Η Διαμάχη (Μια Άποψη Των Εκδόσεων Γη)
Υπάρχει μια από την Προϊστορική ακόμη Εποχή διαμάχη μεταξύ Των Ευγενών Και Του Απλού Λαού.
Από Την Εποχή Που Έπαψε Να Υπάρχει η Βασιλεία Ως Τρόπος Διακυβέρνησης, η διαμάχη αυτή εκφράζεται μεταξύ Ολιγαρχικών και Δημοκρατικών, Δημοκρατικών με την έννοια ότι το Κράτος δηλαδή την εξουσία την κατέχει ο Δήμος, ο Δήμος δηλαδή ο Λαός που έχει τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών, άρα και ο απλός λαός και οι ευγενείς χωρίς την οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ τους.
Να γράψουμε ξεκάθαρα ότι δεν εννοούμε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία της εποχής μας, δηλαδή την ολιγαρχική διακυβέρνηση των λίγων με μια όμως επικύρωση από τον λαό του κόμματός τους με τη διαδικασία των εκλογών κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά την άμεση Δημοκρατία με τους σύγχρονους όρους.
Ωστόσο όμως μια καλή διακυβέρνηση αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είναι τουλάχιστον θεμιτή αν όχι απαραίτητη για να εξομαλύνει την ξεκάθαρη αδικία του αποκλεισμού της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών που δεν λαμβάνεται καν υπόψη η γνώμη τους για τα κοινά του τόπου τους, πόσο μάλλον και να ασκείται η διακυβέρνησή του και από τους ίδιους.
Η διαμάχη αυτή πήρε στους λεγόμενους ιστορικούς χρόνους την πανελλαδική της πολεμική έκφραση στον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος δεν ήταν απλά ένας πόλεμος μεταξύ της Σπάρτης Και Της Αθήνας με συμμετοχή και των συμμάχων τους, αλλά ένας πόλεμος που προκάλεσε η ολιγαρχική πλευρά επειδή ξεκάθαρα φοβήθηκε επαναστάσεις και στις υπόλοιπες πόλεις-κράτη με ολιγαρχικό πολίτευμα, όπως την επανάσταση που έκαναν οι Αθηναίοι το 462 Προ Χριστιανικής Χρονολόγησης ή αν προτιμάτε το 462 π.Χ. με πρωτεργάτες τους παγκόσμιους ευεργέτες των Λαών Εφιάλτη και Αρχέστρατο, μιας και δημιούργησαν αδιαμφισβήτητα στην πράξη έναν πιο πετυχημένο τρόπο διακυβέρνησης, συνάμα ξεκάθαρα και πιο δίκαιο τη Δημοκρατία.
Ίσως το πιο δίκαιο με το καλύτερο αποτέλεσμα να πηγαίνουν πάντα μαζί σε βάθος χρόνου, για όλα τα πράγματα.
Οι ευγενείς δηλαδή οι μετά την κατάργηση της Βασιλείας ολιγαρχικοί, αντλούσαν την ιδιότητά τους από την καταγωγή τους.
Από τους πρώτους όμως κιόλας ιστορικούς χρόνους, ολιγαρχικοί δηλαδή οι λίγοι με δικαίωμα εξουσίας, γινόντουσαν οι πολύ οικονομικά εύρωστοι πολίτες.
Στην εποχή μας τούτο έχει μεταφερθεί στις πολύ οικονομικά εύρωστες εταιρείες που αν δεν κυβερνούν ή συγκυβερνούν, σε ότι αφορά την οικονομία των λαών κάνουν σε διεθνές επίπεδο ότι συμφέρει τη συντεχνία τους χωρίς να προκαλούν παγκόσμιες επαναστάσεις.
Η λύση δεν βρίσκεται στο μίσος εκείνης της συντεχνίας που περιγράφουμε.
Ο Δημοκρατικός άνθρωπος και η Δημοκρατία δεν αποκλείει κανέναν και καμία, όλοι χρειαζόμαστε.
Δεν αποκλείει κανέναν και καμία ακόμη κι αν στρέφονται εναντίον της ίδιας της Δημοκρατίας, αλλά με τρόπους πειθούς και όχι επιβολής, πόσο μάλλον εγκληματικούς.
Αλλά κυρίως ο Δημοκρατικός άνθρωπος δεν μισεί, δεν θα μπορούσε να γίνει πραγματικά Δημοκρατικός άνθρωπος σε θεωρία και πράξη αν μισούσε, ακόμη και αυτούς που τον εχθρεύονται.
Ακόμη περισσότερο όλους τους, τους κάνει μέτοχους της κοινωνίας που ευαγγελίζεται.
Φανερά υπάρχει κάποια σχέση με την κακία που νοιώθει ένας άνθρωπος και την προσπάθεια επιβολής του με μέσα διαφορετικά της πειθούς, η οποία κακία γιγαντώνεται αν προσπαθεί να επιβληθεί και με τρόπους μη νόμιμους είτε στο εσωτερικό της πατρίδας του είτε στον εξωτερικό υπόλοιπο κόσμο.
Ή αν προτιμάτε κάποια συσχέτιση όλων αυτών με την αγάπη κυρίαρχα ή μόνο προς τον εαυτό του, δείχνοντας έτσι υπέρμετρο εγωισμό.
Αντίθετα υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ της αγάπης που νοιώθει ένας άνθρωπος για τους συνανθρώπους του και την αποδοχή των απόψεων τους ή την ανεκτικότητα του προς τους ίδιους και τις πράξεις τους, ή την προσπάθεια του μέσω της πειθούς και μόνο μέσω της πειθούς γενικότερα να τους συνετίσει, όπως έτσι με παρόμοια επιχειρήματα συνετίζει πείθοντας και τον εαυτό του.
Ή ακόμη γενικότερα στο να αποδίδεται η πραγματική Δικαιοσύνη σε όλα όσα αφορούν τους ανθρώπους με την πειθώ και την ελεύθερη επιλογή τους προς τούτο, με μέτρο όμως κυρίαρχο ή αν προτιμάτε απαραίτητη προϋπόθεση, την προστασία του εαυτού τους…
Στέλιος Βερναδάκης
