Αν Ίσως Υπάρχουν, Που Εμείς Νομίζουμε Ότι Υπάρχουν

20  Αν Ίσως Υπάρχουν, Που Εμείς Νομίζουμε Ότι Υπάρχουν

Ίσως ο ορατός κόσμος που βιώνει ο άνθρωπος να εξελίσσεται από τα ατελέστερα όντα στα πιο τελειοποιημένα, τουλάχιστον από την άποψη των ικανοτήτων τους.

Κατά τη γνώμη μας όμως τα πιο ανελιγμένα εκείνων είναι αυτά που στην πραγμάτωση των στόχων τους, κυριαρχεί η αγάπη και η ελευθερία.

Που στην πραγμάτωση των στόχων τους κυριαρχεί η αγάπη και η ελευθερία, για να συμβεί κάτι πράγματι με τις πολύ ανεπτυγμένες ικανότητές τους, σύμφωνο με τους σκοπούς της Φύσης.

Οι πρωταρχικοί σκοποί της φύσης για την κάθε έμβια οντότητά της, φαίνεται ότι είναι αρχικώς η διαιώνιση του είδους της -όταν πάντα χρειάζεται εκείνη να προτιμηθεί λόγω υπαρκτής πιθανότητας εξαφάνισής του- και στη συνέχεια, να εξακολουθήσει η ίδια η οντότητα να υπάρχει στη ζωή, στη ζωή όπως όλοι μας τη γνωρίζουμε βιώνοντάς τη καθημερινώς.

Ότι γράφουμε παρακάτω στο κεφάλαιο για όλες τις έμβιες οντότητες, το γράφουμε στα πλαίσια που αυτοί οι δύο σκοποί της φύσης τους, έχουν ήδη εκπληρωθεί.

Για τον κάθε άνθρωπο ο σεβασμός της ελευθερίας των ξέχωρων από τον ίδιο τον εαυτό του οντοτήτων, ξεκάθαρα κατά τη γνώμη μας, ζητάει να μην επεμβαίνει στη ζωή τους αν δεν το επιθυμούν εκείνες, ή αν στο μέλλον δεν το επιθυμήσουν εκείνες.

Η αγάπη που τον διακατέχει, ξεκάθαρα κατά τη γνώμη μας, ζητάει να κάνει σε όλες τουλάχιστον τις έμβιες οντότητες συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του, πάντοτε το καλό.

Το καλό έχει να κάνει πολύ για εμάς με τους σκοπούς που φαίνεται ότι προτείνει η ίδια η Φύση, για όλες μάλλον τις έμβιες οντότητές της.

Δηλαδή προτείνει στα πλαίσια της όποιας ελευθερίας τους, αλλιώς φαίνεται ότι τους σκοπούς αυτούς τούς τις ζητάει επίμονα, ή και ούτως ή άλλως φαίνεται ότι τους τις ζητάει επίμονα.

Έτσι ατομικά για την κάθε έμβια οντότητα, σκοπός της κατά τη γνώμη μας είναι χονδρικά, η αέναη ανέλιξή της προς την ατέρμονη τελειότητα.

Συνολικά μάλλον πως σκοπός της είναι, η αρμονική συνύπαρξή της με όλες τις άλλες ορατές και αόρατες, έμβιες και άβιες οντότητες συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού της, σε μια αμφίπλευρη δυναμική και αενάως ανελισσόμενη ισορροπία.

Συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού της, τουλάχιστον όσον αφορά εκείνων που νοιώθει και μπορεί άμεσα να κάνει.

Σε μια αμφίπλευρη δυναμική και αενάως ανελισσόμενη ισορροπία, με την έννοια όσον αφορά τη δική της πλευρά και εκείνων που νοιώθει και μπορεί άμεσα να κάνει, όποτε αγαπάει τον εαυτό της λίγο παραπάνω από τις οποιεσδήποτε γύρω της οντότητες, να κατευθύνει αυτά τα θετικά συναισθήματά της και τις πράξεις της, λίγο περισσότερο και προς εκείνες.

Στη συνέχεια, όταν αγαπήσει κατευθυνόμενα έτσι εκείνες ή τις οποιεσδήποτε άλλες εκείνες γύρω της οντότητες, λίγο παραπάνω· αντιστοίχως να κατευθύνει τα θετικά συναισθήματά της και τις πράξεις της τώρα πια, λίγο περισσότερο και προς την ίδια την ύπαρξή της· τουλάχιστον στον τομέα του να παραμένει υγιή και έμβια οντότητα, άρα και εκ της φύσεώς της ανελισσόμενα χαρούμενη.

Και ούτω καθεξής.

Και ούτω καθεξής για όσο εκείνη η οντότητα θα εξακολουθεί να υπάρχει, ή μέχρι να σκεφτεί και να ενστερνιστεί κάτι καλύτερο.

Καλό για εμάς είναι για κάποιον, ότι βοηθάει ή δεν εμποδίζει τόσο τον ατομικό του σκοπό όσο και τον συνολικό του, όπως τους περιγράψαμε προηγουμένως.

Για την ακρίβεια οι δύο μάλλον αυτοί διακριτοί με απλό τρόπο σκοποί ατομικός και συνολικός, εξυπηρετούν παντελώς ο ένας τον άλλον.

Αν υπάρχει και θνητός ή αθάνατος αόρατος έμβιος κόσμος -που εμείς νομίζουμε ότι υπάρχει- και είναι σχετικά ανήμπορος από τους κανόνες της αγάπης του και τους πολύ ευαίσθητους κανόνες του δικαιώματος της ελευθερίας προς τους γύρω του, άμεσα εκείνος να επέμβει στον ορατό έμβιο ή και άβιο κόσμο, τα μάτια του φανερά θα έχουν δει πάρα πολλά τουλάχιστον από τους ανθρώπους.

Γράφουμε σχετικά ανήμπορος από τους κανόνες της αγάπης του και τους πολύ ευαίσθητους κανόνες του δικαιώματος της ελευθερίας προς τους γύρω του άμεσα εκείνος να επέμβει στον ορατό έμβιο ή και άβιο κόσμο, επειδή αναλόγως και του πόσο βαθιά σκέφτεται κανείς συμπεριλαμβάνοντας συνάμα όμως και την πρακτικότητα που χρειάζεται η πραγματικότητα της ζωής μας, δημιουργούνται και οι δικοί του βαθέως ευαίσθητοι κανόνες της αγάπης του και οι παρόμοιοι κανόνες του πολύ ευαίσθητου δικαιώματος της ελευθερίας προς τους γύρω του.

Ένα φανερό κατά τη γνώμη μας συμπέρασμα συμπερίληψης αυτών των δύο κόσμων για τον άνθρωπο, του ορατού δηλαδή κόσμου και του αόρατου και εκείνων που βιώνουν ξεχωριστά μεν, στη συνύπαρξή τους δε αλληλοεπιδρώντας· ακόμη κι επειδή εμείς ως άνθρωποι μπορούμε και επεμβαίνουμε στα δρώμενα, ενώ εκείνος ίσως άμεσα τουλάχιστον όχι, χωρίς όμως να του λείπει και η δύναμη να το κάνει παραβαίνοντας για παράδειγμα τις αρχές του· είναι να βοηθάμε τις έμβιες ορατές οντότητες συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας για την πραγμάτωση των σκοπών της φύσης ατομικά και συνολικά και όταν δεν φαίνεται σε εκείνες.

Να τις βοηθάμε γενόμενοι όμως συνάμα και παντελώς ανεκτικές, με όλες τους όλες τις στιγμές δηλαδή ότι κι αν κάνουν σχετικά, είτε βρισκόμαστε απευθείας μπρος στα μάτια τους κοντά, είτε άλλες φορές όταν βρισκόμαστε εντελώς μακριά τους, ή και πιο απλά μακριά τους.

Να επισημάνω ανεκτικές έμβιες οντότητες όχι με την έννοια της αδράνειας, απεναντίας ασταμάτητα δρώντας.

Ασταμάτητα δρώντας όμως με σεβασμό και ευγένεια προς τους γύρω μας και τον εαυτό μας, αναλόγως του τι αφορά τι, καθώς και ποιον αναμεταξύ μας, συνάμα και πόσο.

Δρώντας όμως και εκεί ακόμη που δεν δύναται να υπάρξει αποτέλεσμα σύμφωνο με τους σκοπούς τής Φύσης -δηλαδή που δεν δύναται να υπάρξει αποτέλεσμα σύμφωνα με το καλό όπως το ορίσαμε- με καλοσύνη.

Για τη δράση του αυτή ο άνθρωπος, μπορεί για παράδειγμα να εκπέμπει κύματα ουσιαστικής κατανόησης της ατέλειας του κόσμου μας, ατέλειας πάντα σε κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημά του, όσα δισεκατομμύρια χρόνια κι αν είναι τούτο.

Συνάμα μπορεί να εκπέμπει και κύματα ουσιαστικής αγάπης τουλάχιστον για όλες εκείνες τις ομορφιές του κόσμου μας, που εξακολουθούν να είναι αέναα πολύ περισσότερες και εντονότερες ακόμη και στο ίδιο χρονικό διάστημα της ατέλειάς του, από εκεί που φθάνει ακόμη και η πιο ελεύθερη νόηση οποιασδήποτε οντότητας οσοδήποτε ανελιγμένης.

Μιας ατέλειας όμως που εμείς ως άνθρωποι την αντιλαμβανόμαστε έτσι, κυρίως επειδή βιώνουμε τη ζωή πεπερασμένα.

Περισσότερα για τους «Σκοπούς Του Ανθρώπου Από Τη Μητέρα Φύση», ή μάλλον πιο οργανωμένα γιατί η ουσία τους είναι η ίδια, θα βρείτε στο βιβλίο μας «Υγεία Και Φυσικό Δίκαιο» πάντα των Εκδόσεων Γη.

Στέλιος Βερναδάκης

Βιβλίο: “Άνθρωπος Και Δημοκρατία”,

Κεφάλαιο: “20  Αν Ίσως Υπάρχουν, Που Εμείς Νομίζουμε Ότι Υπάρχουν”.

Η Φωτογραφία Είναι Από Πεζοπορία Μας Στον Υμηττό Σήμερα Το Πρωί, Τετάρτη 06/08/2025