5    Οι Σκοποί Του Ανθρώπου Από Τη Μητέρα Φύση Όπως Προκύπτουν Από Τα Αρχέγονα Ένστικτά Του

«Ένστικτο είναι η εγγενής τάση ή ορμή ενός ζωντανού οργανισμού, προς την κατεύθυνση συγκεκριμένων συμπεριφορών ή αντιδράσεων υπό συνθήκες.

Αυτή η τάση προϋπάρχει της μνήμης που προκύπτει από τη μάθηση και παραμένει αναλλοίωτο χαρακτηριστικό ενός βιολογικού είδους.»

Βικιπαίδεια

 

Σίγουρα πρωταρχικός σκοπός τού ώριμου γενετήσια ανθρώπου αλλά και ολόκληρου τού ώριμου γενετήσια ζωικού βασιλείου, είναι η ικανοποίηση του ενστίκτου της διαιώνισης του είδους όταν η διαιώνιση αυτή κινδυνεύει, που λέγεται ότι είναι και το ισχυρότερο ένστικτο για όλα τα έμβια όντα.

Η Φύση φανερά επενδύει πολύ στην ύπαρξη του κάθε είδους και σε χρόνο και σε κόπο.

Ίσως και για τη διαιώνιση του είδους όταν αυτή κινδυνεύει, να έχει δώσει η ίδια η φύση περισσότερη δύναμη στα αρσενικά από τα θηλυκά, μαζί με την ορμή και να τα κυνηγάνε.

Συνάμα και την πολύ μεγάλη αγάπη των θηλυκών, στους απογόνους τους.

Ακόμη σε ατομικό επίπεδο σκοπός του κάθε ανθρώπου είναι και η ικανοποίηση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης.

Η επιθυμία για ζωή αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα για κάθε έμβιο ον και από την πρώτη στιγμή της ζωής του ο άνθρωπος, κάνει ότι χρειάζεται και μπορεί για να επιβιώσει.

Χωρίς τη ζωή για τον άνθρωπο δεν υπάρχουν σε προσωπικό επίπεδο όλα τα άλλα και νομίζουμε ότι αν γίνεται, σκοπός του είναι να ζει και στο διηνεκές.

 

«Όλοι θέλουν να πάνε στον παράδεισο, αλλά κανείς δεν θέλει να πεθάνει.»

Βασίλης Τριανταφυλλίδης (Χάρρυ Κλύνν)

 

Ή για να το διατυπώσουμε ίσως κάπως διαφορετικά αλλά όχι και με την πολύ Άμεση Λακωνική Φιλοσοφία τού παραπάνω συμπεράσματος:

«Ακόμη κι εκείνοι που νομίζουν και λένε με βεβαιότητα για τον εαυτό τους ότι αν υπάρχει παράδεισος εκεί και θα πάνε ή ακόμη κι αν οι ίδιοι ισχυρίζονται με βεβαιότητα ότι υπάρχει κιόλας, κανείς από όσο γνωρίζουμε δεν θέλει να πεθάνει.»

Ηριδανός

 

Βέβαια εκτός της προσωπικότητάς του και αυτά που έχουν νόημα για αυτήν όσο ζει, ο άνθρωπος ενδιαφέρεται και προσπαθεί κατά κανόνα να συνεισφέρει αλτρουιστικά ακόμη και το οσοδήποτε μικρό στους συνανθρώπους του, μελλοντικούς και νυν, ακόμη και να αποδώσει τιμές στους προγόνους του και στη συνέχεια αν γίνεται παρόμοια να συμπεριφερθεί και στα ζώα και στα φυτά, αν και όλα είναι αλληλένδετα.

Υπάρχει πολύ έντονα εγγενώς σε αυτόν το αίσθημα τόσο της αλληλεγγύης, όσο και της ανάγκης για την αρμονική του συνύπαρξη με όλες τις άλλες οντότητες.

Έχει πολυειπωθεί ότι οι άνθρωποι είναι κοινωνικές οντότητες και φανερά το σύνηθες στη συντριπτική πλειονότητά τους είναι να ενδιαφέρονται για το μέλλον του πλανήτη Γη, ακόμη και όταν οι ίδιοι ως προσωπικότητες κάποτε πιθανότατα δεν θα υπάρχουν.

Αφού εξασφαλιστούν το ένστικτο της διαιώνισης του είδους και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του ανθρώπου, μένει να εξασφαλιστεί και το ένστικτο όπως λέμε εμείς της χαράς, με την έννοια ότι όλοι οι άνθρωποι θέλουν να είναι χαρούμενοι.

Το ένστικτο της χαράς συμπεριλαμβάνει για εμάς και το ερωτικό ένστικτο, είτε αυτή καθαυτή η ερωτική πράξη συμβαίνει για την αναπαραγωγή του ζευγαριού, είτε μόνο για την από κοινού ευχαρίστησή του.

Εμπεριέχουμε στο ένστικτο της χαράς και την αναπαραγωγή του ανθρώπου επειδή στους σύγχρονους ανθρώπους δεν κινδυνεύει η διαιώνιση του είδους τους, δεν αναπαράγονται δηλαδή κατά κανόνα για αυτό.

Απεναντίας οι σύγχρονες κοινωνίες σε κάποιες Ασιατικές κυρίως χώρες άλλα και αν δει κανείς συνολικά τον πλανήτη, λέγεται ότι κινδυνεύει ακόμη και από υπερπληθυσμό.

Μπορεί όμως το να εμπεριέχουμε στο ένστικτο της χαράς και την αναπαραγωγή έστω και στις ημέρες μας και ας την εμπεριέχουμε σίγουρα σκεπτόμενοι και την πολύ μεγάλη ευχαρίστηση που δίνει στους μέλλοντες γονείς ένα παιδί, να είναι λάθος.

Το ένστικτο της χαράς είναι τόσο σημαντικό για τον άνθρωπο όσο και τα άλλα δύο ένστικτά του, το ένστικτο της διαιώνισης του είδους και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Ή για να το πούμε διαφορετικά, σε καμία περίπτωση δεν είναι υποδεέστερο ένστικτο των άλλων δύο, απλά εμείς τα ανθρώπινα ένστικτα στο βιβλίο αυτό τα τοποθετούμε στη γραφή με κάποια λογική σειρά προτεραιότητας, που φαίνεται ότι για την πλειονότητα των περιπτώσεων που μπορούν να προκύψουν στη ζωή ενός ανθρώπου, η προτεραιότητα αυτή ισχύει.

Αναφέρει ο επικούρειος Λούκιος Τορκουάτος για αυτό που ονομάζουμε εμείς ένστικτο της χαράς, στο έργο του Κικέρωνα «De finibus bonorum et malorum» δηλαδή «Στα άκρα του καλού και του κακού»:

«Τα μωρά παιδιά αλλά και τα υπόλοιπα έμβια όντα μόλις γεννηθούν και πριν ακόμη αναπτύξουν τη λογική, επιδιώκουν την ηδονή ως κάτι οικείο και αποστρέφονται τον πόνο ως κάτι ξένο».

 

 Τα τρία αυτά ένστικτα της ζωής που αναφέραμε, η διαιώνιση του είδους, η αυτοσυντήρηση και η χαρά είναι διαδραστικά, αλληλένδετα, αλληλεξαρτώμενα και αλληλοσυμπληρούμενα.

Η ικανοποίηση του καθενός από αυτά, εμπλέκει άμεσα την ικανοποίηση και των άλλων δύο.

Ακόμη ισχυριζόμαστε ότι την ικανοποίηση του ενστίκτου της χαράς, της ουσιαστικής και με χρονική διάρκεια χαράς, της πραγματικής και στέρεης χαράς στον χώρο και στον χρόνο και όχι μόνο της στιγμιαίας ή πρόσκαιρης χαράς που μπορεί μελλοντικά και να βλάπτει, θα μπορούσαμε ίσως να την αναλύσουμε βαθύτερα με τους δύο παρακάτω επιπλέον σκοπούς του ανθρώπου.

Ο ένας, ο πρώτος σε μία τουλάχιστον θνητή ζωή από τους επιπλέον σκοπούς του ανθρώπου είναι για εμάς να ζήσει, να ευτυχήσει πάνω στον όμορφο πλανήτη μας μαζί με τους άλλους κατοίκους του, δηλαδή τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά και τα ανόργανα, σε πλήρη αρμονία και ποτέ μα ποτέ εις βάρος τους.

Ή πρακτικά εις βάρος τους μόνο αν πρόκειται για την επιβίωσή του, ή εις βάρος τους στο μέτρο που δεν ξεπερνάνε εκείνα με αυτό που ωθούνται από τη φύση τους να κάνουν το εις βάρος του εαυτού του ή του είδους του.

Που δεν ξεπερνάνε εκείνα με αυτό που ωθούνται από τη φύση τους να κάνουν το εις βάρος του εαυτού του ή του είδους του, με την έννοια ότι χρειάζεται κυρίως να προφυλαχτεί όταν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, χωρίς όμως νομίζουμε καθόλου να επιβληθεί σε εκείνα αν με ασφάλεια δεν καθίσταται αυτό αναγκαίο.

Ή αν καθίσταται αναγκαίο, να επιβληθεί όσο καθίσταται εξαναγκαστικά αναγκαίο και για όσο καθίσταται χρονικά εξαναγκαστικά αναγκαίο.

Η ελευθερία και η ζωή όλων των έμβιων οντοτήτων και όχι μόνον του πλανήτη μας είναι για εμάς αδιαπραγμάτευτη και σχετικά με τη συνύπαρξή μας, πέραν τη με μέτρο βρώση τους ως αναγκαίο κακό όποτε αυστηρά και μόνο τη χρειαζόμαστε, η ελευθερία και η διάρκεια της ζωή τους μπορούν και θα πρέπει να γίνουν στο άμεσο κιόλας μέλλον όση και των ανθρώπων σήμερα, φυσικά για όσες έμβιες οντότητες δεν είναι ήδη μεγαλύτερες.

Θεωρούμε ακόμη ότι ο άλλος σκοπός του ανθρώπου, ο αείζωος θα μπορούσαμε να πούμε ή αν προτιμάτε ο μεγαλόπνοος, είναι για εμάς η αέναη ανέλιξή του προς την ατέρμονη τελειότητα.

 Οι δύο αυτοί επιπλέον σκοποί του ανθρώπου που μόλις αναφέραμε, αλληλοεπιδρούν και ακόμη είναι αλληλένδετοι, αλληλεξαρτώμενοι, αλληλοσυμπληρούμενοι και συνεχώς και ατερμόνως τελειοποιούμενοι.

Αλληλοεπιδρούν απευθείας, άμεσα, συνεχώς και αδιαλείπτως.

Η αξία τους δε, είναι ανεκτίμητη.

Επιτυγχάνονται κυρίως με την αγάπη που νοιώθει, εκφράζει, δίνει και παίρνει ο ίδιος ο άνθρωπος και η προσωπικότητά του, καθώς ισάξια και με την ελευθερία του να πράττει έτσι ή αλλιώς, για το οτιδήποτε.

Η ευδαιμονία που νοιώθει ένας άνθρωπος, είναι ευθέως ανάλογη με την αγάπη που τον διακατέχει.

Είναι συνάμα ευθέως ανάλογη και με την ελευθερία που αισθάνεται ότι έχει.

Η αγάπη ουσιαστικά σε έναν άνθρωπο για κάτι, μεγεθύνει το πάθος τού να θέλει με βεβαιότητα να το κάνει πάρα πολύ και με διάρκεια, από τις πολλές επιλογές που του δίνει η ελευθερία που τον διακατέχει.

Είτε εκείνη η ελευθερία υπάρχει μόνο στη φαντασία του, είτε υπάρχει και στο εγγύς περιβάλλον του.

Η ελευθερία του αυτή, ειδικά στη φαντασία, είναι ευθέως ανάλογη με την ασφάλεια που του παρέχει το κοντινό του περιβάλλον και σίγουρα επειδή σε ένα δυναμικό περιβάλλον δεν υπάρχει απόλυτη ασφάλεια, είναι ευθέως ανάλογη και με τη γενναιότητά του.

Δηλαδή με άλλα λόγια, ο φόβος εγκλωβίζει όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, τη σκέψη του.

Όση όμως και γενναιότητα να έχει κανείς, επειδή πρόκειται για έναν άνθρωπο που απέναντί του μπορεί να έχει υπερβολικά πολλές άλλες οντότητες συμπεριλαμβανομένου και τους γύρω του ανθρώπους, χρειάζεται πολύ να ζει και σύμφωνα με τους γραπτούς και τους άγραφους κανόνες τους, συνάμα σύμφωνα και με τον εαυτό του.

Ή αν προτιμάτε σύμφωνα με το Δίκαιο της Φύσης, τη συνισταμένη δηλαδή όλων των παραπάνω κανόνων, που και αποτελούν όλοι μαζί το ελάχιστο που θα πρέπει να θέλει να γνωρίζει και προχωρώντας στη ζωή του να πράττει.

Οι κανόνες εκείνοι πηγάζουν ξεκάθαρα κατά τη γνώμη μας από την ισάξια αγάπη του για όλες αυτές τις οντότητες και τον εαυτό του και επειδή η βάση τους είναι η αγάπη, ως κανόνες είναι το ίδιο με τη βάση τους, δηλαδή εξαιρετικά προσαρμοζόμενοι και ελαστικοί.

Που και πάλι όμως, για να συμβαίνει να εναρμονιστεί πλήρως με όλες αυτές τις υπάρχουσες οντότητες και τους κανόνες που διέπουν τη φυσική τους ζωή ακόμη και σε αυτά τα μόλις παραπάνω αναφερόμενα πλαίσια της αγάπης δηλαδή του ελαχίστου που θα πρέπει να πράττει και της εξαιρετικής προσαρμοστικότητας και ελαστικότητας ειδικά κάποιες συγκεκριμένες φορές, χρειάζεται με βεβαιότητα να έχει ή να αποκτήσει ο άνθρωπος πραγματική γενναιότητα.

 

 «Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον».

«Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι, ελεύθεροι είναι οι γενναίοι».

Θουκυδίδης

 

Στόχους ή αν προτιμάτε επιμέρους στόχους ο άνθρωπος, μπορεί να έχει πολλούς.

Σκοπούς όμως για θνητό άνθρωπο που έχει εξασφαλιστεί η διαιώνιση του είδους του και η επιβίωσή του ή για αθάνατο άνθρωπο που φανερά έχει ήδη εξασφαλιστεί και η διαιώνιση και η επιβίωσή του στο διηνεκές, ισχυριζόμαστε ότι έχει αυτούς τους δύο, την ευτυχία δηλαδή και την ανέλιξη.

Για τους δύο αυτούς σκοπούς του ωστόσο, την ευτυχία και την ανέλιξη, ο άνθρωπος μπορεί ορισμένες φορές να διακινδυνεύσει ακόμη και την ύπαρξή του.

Είναι τόσο πολύ σημαντικοί και οι δύο για αυτόν, την προσωπικότητά του και τη ζωή του. 

Έχουν θυσιάσει τη ζωή τους εμμέσως για το ένστικτο της χαράς, δηλαδή για τους δύο σκοπούς που το αναλύουμε ευτυχία και ανέλιξη, δηλαδή για τον τρόπο που όπως γράψαμε προηγουμένως αυτοί οι δύο σκοποί επιτυγχάνονται την αγάπη και την ελευθερία, ακόμη και ολόκληροι λαοί στην ανθρώπινη ιστορία.

Και έχουν θυσιάσει τη ζωή τους ή έστω την έχουν διακινδυνέψει, έχοντας πλήρη συνείδηση για την αιτία που τους ώθησε στο να τη θυσιάσουν, ή και μόνο να τη διακινδυνέψουν.

Την έχουν θυσιάσει κυρίως για την ελευθερία τους και θα μπορούσαμε να πούμε και για την αγάπη των παιδιών τους, δηλαδή την αγάπη που αποτυπώνεται με το όραμα και για τις νέες γενιές, της ελεύθερης πατρίδας.

Ακόμη υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν προτιμήσει τις ιδέες τους ή ειδικότερα τη θρησκεία τους περισσότερο από τη ζωή τους, καθώς και άλλοι που έχουν προτιμήσει περισσότερο από τη ζωή τους την αξιοπρέπειά τους.

Θαυμάζουμε πολύ και σεβόμαστε όλους αυτούς τους ανθρώπους που αναφέραμε μόλις προηγουμένως, αλλά προτείνουμε στους συνανθρώπους μας μια κάποια ευελιξία στη σκέψη τους, όταν ειδικά αυτή έχει να κάνει με θέματα που καθίστανται αναγκαία, για την ίδια την ύπαρξή τους.

Μια ευελιξία δηλαδή όταν αφορά τη ζωή τους τουλάχιστον ατομικά και δεν αφορά και τη ζωή άλλων φίλων τους, συγγενών τους ή του λαού της χώρας τους, που αξίζει πολύ κανείς για αυτές και να διακινδυνέψει.

Και αυτό το προτείνουμε κυρίως επειδή η ζωή που δεν βλάπτει ή και απλά δεν αφαιρεί άλλες ζωές, έχει την κυρίαρχη για εμάς αντικειμενική αξία.

Τα υπόλοιπα που μπορεί να έρθουν με τη θυσία κάποιου ανθρώπου θα έρθουν ούτως ή άλλως με τον καιρό, όταν οι κοινωνίες θα ωριμάσουν.

Το κακό και το άδικο ποτέ δεν είναι αιώνιο.

Και αυτό κυρίως επειδή πάντα εμπεριέχουν μέσα τους, τα ψήγματα της αυτοκαταστροφής τους.

«Η φιλότητα δηλαδή η αγάπη συνθέτει τον κόσμο μας και το νείκος δηλαδή η έριδα τον αποσυνθέτει» όπως είπε δυόμιση χιλιάδες χρόνια περίπου πριν, ο αρχαίος Σοφός Εμπεδοκλής.

Δεν χρειάζεται να θυσιάζει κανείς τουλάχιστον κατά κανόνα τη ζωή του, μόνο και μόνο για να αναχαιτίσει το κακό και το άδικο.

Δηλαδή να τη θυσιάζει για μια αδικία, που από δική της και μόνο ευθύνη, δεν αφαιρείται η ζωή κανενός άλλου ανθρώπου.

Για την ελευθερία βέβαια κατά τη γνώμη μας δεν ισχύουν τα ίδια.

Αν και πάλι θα πρέπει πάντοτε να ζυγίζει κανείς τα πράγματα και να διακινδυνεύει τουλάχιστον με κάποιο μέτρο, όποτε και πάλι κρίνεται αυστηρά αναγκαίο.

Πάρα ταύτα ας έχει ο καθένας μας κατά νου υπόψη του ότι τουλάχιστον κατά τη γνώμη μας, ο οποιοσδήποτε καλός άνθρωπος είναι απόλυτα πιο χρήσιμος για το οποιοδήποτε καλό, ζωντανός και μόνο.

 

Όμως και αυτά που μόλις αναφέρθηκαν για τις ιδέες, τη θρησκεία και την αξιοπρέπεια θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν να κάνουν κάπως και με την εσωτερική χαρά που μπορεί και νιώθει ένας άνθρωπος, όταν ο ίδιος ζει από βαθιά επιλογή ή από βαθιά ανάγκη με τις ιδέες του, τη θρησκεία του και την αξιοπρέπειά του, έχοντάς τις παντοτινή συντροφιά.

Μια όμως ίσως στρεβλή χαρά, μιας και δεν συνάδει καίρια με τον δεύτερο στη σειρά σκοπό της ζωής του ανθρώπου που αναφέραμε, που πηγάζει από ένα από τα πιο βασικά και στέρεα ένστικτα της ζωής, δηλαδή το ένστικτο του να κάνει ότι μπορεί για να παραμείνει ζωντανός.

Η δυνατότητα παράκαμψης του ενστίκτου να παραμείνει κανείς ζωντανός που το εκφράσαμε στην αρχή του κεφαλαίου ως ένστικτο αυτοσυντήρησης, μπορεί και παρακάμπτεται από έναν άνθρωπο επειδή έχει ακόμη και για αυτό την ελευθερία της επιλογής.

Ακόμη και η θεωρητική ελευθερία, για όσο υπάρχει κανείς, μπορεί και δίνει πραγματική χαρά στον άνθρωπο.

Ένα όμως για παράδειγμα ζώο από τη φύση του, δεν μπορεί να κάνει το ίδιο δηλαδή να παρακάμψει το ένστικτο του να παραμείνει ζωντανό χάριν της ελευθερίας, αν και ίσως ακόμη και αυτό δεν συμβαίνει απόλυτα.

 

6    Η Πραγματοποίηση Των Σκοπών Του Ανθρώπου

Να γράψουμε ακόμη ότι και συνολικά οι σκοποί του ανθρώπου διαιώνιση του είδους, αυτοσυντήρηση και χαρά επιτυγχάνονται με βάση την αγάπη που νοιώθει, εκφράζει, δίνει και παίρνει ο ίδιος ο άνθρωπος και η προσωπικότητά του, καθώς και με την ελευθερία του να πράττει έτσι ή αλλιώς, σχεδόν για το οτιδήποτε.

Αυτό πρακτικά στην καθημερινότητά μας σημαίνει ότι γνώμονα στη ζωή μας για το οτιδήποτε συμβαίνει σε αυτήν και αντιμετωπίζουμε, το καλύτερο είναι να έχουμε τόσο την αγάπη όσο και την ελευθερία.

Κι αν η ελευθερία του ανθρώπου στο να μπορέσει να κάνει και να γίνει το οτιδήποτε εξαιτίας του πεπερασμένου χρόνου ζωής του περιορίζεται, η αγάπη του μπορεί να γίνει απεριόριστη για τις συνθήκες της ζωής που γεννιέται κανείς και υπάρχει, για όσο υπάρχει.

Για παράδειγμα θα μιλήσω από την μεριά των αγοριών, γιατί αγόρι είμαι και για αυτά ξέρω από τη σκοπιά μου.

Αν αγαπάτε ένα κορίτσι, προφανώς θα πρέπει να βρείτε το θάρρος και να του μιλήσετε.

Αν σας απορρίψει κατά τη γνώμη μου δεν θα πρέπει να κατευθύνετε αλλού την αγάπη σας, αν υπάρχει για εσάς αυτή η μοναδικότητα σε αυτό το κορίτσι, που προκύπτει στον άνθρωπο όταν αγαπάει βαθιά.

Είναι η αγάπη που κάνει τη μοναδικότητα και όχι ο έρωτας που μόνο τη μεγεθύνει και που λένε ότι κρατάει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

Νομίζω ότι όταν ένας άνθρωπος, να συνεχίσω καλύτερα με τα αγόρια.

Νομίζω ότι όταν ένα αγόρι αγαπάει, θα πρέπει να αναγνωρίσει τα συναισθήματά του και όχι αν απορριφθεί να τα αγνοήσει ή να τα αλλάξει ή να τα κατευθύνει σε κάποιο άλλο κορίτσι.

Στη συνέχεια νομίζω να εξακολουθήσει να προσπαθεί να κερδίσει το κορίτσι που θέλει και αγαπάει πολύ.

Η αγάπη του η ίδια θα τον βοηθήσει πολύ σε αυτό.

Το αντίθετο ακριβώς θα κάνει η φωνή της λογικής, των γύρω του ανθρώπων.

Η αγάπη από μόνη της εξελίσσει πάντα προς τα άνω τον άνθρωπο, δηλαδή τον ανελίσσει.

Τον ανελίσσει κατακαίοντας όλα τα αρνητικά στοιχεία τού χαρακτήρα του, όπως εγωισμούς, κακίες, έχθρες, στερεότυπα που κληρονόμησε από γονείς, αδέλφια, φίλους και κοινωνία, ή ακόμη περισσότερο θα κατακάψει πολύ εύκολα τη φαλλοκρατία και τις ανδροκρατούμενες εν γένει απόψεις τής εποχής του.

Χρειάζεται αφάνταστα πολύ για τον άνθρωπο, όταν παρουσιάζονται όλα αυτά τα αρνητικά στοιχεία στον χαρακτήρα του, να τα κατακαίει ολότελα αγαπώντας πάντα περισσότερο.

Μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να γίνει αυτό είναι όταν αγαπάει ένα κορίτσι, που αποτελεί και το υψηλότερο αίσθημα αγάπης που μπορεί να νιώσει.

Ακόμη ο Χαλίλ Γκιμπράν έχει πει σε μία παραβολή του με πρωταγωνιστή τον Ιησού και τη Μαρία τη Μαγδαληνή στο βιβλίο του «Ιησούς ο Γιος του Ανθρώπου»:

«Η αγάπη δεν είναι κάτι που μπορείς να κάνεις, είναι μια ποιότητα της ύπαρξής σου».

Το έχει πει με την έννοια ότι ο Ιησούς μπορεί και αγαπάει τη Μαρία τη Μαγδαληνή πραγματικά πολύ, επειδή είναι αυτός που είναι.

Το πως και το πόσο μπορεί να αγαπήσει κανείς καθώς και αυτό που εκπέμπει η προσωπικότητά του, έχει να κάνει με το ποιος πραγματικά είναι σε θεωρία και πράξη και αυτό στη ζωή συνεχώς προχωράει, δεν είναι συγκεκριμένο.

Για άλλους προχωράει προς τα άνω, για άλλους προχωράει προς τα κάτω.

Για αυτό και όλοι τουλάχιστον ως παιδιά -που τα παιδιά είναι πάντα πολύ αγνά και από την αγνότητά τους αυτή πηγάζουν όταν δεν φοβούνται και οι πράξεις τους- αλλά τουλάχιστον και ως έφηβοι ερωτικά, αγαπήσαμε με τρόπο περισσό.

 

«Τα παιδιά επειδή πράττουν με περισσό αυθορμητισμό, αποτελούν τις εντιμότερες οντότητες του πλανήτη.

Ίσως από σύμπτωση αλλά οι εντιμότερες οντότητες του πλανήτη είναι και οι πιο Υγιείς».

Ηριδανός

 

Αυτά όμως όλα δεν αποτελούν και απαραίτητες προϋποθέσεις ίσως για πολύ ανελιγμένες αόρατες οντότητες να συναναστρέφονται με κάποιον και να του προσφέρουν όση μπορούν ή με κάποιο μέτρο χαρά, αγάπη, σοφία ή ότι άλλο νομίζουν εκείνες και επιθυμεί ο ίδιος;

Αν εσείς οι ίδιοι και οι ίδιες ήσασταν κάποια πολύ ανελιγμένη αόρατη οντότητα, που κατανοεί εις βάθος τούς γύρω της ανθρώπους, με ποιους και με ποιες θα επιθυμούσατε να συναναστρέφεστε από το ανθρώπινο βασίλειο;

 

Αυτόν τον τρόπο αγάπης θα πρέπει κατά τη γνώμη μας να αναζητήσει και αργότερα ο άνθρωπος ως ενήλικας και πιο έμπειρος, σε σχέση με το πως αναχαιτίζονται αυτά όλα τα εμπόδια της ανέλιξής του.

Φανερά αυτά όλα τα εμπόδια της ανέλιξής του, προκύπτουν από τις αρνητικές συμπεριφορές που του έμαθαν οι άλλοι άνθρωποι, με τις φιλοσοφικές και πρακτικές τους αδυναμίες και από αυτούς τους άλλους ανθρώπους, κυρίως οι γονείς του.

Επίσης έχουν προκύψει και από τα αρνητικά τραγούδια, όταν είναι αρνητικά και τις αρνητικές ταινίες όταν είναι αρνητικές, ως κύρια μέσα έκφρασης της κοινωνίας του, που για πολλούς λόγους το περιεχόμενό τους και οι πρωταγωνιστές τους, λειτουργούν και ως πρότυπα.

Και αυτό κυρίως επειδή στις πολύ μικρές ηλικίες που μαθαίνει βαθιά μέσα του ο άνθρωπος, αδυνατεί όλα αυτά να τα συνειδητοποιήσει και έτσι να πάρει απόφαση να τους αντισταθεί και μέσα από τη δική του πλέον οπτική γωνία πρότυπο, που επίσης είναι εξαιρετικά δύσκολο σε αυτές τις ηλικίες να μπορεί να είναι προσωπική για να είναι και διαφορετική των περισσοτέρων άλλων ανθρώπων ή των γονέων και των δασκάλων του, να διαμορφώσει την προσωπικότητά του.

Μην ξεχνάμε όμως ότι όλα αυτά συμβαίνουν αντιστοίχως και για τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα του, που βοηθάνε πολύ στην ανέλιξή του.

 

Αυτός ο τρόπος αγάπης επειδή πλέον ως μεγάλος γνωρίζει πως λειτουργούν ο εαυτός του και οι γύρω του, θα τον βοηθήσει πολύ περισσότερο από την εφηβεία του να βρει τον μίτο της Αριάδνης, για να μπορέσει να βγει από τον λαβύρινθο.

Θα τον βοηθήσει πολύ περισσότερο να βρει τον μίτο της Αριάδνης για να μπορέσει να βγει από τον λαβύρινθο, αφού όμως πρώτα αναμετρηθεί ευθέως με τον Μινώταυρο και τον νικήσει με όπλο του την αγάπη, κατακαίοντας τις ρίζες από τα κομμένα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας του.

Και εδώ να επισημάνουμε ότι, για κάθε ένα κεφάλι της Λερναίας Ύδρας που έκοβε ο Ήρωας των Ηρώων Ηρακλής Αλκείδης, ξεφύτρωναν δύο νέα.

Μια αγάπη που είναι παραμένει επιμένει και μπορεί να προχωράει αέναα, σε υψηλότερη από τις όποιες περιστάσεις δυναμική.

Σε αυτήν τη διαδικασία του καψίματος των κληρονομούμενων από τον περίγυρό του και τους γονείς του αρνητικών στοιχείων του χαρακτήρα του τον πόνο δεν τον δίνει η αγάπη, η αγάπη τον θεραπεύει παντοτινά θεραπεύοντας πρώτα την πληγή που δίνει τον πόνο.

Ο πόνος προκύπτει ξεκάθαρα από τα αρνητικά στοιχεία τού χαρακτήρα τού κάθε ανθρώπου, που πολύ σωστά δεν ικανοποιούνται από το έτερο ήμισυ, όταν δεν ικανοποιούνται.

Αρνητικά στοιχεία όπως είναι ο εγωισμός, η κακία, η κατοχή των άλλων ανθρώπων ή η επιβολή ακόμη και εμμέσως, της συμπεριφοράς και των επιλογών που θα έχουν απέναντί του.

 

Στέλιος Βερναδάκης

 

 

Βιβλίο: “Υγεία Και Φυσικό Δίκαιο”,

Κεφάλαιο 5, “Οι Σκοποί Του Ανθρώπου Από Τη Μητέρα Φύση Όπως Προκύπτουν Από Τα Αρχέγονα Ένστικτά Του”,
Κεφάλαιο 6, “Η Πραγματοποίηση Των Σκοπών Του Ανθρώπου”.

 

 

 

Δελφοί, Το Αρχαίο Γυμνάσιο, Πέμπτη 20/03/2025