Σχόλιο Εκδόσεων Γη:
Πρόκειται Για Τη Διαμάχη Ινδίας Και Πακιστάν Για Την Περιοχή Του Κασμίρ Όπως Αποτυπώνεται Για Τη Γενικότερη Επισκόπησή Της Αρχικώς Από Τη Βικιπαίδεια Και Στη Συνέχεια Πιο Συγκεκριμένα Από Τη Δημοσιογραφική Ιστοσελίδα cnn.gr με πηγή της τους New York Times…
Σύγκρουση Ινδίας-Πακιστάν
Υπόβαθρο
Η Αφγανική Αυτοκρατορία των Ντουρανί κυβέρνησε το Κασμίρ από το 1752 [24] μέχρι την κατάκτησή του το 1819 από την Αυτοκρατορία των Σιχ υπό τον Ραντζίτ Σινγκ. Ο Ράτζα του Τζαμού Γκουλάμπ Σινγκ, ο οποίος ήταν υποτελής της Αυτοκρατορίας των Σιχ και ένας επιδραστικός ευγενής στην αυλή των Σιχ, έστειλε αποστολές σε διάφορα συνοριακά βασίλεια και κατέληξε να περικυκλώσει το Κασμίρ μέχρι το 1840. Μετά τον Πρώτο Αγγλο-Σιχ Πόλεμο, το Κασμίρ παραχωρήθηκε βάσει της Συνθήκης της Λαχόρης στην Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, η οποία το μεταβίβασε στον Γκουλάμπ Σινγκ μέσω της Συνθήκης του Αμριτσάρ, σε αντάλλαγμα για την καταβολή αποζημίωσης που οφειλόταν από την αυτοκρατορία των Σιχ. Ο Γκουλάμπ Σινγκ πήρε τον τίτλο του Μαχαραγιά του Τζαμού και Κασμίρ.
Από το 1846 έως τη διαίρεση της Ινδίας το 1947, το Κασμίρ κυβερνιόταν από μαχαραγιάδες της δυναστείας Ντόγκρα του Γκουλάμπ Σινγκ, ως πριγκιπάτο υπό βρετανική κυριαρχία. Το Βρετανικό Ρατζ διαχειριζόταν την άμυνα, τις εξωτερικές υποθέσεις και τις επικοινωνίες του πριγκιπικού κράτους και τοποθέτησε έναν Βρετανό κάτοικο στη Σριναγκάρ για να επιβλέπει την εσωτερική διοίκηση. Σύμφωνα με την απογραφή του 1941, ο πληθυσμός της πολιτείας ήταν 77% Μουσουλμάνοι, 20% Ινδουιστές και 3% άλλοι (Σιχ και Βουδιστές). [25] Παρά την μουσουλμανική πλειοψηφία, ήταν ένα κράτος που κυριαρχούνταν σε μεγάλο βαθμό από τους Ινδουιστές. [26] Η μουσουλμανική πλειοψηφία υπέφερε από τους υψηλούς φόρους της διοίκησης και είχε λίγες ευκαιρίες για ανάπτυξη και πρόοδο.[27]
Διαίρεση και εισβολή
Η διαίρεση της Ινδίας: οι πράσινες περιοχές αποτελούσαν όλες μέρος του Πακιστάν μέχρι το 1948, και οι πορτοκαλί περιοχές μέρος της Ινδίας.
Η βρετανική κυριαρχία στην ινδική υποήπειρο έληξε το 1947 με τη δημιουργία νέων κρατών: των κτήσεων του Πακιστάν και της Ινδίας, ως διαδόχων κρατών της βρετανικής Ινδίας. Η βρετανική κυριαρχία επί των 562 ινδικών πριγκιπάτων τερματίστηκε. Σύμφωνα με τον Νόμο περί Ινδικής Ανεξαρτησίας του 1947, «η κυριαρχία της Αυτού Μεγαλειότητας επί των Ινδικών Πολιτειών παύει να ισχύει, και μαζί της, όλες οι συνθήκες και οι συμφωνίες που ίσχυαν κατά την ημερομηνία ψήφισης του παρόντος Νόμου μεταξύ της Αυτού Μεγαλειότητας και των ηγεμόνων των Ινδικών Πολιτειών».[28][29] Στη συνέχεια, τα κράτη είχαν την επιλογή να επιλέξουν αν θα ενωθούν με την Ινδία ή το Πακιστάν ή αν θα παραμείνουν ανεξάρτητα. Το Τζαμού και Κασμίρ, το μεγαλύτερο από τα πριγκιπάτα, είχε κυρίως μουσουλμανικό πληθυσμό που κυβερνιόταν από τον Ινδουιστή Μαχαραγιά Χάρι Σινγκ , ο οποίος αποφάσισε να παραμείνει ανεξάρτητος επειδή περίμενε ότι οι Μουσουλμάνοι του κράτους θα ήταν δυσαρεστημένοι με την ένταξη στην Ινδία, και οι Ινδουιστές και οι Σιχ θα γίνονταν ευάλωτοι αν εντασσόταν στο Πακιστάν.[30][31] Στις 11 Αυγούστου, ο Μαχαραγιάς απέλυσε τον πρωθυπουργό του Ραμ Τσάντρα Κακ, ο οποίος είχε υποστηρίξει την ανεξαρτησία. Παρατηρητές και μελετητές ερμηνεύουν αυτή την ενέργεια ως μια τάση προς την ένταξη στην Ινδία.[31] [32] Οι Πακιστανοί αποφάσισαν να προλάβουν αυτή την πιθανότητα κατακτώντας το Κασμίρ με τη βία, εάν χρειαστεί. [33]
Το Πακιστάν κατέβαλε διάφορες προσπάθειες για να πείσει τον Μαχαραγιά του Κασμίρ να ενταχθεί στο Πακιστάν. Τον Ιούλιο του 1947, ο Μοχάμεντ Αλί Τζίνα πιστεύεται ότι έγραψε στον Μαχαραγιά υποσχόμενος «κάθε είδους ευνοϊκή μεταχείριση», ακολουθούμενη από πιέσεις προς τον Πρωθυπουργό του Κράτους από ηγέτες του κόμματος Μουσουλμανικού Συνδέσμου του Τζίνα. Αντιμέτωποι με την αναποφασιστικότητα του Μαχαραγιά σχετικά με την ένταξη, οι πράκτορες της Μουσουλμανικής Ένωσης εργάστηκαν κρυφά στο Πουντς για να ενθαρρύνουν τους ντόπιους Μουσουλμάνους σε ένοπλη εξέγερση, εκμεταλλευόμενοι μια εσωτερική αναταραχή σχετικά με οικονομικά παράπονα. Οι αρχές στην πακιστανική επαρχία Παντζάμπ διεξήγαγαν έναν «ιδιωτικό πόλεμο» παρεμποδίζοντας τον εφοδιασμό του κράτους με καύσιμα και βασικά προϊόντα. Αργότερα τον Σεπτέμβριο, αξιωματούχοι του Μουσουλμανικού Συνδέσμου στην επαρχία των Βορειοδυτικών Συνόρων, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού Αμπντούλ Καγιούμ Χαν, βοήθησαν και πιθανώς οργάνωσαν μια μεγάλης κλίμακας εισβολή στο Κασμίρ από μέλη των φυλών Παστούν.[34] :61[35] Αρκετές πηγές αναφέρουν ότι τα σχέδια οριστικοποιήθηκαν στις 12 Σεπτεμβρίου από τον Πρωθυπουργό Λιακάτ Αλή Χαν, βάσει προτάσεων που εκπόνησαν ο Συνταγματάρχης Ακμπάρ Χαν και ο Σαρντάρ Σαουκάτ Χαγιάτ Χαν. Το ένα σχέδιο προέβλεπε την οργάνωση ένοπλης εξέγερσης στις δυτικές περιοχές της πολιτείας και το άλλο την οργάνωση μιας φυλετικής εισβολής των Παστούν. Και τα δύο τέθηκαν σε κίνηση. [33] [36]
Η περιφέρεια Τζαμού της πολιτείας ενεπλάκη στη βία της Διαχωριστικής Διαίρεσης. Μεγάλος αριθμός Ινδουιστών και Σιχ από το Ραβαλπίντι και το Σιαλκότ άρχισε να φτάνει τον Μάρτιο του 1947 μετά τις σφαγές στο Ραβαλπίντι, φέρνοντας «σπαρακτικές ιστορίες μουσουλμανικών φρικαλεοτήτων». Σύμφωνα με τον Ιλίας Τσάτα, αυτό προκάλεσε αντιβίωση εναντίον των Μουσουλμάνων του Τζαμού, η οποία είχε «πολλές ομοιότητες με εκείνη στο Σιαλκότ». [37] Η βία στις ανατολικές περιοχές του Τζαμού που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο, εξελίχθηκε σε μια εκτεταμένη «σφαγή» Μουσουλμάνων γύρω στον Οκτώβριο, οργανωμένη από τα στρατεύματα Ινδουιστών Ντόγκρα του Κράτους και διαπραχθείσα από τους ντόπιους Ινδουιστές, συμπεριλαμβανομένων μελών του Ραστρίγια Σγουαγιάμσεβακ Σανγκ, και των Ινδουιστών και Σιχ που εκτοπίστηκαν από τις γειτονικές περιοχές του Δυτικού Πακιστάν. Ο ίδιος ο Μαχαραγιάς εμπλεκόταν σε ορισμένες περιπτώσεις. Ένας μεγάλος αριθμός Μουσουλμάνων σκοτώθηκε. Άλλοι κατέφυγαν στο Δυτικό Πακιστάν, μερικοί από τους οποίους κατευθύνθηκαν προς τις δυτικές περιοχές Πουντς και Μίρπουρ, οι οποίες βρίσκονταν σε εξέλιξη εξεγέρσεις . Πολλοί από αυτούς τους Μουσουλμάνους πίστευαν ότι ο Μαχαραγιάς διέταξε τις δολοφονίες στο Τζαμού, κάτι που υποκίνησε τους Μουσουλμάνους στο Δυτικό Πακιστάν να συμμετάσχουν στην εξέγερση στο Πουντς και να βοηθήσουν στο σχηματισμό της κυβέρνησης του Αζάντ Κασμίρ. [38]
Οι δυνάμεις των ανταρτών στις δυτικές περιοχές του Τζαμού οργανώθηκαν υπό την ηγεσία του Σαρντάρ Ιμπραήμ, ηγέτη της Μουσουλμανικής Συνδιάσκεψης. Πήραν τον έλεγχο των περισσότερων δυτικών περιοχών του Κράτους μέχρι τις 22 Οκτωβρίου. Στις 24 Οκτωβρίου, σχημάτισαν προσωρινή κυβέρνηση του Αζάντ Κασμίρ (ελεύθερο Κασμίρ) με έδρα το Παλάντρι. [39]”
Το χρονικό της διαμάχης για το Κασμίρ
1947, η αρχή
Η διαμάχη για το Κασμίρ ξεκίνησε αμέσως μόλις ιδρύθηκαν Ινδία και Πακιστάν. Το 1947, η Βρετανία διαχώρισε τις Ινδίες, πρώην αποικία της, σε δύο χώρες -το κυρίως μουσουλμανικό Πακιστάν και την κατοικημένη κυρίως από ινδουιστές Ινδία.
Η μοίρα του Κασμίρ, όμως, δεν αποφασίστηκε.
Μέσα στους επόμενους μήνες, τόσο η Ινδία όσο και το Πακιστάν διεκδίκησαν την περιοχή, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των δύο πλευρών.
Ο ινδουιστής ηγέτης του Κασμίρ, που αρχικά είχε αρνηθεί να παραιτηθεί της κυριαρχίας του, συμφώνησε τελικά η περιοχή της ευθύνης του να προσαρτηθεί στην Ινδία, ζητώντας ως αντάλλαγμα στρατιωτικές εγγυήσεις.
Και αυτό γιατί μαχητές από το Πακιστάν είχαν εισρεύσει σε περιοχές του Κασμίρ.
(AP Photo/Max Desfor)
Ακολούθησε ο πρώτος πόλεμος μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν για το Κασμίρ.
1949, μια εύθραυστη εκεχειρία
Τον Ιανουάριο του 1949, με την παρέμβαση των Ηνωμένων Εθνών, που κατάφερε να κάνει τις δύο πλευρές να καθίσουν στο διαπραγματευτικό τραπέζι, ο πρώτος πόλεμος για το Κασμίρ τελείωσε.
Η συμφωνία εκεχειρίας προέβλεπε το διαχωρισμό των εδαφών, με την Ινδία να κρατά τον έλεγχο των 2/3 της περιοχής και το Πακιστάν τα υπόλοιπα εδάφη.
Ο διαχωρισμός αυτός ήταν προσωρινός, με στόχο να υπάρξει μια πιο μόνιμη λύση μετά από πολιτικές διαβουλεύσεις.
1965, ξεσπά νέος πόλεμος
Το καλοκαίρι του 1965, η ένταση χτύπησε εκ νέου «κόκκινο».
Είχαν προηγηθεί μικροεντάσεις στα νότια σύνορα του Κασμίρ την προηγούμενη χρονιά.
(AP Photo)
Και όταν το Πακιστάν διεξήγαγε μια μυστική επίθεση κατά μήκος της γραμμής κατάπαυσης του πυρός του Κασμίρ τον Αύγουστο, η κατάσταση κλιμακώθηκε γρήγορα και ξέσπασε ολοκληρωτικός πόλεμος μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν.
Παρότι σύντομος, με διάρκεια μόλις τρεις εβδομάδες, ο πόλεμος ήταν αιματηρός, με μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος και για τις δύο πλευρές.
Τον Ιανουάριο του 1966, Ινδία και Πακιστάν υπέγραψαν συμφωνία για να επιλύουν μελλοντικές διαμάχες μέσω ειρηνικών μέσων.
(AP Photo/File)
Το σχέδιο αυτό δεν απέφερε καρπούς.
1972, ο επίσημος διαχωρισμός
Μετά από τον περιφερειακό πόλεμο του 1971, όταν και δημιουργήθηκε το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν και η Ινδία αποφάσισαν να καθίσουν εν νέου στο διαπραγματευτικό τραπέζι για να βρεθεί λύση για το Κασμίρ.
Τον Δεκέμβριο του 1972, οι δύο χώρες ανακοίνωσαν ότι είχαν επιλύσει τη διαμάχη για τα εσωτερικά σύνορα του Κασμίρ.
Επί της ουσίας, όμως, δεν άλλαξαν πολλά πράγματα. Τα προσωρινά σύνορα του 1949 υιοθετήθηκαν και επίσημα και οι δύο χώρες διατήρησαν τον έλεγχο των εδαφών που ήδη κατείχαν για 20 χρόνια.
AP1974
Παρότι η συμφωνία δεν άλλαξε επί της ουσίας το status quo του Κασμίρ, αποτέλεσε μια ευκαιρία για να βελτιωθούν -έστω και πρόσκαιρα- οι… εκρηκτικές σχέσεις μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν.
1987, η εξέγερση
Το 1987 υπήρξε τεράστια πολιτική αναταραχή κατά τη διάρκεια των τοπικών εκλογών στο Κασμίρ, με τους πολίτες να μιλούν για νοθεία.
Αρκετοί κάτοικοι του Κασμίρ πήραν τα όπλα -κάτι που το Πακιστάν ενθάρρυνε και στήριζε υπογείως.
Κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, η τοπική αστυνομία του Κασμίρ κατέγραψε δεκάδες χιλιάδες βομβιστικές επιθέσεις, περιστατικά ανταλλαγής πυροβολισμών, απαγωγές και επιθέσεις με ρουκέτες.
Η ένταση αυτή άρχισε να μειώνεται κατά μετά το 2000, ωστόσο οι σχέσεις μεταξύ του Πακιστάν και της Ινδίας είχαν ήδη διαβρωθεί ανεπανόρθωτα.
1999, ναυάγιο στις ειρηνευτικές συζητήσεις
Μόλις μια «ανάσα» από τη νέα χιλιετηρίδα, η Ινδία και το Πακιστάν φάνηκαν να επιθυμούν μια πιο μόνιμη ειρηνευτική συμφωνία.
Σε μια κίνηση καλής θέλησης, ο πρωθυπουργός του Πακιστάν υποδέχτηκε τον Ινδό ομόλογό του για ένα Σαββατοκύριακο διπλωματίας τον Φεβρουάριο του 1999.
Ήταν η πρώτη φορά που Ινδός πρωθυπουργός επισκεπτόταν το Πακιστάν την τελευταία δεκαετία.
Η σύνοδος μεταξύ των πυρηνικών, πλέον, δυνάμεων, οδήγησε στην υπογραφή συμφωνιών, που επιβεβαίωναν την αμοιβαία δέσμευση των δύο πλευρών στην εξομάλυνση των μεταξύ τους εντάσεων.
«Πρέπει να φέρουμε ειρήνη στους πολίτες μας» είπε ο πρωθυπουργός του Πακιστάν Ναγουάζ Σαρίφ σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Ινδό ομόλογό του, Ατάλ Μπιχάρι Βατζπαγί.
Μόλις τρεις μήνες αργότερα, ξέσπασε ξανά πόλεμος μεταξύ των δύο πλευρών.
Το Κασμίρ βρισκόταν, για ακόμη μια φορά, στο επίκεντρο της διχόνοιας.
Οι μάχες ξεκίνησαν όταν Πακιστανοί μαχητές παρεισφρήσαν στην ινδική πλευρά του Κασμίρ και προχώρησαν σε κατάληψη θέσεων. Η Ινδία υποστήριξε ότι επρόκειτο για Πακιστανούς στρατιώτες, θέση στην οποία κατέληξαν αργότερα και δυτικοί αναλυτές.
Το Πακιστάν αρνήθηκε ότι οι δυνάμεις της είχαν οποιαδήποτε ανάμειξη στην εισβολή, επιμένοντας ότι επρόκειτο για ανεξάρτητους μαχητές.
Ο πόλεμος ολοκληρώθηκε όταν ο Σαρίφ ζήτησε από τους εισβολείς να αποσυρθούν από το ινδικό Κασμίρ -παρότι από την πρώτη ημέρα είχε υποστηρίξει μετ’ επιτάσεως ότι δεν επρόκειτο για Πακιστανούς στρατιώτες και πως η κυβέρνηση δεν μπορούσε να τους ελέγξει.
Μερικούς μήνες αργότερα, στρατιωτικό πραξικόπημα ανέτρεψε τον Σαρίφ.
Όπως έγινε γνωστό αργότερα, ο στρατηγός που κρυβόταν πίσω από το πραξικόπημα ήταν αυτός που είχε διατάξει την στρατιωτική εισβολή στο ινδικό Κασμίρ.
2019, επιχείρηση καταστολή από την Ινδία
Από το 1999 και μετά, το Κασμίρ παρέμεινε μια από τις πιο στρατιωτικοποιημένες ζώνες του πλανήτη.
Η ένταση ήταν συνεχής στην περιοχή, και Ινδία και Πακιστάν βρέθηκαν στα πρόθυρα πολέμου αρκετές φορές τα επόμενα χρόνια.
Η τελευταία μεγάλη ένταση σημειώθηκε το 2019, όταν βομβιστική επίθεση στο Κασμίρ σκότωσε τουλάχιστον 40 Ινδούς στρατιώτες.
Η Ινδία πραγματοποίησε αεροπορικές επιθέσεις στο Πακιστάν ως αντίποινα αλλά η ένταση αποκλιμακώθηκε πριν ξεσπάσει νέος πόλεμος.
Λίγο αργότερα την ίδια χρονιά, η Ινδία αφαίρεσε ένα από το Κασμίρ το καθεστώς αυτονομίας του και ακολούθησαν δρακόντεια μέτρα.
Χιλιάδες Ινδοί στρατιώτες μπήκαν στα εδάφη του Κασμίρ, η σύνδεση στο διαδίκτυο μπλοκαρίστηκε και κόπηκαν οι τηλεφωνικές γραμμές.
Η κυβέρνηση του Μόντι άρχισε να διοικεί την περιοχή από το Νέο Δελχί, φυλακίζοντας χιλιάδες κατοίκους του Κασμίρ, μεταξύ των οποίων και πολιτικοί αρχηγοί της περιοχής.
Αναλυτές από όλο τον κόσμο εξέφρασαν την ανησυχία τους για την κατάσταση, ωστόσο η τρομοκρατία μειώθηκε και ο τουρισμός άνθισε.
Όπως αποδείχτηκε τελικά, επρόκειτο για μια παροδική ψευδαίσθηση.
2025, η τρομοκρατική επίθεση
Στις 22 Απριλίου του 2025, ένοπλοι πυροβόλησαν και σκότωσαν 26 ανθρώπους -κυρίως τουρίστες από διάφορες περιοχές της Ινδίας κοντά στο Pahalgam του Κασμίρ.
Άλλοι 17 άνθρωποι τραυματίστηκαν. Επρόκειτο για μια από τις πιο αιματηρές επιθέσεις κατά Ινδών αμάχων των τελευταίων δεκαετιών.
(AP Photo/Bikas Das)
Αμέσως μετά την επίθεση, Ινδοί αξιωματούχοι υποστήριξαν ότι ενορχηστρωτής της επίθεσης υπήρξε το Πακιστάν, με τον Μόντι να διαμηνύει ότι οι υπεύθυνοι θα τιμωρηθούν.
Το Πακιστάν αρνήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη για την επίθεση, υποστηρίζοντας ότι είναι «έτοιμο να συνεργαστεί» με οποιαδήποτε διεθνή έρευνα για την τρομοκρατική επίθεση.
CNNi
Όπως φάνηκε, η Ινδία δεν επείσθη και τα ξημερώματα της Τετάρτης έπληξε εννέα στόχους εντός του Πακιστάν και το πακιστανικό Κασμίρ.
Πηγή: New York Times
