8 Ρατσισμός: Απλά Ιδεολογία Υπεροπτικής Ανωτερότητας Ή Και Απόρροιας Προβληματικών Αισθημάτων;
Γράψαμε ότι υπάρχουν λάθη στα βιβλία μας.
Λάθη που και απλά να είναι, μπορεί να ξενίζουν πολλούς αναγνώστες.
Ή ακόμη χειρότερα μπορεί και να χάνει κανείς τον ειρμό των σκέψεων του, ίσως και μόνο από την ορθογραφική δυσαρμονία, δηλαδή να αποσυντονίζεται.
Η ουσία πάντως όλων αυτών που θέλουμε να εκφράσουμε, νομίζουμε ότι δεν αλλάζει.
Για αυτό και είμαστε ευτυχείς που η μητρική μας γλώσσα η ελληνική, μας επιτρέπει με σαφήνεια και ακρίβεια, να διατυπώνουμε τις σκέψεις μας.
Ακόμη περισσότερο, μπορούμε να πούμε καμιά φορά, ότι τις διαμορφώνει κιόλας.
Γράφουμε επίσης «ευτυχείς», γιατί πραγματικά θεωρούμε ότι είναι θέμα τύχης, να έχει κανείς μητρική γλώσσα, την οποιαδήποτε γλώσσα.
Για το «ευ» να πούμε ότι κατά τη γνώμη μας, το να έχει κανείς μητρική γλώσσα την ελληνική που με τον πλούτο της μπορεί να εκφράσει με εξαιρετική σαφήνεια και ακρίβεια ακόμη και τις πιο λεπτεπίλεπτες έννοιες, σκέψεις, απόψεις και καταστάσεις, είναι η πιο «ευ»(καλή) τύχη από όλες.
Μιας και μιλάμε για τύχη, να αναφέρουμε και αυτό που λέγεται ότι ρατσισμός είναι όταν κανείς μισεί κάτι, που δεν συμβαίνει στον ίδιο από τύχη.
Άλλα και από επιλογή να μην συμβαίνει κάτι σε κάποιον, το μίσος για αυτούς που δεν τους συμβαίνει το ίδιο και γενικότερα το μίσος, είναι ότι χειρότερο τόσο για τον ίδιο τον άνθρωπο, όσο και για τον περίγυρό του, ακόμη και συνολικά για την ανθρωπότητα.
Επειδή τύχη δεν υπάρχει, όλα έχουν κάποια αιτία, να πούμε καλύτερα ότι ρατσισμός είναι όταν γενικεύει κανείς και μισεί κάτι σε μία ομάδα ανθρώπων, που έχει προεπιλέξει για αυτούς η ίδια η φύση και βάσει αυτής της γενίκευσης διαχωρίζονται και χαρακτηρίζονται ως ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι και όχι ως ίσοι μεταξύ τους.
Όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι έχει προεπιλέξει η φύση, τη φυλή και το χρώμα του δέρματος του καθενός μας.
Ακόμη γενικότερα, ρατσισμός είναι όταν γενικεύει και μισεί κανείς κάτι σε μία ομάδα ανθρώπων, που συμβαίνει να ευθύνεται για αυτό η φύση ή και οι ανθρώπινες κοινωνίες, υπάρχουν δηλαδή και κοινωνικοοικονομικά αίτια ή ακόμη και τοπικά αίτια και βάσει αυτής της γενίκευσης διαχωρίζονται και χαρακτηρίζονται ως ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι και όχι ως ίσοι μεταξύ τους.
Όπως για παράδειγμα υπάρχει ο εθνικός ρατσισμός (ο διαχωρισμός δηλαδή σε ανώτερο και κατώτερο άνθρωπο σύμφωνα με την εθνική του καταγωγή), όμοια ο θρησκευτικός ρατσισμός (ο διαχωρισμός δηλαδή σε ανώτερο και κατώτερο άνθρωπο σύμφωνα με τη θρησκεία που πιστεύει ή που δεν πιστεύει), ο πολιτισμικός (ο διαχωρισμός δηλαδή σε ανώτερο και κατώτερο άνθρωπο σύμφωνα με πολιτισμικά κριτήρια), της πολιτικής ιδεολογίας (ο διαχωρισμός δηλαδή σε ανώτερο και κατώτερο άνθρωπο σύμφωνα με την πολιτική του ιδεολογία), της φτώχειας αλλά και του πλούτου (ο διαχωρισμός δηλαδή σε ανώτερο και κατώτερο άνθρωπο σύμφωνα με την οικονομική του κατάσταση), όμοια του μορφωτικού επιπέδου (ο διαχωρισμός δηλαδή σε ανώτερο και κατώτερο άνθρωπο σύμφωνα με το μορφωτικό του επίπεδο), όμοια της χειρωνακτικής εργασίας, του φύλου στην εργασία -και όχι μόνο στην εργασία αλλά και στην κοινωνία, τη σχέση και την οικογένεια- ο ρατσισμός των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες ή ικανότητες, ο ρατσισμός ακόμη της εμφάνισης και του ντυσίματος.
Η αυτονόητη, αυτοδίκαιη και αυταπόδεικτη παραδοχή ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι μεταξύ τους τουλάχιστον στον νόμο, την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα καθώς και η αποδοχή τους όπως κι αν είναι μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωποι ή ακόμη περισσότερο μόνο και μόνο επειδή είναι ζωντανοί οργανισμοί, καθιστά αναπόφευκτο ως γεγονός πια για εμάς, όλοι οι ρατσισμοί είτε με βιολογικό υπόβαθρο είτε με κοινωνικοοικονομικό, να είναι κατακριτέοι.
Συνεχίζοντας τις σκέψεις μας ρατσισμός θα μπορούσε να είναι κι όταν συνολικά οι οντότητες της Γης και όχι μόνο οι άνθρωποι καθώς και ολόκληρου του Σύμπαντος, διαχωρίζονται και χαρακτηρίζονται σε ανώτερες και κατώτερες.
Αυτό τουλάχιστον σκεπτόμενοι παρόμοια επειδή το τι είναι η καθεμία οντότητα και ποια η θέση της στο Σύμπαν το έχει προεπιλέξει η ίδια η φύση, ενώ η ίση αξία όλων των οντοτήτων, μπορεί και προκύπτει από την αναγκαιότητα τής καθεμίας ξεχωριστά ύπαρξης, για τη ζωή όλων των άλλων υπάρξεων στον πλανήτη Γη και το πλανητικό στερέωμα γενικότερα.
Όλοι, όλες, όλα είμαστε ένα.
«Εν το Παν», είχε πει ο αρχαίος Σοφός Ηράκλειτος.
Δηλαδή ότι Όλα Είναι Ένα.
Ακόμη ισχυριζόμαστε ότι ένας άνθρωπος ή μία ομάδα ανθρώπων, επιδιώκουν να αισθάνονται ανώτεροι από άλλους ανθρώπους, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν κατώτερα ένστικτα και ξεπερασμένες αντιλήψεις, που ίσως προέκυψαν από αρνητικά βιώματα παιδικών χρόνων και φανατισμού, που σε καμιά περίπτωση δεν συνάδουν με το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης.
Σίγουρα πάντως όχι επειδή είναι έτσι, επειδή έτσι ισχύει, δηλαδή ότι είναι πράγματι ανώτεροι.
Για αυτό και είτε ατομικά είτε ομαδικά, ψάχνουν συνεχώς δικαιολογίες με ίσως αληθοφανή επιχειρήματα, που αποπειρώνται να το κατορθώσουν.
Αυτό συμβαίνει γενικά όταν επιδιώκουν να αισθάνονται ανώτεροι, ακόμη και από διαφορετικές από τους ίδιους έμβιες οντότητες, όπως τα ζώα και τα φυτά.
Το να προτιμάνε όμως τη δική τους ζωή από τη ζωή των άλλων ανθρώπων και των ζώων, όταν αυτό χρειάζεται να επιλεχθεί, είναι φυσικό να συμβαίνει.
Είναι φυσικό να συμβαίνει επειδή αφορά τόσο τον εαυτό τους, όσο και γενικότερα το είδος που ανήκουν.
Η προτίμηση όμως αυτή σε άλλα πράγματα εκτός από την άμεση επιβίωσή τους χρειάζεται πολύ στενό και με απόλυτη ισχύ μέτρο ακόμη και στην πρακτικότητά του, για να είναι μάλλον σχετικά ανεκτή από το Δίκαιο της Φύσης.
Ένα Δίκαιο της Φύσης που μιλάμε σχετικά με αυτό, στο βιβλίο μας «Υγεία Και Φυσικό Δίκαιο».
Η ξεκάθαρη βέβαια δική μας γνώμη είναι η προτίμηση αυτή να γίνεται αυστηρά και μόνο αν αφορά την άμεση επιβίωσή μας, δηλαδή να προκύπτει όταν προκύπτει μόνο και μόνο από βιολογική ανάγκη.
Η γνώμη μας αυτή εκτός του ότι έτσι τη νοιώθουμε ως ανελικτικό-ασκούμενες-βίο-ψυχό-κοινωνικές οντότητες του Σύμπαντος, προκύπτει και από τον πλήρη σεβασμό που θα πρέπει να έχει και να επιδεικνύει σε κάθε άλλη έμβια οντότητα ο άνθρωπος, ως η πλέον πρωτοπόρα στον πλανήτη Γη.
Ο σεβασμός όλων μας προκύπτει κι επειδή η ζωή όλων μας είναι απαραίτητη για τη ζωή όλων μας και άρα τουλάχιστον ως προς το θεμελιώδες τούτο γεγονός, συνυπάρχουμε ισότιμα.
Θυμίζουμε ξανά τον αρχαίο Σοφό Ηράκλειτο που είπε «Εν το Παν», δηλαδή ότι όλα είναι ένα.
Από την αρνητική της πλευρά δηλαδή από την πλευρά των προϋποθέσεων της θανάτωσης των άλλων οντοτήτων από τον άνθρωπο, η ξεκάθαρη αυτή γνώμη μας προκύπτει από την ανοχή που φαίνεται να δείχνει η φύση όταν οι έμβιες οντότητές της, ισχυριζόμαστε ακόμη και οι πρωτοπόρες, θανατώνουν άλλες έμβιες οντότητες προκειμένου αυστηρά να επιβιώσουν.
Συνεχίζοντας με το «Εν το Παν» δηλαδή ότι όλα είναι ένα, να πούμε ότι η ζωή τουλάχιστον στη Γη που μπορούμε και παρατηρούμε το ίδιο το φαινόμενο της ζωής, εξαρτάται απόλυτα από τη ζωή όλων των έμβιων οντοτήτων της καθώς και τη συνύπαρξή όλων τους με τις άβιες οντότητες του πλανήτη, με κάποια συνεχώς μεταβαλλόμενη αναλογία και εξελισσόμενη διασύνδεση.
Με κάποια συνεχώς μεταβαλλόμενη αναλογία και εξελισσόμενη διασύνδεση, ή αν προτιμάτε εξελισσόμενες μεταξύ τους σχέσεις συνύπαρξης, ή εξελισσόμενες σχέσεις ευρύτερες του ανθρώπινου κοινωνικού ιστού ή του έμβιου δικτύου, ή εν τέλει εξελισσόμενες σχέσεις κάποιου είδους δομής των έμβιων και των άβιων οντοτήτων τού πλανήτη.
Όμως όπως φαίνεται, προϋπάρχει σε όλες αυτές τις σχέσεις που γράφουμε σχετικά, κάποιο μέτρο.
Προϋπάρχει σε όλα τούτα που περιγράφουμε κάποιο μέτρο, που και πάλι όμως όπως φαίνεται, είναι παρά τα κάποια μάλλον συγκεκριμένα πλαίσιά του, αρκετά δυναμικό.
Η ύπαρξή μας σχετίζεται απόλυτα με την ύπαρξή των πάντων γύρω μας, σε ένα αρμονικό για όλους, όλες και όλα φυσικό και δομημένο από τον άνθρωπο, περιβάλλον.
Για τη Βικιπαίδεια «ρατσισμός είναι η αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους, διακρινόμενοι είτε από το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα, τη θρησκεία, το φύλο, είτε από τον σεξουαλικό προσανατολισμό κτλ.
Το πιο συνηθισμένο είδος ρατσισμού και αυτό που έχει δώσει την αρχική ονομασία στην λέξη, ιταλ. (ράτσα/ razza = φυλή), είναι ο φυλετικός ρατσισμός.
Οι φυλετικοί ρατσιστές πιστεύουν σε βιολογικές διαφορές μεταξύ των φυλών, βάσει των οποίων και προσδιορίζουν αυτές σε ανώτερες και κατώτερες.
Ως εκ τούτου με τη θεωρία αυτή υποστηρίζουν ότι η φυλή με συγκεκριμένα (ανώτερα) εξωτερικά ή ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά, έχει το δικαίωμα να θεωρεί εαυτόν της ανώτερη από τις άλλες».
Κατατοπιστικός σίγουρα ορισμός και επιστημονικά ίσως πιο ακριβής για τον φυλετικό διαχωρισμό, όμως δεν εμπεριέχει την προβληματική εσωτερική κατάσταση που βιώνει ένας άνθρωπος, για να γίνει ρατσιστής.
Κατά τη γνώμη μας αυτή η εσωτερική κατάσταση είναι το μίσος.
Το μίσος προς μία ομάδα ανθρώπων με κάποια κοινά χαρακτηριστικά.
9 Ο Συγκεκαλυμένος Φόβος Που Μπορεί Και Παράγει Υπό Προϋποθέσεις Την Επιθετικότητα Και Η Μη Ύπαρξη Δικαιώματος Ανωτερότητας Ή Του Να Δυναστεύει Κανείς Τις Γύρω Του Οντότητες
Σε πολλές περιπτώσεις αυτό του το μίσος δημιουργείται από συγκεκαλυμμένο φόβο, για κάτι που μπορεί να εκφράζει ή που μπορεί να προσπαθεί να διεκδικήσει, η ομάδα αυτή.
Λέγεται και ξενοφοβία.
Συνήθως η ξενοφοβία που παράγει το μίσος, οπλίζει τα λόγια ή κάποιες φορές ίσως και τα χέρια και τις πράξεις μερικών ανθρώπων, ακόμη κι εγκληματικά.
Η επιθετικότητα που γεννάει ο ρατσισμός, συχνά πηγάζει ως αντίδραση από τη λάθος επεξεργασία ενός φόβου, ή αν προτιμάτε συνυπάρχει μαζί του.
Συχνά πηγάζει από τη λάθος επεξεργασία ενός φόβου, από το μυαλό κάποιου ή κάποιων ανθρώπων, προς μία άλλη ομάδα ανθρώπων που κάτι εκφράζουν ή διεκδικούν.
Αυτό μπορεί να συμβεί και πιο γενικά, στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου που μπορεί να μην είναι ρατσιστής, αλλά απλά επιθετικός.
Ο φόβος για κάποιον ή για κάτι, καθώς και η μη ορθή επεξεργασία του, μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο επιθετικό.
Δηλαδή να τον κάνει επιθετικό τουλάχιστον πρωτογενώς.
Όπως το ίδιο παρατηρούμε ότι συμβαίνει όταν φοβούνται και πολλά είδη του ζωικού βασιλείου.
Άλλα πάλι είδη του απομακρύνονται με κάθε τρόπο από την πηγή τού φόβου τους.
Οι άνθρωποι όταν κάτι αρχικώς τους δημιουργήσει φόβο, μπαίνουν στη διαδικασία της άμεσης σχεδόν αντανακλαστικής απάντησης του διλήμματός τους να παλέψουν ή να φύγουν.
Ή καμιά φορά μπορεί όχι όμως ως επιλογή, αλλά ως μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, από υπέρμετρο φόβο να παγώσουν.
Πάρα ταύτα όταν η απάντησή τους αυτή δεν επείγει και τόσο πολύ ή αν μετέπειτα είναι ή γίνει χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς τους το να σκέφτονται για εκείνο που τους φόβισε με απώτερο ίσως σκοπό να κατανοήσουν την πλευρά και τη φύση και του πιθανότατα έμβιου οργανισμού που συμμετείχε στον φόβο τους, μπορούν να αναλογίζονται βαθύτερα πράγματα σχετικά με την κατάσταση εκείνου που βίωσαν ή βιώνουν.
Ο ορισμός που αναφέρεται στη Βικιπαίδεια, επισημαίνει περισσότερο που προσπαθούν να στηριχθούν θεωρητικά οι ρατσιστές, για να τεκμηριώσουν τις σίγουρα στρεβλές απόψεις τους, που δήθεν τους δίνουν το δικαίωμα να θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερο.
Διατυμπανίζουμε ότι δεν υπάρχουν επιχειρήματα που να δίνουν το δικαίωμα σε κάποιον ή κάτι, να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους ανθρώπους.
Ούτε καν ανώτερο από οποιεσδήποτε άλλες οντότητες και ειδικά να τις δυναστεύει με οποιονδήποτε τρόπο.
Ούτε καν σε Θεό ή Θεά, θεούς ή θεές.
Ούτε φυσικά σε ανθρώπους, ή ζώα, ή φυτά, ή ακόμη και ανόργανα θεϊκά αγάλματα και άγιες εικόνες ή άγιες ζώνες.
Ισχυριζόμαστε επίσης, πως δεν υπάρχουν επιχειρήματα που να δίνουν το δικαίωμα ούτε σε τριακόσιους ανθρώπους, όποιοι κι αν είναι εκείνοι στον βίο τους και όποια ιδιότητα κι αν κατέχουν στην κοινωνία τους, να διαφεντεύουν έναν ολόκληρο λαό χωρίς τουλάχιστον τη στοιχειώδη καθημερινή συμμετοχή του στα κοινά.
Και το ισχυριζόμαστε δε τούτο και ας τους έχει πρώτα εκείνος ψηφίσει για αυτόν τον λόγο, προφανώς όμως όπως συμβαίνει στην εποχή μας μη μπορώντας να κάνει αλλιώς, από τους ήδη υπάρχοντες νόμους της πολιτείας του που συνταγματικά κιόλας δεν επιδέχονται αναθεώρηση.
Στην αρχαία Αθήνα η Τυραννοκτονία θεωρούνταν αρετή, ας το έχουν τούτο υπόψη τους ακόμη και οι θεοί και οι θεές όχι για να φοβούνται τους ανθρώπους, θα ήταν αστείο και μόνο να σκεφτεί κανείς κάτι τέτοιο.
Ξεκάθαρα ούτε για να μισούν οι άνθρωποι τον οποιονδήποτε πράττει έτσι, δηλαδή δυναστεύοντας ακόμη και καθημερινά.
Αλλά για να καταλάβουμε καλά όλοι εμείς οι σύγχρονοι τουλάχιστον Έλληνες, πόσο λάθος είναι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο από τους γύρω μας, ή μάλλον ακόμη καλύτερα πόσο λάθος είναι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο από εμάς τους ίδιους προς τους συνανθρώπους μας.
Εννοείτε, όμως, ότι δεν θα κάνουμε κουμάντο στους θεούς, δεν μας παίρνει καθόλου κιόλας, αλλά όχι με την έννοια της υποταγής των ανθρώπων σε εκείνους, απεναντίας.
Αλλά με την έννοια ότι για να δοκιμάσει κανείς να ανατρέψει μία κατάσταση που προϋπάρχει, θα πρέπει να έχει να προτείνει κάτι στοιχειωδώς καλύτερο, καθώς και πρακτικά εφαρμόσιμο, από εκείνο που συμβαίνει ήδη στη ζωή του.
Όσο κι αν φαίνεται δύσκολο ή παράξενο τούτο, δηλαδή το να βρίσκει κανείς και να κάνει καινούργιες για τον άνθρωπο και τη ζωή του προτάσεις, μαθαίνεται και καλλιεργείται κυρίως δοκιμάζοντας.
Μαθαίνεται και καλλιεργείται κυρίως δοκιμάζοντας πολύ ό ίδιος τις ιδέες του στον βίο του, που εννοείτε ότι θεωρεί πως οι ίδιες αυτές οι ιδέες του είναι και ωραίες.
Θεωρητικώς, το μόλις περιγραφόμενα παραπάνω εμείς ως Εκδόσεις Γη προσπαθούμε συνεχώς ειρηνικά και μόνο, είναι αυτονόητο, να το κάνουμε με τα βιβλία μας.
Προσπαθούμε συνεχώς ειρηνικά και μόνο να το κάνουμε με τα βιβλία μας, αναφέροντας όμως πάντα σε εκείνα και το πως θα μπορούσαν να εφαρμοστούν οι προτάσεις μας στην πράξη, αφού όπως γράψαμε πρώτα τις έχουμε δοκιμάσει στη ζωή μας.
Για όσους όμως ακόμη δεν το συνειδητοποιούν, οι θεοί και οι θεές είναι και βλέπουν πολύ μπροστά, τόσο μπροστά που ο αρχαίος Σοφός Των Σοφών Ηράκλειτος έγραψε ότι:
«Πιθήκων ὁ κάλλιστος αἰσχρὸς ἀνθρώπων γένει συμβάλλειν.
Ἀνθρώπων ὁ σοφώτατος πρὸς θεὸν πίθηκος φανεῖται καὶ σοφίᾳ καὶ κάλλει καὶ τοῖς ἄλλοις πᾶσιν.»
«Ο ωραιότερος πίθηκος είναι άσχημος όταν συγκρίνεται με το γένος των ανθρώπων.
Ο σοφότερος άνθρωπος, όταν συγκρίνεται με το θεό, φαίνεται πίθηκος και στη σοφία και στην ομορφιά και σ’ όλα τ’ άλλα.»
Ηράκλειτος
Να γράψουμε όμως ίσως κουραστικά επαναλαμβανόμενοι, το μόλις παραπάνω δεν χρειάζεται την υποταγή των ανθρώπων σε εκείνους, δηλαδή τους θεούς και τις θεές, απεναντίας.
Για παράδειγμα η επιστήμη προχωράει με τις αμφισβητήσεις της, ή αν δεν προχωρήσει εκείνη με εκείνες, συνήθως προχωράει στη σκέψη του ο άνθρωπος που την αμφισβήτησε, όταν τουλάχιστον δεν διακατέχεται η προσωπικότητά του από εγωισμούς.
Να αναφέρουμε κάτι ακόμη για τους θεούς και τις θεές όπως το αντιλαμβανόμαστε, ότι ως πιο προχωρημένες οντότητες είναι λογικό να συμπεριφέρονται και πιο εκλεπτυσμένα και ίσως πολλοί από εκείνους και εκείνες δηλαδή τους θεούς και τις θεές, εκείνη την πιο εκλεπτυσμένη συμπεριφορά να την επιζητούν και στη συνύπαρξή τους με τους ανθρώπους.
Ή ακόμη συνεχίζουμε μιλώντας για τους δυνάστες, πόσο λάθος είναι όταν απλά κάποιοι άνθρωποι του περίγυρού μας, προσπαθούν να κάνουν κουμάντο στους γύρω τους ανθρώπους, ειδικά κιόλας με πλάγιους και πονηρούς τρόπους, που τις περισσότερες φορές τούτο το γνωρίζουν καλά και το συνειδητοποιούν.
Εδώ όμως ήδη φαίνεται από τη μυθολογία μας, ότι από πολλά χρόνια πριν και οι ίδιοι οι θεοί ή αν προτιμάτε κάποιοι από εκείνους, πολεμούν για το ποιος υπερισχύοντας θα δυναστεύσει ποιον.
Πολεμούν για το ποιος υπερισχύοντας θα δυναστεύσει ποιον τόσο πολύ, που ίσως και να εξακολουθεί να συμβαίνει μέχρι τις ημέρες μας.
«Οὐρανός πρῶτος τοῦ παντός ἐδυνάστευσε κόσμου», γράφει ξεκινώντας τη μυθολογία του ο Απολλόδωρος.
10 Το Ουσιαστικό Πρόβλημα Του Ρατσισμού
Είπαμε λίγο πριν ότι ο ορισμός που αναφέρεται στη Βικιπαίδεια, επισημαίνει περισσότερο που προσπαθούν να στηριχθούν θεωρητικά οι ρατσιστές.
Για αυτό και για την απόδοση της εσωτερικής κατάστασης του ρατσιστή γράψαμε νωρίτερα στους δικούς μας ορισμούς, ότι ρατσισμός είναι όταν γενικεύει και μισεί κανείς κάτι σε μία ομάδα ανθρώπων, που συμβαίνει να ευθύνεται για αυτό η φύση ή και οι ανθρώπινες κοινωνίες, δηλαδή υπάρχουν και κοινωνικοοικονομικά αίτια, ακόμη και τοπικά και βάσει αυτής της γενίκευσης, διαχωρίζονται και χαρακτηρίζονται ως ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι και όχι ως ίσοι μεταξύ τους.
Αν κάποιος είχε μόνο τη στρεβλή αντίληψη ή απλά την άποψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι μεταξύ τους αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους χωρίς όμως να μισεί, αυτό από μόνο του δεν θα πείραζε ίσως και καθόλου.
Θα μπορούσε στη χειρότερη περίπτωση όμως και πιο πιθανή, αυτός ο άνθρωπος να συμπεριφέρεται υπεροπτικά έναντι των ανθρώπων που θεωρεί κατωτέρους του, αλλά αυτό θα ήταν όλο κι όλο.
Φυσικά το πρόβλημα θα ήταν πολύ μεγαλύτερο αν βάσει αυτής της σίγουρα στρεβλής αντίληψης, οι ανθρώπινες κοινωνίες νομοθετούσαν και απέδιδαν δικαιώματα.
Η πολύ μεγάλη όμως δυσκολία στη σύγχρονη εποχή, που είναι κατοχυρωμένη συνταγματικά η ισότητα απέναντι στον νόμο, την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα, δημιουργείται όταν τα λόγια και οι πράξεις του ρατσιστή διακατέχονται με αισθήματα παθιασμένου μίσους προς τους συνανθρώπους του και αυτό βρίσκει οπαδούς που έχουν παρόμοια αισθήματα μίσους για το οτιδήποτε και τον οποιονδήποτε και δημιουργούν εγκληματικές ομάδες, συμμορίες, μέχρι και οργανώσεις, που ξυλοκοπούν και ξυλοκοπούν ακόμη και μέχρι θανάτου.
Οπλίζουν χέρια με όπλα και μαχαίρια, που τα χρησιμοποιούν εναντίον αυτών που θεωρούν όχι απλά κατωτέρους τους, αλλά ακόμη και μιάσματα της κοινωνίας και που διαιωνίζουν τη ρητορική και την ιδεολογία του μίσους, στους νεαρούς συνήθως ανθρώπους της χώρας τους.
Βέβαια να πούμε ότι στο σύγχρονο αποκορύφωμά τους δημιουργούνται μόνιμες ή πρόσκαιρες εγκληματικές ομάδες, συμμορίες, μέχρι και οργανώσεις που ξυλοκοπούν και ξυλοκοπούν όπως γράψαμε, ακόμη και μέχρι θανάτου.
«Στο σύγχρονο αποκορύφωμά τους» γιατί στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν, με ρατσιστικά επιχειρήματα σε εθνικιστικό έδαφος που προκάλεσαν οι τότε συνθήκες στη Γερμανία, ξεκίνησε ένας ολόκληρος παγκόσμιος πόλεμος ή αν προτιμάτε καλύτερα, κορυφώθηκαν οι φρικαλεότητές του.
Σύμφωνα με άρθρο του tvxs.gr, «o εθνικισμός αποτελεί πάνω απ’ όλα ιδεολογία πολιτιστικής κατηγοριοποίησης των λαών, ο ρατσισμός ταξινομεί τους ανθρώπους σε ανώτερες και κατώτερες «φυλές» χρησιμοποιώντας βιολογικά και φαινοτυπικά κριτήρια.»
Σε κάθε περίπτωση γενικά πάνω από όλα θα πρέπει να είναι ξεκάθαρα ο άνθρωπος, όμως όταν κάποιος άνθρωπος ή κάποιοι άνθρωποι που προΐστανται σε μια χώρα απειλούν κάποιον άλλον άνθρωπο ή κάποιους άλλους ανθρώπους ή κάποια άλλη χώρα όπως συνέβη στο παρελθόν με τη Γερμανία, τότε για εκείνους και μόνο τα αισθήματα αγάπης και οι προτεραιότητες που θέτει αυτοδίκαια για όλους τους συνανθρώπους μας η ανθρώπινη μας υπόσταση, δύναται αναλόγως της έντασης της απειλής δικαιολογημένα ή αν προτιμάτε καλύτερα από αναγκαιότητα, να αλλάξουν.
Δηλαδή όχι ακριβώς τα ανθρώπινα αισθήματα να αλλάξουν, ο άνθρωπος χρειάζεται πάντα να αγαπάει.
Εκείνα, δηλαδή τα αισθήματά του, με λίγα λόγια αυτά που νοιώθει βαθιά μέσα του από τις πολλές όψεις της αγάπης του· ουσιαστικά γίνονται τραγικά .
Συνάμα βάζουν ξεκάθαρη προτεραιότητά τους τις πιο ευάλωτες οντότητες ή χώρες του πλανήτη.
Όχι ακριβώς -επανερχόμαστε – τα ανθρώπινα αισθήματα να αλλάξουν, οι πράξεις του να αλλάξουν και αυτό που θα δείχνουν πρακτικά.
Να μην είναι δηλαδή πρακτικά αυτό που θα δείχνουν εκείνες, καθόλου αποδεκτό ούτε καν στο ελάχιστο ανεκτό, όσον αφορά καταστάσεις όπως εκείνη με τη Γερμανία που αναφερθήκαμε προηγουμένως.
11 Ακόμη Κι Αν Υπήρχαν Ανώτερες Και Κατώτερες Οντότητες
Ακόμη όμως και να μην ήταν για τους περισσότερους ανθρώπους στρεβλή η αντίληψη για διαχωρισμό των συνανθρώπων τους σε ανώτερους και κατώτερους, όπως δηλαδή αυτό συνέβαινε για κάποια χρονική περίοδο παλαιότερα στο νότο των ΗΠΑ, εκεί όπου πολλοί λευκοί άνθρωποι διακατέχονταν από ρατσιστικά αισθήματα εναντίον των αφροαμερικανών συμπολιτών τους, θα έπρεπε και πάλι όλοι οι άνθρωποι του νότου των ΗΠΑ αλλά και ολόκληρου του κόσμου, να βλέπουν όλους τούς συνανθρώπους τους σαν αδέλφια τους.
Τους «κατώτερους» στο μυαλό τους από αυτούς, ακόμη περισσότερο.
Γνώμη μας είναι ότι έτσι θα πρέπει να βλέπουν τουλάχιστον οι άνθρωποι ως πρωτοπόρες υπάρξεις του πλανήτη Γη και όλους τους άλλους έμβιους οργανισμούς του.
Όχι απλά ως συνοδοιπόρους τους, αλλά ως αδέλφια τους.
Κοινή μάνα μας η Γη.
Είναι δεδομένο τουλάχιστον κάποιες φορές ότι ο άνθρωπος με πιο καλλιεργημένη σκέψη ή μάλλον καλύτερα ο άνθρωπος που μπορεί και αγαπάει, βάζει τον εαυτό του από κάτω προκειμένου να σηκώσει πιο ψηλά έστω και για λίγο τους άλλους ανθρώπους, ή ακόμη και για να ομαλοποιήσει απλά μία προβληματική κατάσταση.
Η πιο καλλιεργημένη και η πιο εκλεπτυσμένη σκέψη προκύπτει κυρίως από την αγάπη που αισθάνεται ο άνθρωπος, ή ίσως ουσιαστικά αποκλειστικά και μόνον από εκείνη.
Ακόμη η οικουμενική διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα από τον ΟΗΕ στις 10 Δεκεμβρίου του 1948, ξεκινάει το πρώτο της άρθρο ως εξής:
«Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα.
Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης».
Να προσθέσουμε όμως πως έχουμε την ακράδαντη πεποίθηση, ότι εκεί που το άρθρο αναφέρει «Όλοι οι άνθρωποι», κάποτε θα αντικατασταθεί από το «Όλες οι έμβιες Οντότητες» και αργότερα αυτό θα γενικευτεί ακόμη περισσότερο και με τις άβιες…
Για τη δε επίσημη θέση της επιστήμης σχετικά με τον ρατσισμό αναφέρει η Βικιπαίδεια:
«Οι ρατσιστικές πεποιθήσεις έχουν αποδειχτεί λανθασμένες από επιστημονική και ανθρωπολογική έρευνα, η οποία αποδεικνύει πώς ενώ υπάρχουν πράγματι ορισμένες ανατομικές και φυσιολογικές διαφορές μεταξύ των ατόμων διαφορετικών φυλών, δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια που να κατατάσσουν τις φυλές σε ανώτερες και κατώτερες, οι δε διαφορές σχετίζονται περισσότερο με τη προσαρμογή των φυλών στις συνθήκες του τόπου τους (π.χ. χρώμα επιδερμίδας, λίπος).
Επίσης δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι υπάρχει ιεραρχία στη νοητική ικανότητα μεταξύ των φυλών και πολλές έρευνες, έχουν δείξει πως το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής φυλής, οφείλεται σε κοινωνιολογικούς παράγοντες και όχι βιολογικούς».
Στέλιος Βερναδάκης
Βιβλίο: “Άνθρωπος Και Δημοκρατία”,
Κεφάλαια:
“8 Ρατσισμός: Απλά Ιδεολογία Υπεροπτικής Ανωτερότητας Ή Και Απόρροιας Προβληματικών Αισθημάτων;”,
“9 Ο Συγκεκαλυμένος Φόβος Που Μπορεί Και Παράγει Υπό Προϋποθέσεις Την Επιθετικότητα Και Η Μη Ύπαρξη Δικαιώματος Ανωτερότητας Ή Του Να Δυναστεύει Κανείς Τις Γύρω Του Οντότητες”,
“10 Το Ουσιαστικό Πρόβλημα Του Ρατσισμού”,
“11 Ακόμη Κι Αν Υπήρχαν Ανώτερες Και Κατώτερες Οντότητες”.
Αρχαίος Ελαιώνας Και Στο Βάθος Η Ιτέα, Δελφοί – 20 Μαρτίου 2025
