικά πέρα από την «άκρη» της Γης, μετά τον Ωκεανό.
Β) Ο σοφός Ησίοδος βρήκε τρόπο να περάσει αυτή τη νύξη με το να γράφει ότι ο Δίας έστειλε τους αθάνατους ήρωες εκεί.
Πόσα δεν θα έδινε ο Δίας για να μάθει πού βρίσκονται τα Ηλύσια Πεδία, οι Νήσοι των Μακάρων, η Αντιγαία!
ΤΟ ΣΙΔΗΡΟΥΝ ΓΕΝΟΣ
«ΜΗΚΕΤ’ ΕΠΕΙΤ’ ΩΦΕΛΛΟΝ ΕΓΩ METEINE ΠΕΜΠΤΟΙΣΙΝ ΑΝΔΡΑΣΙΝ ΑΛΛΑ Ή ΠΡΟΣΘΕ ΘΑΝΕΙΝ Ή ΕΠΕΙΤΑ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΝΥΝ ΓΑΡ ΔΗ ΓΕΝΟΣ ΟΥΔΕ ΠΟΤ’ HMAP ΠΑΥΣΟΝΤΑΙ ΣΙΔΗΡΕΟΝ. ΚΑΜΑΤΟΥ ΚΑΙ ΟΪΖΥΟΣ ΟΥΔΕ ΤΙ ΝΥΚΤΩΡ ΦΘΕΙΡΟΜΕΝΟΙ. ΧΑΛΕΠΑΙΣ ΔΕ ΘΕΟΙ ΔΩΣΟΥΣΙ ΜΕΡΙΜΝΑΣ, ΑΛΛ’ ΕΜΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟΙΣΙ ΜΕΜΕΙΞΕΤΑΙ ΕΣΘΛΑ ΚΑΚΟΙΣΙ…»…
(Ησιοδου ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΕΔΑΦΙΑ 174 – 179)
ΑΠΟΔΟΣΗ: «Μακάρι εγώ να μην ήμουνα με τους πέμπτους ανθρώπους (το πέμπτο γένος), αλλά να είχα πεθάνει πριν έλθουν ή να γεννηθώ μετά απ’ αυτούς.
Γιατί τώρα το γένος είναι σιδερένιο ώστε την ημέρα δεν παύουν από τον κόπο και πόνο ούτε τη νύχτα να σβήνουν.
Οι θεοί θα τους δίνουν βαριά βάσανα, αλλ’ όμως και σ’ αυτούς θα είναι ενωμένα τα καλά και τα κακά.
ΣΧΟΛΙΑ: «Πάλι οι αποστάτες αθάνατοι, που αποκαλούνται θεοί, δίνουν στους θνητούς όλα τα κακά: «ΧΑΛΕΠΑΙΣ ΔΕ ΘΕΟΙ ΔΩΣΟΥΣΙ ΜΕΡΙΜΝΑΣ».
Οι αποστάτες έχουν λυσσάξει, αναίτια και αδικαιολόγητα εναντίον των θνητών ανθρώπων και κάνουν ότι μπορούν για να τους δυσκολεύουν τη ζωή, κι αυτοί τα ανέχονται και όχι μόνο δεν αντιδρούν, αλλά προσπαθούν να τους εξευμενίσουν με θυσίες ζώων, καρπών της Γης, λιβάνια, κεριά, προσευχές και αυτοταπεινώσεις.
Ναι αλλά «ως πότε παλικάρια θα ζούμε στη σκλαβιά;», «… καλύτερα μιας ώρας σκλαβιά και φυλακή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
Παρατηρούμε ότι η ανθρωπότητα δεν εξελίσσεται, όπως νόμισε ο Ντάρβιν, αλλά καθελίσσεται και κατρακυλάει από το χρυσό στο αργυρό κι από κει στο χάλκινο και το σιδερένιο.
Έκτο γένος
Και κάτι ακόμα, αρκετά σπουδαίο.
Ο Ησίοδος εύχεται να γεννιόταν σε μια άλλη περίοδο, μετά τον σιδερένιο γένος.
Άρα δεν τελειώνει ο κόσμος με την κατάντια του σιδηρού γένους.
Αφού η ανθρωπότητα κατέβηκε όλα τα επίπεδα «στου κακού τη σκάλα», ξαναστρέφεται προς την ανελικτική πορεία προς την ατέρμονη τελειότητα.
Εμφανίζεται, τελικά το έκτο γένος των Αειζων.
3. Η ΓΗ ΠΡΙΝ ΠΟΛΛΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ
Α) Πώς ήταν
Ήταν σκορπισμένοι σ’ ολόκληρη την επιφάνεια του πλανήτη χωρίς μόνιμη διαμονή και κατοικία
Κοιμόντουσαν στην ύπαιθρο μέσα σε ανθόσπαρτα και μυρωμένα λιβάδια. …Ήταν γυμνοί και αισθάνονταν περίφημα. Ήταν αδιανόητο να ντρέπεται κάποιος και να κρύβει τα όργανα που παράγουν ηδονή και ζωή. Αντίθετα τα θεωρούσαν θεϊκά και σεβαστά.
Ήταν όλοι υγιείς. … Διδάσκονταν από τη φύση και αλληλομετάδιδαν όλες τις γνώσεις και εμπειρίες που αποκτούσαν.
Όλοι ένιωθαν αδέλφια και είχαν μια κοινή γλώσσα για να συνεννοούνται.
Απολάμβαναν τον έρωτα και αγαπούσαν όλοι όλες και όλες όλους χωρίς όρους και όρια.
Ελεύθεροι ήταν από κάθε δεισιδαιμονία, θρησκευτική πίστη και μεταφυσική. …Αγαπούσαν τη ζωή σ’ αυτό το κόσμο και αγωνίζονταν να τη διατηρήσουν για πάντα.
Η επιδίωξη της αθανασίας ή αειζωίας ήταν ένα από τα ιδανικά του Χρυσού Γένους.
Έμοιαζαν όλοι και όλες συνομήλικοι, παντοτινά νέοι και νέες. … Ήταν φυτοφάγοι τροφοσυλλέκτες και η Γη τους πρόσφερε όλα τα αγαθά για την υγιεινή διατροφή τους, άφθονα και πλουσιοπάροχα.
Ήταν όλοι σφριγηλοί, ερωτικοί, δυνατοί κι αγέραστοι Ζούσαν ειρηνικά χωρίς πολέμους, έριδες και καταστροφές.
Θεωρούσαν το έρωτα ανάγκη και τις ηδονές ιερές και απαραίτητες για την ομαλή ζωή.
Πραγματοποιούσαν ελεύθερο έρωτα απελευθερωμένων φύλων.
Τα παιδιά εκπαιδεύονταν μέχρι τα τέσσερά τους να βρίσκουν την τροφή, να προφυλάσσονται από οτιδήποτε βλαπτικό ή επικίνδυνο, να ερωτεύονται και να είναι εντελώς ελεύθερα και ανεξάρτητα.
Όταν λέμε «έρωτας» «ερωτεύομαι κ.λ. εννοούμε χίλια δυο ωραία πράγματα μέσα στα οποία, κάποια στιγμή που τα όργανα ωριμάζουν εννοούμε και τη συνουσία, το αγκάλιασμα γυναίκας — άνδρα, όχι φυσικά αυτό που σήμερα λένε γάμο.
Τέτοιο πράγμα ήταν άγνωστο και εντελώς άχρηστο εκείνα τα χρόνια.
Ο γάμος ανακαλύφθηκε την περίοδο της παρακμής του ανθρωπίνου γένους…
Αργύρης Τσακαλίας
Βιβλίο: «Το Χρυσόν Γένος» Αργύρη Δ/Μ Τσακαλία, Εκδόσεις Καλυψώ.
Κεφάλαια:
«1. Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΝΗΤΏΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»
«2. ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΓΕΝΗ»
«3. Η ΓΗ ΠΡΙΝ ΠΟΛΛΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ»(Δεν Είναι Ολόκληρο Το Κεφάλαιο)
Είναι Το Εξώφυλλο Του Βιβλίου Του Αργύρη Τσακαλία “Το Χρυσόν Γένος”, Εκδόσεις Καλυψώ,
Που Φιλοτέχνησε Μια Φίλη Ζωγράφος Της Κόρης Του Συγγραφέα Ηλέκτρας, Που Το Μικρό Της
Όνομα, Που Είναι Το Μόνο Που Θυμάμαι Ή Ίσως Και Να Είχα Μάθει, Είναι Τόνια, Ίσως Όμως
Όπως Αμυδρώς Κάτι Μου Περνάει Από Το Μυαλό, Το Επώνυμό Της Να Είναι Ανδριώτη.
Αυτά Τα Μικροσκοπικά Σαν Σκαθαράκια Που Φαίνονται, Είναι Όλα Εκείνα Που Εμποδίζουν
Κρατώντας Και Βαραίνοντάς Κατά Τον Συγγραφέα Τον Σύγχρονο Άνθρωπο, Να Περάσει Απέναντι
Από Το Σύνορο-Ποτάμι Και Να Εισέλθει Στον Πανέμορφο Κόσμο Της Αειζωίας…
