Σχόλιο Εκδόσεων Γη:
Τα Κεφάλαια Του Βιβλίου Μας “Παίζοντας Πεσσούς” Που Ακολουθούν, Σας Τα Βάζουμε Με Αφορμή Την Πριν Από Λίγο Είδηση Της Εφημερίδας Των Συντακτών https://www.efsyn.gr/ellada/astynomiko/477844_2020-biase-tin-kyriaki-kai-2024-ton-athoosan-skandalodos#goog_rewarded Για Την 28χρονη Κυριακή Γρίβα, Το Θύμα Της Γυναικοκτονίας Των Αγίων Αναργύρων Έξω Από Το Αστυνομικό Τμήμα Τον Απρίλιο Του 2024.
Η Αρχή Της Αναφερόμενης Προηγουμένως Είδησης, Έχει Ως Εξής:
“Στη σοκαριστική αποκάλυψη ότι η Κυριακή Γρίβα, το 28χρονο θύμα της ειδεχθούς γυναικοκτονίας έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων Αττικής τον Απρίλιο 2024, είχε βιαστεί και χτυπηθεί από τον δράστη το 2020 ούσα έγκυος, είχε αποβάλει, είχε καταγγείλει το βιασμό της, και οι αρμόδιες αρχές του είχαν απαγγείλει ελαφρότερη καταγγελία από την πραγματική και τον είχαν απαλλάξει δικαστικά, κατά παράβαση σειράς ουσιαστικών και δικονομικών διατάξεων (!), προχώρησαν την Τετάρτη με θεσμική τους ανακοίνωση, οι συνήγοροι των γονεών της κοπέλας.”
Ή κατά τη μαρτυρία της μητέρας της δολοφονημένης Κυριακής Γρίβα αργότερα το πρωί, ειπώθηκε:
“«Τις αναγνωρίζεις τις φωτογραφίες; Βλέπεις που είναι; Εκεί είναι τώρα, εκεί κατάφερες να την πας. Ήταν η μόνη που σε αγάπησε πραγματικά, αλλά εσύ δεν την αγάπησες ποτέ»
«Μην την αφήνεις τη φωτογραφία! Είναι ιερή! Θέλω να την έχεις κάδρο εκεί που θα πας»
Η κυρία Καλέα κατέθεσε με τρεμάμενη φωνή, περιγράφοντας τον κατηγορούμενο ως έναν άνθρωπο χειριστικό, κακοποιητικό, εξαρτημένο από το αλκοόλ, ο οποίος χτυπούσε συστηματικά την κόρη της περίπου μία φορά τον μήνα.
«Κάθε φορά που τη χτυπούσε, μου το έλεγε. Και μετά ερχόταν με πεσκέσια από το χωριό για να ζητήσει συγγνώμη. Μετά από κάθε περιστατικό βίας, έβρισκε τρόπο να την ξανακερδίσει με παρακάλια».
Η πρόεδρος του δικαστηρίου τη ρώτησε πότε πληροφορήθηκε για τη δολοφονία. Η κα Καλέα περιέγραψε την πιο σκοτεινή μέρα της ζωής της:
«Ήταν 1η Απριλίου. Μόλις είχα αφήσει το μικρό παιδί στο σχολείο και είχα επιστρέψει σπίτι. Άκουσα στην τηλεόραση για ένα έγκλημα έξω από αστυνομικό τμήμα, αλλά δεν είπαν ονόματα. Με πήρε τηλέφωνο ο πρώην σύζυγός μου και μου είπε “είδες τι έγινε;”… και μετά το μυαλό μου σκοτείνιασε. Θυμάμαι μόνο ένα “ντουπ”, κατέρρευσα».
Την προηγούμενη μέρα της δολοφονίας, είχε επισκεφθεί την κόρη της στο νέο της σπίτι.
«Κάναμε σχέδια για τα έπιπλα, για τη νέα της αρχή. Μου είπε ότι είχε φτάσει στα όριά της, ότι δεν ήθελε άλλο να είναι η “καλή”. Είχε κουραστεί. Ήθελε να ξεφύγει από εκείνον».
Η πρόεδρος παρατήρησε πως σε κάποιες από τις φωτογραφίες που προσκόμισε η μάρτυρας, ο κατηγορούμενος φαίνεται «συμπαθητικός». Η κα Καλέα αντέδρασε ακαριαία:
«Αυτό το βλέπετε ως συμπαθητικό; Οι φωτογραφίες δεν δείχνουν την αλήθεια. Χαμογελάμε, αλλά μέσα μας είμαστε σκοτεινιασμένοι. Σας φαίνεται φυσιολογικό, αλλά αυτός είναι το τέρας που της φώναξε: “Είσαι αποκλειστικά δικιά μου, δεν θα σε πάρει κανένας άλλος” και την χαστούκισε γιατί της μίλησε ένας συμμαθητής της στον δρόμο».”
Τα Κεφάλαια Αυτά Όμως Του Βιβλίου Μας “Παίζοντας Πεσσούς” Μιλάνε Και Για Τα Παιδιά Και Τους Γονείς Τους Σε Πολύ Ηπιότερές Προβληματικές Καταστάσεις, Που Δύναται Από Κάποια Οπτική Τους Γωνία Να Είναι Διδακτικές.
Προτείνουν Δε Σε Όλα Όσα Αναφέρονται Τις Λύσεις Τους, Τις Όποιες Λύσεις Τους…
8 Παιδιά και Γονείς
Μια Άποψη Με Ευγένεια:
«Δεν είναι όλοι οι τοξικοί άνθρωποι σκληροί και αδιάφοροι.
Μερικοί από αυτούς μας αγαπούν πολύ.
Πολλοί από αυτούς έχουν καλές προθέσεις.
Οι περισσότεροι είναι τοξικοί για την ύπαρξη μας, απλά επειδή οι ανάγκες και ο τρόπος ύπαρξης τους στον κόσμο, μας αναγκάζουν να συμβιβαστούμε με τον εαυτό μας και την ευτυχία μας.
Δεν είναι εγγενώς κακοί άνθρωποι, αλλά δεν είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι για εμάς.
Και όσο δύσκολο κι αν είναι, πρέπει να τους αφήσουμε να φύγουν.
Η ζωή είναι αρκετά σκληρή -χωρίς να είσαι κοντά σε ανθρώπους που σε ρίχνουν- και όσο και να νοιάζεσαι, δεν μπορείς να καταστρέψεις τον εαυτό σου για χάρη κάποιου άλλου.
Πρέπει να βάλεις την ευημερία σου προτεραιότητα.
Είτε αυτό σημαίνει να χωρίσεις με κάποιον που νοιάζεσαι, είτε να αγαπάς ένα μέλος της οικογένειας από απόσταση, είτε να αφήσεις έναν φίλο ή να απομακρυνθείς από μια κατάσταση που είναι επώδυνη.
Έχεις κάθε δικαίωμα να φύγεις και να δημιουργήσεις έναν ασφαλέστερο χώρο για τον εαυτό σου.»
Daniell Koepke
Κάποιοι γονείς πράγματι μπορούν και αγαπούν παραπάνω και από τον εαυτό τους τα παιδιά τους και είναι τόσο μα τόσο σπουδαίο αυτό.
Ωστόσο όμως ο τρόπος ζωής τους, ίσως να μην μπορεί να αποτελέσει πλέον και στην ενηλικίωση των παιδιών τους, κάποιο πρότυπο για αυτά.
Ισχυριζόμαστε ότι κατά κανόνα μεγαλώνοντας οι νεότεροι άνθρωποι έχουν μια πιο ενάρετη ζωή από τους γονείς τους, επειδή ακριβώς κατά τη γνώμη μας ο κόσμος μας ανελίσσεται αν και φανερά με πισωγυρίσματα.
Αυτό ίσως περικλείει από εκείνους προς τα παιδιά τους και αρνητικά συναισθήματα, εναλλασσόμενα με τα θετικά.
Ίσως αρνητικά ακούσια συναισθήματα, επειδή τα δικά τους πρότυπα έχουν κάπως ξεπεραστεί και τα παιδιά τους αναζητούν πλέον καινούργια.
Αυτά όλα εντείνονται πολύ όταν ακόμη και η μόλις μία πλευρά συμπεριφερθεί έστω και πρόσκαιρα με ασέβεια.
Και αυτό επειδή το πιο πιθανόν είναι να συμπεριφερθεί παρομοίως και η άλλη, έστω και πρόσκαιρα.
Η ασέβεια κατά τη γνώμη μας γίνεται εφήμερη, κυρίαρχα όταν τη συνειδητοποιήσει κανείς στον εαυτό του και συνάμα ως χαρακτήρας κατανοεί με έναν τρόπο γενικότερο, ότι θα πρέπει τώρα στα δύσκολα να παραμείνει τουλάχιστον στην ουσία του ή αν προτιμάτε τουλάχιστον για την ίδια την προσωπικότητά του, ευγενικός.
Το όλο πρόβλημα εκτιμούμε ότι και γενικότερα μπορεί συναρτήσει του χρόνου να εξομαλυνθεί από τους ίδιους με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή κυρίαρχα συνειδητοποιώντας το και φιλοσοφώντας το.
Ή πρακτικά αν όπως γράφουμε εδώ, δηλαδή αν όπως αντιλαμβανόμαστε από τη μεριά μας μια συγκεκριμένη κατάσταση που υπάρχει στο μυαλό μας και που εκεί, στην ουσία του το πρόβλημα οφείλετε στους γονείς, να εξομαλυνθεί όταν θα ξεκινήσουν να αγαπούν και τον εαυτό τους το ίδιο πολύ με τα παιδιά τους, γενόμενοι πιο καλοί άνθρωποι, πιο ειλικρινείς στις πράξεις τους, πιο φρόνιμοι και πιο σώφρονες, αφού μάλλον κάνουν συγκρίσεις.
Αγαπώντας πραγματικά και τον εαυτό τους το ίδιο πολύ και όχι αγαπώντας τα παιδιά τους το ίδιο λιγότερο ή και με αρνητικό πρόσημο κάποιες στιγμές, για να ισορροπήσουν έτσι την αγάπη που νοιώθουν προς τον εαυτό τους με αυτήν που νοιώθουν προς τον πλησίον τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση που νοιώθουν προς τα παιδιά τους.
Να κάνουν δηλαδή όλα αυτά που χρειάζονται για να εκτιμήσουν και τον εαυτό τους το ίδιο πολύ όσο και τα παιδιά τους, που διατηρώντας στη μνήμη τους ακόμη και τα πρώτα χρόνια της ζωής τους και της πορείας της μαζί τους, τα έχουν ίσως υπερβολικά πολύ ψηλά και τα θαυμάζουν.
Να πούμε όμως ότι και αρκετοί γονείς θεωρούν «ιδιοκτησία» τους τα παιδιά που έχουν γεννήσει και επεμβαίνουν με έναν απόλυτο τρόπο στη ζωή τους, ακόμη και όταν αυτά ενηλικιωθούν.
Δεν λέμε να μην υπάρχει αγάπη ή να μην νοιάζονται.
Όχι όμως μέσω αυτής να πνίγουν τα θέλω και την αυτενέργεια των παιδιών τους.
Πρέπει να μάθουν και αυτά τον κόσμο όπως θέλουν και τους ταιριάζει καλύτερα.
Πολλές φορές εκεί ξεκινάει η γένεση των προβλημάτων, μεταξύ παιδιών και γονέων.
Προβλήματα που μεγαλώνουν και με τον καιρό διογκώνονται και έχουν τον αντίκτυπό τους μελλοντικά και στην υγεία.
Σε κάποιες περιπτώσεις ή θα επαναστατήσουν κάποια στιγμή τα παιδιά ως έφηβοι μπορεί και ως νέοι και θα τα βρουν σκούρα οι γονείς τους, ή τα παιδιά θα κάτσουν στα αυγά τους, θα μειωθεί η σπίθα των νιάτων και η αυτενέργεια τους και θα ανέχονται τα καλά και τα κακά των γονιών τους σε όλη τους τη ζωή.
Τα παιδιά ως παιδιά δεν είναι το πρόβλημα.
Απεναντίας μπορεί να τους έχει δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα και εκεί χρειάζονται βοήθεια από τους γονείς τους για να το ξεπεράσουν και όχι τρόπους επίπληξης των αρνητικών τάσεων τού χαρακτήρα τους.
Ξέρουν δε πολύ καλά τι χρειάζονται στη ζωή τους και τι δεν χρειάζονται.
Είχε γράψει ο πια συγχωρεμένος Σοφός Φίλος μας Αργύρης Τσακαλίας όπως το θυμάμαι στην αρχή του περίφημου βιβλίου του «Τα Σοφά Παιδιά», ότι είχε πει ο αρχαίος Σοφός Επίκουρος:
«Κάθε παιδί γεννιέται σοφό.
Ξέρει τι θέλει και πως να το διεκδικεί.
Αγαπάει την ηδονή και μισεί την οδύνη.
Τα δασκαλέματα χαλάνε το παιδί, από τα δυο του χρόνια κι έπειτα.»
Πραγματικά για να σχολιάσουμε κι εμείς, όταν γεννιέται ο άνθρωπος ακολουθεί χωρίς περίπλοκες σκέψεις αυτό που του υπαγορεύει η φύση και η φύση είναι σίγουρα Σοφή.
Μηχανικώς έχει ακράδαντα θεμέλια.
Αρχιτεκτονικώς απίστευτη αισθητική.
Και το μικρό παιδί από τη φύση του αγαπάει την ηδονή και μισεί ή αν προτιμάτε καλύτερα αποστρέφεται, την οδύνη.
Ακόμη το χρήσιμο για τα παιδιά και τους γονείς τους είναι να περνάνε μαζί, όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο.
Με αυτόν τον τρόπο αφενός μεν μεταλαμπαδεύονται καλύτερα στα παιδιά ο τρόπος ζωής των γονέων, οι αρχές που έχουν ως άνθρωποι καθώς και πολλά από τα στοιχεία του χαρακτήρα τους, αφετέρου δε ωφελούνται και οι γονείς επειδή έτσι μπορούν να βλέπουν κάπως παραπάνω, να κάνουν παρέα και εν γένει να αλληλοεπιδρούν περισσότερο με πιο αγαθούς και καλοπροαίρετους ανθρώπους από τους ίδιους, τα παιδιά τους.
Επίσης έτσι συσφίγγονται και οι οικογενειακές τους σχέσεις.
Για να περνάνε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μεταξύ τους, θα πρέπει αφενός μεν οι γονείς να το θέλουν πολύ και να μπορούν να είναι δηλαδή εύκαιροι, αφετέρου δε να το θέλουν πολύ και να μπορούν και τα παιδιά.
Δηλαδή καλύτερα να το θέλουν τόσο πολύ όλοι στην οικογένεια, ώστε να μπορούν να περνάνε τόσο χρόνο μαζί, όσο οι υπόλοιπες συνθήκες δεν το απαγορεύουν αξεπέραστα.
Τα παιδιά συνεχίζουμε θα το θέλουν όταν η φιλοσοφία, οι πράξεις και γενικότερα η όλη έγνοια των γονέων τους, δεν θα βρίσκεται στο πως θα τα διδάσκουν επεμβαίνοντας και παρεμβαίνοντας στη ζωή τους, για πολλούς από εκείνους κάθε ώρα και κάθε στιγμή.
Απεναντίας όποτε συμβαίνει αυτό από τους γονείς, τα παιδιά κατά κανόνα απομακρύνονται.
Υπάρχουν όμως φανερά και κάποιες φορές που αυτό κρίνεται απαραίτητο και η απομάκρυνσή τους πραγματοποιείται πρόσκαιρα, όμως δεν θα πρέπει αυτό να είναι ο κανόνας.
Τα παιδιά θα επιθυμούν πολύ την παρέα των γονιών τους, όταν η φιλοσοφία τους θα έχει ως βάση της κυρίως την αποδοχή της παιδικής προσωπικότητάς τους, καθώς επίσης και την ανοχή της όποτε χρειάζεται και εκτιμούμε ότι χρειάζεται στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων που μπορεί να προκύψουν, κατά τη διάρκεια της πολύ παιδικής τους ηλικίας.
Αν στη συνέχεια θα θέλουν να τα διδάξουν και κάτι ας τα διδάξουν, ας ψάξουν όμως να βρουν τον καλύτερο δυνατό τρόπο για αυτό, νομίζουμε γενικότερα ότι είναι καλύτερα παίζοντας.
Τα παιδιά μαθαίνουν και από την απλή συναναστροφή με τους γονείς τους, σε οτιδήποτε κι αν κάνουν μαζί τους.
Για όλα αυτά χρειάζεται και νομίζουμε κατά κανόνα ότι και αρκεί, το πολύ μεγάλο ενδιαφέρον των γονιών για τα παιδιά τους, που θα πρέπει να προκύπτει κυρίως από την αδιαπραγμάτευτη αγάπη τους, ή αν προτιμάτε τη δίχως καθόλου προϋποθέσεις αγάπη τους.
Τα παιδιά από τη φύση τους τα διαθέτουν και τα δύο αυτά στοιχεία, για τους γονείς τους.
Δηλαδή και την αδιαπραγμάτευτη αγάπη τους ή αν προτιμάτε τη δίχως καθόλου προϋποθέσεις αγάπη τους και το ενδιαφέρον τους.
Την αδιαπραγμάτευτη αγάπη τους ή αν προτιμάτε τη δίχως καθόλου προϋποθέσεις αγάπη τους και το ενδιαφέρον τους, τα διαθέτουν από τη φύση τους και όλοι οι άνθρωποι για τους συνανθρώπους τους.
Προφανώς ακόμη περισσότερο οι γονείς για τα παιδιά τους, απλά κάποιοι άνθρωποι ως ενήλικες, εξαιτίας των ιδιαίτερα δύσκολων συνθηκών τής ζωής τους, μπορεί πια να μην εξακολουθούν να συμβαίνουν αυθορμήτως σε εκείνη όλα αυτά που αναφέρουμε.
Άλλοι πάλι μεγαλώνοντας κι ας μην είναι πολύ δύσκολες οι συνθήκες της ζωής τους, συμβαίνει να παραιτηθούν από τον πανέμορφο αγώνα της ζωής και να εξελιχθούν σε αυτούς που πολλοί χαρακτηρίζουν ως απαθείς ενήλικες.
9 Γυναικοκτονίες
Πολλά και δυσκολότερα προβλήματα για τον ίδιο λόγο της «ιδιοκτησίας» που γράψαμε στην αρχή περίπου του προηγούμενου κεφαλαίου, μπορούν επίσης να δημιουργηθούν και από τον σύζυγο προς την νυν ή πρώην σύζυγο, ή γενικά από τον σύντροφο προς την νυν ή πρώην συντρόφισσα.
Προβλήματα που στην πιο ακραία τους μορφή, μετά από πολλούς ελέγχους της προσωπικής ζωής, τσακωμούς, κακοποιήσεις ή και βιασμούς μπορούν να οδηγήσουν ακόμη και στη λεγόμενη γυναικοκτονία.
Η γυναικοκτονία είναι ένας όρος για το έγκλημα μίσους που βασίζεται στο φύλο, ο οποίος γενικά ορίζεται ως «η δολοφονία γυναικών (ή κοριτσιών) επειδή είναι γυναίκες».
Στη δολοφονία τους δηλαδή επειδή δεν ανταποκρίθηκαν σε κοινωνικά επιβεβλημένους στη βάση τους ανδροκρατούμενους κανόνες και οπισθοδρομικές προσδοκίες και αντιλήψεις, που κάποιοι θεωρούν ότι αντιστοιχούν στο φύλο τους.
Όλα αυτά συμβαίνουν συνήθως με αυτή τη σειρά που περιγράψαμε, δηλαδή ελέγχους της προσωπικής ζωής, τσακωμούς, κακοποιήσεις και όπου αλλού φθάσουν.
Συμβαίνουν δε συνήθως όταν ο άρρεν σύζυγος ή σύντροφος γίνεται με κάποιο τρόπο και από κάποιο σημείο και μετά άκαμπτος με αυτούς τους στρεβλούς κανόνες του και τις απαράδεκτες προσδοκίες του και αντιλήψεις.
Όταν αποκτάει μία εμμονή με αυτούς, συνήθως για τη νυν ή πρώην σύντροφό του και προσπαθεί να τους επιβάλει αρχικά τοξικώς λεκτικά και στη συνέχεια δια του εκφοβισμού ή και της σωματικής βίας.
Χρειάζεται βέβαια πρώτα για να γίνει αυτό, βαθιά μέσα του να συμφωνεί με όλους αυτούς τους στρεβλούς κανόνες και τις απαράδεκτες προσδοκίες και αντιλήψεις.
Στη συνέχεια η θεωρητική του αυτή προσωπική άποψη, να βρει την αποτρόπαια έκφραση των συνεπειών της, με κάποιο τρόπο και στην πράξη.
Δηλαδή με το «κατάλληλο» για τούτο κλίμα να «ευδοκιμήσουν» οι ακατάλληλες συνθήκες των προσωπικών του αυτών απόψεων, για να τις πραγματοποιήσει εις βάρος συνήθως της νυν ή της πρώην συντρόφου του.
Την επιβολή αυτής της προσωπικής του άποψης, στην πράξη ο θύτης κυρίαρχα την πραγματοποιεί, για να ασκήσει έλεγχο στις επιλογές, συνάμα και την κατοχή του στο σώμα, της νυν ή της πρώην συντρόφου του.
Και τούτο το κάνει, επειδή ουσιαστικά θεωρεί ότι μπορεί να τη «σωφρονίζει» δια του φόβου και της βίας, βίας είτε λεκτικής είτε ακόμη και σωματικής, όταν δεν συμμορφώνεται στις απόψεις και τους κανόνες του.
Να τη «σωφρονίζει» γενικά «τιμωρώντας» την.
Ή αν προτιμάτε να την «τιμωρεί» «σωφρονίζοντάς» την, αποκλειστικώς σύμφωνα με το πως αισθάνεται τα ιδιοτελή του συμφέροντα, ή αποκλειστικώς σύμφωνα με τη δίχως κανένα μέτρο εκτόνωση της κακίας του πάνω της.
Επειδή δηλαδή αφαιρεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης της νυν ή πρώην συζύγου ή συντρόφισσάς του και όπως γράψαμε νωρίτερα τη θεωρεί «ιδιοκτησία» του, ή και υποτελή γενικότερα στην αντρική εξουσία.
Αυτή νομίζουμε ότι είναι και η κύρια αιτία του ειδεχθούς μίσους που νοιώθει τελικά για αυτήν, για να της κάνει όλα αυτά τα απεχθή πράγματα.
Πολύ συχνά συμβαίνει τούτο -δηλαδή το φαινόμενο της ιδιοκτησίας- και με τους γονείς και τα παιδιά που κηδεμονεύουν.
Συνήθως όμως είτε με τις νυν ή τις πρώην συντρόφους, είτε με τα παιδιά, συμβαίνει με διαβαθμίσεις ανάλογες με την ανεκτικότητα που προκύπτει αποκλειστικώς από τον φόβο των εν λόγω θυμάτων, ακόμη κι αν τα θύματά τους εκείνον τον φόβο δεν τον συνειδητοποιούν.
Γράφουμε αποκλειστικώς από τον φόβο, δεδομένου του χαρακτήρα εκείνων που επιδιώκουν μάλλον κιόλας ανόσια να κατέχουν ανθρώπους, συνήθως τους πολύ κοντινούς τους ανθρώπους, αναζητώντας ίσως και με κάθε τρόπο στη ζωή τους, το ψυχολογικό «πλεονέκτημα» που θα ικανοποιήσει αυτήν την αρρωστημένη επιθυμία τους.
Κάποιοι ψυχολόγοι λένε ακόμη ότι μίσος και αγάπη, είναι οι δύο όψεις τού ίδιου νομίσματος.
Ή αν προτιμάτε οι δύο πόλοι τού ίδιου μαγνήτη.
Δεν συμφωνούμε γενικά με αυτό όμως συμβαίνει, ή μπορεί να συμβαίνει με κάποιους ανθρώπους, ειδικά κάποιες στιγμές.
Το αναφέρουμε δε ως ένα κομματάκι που μπορεί να συμπληρώνει το παζλ.
Ή αν πάλι προτιμάτε καλύτερα, ως μία ψηφίδα που μπορεί να συμπληρώνει το ψηφιδωτό.
Επίσης και πάλι στα πλαίσια τής ψηφίδας που μπορεί να συμπληρώνει το ψηφιδωτό, ο πολύ σπουδαίος Βίκτωρ Ουγκώ είχε γράψει:
«Οι κακοί άνθρωποι φθονούν και μισούν. Είναι ο δικός τους τρόπος να θαυμάζουν».
Βίκτωρ Ουγκώ
Ή να γράψουμε εμείς όπως το βλέπουμε από τη σκοπιά μας στις διαβαθμίσεις του:
«Στους λιγότερο καλούς ανθρώπους ο φθόνος και το μίσος, εναλλάσσονται με τον θαυμασμό τους».
Ηριδανός
Αυτά τα φαινόμενα δημιουργούνται και θεριεύουν συνήθως, όπου υπάρχουν στενές σχέσεις εξάρτησης μεταξύ του ζευγαριού.
Εξάρτησης είτε οικονομικής είτε κοινωνικής είτε συναισθηματικής φύσεως.
Θα πρέπει όμως συνάμα και ο σύζυγος-θύτης να είναι τουλάχιστον αμφιβόλου ποιότητας άνθρωπος.
Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι εκβιάζουν οικονομικά ή συναισθηματικά ή ακόμη και κοινωνικά τις νυν ή πρώην συντρόφους τους.
Η σύντροφος πολλές φορές ειδικά αν είναι νεαρής ηλικίας, αφού πάψει να κατηγορεί τον εαυτό της για όλα αυτά που συμβαίνουν στο σπίτι της, δεν ξέρει τι να κάνει με το θέμα της επιβίωσής της και ίσως και της επιβίωσης των παιδιών της όπου υπάρχουν, αν εγκαταλείψει τη συντροφική στέγη.
Έτσι σιωπά δικαιολογεί και δέχεται αυτά που της κάνει καθημερινά ο σύντροφος της και ελπίζει ίσως και προσεύχεται, ότι κάποτε αυτός θα αλλάξει.
Εδώ χρειάζεται οπωσδήποτε η δημοσιοποίηση τής κατάστασης και του βάθους τού προβλήματος και όχι η απόκρυψή του, που συχνά έτσι γίνεται.
Να καταλάβει καλά η κακοποιημένη γυναίκα ότι δεν είναι μόνη της, ότι υπάρχει μοτίβο αυτών των πράξεων, ότι υπάρχουν λύσεις και ότι αυτό έχει συμβεί και σε άλλες γυναίκες μάλλον πάρα πολλές, ακόμη και μόνο στην εποχή μας.
Επίσης θα πρέπει να καταλάβει καλά ότι η ίδια δεν είναι καθόλου ένοχη για αυτό που της συμβαίνει, πως η ίδια είναι το θύμα και ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι ντροπή για αυτήν τέτοια γεγονότα.
Δυστυχώς συμβαίνει και τούτο.
Απεναντίας συνεχίζουμε όλα αυτά είναι εντελώς κατακριτέα και ντροπή για τον θύτη και μόνο για τον θύτη.
Έτσι ακριβώς ξεκάθαρα σαν εμάς, σκέφτεται και το σύνολο τής κοινωνίας μας.
Η ντροπή που μπορεί να νοιώθει αν νοιώθει το θύμα, είναι φανερά μόνο στον μικρόκοσμό του.
Η ντροπή αυτή συχνά διακατέχει εσωστρεφείς ανθρώπους, που η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας τους μπορεί να βάλλονται έντονα ακόμη και μόνο λεκτικά, από άλλους άξεστους ανθρώπους.
Δημιουργείται ίσως κι από ένα εσωτερικό σύστημα αξιών του θύματος ή και μόνο απλά προσωπικής από υπερβολική εσωτερίκευση αιτιολόγησης και αξιολόγησης όλων αυτών που του συμβαίνουν, ή ίσως και ενοχής μιας και κανείς σώφρων άνθρωπος δεν είναι και δεν αισθάνεται τέλειος, σε αυτά που πράττει κάθε φορά.
Ακόμη μπορεί να συμβαίνει αυτό κι επειδή ο άνθρωπος συνήθως βαθιά μέσα του έχει την πεποίθηση πως ότι συμβαίνει στη ζωή του, συμβαίνει από ένα είδος «κρυμμένης από τη φύση δικαιοσύνης», ή έστω από κάτι που θα μπορούσε να προβλέψει και να προλάβει.
Σίγουρα το «κρυμμένης από τη φύση δικαιοσύνης» είναι μία άποψη που χρήζει τόσο διερεύνησης όσο και πολλής συζήτησης, όμως πάλι στα σίγουρα, δεν μπορεί να ισχύει για όλες τις καταστάσεις τής ζωής ενός ανθρώπου.
Είναι δε βέβαιο ότι δεν ισχύει καθόλου σε τέτοιες περιπτώσεις.
Η χρήση ακόμη και απλής επιθετικής σωματικής βίας, δεν υπάρχει περίπτωση να αξίζει να ασκηθεί σε έναν άλλο άνθρωπο, πόσο μάλλον σε μία γυναίκα, ή ακόμη περισσότερο σε ένα ανήλικο κορίτσι.
Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν σωματική βία ακόμη και σε μωρά παιδιά, πως μπορεί να προκύπτουν αυτά από κάποιο είδος κρυμμένης από τη φύση δικαιοσύνης;
Μάλλον καλύτερα είναι να πούμε πως όποια κατάσταση γενικά συμβαίνει στη ζωή ενός ανθρώπου, έχει απλά μία δυσδιάκριτη για τον άπειρο άνθρωπο αιτία και συνέχεια, που δεν αφορά τις περισσότερες φορές ή και καθόλου το θύμα, αλλά παντελώς τον θύτη.
Αφορά κυρίως το ξέσπασμα και την εκτόνωση ακόμη και βίαια ενός συσσωρευμένου θυμού, που έχει προκύψει πολλές φορές από κάποια εντελώς άλλη κατάσταση, πραγματική ή φανταστική.
Τις συντριπτικά περισσότερες φορές έχει προκύψει ως συνισταμένη αποτελεσμάτων από πολλές άλλες διαφορετικές καταστάσεις πραγματικές ή φανταστικές, για τις οποίες φαίνεται αναπόφευκτη η ανάγκη αυτός ο συσσωρευμένος θυμός, να διοχετευτεί κάπου δυστυχώς αρνητικά, από έναν άνθρωπο που δεν μπορεί καθόλου να τον διαχειριστεί.
Αρνητική εκτόνωση που όμως μπορεί να προβλεφθεί από έναν άλλο διορατικό άνθρωπο και να αποφευχθεί για τον ίδιο το να βιώσει το ξέσπασμά της.
Βέβαια τα πραγματικά αίτια αυτής της συμπεριφοράς βρίσκονται πολύ βαθιά στην προσωπικότητα του θύτη και δημιουργούνται κυρίως στα πρώτα πέντε χρόνια τής ζωής του.
Δεν συμβαίνει δηλαδή από κάτι που έκανε το θύμα όμως έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα του και μπορεί ο θύτης να κλιμακώσει τις ενέργειές του αν το θύμα δεν αναλάβει δυναμικά και έγκαιρα, τα ηνία τής όλης κατάστασής του.
Ο καθένας μας δεν χρειάζεται μόνο να είναι καλός, ή αν προτιμάτε πολύ καλός.
Χρειάζεται να μπορεί να προσαρμόζει και τον εαυτό του με επιτυχία, σε όλες αυτές τις καταστάσεις που δύναται να προκύψουν στη ζωή του.
Και βέβαια χρειάζεται πρωταρχικός να μπορεί να επιβιώνει σε οποιεσδήποτε συνθήκες κι αν του παρουσιαστούν.
Ακόμη συνεχίζουμε υπάρχουν πάντα ενδείξεις για αυτά που μπορεί αν δεν τα προλάβουμε, πιθανότατα να γίνουν.
Όχι δηλαδή μία κρυμμένη από τη φύση δικαιοσύνη.
Όμως η φύση σιγά-σιγά δείχνει τι πρόκειται να συμβεί ή τι είναι πιο πιθανό.
Όλα έχουν μία συνέχεια αν και πολλές φορές αυτή η συνέχεια και η τελική έκβασή της είναι δυσδιάκριτη επειδή εμπεριέχει πολλά πιθανά ενδεχόμενα, με διαφορετική όμως δυναμική το καθένα.
Ακόμη το πιθανότερο είναι ότι αν συμβεί μία φορά η κακοποίηση της συζύγου από τον σύζυγο, η απεχθής αυτή κατάσταση να αρχίσει να συμβαίνει όσο περνάει ο καιρός ολοένα και συχνότερα και ίσως να γίνεται ολοένα και σε πιο βίαιη βάση.
Υπάρχουν στην εποχή μας και στην Ελλάδα τόσο η αστυνομία όσο και δομές που συμβουλεύουν και ασχολούνται αποκλειστικώς με την κακοποίηση των γυναικών και που βοηθάνε και δίνουν λύσεις και για την επόμενη ημέρα της επιβίωσης αυτών και των παιδιών τους.
Για όλα υπάρχει λύση όμως πολλές φορές η λύση αυτή φανερώνεται σιγά-σιγά, βήμα το βήμα.
Η ενδοοικογενειακή βία δε, διώκεται αυτεπάγγελτα.
Είναι πραγματικά δύσκολος ο δρόμος που πρέπει να ακολουθηθεί σε τέτοιες αποτρόπαιες περιπτώσεις, όμως δεν υπάρχει άλλος.
Αν αντιμετωπίζετε οποιοδήποτε πρόβλημα, μιλήστε και πείτε το σε όσο περισσότερους ανθρώπους μπορείτε και κυρίως όσο περισσότερες άλλες γυναίκες μπορείτε.
Θα βοηθήσει πολύ αυτό γιατί κάποια θα έχει ακούσει ή ίσως και να έχει ψάξει ή και να ψάξει να μάθει αφού της πείτε εσείς αν δεν μπορείτε οι ίδιες να κάνετε κάτι, για να σας πει πως μπορούν πρακτικά και σίγουρα να θεραπευτούν όλες αυτές οι συν τοις άλλοις επικίνδυνες για την ίδια τη ζωή, περιπτώσεις και καταστάσεις.
Ξεκάθαρα όμως σημαντικότατο εφόδιο για την πρόληψη τους ή και για τη θεραπεία τους αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία του ανθρώπου, για να ελαχιστοποιηθούν και οι πιθανότητες να του συμβούν στον ένα ή στον άλλον βαθμό όλα τούτα.
Είναι δε κατά τη γνώμη μας τόσο σημαντικό εφόδιο για την πρόληψή τους ή και τη θεραπεία τους, που μπορεί πρακτικά η οικονομική ανεξαρτησία ενός ανθρώπου, να αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ελαχιστοποίηση των πιθανοτήτων όλων αυτών των εις βάθος αρνητικών καταστάσεων, που περιγράφονται στο κεφάλαιο «Γυναικοκτονίες» που διαβάζεται μόλις τώρα.
Η οικονομική ανεξαρτησία φαίνεται πανίσχυρα να συμβάλει και στην ανεξαρτησία του ανθρώπου σε πολλούς άλλους τομείς, αν ίσως όχι σε όλους.
Επισημαίνουμε ότι μιλάμε για ανεξαρτησία και όχι για πλούτο, δηλαδή ότι η οικονομική ανεξαρτησία αρκεί για όλα τα παραπάνω.
Ακόμη μπορεί να αντλήσει κανείς πληροφορίες για το που μπορεί να απευθυνθεί για τη θεραπεία τους και από το διαδίκτυο.
Σας λέω ξεκάθαρα δε να μιλήσετε ακόμη και μόνο τηλεφωνικά, οπωσδήποτε και στην αστυνομία.
Γράφει η δημοσιογράφος Μυρτώ Αρετάκη για το εγκληματικά ειδεχθές φαινόμενο της γυναικοκτονίας στην ενημερωτική ιστοσελίδα dikaiologitika.gr, πραγματικά πολύ εύστοχα:
«Ας μην ξεχνάμε πόσο πρόσφατο είναι το πρώτο διεθνώς νομικά δεσμευτικό κείμενο για την πρόληψη της έμφυλης βίας – η οποία στο ακρότατο όριό της οδηγεί στη γυναικοκτονία.
Πρόκειται για τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, η οποία υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης το 2011, τέθηκε σε ισχύ το 2014, υπογράφηκε από την ΕΕ το 2017 και επικυρώθηκε από την Ελλάδα μόλις το 2018.
Ο όρος γυναικοκτονία χρησιμοποιείται για πρώτη φορά σε ακαδημαϊκούς κύκλους το 1992, προκειμένου να δημιουργήσει μια νέα κατηγορία υπό την οποία θα υπαχθούν όλες οι «δολοφονίες γυναικών λόγω φύλου, για τον λόγο ότι είναι γυναίκες», δηλαδή επειδή παραβίασαν κοινωνικά επιβεβλημένους κανόνες και προσδοκίες που αναλογούν στο φύλο τους.
Συνιστά ακραία μορφή έμφυλης και σεξιστικής βίας, καθώς διαπράττεται με κίνητρο την άσκηση κοινωνικού ελέγχου στα σώματα, αλλά και τις επιλογές των γυναικών.
Στην ουσία οι γυναικοκτονίες είναι εγκλήματα που στηρίζονται στις βαθιά εμπεδωμένες κοινωνικές αντιλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες οι γυναίκες πρέπει να είναι υποτελείς στην ανδρική εξουσία, ενώ δυνητικά μπορούν να «τιμωρηθούν» και να «σωφρονιστούν» μέσω της βίας.»
10 Μία Συνέντευξη Της Δόκτορος Ανδριάνας Κωστοπούλου, Δικηγόρου Και Προέδρου Της GREVIO
Επίσης, σε συνέντευξη της Δόκτορος Ανδριάνας Κωστοπούλου, στην εφημερίδα Καθημερινή και τη δημοσιογράφο κα Στέλλα Κάσδαγλη, αναφέρεται:
«Για το ζήτημα της έμφυλης βίας στην Ελλάδα (και όχι μόνο), η Ανδριάνα Κωστοπούλου είναι ίσως η ειδικότερη των ειδικών.
Η Δρ. Κωστοπούλου είναι δικηγόρος και μεταξύ άλλων Πρόεδρος της GREVIO, της επιτροπής που επιτηρεί τη συμμόρφωση των κρατών-μερών με τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την πρόληψη και αντιμετώπιση της έμφυλης βίας.
Με αυτήν κυρίως την ιδιότητά της και με αφορμή την πρώτη εκδήλωση που διοργανώνεται πανελλαδικά στις 26/3 από το Ίδρυμα Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου με θέμα την Έκθεση Αξιολόγησης της GREVIO για την Ελλάδα, μιλήσαμε μαζί της για ορατές και λιγότερο ορατές πτυχές αυτού του διαχρονικού ζητήματος για τη χώρα μας.
Ερώτηση: Έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια τα περιστατικά έμφυλης βίας στην Ελλάδα ή τώρα τα μαθαίνουμε;
Απόκριση: Δύσκολο να πει κανείς με σιγουριά.
Αυτό που έχει αυξηθεί είναι αφενός η καταγραφή των περιστατικών, αφετέρου οι συζητήσεις και η ευαισθητοποίηση γύρω από αυτά.
Όλο και περισσότερος κόσμος είναι σε θέση να ονοματοδοτήσει τα φαινόμενα και να τους προσδώσει τη διάσταση που έχουν.
Πολλά εξ αυτών δεν κρύβονται πια κάτω από το χαλί, αλλά έρχονται στην επιφάνεια και συζητιούνται -χωρίς να ξεχνάμε τον τεράστιο «σκοτεινό» αριθμό περιστατικών που υπάρχει σε όλες τις χώρες.
Ερώτηση: Πώς μπορούμε να μειώσουμε αυτόν τον «σκοτεινό» αριθμό;
Απόκριση: Ορισμένοι από τους λόγους για τους οποίους πολλές γυναίκες δεν καταγγέλλουν τα περιστατικά είναι ότι δεν συνειδητοποιούν ότι είναι θύματα έμφυλης βίας, δεν ξέρουν πού να αποταθούν, ότι εξαρτώνται οικονομικά από τον κακοποιητή τους.
Συχνά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξουν μια δικαστική διαμάχη.
Πολύ σημαντική επίσης είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς.
Πώς θα βγεις πιο δυνατή μέσα από μια καταγγελία όταν υπάρχει ο κίνδυνος της δευτερογενούς θυματοποίησης;
Είναι πολυπαραγοντικό το θέμα της βίας, οπότε είναι πολυπαραγοντικό και το θέμα της μη καταγγελίας.
Ο ρόλος όλων μας είναι να ενδυναμώσουμε τις γυναίκες αλλά και να φροντίσουμε να στηθεί σωστά ο μηχανισμός για την υποστήριξή τους.
Ερώτηση: Η έκθεση της GREVIO για την Ελλάδα τονίζει την ανάγκη αναγνώρισης μέσω της νομοθεσίας διαφορετικών μορφών βίας, όπως η ψυχολογική και η οικονομική βία. Γιατί είναι σημαντική η ονοματοδοσία των φαινομένων σε τόσο λεπτομερές επίπεδο;
Απόκριση: Είναι σημαντικό να αναγνωρίζονται οι διαφορετικές μορφές βίας ειδικά αυτές που δεν αφήνουν «ίχνη» στο σώμα, γιατί διαφορετικά περνούν αόρατες όχι για το άτομο που αφορούν βέβαια, αλλά για εμάς.
Όταν οι όροι δεν αναγνωρίζονται νομοθετικά και δεν ευαισθητοποιείται το κοινό γύρω από αυτούς, υπάρχει μια δυσκολία συνειδητοποίησης και ταυτοποίησης από τα ίδια τα θύματα και το περιβάλλον τους.
Τέλος η νομική αναγνώριση επηρεάζει και τη συλλογή δεδομένων.
Όταν κάτι δεν διακρίνεται αυτό θα έχει μια επίδραση και στο τελικό αποτέλεσμα και την αξία των δεδομένων που συλλέγουμε.
Πρόσφατα, το Ηνωμένο Βασίλειο ποινικοποίησε το φαινόμενο του καταναγκαστικού ελέγχου (coercive control) και στη συνέχεια διεύρυνε τον ορισμό του.
Αυτό ως πρακτική θα αξιολογηθεί από την GREVIO.
Η αναγνώριση του όρου «γυναικοκτονία» από την άλλη, δεν ορίζεται ως νομική υποχρέωση από τη Σύμβαση, αλλά επαινείται γιατί είναι ένα ακόμα βήμα προς τη σωστή θεώρηση του προβλήματος.
Ερώτηση: Ισχύει κάτι αντίστοιχο και σε σχέση με τον ορισμό του βιασμού με βάση την έννοια της συναίνεσης;
Απόκριση: Ο ορισμός της σεξουαλικής βίας συμπεριλαμβανομένου και του βιασμού σε σχέση με τη συναίνεση, είναι υποχρέωση δεν είναι πολυτέλεια.
Υπάρχουν διάφορες παραλλαγές στην προσέγγιση αυτή ανά κράτος, αλλά η προσέγγιση «yes means yes» που ορίζει ότι για να μην αποτελεί μια σεξουαλική πράξη βιασμό είναι απαραίτητη η ρητή συναίνεση κάθε μέρους, είναι εκείνη που εναρμονίζεται καλύτερα με τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης.
Παράλληλα με τον νομικό ορισμό, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αναγνωρίσουν και οι ερμηνευτές του νόμου, το ιδιαίτερα μεγάλο εύρος συμπεριφορών που μπορεί να έχει επιδείξει ένα θύμα σεξουαλικής βίας, ως αντίδραση προς μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά.
Δεν υπάρχει μία αντίδραση που είναι καλύτερη ή πιο σωστή από την άλλη και το αδίκημα του βιασμού θα πρέπει να ερμηνεύεται μέσα από την απουσία συναίνεσης.
Ερώτηση: Παρόλ’ αυτά φαίνεται ότι στην Ελλάδα έχουμε ένα επαρκές -αν και όχι τέλειο- νομοθετικό πλαίσιο. Γιατί λοιπόν χωλαίνουμε στην εφαρμογή;
Απόκριση: Ο νόμος είναι εργαλείο, σημασία έχει πώς θα χρησιμοποιηθεί.
Συζητήσαμε νωρίτερα για τη συλλογή δεδομένων: τα δεδομένα μας δείχνουν πώς θα περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη, πώς θα καταλάβουμε αν μια διάταξη που έχουμε εφαρμόζεται σωστά και αν όχι πού είναι το πρόβλημα.
Αν για παράδειγμα υπάρχει ιδιαίτερα μικρό ποσοστό καταδικαστικών αποφάσεων σε σχέση με τις καταγγελίες, σε ποιο σημείο ακριβώς κόβεται το νήμα;
Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου «Χ κατά Ελλάδας» που ευθυγραμμίστηκε με την έκθεση της GREVIO για τη χώρα είναι ιδιαίτερα σημαντική, γιατί είναι η πρώτη για την Ελλάδα στο ζήτημα αυτό και γιατί δείχνει σε πολλά σημεία πώς ένα καλό νομοθετικό πλαίσιο δεν αρκεί αν δεν εφαρμοστεί σωστά στην πράξη.
Ανέδειξε για παράδειγμα ελλείψεις και προβλήματα στην ποινική έρευνα της καταγγελίας: κατά τη διερεύνηση δεν επιτρέπεται να βασιζόμαστε μόνο στην καταγγελία του θύματος, πρέπει να συλλέγονται και άλλα στοιχεία που μπορεί να υποστηρίξουν την υπόθεσή της.
Έθεσε επίσης ζητήματα σε σχέση με την υποχρέωση ενημέρωσης των γυναικών που καταγγέλλουν για τα δικαιώματά τους, αλλά και σε σχέση με την υποχρέωση παροχής ποιοτικής διερμηνείας για γυναίκες που δεν μιλούν ελληνικά.
Τέλος ανέδειξε τις ελλείψεις σε επαρκή αριθμό επαγγελματιών του ίδιου φύλου με το θύμα που θα το βοηθήσουν να νιώσει εμπιστοσύνη κατά τη διαδικασία της καταγγελίας και την απουσία κατάλληλων κέντρων παραπομπής ή διαχείρισης κρίσεων για επιζώσες σεξουαλικής βίας.
Η απόφαση αυτή λοιπόν είναι ένα καλό εργαλείο για να παρακολουθήσει κανείς τα κενά στη διαδικασία, ειδικά στην εφαρμογή του νόμου.
Ανοίγει το δρόμο ώστε να αναγνωριστεί το εύρος των υποχρεώσεων και ο μεγάλος αριθμός επαγγελματιών που έχουν ευθύνη να αντιμετωπίσουν με τρόπο ολιστικό και αποτελεσματικό τα φαινόμενα έμφυλης βίας.
Ερώτηση: Συζητάμε για την ευαισθητοποίηση και την ευθύνη όλων μας στην πρόληψη της έμφυλης βίας, αλλά ποιο είναι το όριο ανάμεσα στην προστασία των θυμάτων και τον σεβασμό των προσωπικών τους αποφάσεων, σε σχέση με μια πιθανή καταγγελία;
Απόκριση: Καταρχάς ως πολίτες χρειάζεται να έχουμε μια βασική ενημέρωση για το πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε ένα περιστατικό βίας και πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε και να υποστηρίξουμε με ευαισθησία ένα θύμα, χωρίς να το ενοχοποιούμε ή να συμβάλλουμε σε δευτερογενή θυματοποίηση.
Στο θέμα των επαγγελματιών χρειάζεται να κάνουμε μια σημαντική διάκριση ανάμεσα στα παιδιά και τα ενήλικα θύματα.
Σε ό,τι αφορά τα παιδιά υπάρχει ένας γενικός κανόνας: οι επαγγελματίες που έχουν υποψίες ότι ένα παιδί είναι θέμα βίας έχουν υποχρέωση να το καταγγείλουν.
Όταν μιλάμε όμως για ενήλικες γυναίκες θύματα βίας, ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύει η GREVIO το θέμα της καταγγελίας από επαγγελματίες έχει μια ιδιαιτερότητα:
Τονίσαμε πριν την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι γυναίκες μέσα σε μια κακοποιητική σχέση.
Εάν οι επαγγελματίες ήταν υποχρεωμένοι να καταγγέλλουν οποιοδήποτε περιστατικό, τότε πολλές γυναίκες θα κρύβονταν και δεν θα πήγαιναν ούτε καν στο νοσοκομείο να ζητήσουν βοήθεια.
Για τον λόγο αυτόν δεν πρέπει να ισχύει καθολική υποχρέωση καταγγελίας από την πλευρά των επαγγελματιών.
Η λεπτή γραμμή βέβαια είναι δύσκολο να βρεθεί.
Οι επαγγελματίες θα πρέπει πάντα να προσπαθούν να πάρουν τη συναίνεση του θύματος, για να προβούν σε μία καταγγελία.
Η GREVIO όμως διαχωρίζει καταστάσεις στις οποίες έχει επιτελεστεί μια σοβαρή πράξη βίας και αναμένονται επιπλέον αντίστοιχες τέτοιες πράξεις και ορίζει ότι στις περιπτώσεις αυτές η καταγγελία μπορεί να γίνει και χωρίς τη συναίνεση του θύματος.
Πώς θα αξιολογήσει το επίπεδο κινδύνου ο/η επαγγελματίας;
Υπάρχουν ειδικά εργαλεία γι’ αυτό για τη χρήση των οποίων θα πρέπει να έχει επιμορφωθεί, ώστε να γνωρίζει ποια πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα.
Ερώτηση: Σε τι άλλο χρειάζεται να επιμορφώνονται οι επαγγελματίες;
Απόκριση: Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης περιλαμβάνει ειδική διάταξη για την επιμόρφωση των επαγγελματιών που έρχονται σε επαφή με επιζώσες έμφυλης βίας ή χειρίζονται τις υποθέσεις τους: αστυνομικές αρχές, δικαστικοί λειτουργοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, λειτουργοί υγείας, κοινωνικές υπηρεσίες κλπ.
Τα άτομα αυτά χρειάζεται καταρχάς να κατανοήσουν το φαινόμενο της βίας και το γιατί μια επιζώσα μπορεί να συμπεριφερθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Αν ο/η επαγγελματίας κατανοεί τον κύκλο της συντροφικής βίας, τότε μπορεί να δώσει άλλου είδους απάντηση στις ανάγκες της επιζώσας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την ανάγκη για διάκριση μεταξύ σύγκρουσης και βίας, την οποία βρίσκουμε ως σύσταση στα περισσότερα κράτη που επιτηρήθηκαν από την GREVIO.
Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο λαμβάνουμε πληροφορίες από οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών ότι πολλές καταγγελίες βίας αντιμετωπίζονται ως «ατομική υπόθεση» των γυναικών, ως ένα «απλό καβγαδάκι» μεταξύ συντρόφων.
Έτσι οι αστυνομικές αρχές μπορεί να ξαναστείλουν τις γυναίκες στο σπίτι τους, με αποτέλεσμα να μη δοθεί λύση.
Τα περιστατικά αυτά δεν καταγράφονται καν ως καταγγελίες επειδή δεν αναγνωρίζονται ως βία.
Υπάρχει δηλαδή μια τάση να ιδιωτικοποιείται το φαινόμενο με την ετικέτα της «σύγκρουσης», ενώ πρόκειται για ποινικό αδίκημα που μας αφορά όλους.
Στην περίπτωση των ΜΜΕ οι δημοσιογράφοι χρειάζεται να γνωρίζουν πώς να αποφεύγουν οποιαδήποτε συμπεριφορά ενοχοποιεί το θύμα, ποια ορολογία είναι προτιμητέα στην αναφορά περιστατικών βίας, πώς προστατεύεται η ιδιωτικότητα των θυμάτων και άλλα ζητήματα δεοντολογίας.
Ερώτηση: Τι θέση έχουν τα συμβουλευτικά/θεραπευτικά προγράμματα, που απευθύνονται σε κακοποιητικά άτομα, στην πρόληψη και καταπολέμηση της έμφυλης βίας;
Απόκριση: Υπάρχουν πολλά τέτοια προγράμματα στα κράτη που βρίσκονται υπό την επιτήρηση της GREVIO και για ορισμένα από αυτά υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά.
Για να συμβεί αυτό όμως, θα πρέπει να λειτουργεί σωστά όλη η υπόλοιπη αλυσίδα της πρόληψης, των πολιτικών, της ποινικής δίωξης και της προστασίας.
Η συμμετοχή των κακοποιητών στα προγράμματα αυτά δεν θα πρέπει για παράδειγμα να υποκαθιστά άνευ ετέρου το δικαίωμα των θυμάτων για ποινική δίωξη.
Χρειάζεται επίσης να είναι αποτελεσματικό το γενικότερο πλαίσιο στο οποίο λειτουργούν τα προγράμματα αυτά: το πώς αξιολογούνται, πώς επιβάλλονται και λοιπά.
Ερώτηση: Αν επιλέγατε ένα σημαντικό βήμα στον τομέα της πρόληψης της βίας, ποιο θα ήταν αυτό;
Απόκριση: Η πρόληψη είναι σύνθετο ζήτημα.
Το σημαντικότερο για μένα είναι η εκπαίδευση.
Όχι αποκλειστικά σε σχέση με τη βία, αλλά και σε σχέση με την έμφυλη ισότητα ή τα στερεότυπα ή τη συναίνεση.
Γιατί για παράδειγμα είναι σημαντική η συναίνεση;
Πώς την ερμηνεύουμε;
Το μαθαίνουμε αυτό στα παιδιά μας από μικρή ηλικία;
Θεωρώ επίσης ότι χρειάζονται καμπάνιες ευαισθητοποίησης -για το κοινό, για τα θύματα, για πιθανά θύματα, για παριστάμενα άτομα- που δεν θα μένουν σε βασικές πληροφορίες αλλά θα εξειδικεύουν σε σχέση με τρόπους αναγνώρισης, προσέγγισης και αντιμετώπισης.»
11 Αναλογίες Των Γυναικοκτονιών Στα Παιδιά Και Στους Ενήλικες Που Παραμένουν Παιδιά
Σε αντιστοιχία με τις γυναικοκτονίες και για τα παιδιά υπάρχουν βαθιά εμπεδωμένες αντιλήψεις, όμως περισσότερο οικογενειακές και λιγότερο ή καθόλου κοινωνικές, απεναντίας η κοινωνία μας είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη με εκείνα.
Εμπεδωμένες οικογενειακές αντιλήψεις όπως ότι θα πρέπει να είναι υποτελή στην γονεϊκή εξουσία, ενώ να επισημάνουμε ότι ούτως ή άλλως δυνητικά εξαιτίας του πολύ νεαρού της ηλικίας τους, η εξουσία των γονέων εις βάρος τους μπορεί να είναι ακόμη και απεριόριστη.
Ακόμη και απεριόριστη, αν φυσικά δεν επέμβει η κοινωνία με τους θεσμούς της, τους νόμους της, ή ακόμη και με την ευαισθητοποίηση των κοντινών τους ανθρώπων, που το τελευταίο όμως φθίνει στην ατομική σύγχρονη εποχή μας.
Επίσης σε αντιστοιχία πάντα με τις γυναικοκτονίες, πολλοί γονείς έως σήμερα στην Ελλάδα θεωρούν ότι μπορούν «τιμωρώντας» τα παιδιά τους με τη βία, είτε λεκτικώς είτε και σωματικώς, να τα «σωφρονίζουν».
Επαναλαμβάνουμε ότι κατά τη γνώμη μας, όλα αυτά συμβαίνουν επειδή στην πραγματικότητα οι γονείς τα παιδιά που έχουν γεννήσει, βαθιά μέσα τους τα θεωρούν «ιδιοκτησία» τους.
Ότι είναι δηλαδή βαθιά μέσα τους η πράγματι εντελώς στρεβλή αντίληψη, ότι βρίσκονται ως οντότητες στην ίσως και απόλυτη «κατοχή» τους.
Κραυγαλέα λάθος αντίληψη για οποιαδήποτε τουλάχιστον έμβια οντότητα, πόσο μάλλον για μια κατοχυρωμένη στην κοινωνία μας με νομικά δικαιώματα ανθρώπινη έμβια οντότητα.
Να πούμε επίσης ότι η παρακάτω απόκριση «ορισμένοι από τους λόγους για τους οποίους πολλές γυναίκες δεν καταγγέλλουν τα περιστατικά (έμφυλης βίας) είναι ότι δεν συνειδητοποιούν ότι είναι θύματα έμφυλης βίας», συμβαίνει και με τα παιδιά που κακοποιούνται και γενικώς με όλους τους πολύ καλοσυνάτους, καλοπροαίρετους, αφελείς ανθρώπους τέτοιοι είναι τουλάχιστον τα παιδιά, που δεν μπορούν να πιστέψουν ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν σκέφτονται παρόμοια με τους εαυτούς τους και έτσι μέσα τους τους δικαιολογούν μάλλον απόλυτα.
Τους δικαιολογούν μάλλον απόλυτα, όπως για παράδειγμα θα δικαιολογούσαν απόλυτα κάποια παιδιά, σε ένα κύκλο έξαρσης και ύφεσης μιας βίας που θα υπήρχε ενδεχομένως στη ζωή τους, τον εαυτό τους· αν έπραττε σε ένα ακραίο ξέσπασμά του με παρόμοια ένταση από υπερβολική ανοχή προηγουμένως.
Δεδομένου όμως ότι πάντοτε είναι εντελώς άλλη η κλίμακα της καταστροφής που μπορεί να πράξει ένα πολύ μικρό παιδί κακιώνοντας όση ένταση κι αν το διακατέχει και εντελώς άλλη εκείνη με παρόμοια ένταση κατοχής ενός εδώ και αρκετά χρόνια με μίσος ενήλικα.
Επίσης και τα υπόλοιπα αίτια της μη καταγγελίας περιστατικών έμφυλης βίας τής συνέντευξης της Δόκτορος Ανδριάνας Κωστοπούλου, είναι κοινά με αυτά της γενικότερης μη καταγγελίας περιστατικών βίας, όταν συμβαίνουν στον οποιονδήποτε άνθρωπο.
Σας βάζουμε ξανά το αναφερόμενο απόσπασμα της συνέντευξής της:
«Ορισμένοι από τους λόγους για τους οποίους πολλές γυναίκες δεν καταγγέλλουν τα περιστατικά είναι ότι δεν συνειδητοποιούν ότι είναι θύματα έμφυλης βίας, δεν ξέρουν πού να αποταθούν, ότι εξαρτώνται οικονομικά από τον κακοποιητή τους.
Συχνά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξουν μια δικαστική διαμάχη.
Πολύ σημαντική επίσης είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς.
Πώς θα βγεις πιο δυνατή μέσα από μια καταγγελία όταν υπάρχει ο κίνδυνος της δευτερογενούς θυματοποίησης;
Είναι πολυπαραγοντικό το θέμα της βίας, οπότε είναι πολυπαραγοντικό και το θέμα της μη καταγγελίας.
Ο ρόλος όλων μας είναι να ενδυναμώσουμε τις γυναίκες αλλά και να φροντίσουμε να στηθεί σωστά ο μηχανισμός για την υποστήριξή τους.»
Ακόμη σας βάζουμε άλλο ένα μέρος της ίδιας συνέντευξης, που εξακολουθεί να υπάρχει αναλογία της σε όλους τους πολύ καλοσυνάτους, καλοπροαίρετους, αφελείς ανθρώπους, που τέτοιοι άνθρωποι είναι τουλάχιστον τα παιδιά.
«Ερώτηση: Σε τι άλλο χρειάζεται να επιμορφώνονται οι επαγγελματίες;
Απόκριση: Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης περιλαμβάνει ειδική διάταξη για την επιμόρφωση των επαγγελματιών που έρχονται σε επαφή με επιζώσες έμφυλης βίας ή χειρίζονται τις υποθέσεις τους: αστυνομικές αρχές, δικαστικοί λειτουργοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, λειτουργοί υγείας, κοινωνικές υπηρεσίες κλπ.
Τα άτομα αυτά χρειάζεται καταρχάς να κατανοήσουν το φαινόμενο της βίας και το γιατί μια επιζώσα μπορεί να συμπεριφερθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Αν ο/η επαγγελματίας κατανοεί τον κύκλο της συντροφικής βίας, τότε μπορεί να δώσει άλλου είδους απάντηση στις ανάγκες της επιζώσας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την ανάγκη για διάκριση μεταξύ σύγκρουσης και βίας, την οποία βρίσκουμε ως σύσταση στα περισσότερα κράτη που επιτηρήθηκαν από την GREVIO.
Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο λαμβάνουμε πληροφορίες από οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών ότι πολλές καταγγελίες βίας αντιμετωπίζονται ως «ατομική υπόθεση» των γυναικών, ως ένα «απλό καβγαδάκι» μεταξύ συντρόφων.
Έτσι οι αστυνομικές αρχές μπορεί να ξαναστείλουν τις γυναίκες στο σπίτι τους, με αποτέλεσμα να μη δοθεί λύση.
Τα περιστατικά αυτά δεν καταγράφονται καν ως καταγγελίες επειδή δεν αναγνωρίζονται ως βία.
Υπάρχει δηλαδή μια τάση να ιδιωτικοποιείται το φαινόμενο με την ετικέτα της «σύγκρουσης», ενώ πρόκειται για ποινικό αδίκημα που μας αφορά όλους.
Στην περίπτωση των ΜΜΕ οι δημοσιογράφοι χρειάζεται να γνωρίζουν πώς να αποφεύγουν οποιαδήποτε συμπεριφορά ενοχοποιεί το θύμα, ποια ορολογία είναι προτιμητέα στην αναφορά περιστατικών βίας, πώς προστατεύεται η ιδιωτικότητα των θυμάτων και άλλα ζητήματα δεοντολογίας.»
Το χαρακτηριστικό όμως νομίζουμε όλων αυτών των αναφερόμενων ανθρώπων είναι ότι είναι τέτοια η ζωή τους σε ολόκληρο το παρελθόν της και την επεξεργασία της από το μυαλό τους που προτιμούν κυρίαρχα να τους βλάψουν, από το να βλάψουν το πολύ εμμέσως οι ίδιοι για να την προστατέψουν και μόνο, ακόμη και εκείνους που τους κακοποιούν.
Από το να βλάψουν το πολύ εμμέσως οι ίδιοι για να την προστατέψουν και μόνο, ακόμη και εκείνους που τους κακοποιούν, κοινοποιώντας για παράδειγμα τις κακοποιήσεις τους έστω στον περίγυρό τους.
Ίσως όμως αν ξεπερνώντας εκείνοι πολλές φορές τα όρια στη σχέση τους ή κάποιο ένα συγκεκριμένο, δύναται και τα πιο όπως μόλις περιγράψαμε θύματα να τα δημοσιοποιήσουν όλα αυτά όσο ευρύτερα τα καταφέρουν, ή ακόμη γιατί όχι να καταγγείλουν και επισήμως στις αστυνομικές και στις δικαστικές αρχές του τόπου τους όλα εκείνα που περνούν κοντά τους.
12 Συνήθεις Συμπεριφορές στην Οικογένεια
Επανερχόμαστε στους γονείς και τα παιδιά και σίγουρα σε πιο ισορροπημένες ενδοοικογενειακές καταστάσεις.
Τα πιο ήπια προβλήματα που όμως μπορεί να μεγαλώνουν με τον καιρό, να διογκώνονται και να έχουν πια τον αντίκτυπό τους μελλοντικά ακόμη και στην υγεία, αποφεύγονται με την αν μπορέσει να γίνει σε μεγαλύτερη ηλικία πολιτισμένη συζήτηση μεταξύ των ατόμων της ίδιας οικογένειας και την παρουσίαση και από τις δύο πλευρές των επιχειρημάτων τους για το οποιοδήποτε θέμα.
Χωρίς όμως να προσπαθούν οι μεγάλοι, να εξουσιάζουν και να καπελώνουν τους μικρούς.
Χωρίς να συμπεριφέρονται τυραννικά.
Χωρίς και οι μικρότεροι να το παρακάνουν από την ορμή των νιάτων τους.
Το δίκιο να το έχει η ισχύς του επιχειρήματος και όχι η ισχύς της δύναμης, όμως και πάλι δεν χρειάζεται να νικάει πάντα η λογική του επιχειρήματος, αλλά μόνον η αγάπη.
Η εκατέρωθεν αν γίνεται αγάπη, όταν και όποτε μπορέσει εκείνη να εκφραστεί.
Καμιά φορά θέλει τον χρόνο της.
Συμβαίνει δε πάντα το καλύτερο αποτέλεσμα, όταν βλέπουμε σφαιρικά μέσα από τα μάτια της.
Πολλές φορές οι παλαιότεροι άνθρωποι που έχουν ζήσει σε σκληρότερα χρόνια από τα σημερινά, έχουν αποκτήσει έναν τρόπο πιο δυναμικό στο να διεκδικούν ή και απλά να ζητάνε πράγματα από τους γύρω τους, που ίσως και αυτός ο τρόπος τούς νέους ανθρώπους που δυσκολεύονται να τον συνειδητοποιήσουν, τους κάνει να νοιώθουν τουλάχιστον αμήχανα.
Κάποιοι παλαιότεροι άνθρωποι εστιάζουν την προσοχή τους στο αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται με την πάλη της διεκδίκησης, ενώ συνάμα καθόλου στην ευγένεια, πράγμα που πολλούς ανθρώπους συνήθως νέους τους ξενίζει.
Δικαίως κατά τη γνώμη μας τους ξενίζει, επειδή αυτό κάτι δείχνει και για τον διαμορφωμένο χαρακτήρα τους.
Επίσης και για τη φιλοσοφία τους.
Χρειάζεται όμως πολύ η κατανόηση και η αποδοχή τής προσωπικότητας των γύρω μας και καθόλου μα καθόλου η προσπάθεια αλλαγής τους, ή τουλάχιστον όχι αλλαγής τους με τον ίδιο αλλότριο για εμάς τρόπο.
Εννοούμε τον ορθό, κοφτό και απότομο τρόπο.
Λένε ότι με την αγάπη αλλάζει ο κόσμος.
Πόσο μάλλον ένας μόλις άνθρωπος, που ούτως ή άλλως έτσι νομίζουμε και μόνον έτσι, αξίζει πολύ να προσπαθήσουμε για αυτό.
Οι πολιτισμένες συζητήσεις παίζουν και εδώ πολύ σπουδαίο ρόλο και όταν είναι ειλικρινείς, αποσαφηνίζουν πολλά αίτια συμπεριφορών και βοηθάνε πολύ στην κατανόηση και την ανεκτικότητα των ανθρώπων, που αυτό ίσως και μόνο θα έπρεπε ή θα μπορούσε να είναι το ζητούμενο.
Το ζητούμενο τουλάχιστον στη βάση του και αν ειδικά δεν έχει ζητηθεί ρητά από τον άλλο άνθρωπο να θέλει να τον βοηθήσουμε να αλλάξει κάτι στον χαρακτήρα του.
Κι αν δεν είναι κανείς τέλειος και καμιά φορά επεμβαίνει από παρόρμηση στη ζωή των άλλων ανθρώπων, χρειάζεται πάντα πολύ τουλάχιστον για τη βελτίωση των σχέσεών του με τους γύρω του, να προσανατολίζετε και προς την κατεύθυνση της μη επέμβασης στην προσωπικότητά τους.
Επίσης να αναφέρουμε ότι για πράγματα που αφορούν αποκλειστικά κάποιο μέλος της οικογένειας, ακόμη κι αν υπάρξει συζήτηση πολιτισμένη πάντα συζήτηση, τις τελικές αποφάσεις θα πρέπει να τις παίρνει το ίδιο το πρόσωπο που αφορούν, χωρίς καμία επίπτωση ή ακόμη και αποδοκιμασία από την υπόλοιπη οικογένεια.
Ούτε καν να πουν ότι «εμείς στα λέγαμε», αν κάνει το δικό του και τελικά το μετανιώσει.
Τουλάχιστον έτσι θα είναι δικό του το λάθος.
Θα είναι λάθος που προέκυψε από κάτι που ήθελε ο ίδιος και όχι από κάτι που ήθελε κάποιος άλλος.
Έτσι μόνο θα μπορέσει να επεξεργαστεί τις καταστάσεις και το λάθος και στη συνέχεια να μάθει από αυτό.
Αλλιώς αν πράξει αυτό που του είπαν χωρίς να συμφωνεί, αν είναι λάθος θα σκεφτεί ότι δεν ήταν δικό του το λάθος και δεν θα μάθει τίποτα.
Απεναντίας μπορεί να εκνευριστεί κιόλας.
Ασφαλώς να εκνευριστεί πρώτα με τον εαυτό του, που άκουσε τους άλλους.
Μα ακόμη όμως και αυτό να μάθει μόνο, το να μην ακούει δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση τους άλλους, είναι κάτι το πολύ σπουδαίο και χρήσιμο.
Θα τον βοηθήσει να γίνει σιγά-σιγά άνθρωπος, με δική του αξία και προσωπικότητα.
Αυτόφωτος και όχι ετερόφωτος.
Γνώμη μας είναι ότι για αυτό χρειάζεται ακόμη να διαβάζει, να παρατηρεί και να επεξεργάζεται οτιδήποτε συμβαίνει μέσα του και γύρω του.
Επίσης θα πρέπει να έχει και μία καλοσυνάτη ματιά, μια ανθρώπινη οπτική, για ότι ξανά υπάρχει μέσα του και γύρω του.
Είναι όμως σίγουρο ότι για να γίνουν μελλοντικά όλα αυτά για ένα παιδί, χρειάζεται κι ένας στοιχειωδώς ανάλογος τρόπος ζωής και τρόπος σκέψης, από τους γονείς του.
Τα παιδιά θα τον αντιληφθούν και θα μάθουν να ζουν έτσι, δηλαδή σύμφωνα με εκείνον.
Όσο πιο μικρά, τόσο περισσότερο.
Ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του ανθρώπου διαμορφώνεται τα πρώτα 4-5 χρόνια τής ζωής του και ξεκινάει από την πρώτη κιόλας ημέρα τής κυοφορίας του.
Όμως και αργότερα χρειάζεται η κάποιου είδους καθοδήγηση από τους έμπειρους γονείς, προς τα δίχως πείρα παιδιά.
Καθοδήγηση όμως σίγουρα με έναν όχι απόλυτο τρόπο, αλλά διαλλακτικό, διακριτικό και διαλεκτικό.
Όπως γράψαμε και προηγουμένως αφού παρουσιαστούν όλα τα επιχειρήματα, η τελική επιλογή να είναι του προσώπου που η πρόταση αφορά.
Οι διαταγές από τους γονείς προς τα μικρά παιδιά δημιουργούν χαρακτήρες που τις δέχονται, τις υπακούν και ίσως ακόμη και να τις αναζητούν και αποζητούν στο μέλλον, όταν πάψουν να συναναστρέφονται με τους γονείς τους.
Έτσι όταν θα μεγαλώσουν τα παιδιά και δεν θα έχουν πάντα κοντά τούς γονείς να τα προστατεύουν λέγοντάς τους για παράδειγμα τι να κάνουν, αυτόν τον ρόλο μπορεί να τον αναζητήσουν στον φίλο τους, ή σε όποιον άλλον άνθρωπο μικρό ή μεγάλο πάρει τη θέση τους.
Μπορεί να είναι και ο/η μελλοντικός/η σύντροφός τους.
Οι πολλές διαταγές ή ακόμη και συμβουλές που δεν ζητήθηκαν ή ακόμη ίσως και οι συνεχόμενες προτροπές του τι να κάνουν, πρακτικά στερούν στα παιδιά τη δυνατότητα να επιλύσουν ένα οποιοδήποτε πρόβλημα από μόνα τους, με αποτέλεσμα να χάνουν και την απαραίτητη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους για κάτι τέτοιο.
Το ίδιο ακριβώς πράγμα όταν συμβαίνει, αποτελεί και ισχυρό αίτιο χαμηλής αυτοεκτίμησης
Επίσης τα ίδια πράγματα τα κάνουν να μην δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους, έτσι ώστε ακόμη κι αν κάνουν κάποια λάθη, να μάθουν κάτι από εκείνα.
Βαθύτερα ακόμη τα ωθεί να μην ακολουθούν το ένστικτο τους και γενικότερα αυτά που τους λέει ο εαυτός τους, για να χτίσουν και μία φιλοσοφία που να έχει θεμέλιό της την ίδια την προσωπικότητά τους και αυτά που εκείνη αισθάνεται σκεπτόμενη.
Μία φιλοσοφία που θα αφορά εξατομικευμένα τη ζωή τους και αυτό που κάθε φορά επιλέγουν σε αυτήν.
Απεναντίας τους αναγκάζει να σκέφτονται με το μυαλό των γύρων τους συνήθως των γονιών τους, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έχουν τον γενικά παραδεκτό τρόπο σκέψης.
Έτσι θέματα ακόμη και πολύ προσωπικά όπως είναι η επιλογή συντρόφου στη ζωή, μπορεί να γίνονται με κριτήρια ίσως και αντικειμενικά αλλά όχι με τέτοια που να αφορούν στο συγκεκριμένο παράδειγμα τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους και τους υποψήφιους συντρόφους τους, που χρειάζεται κυρίως να νοιώθουν κάτι ο ένας για τον άλλον.
Πολλοί άνθρωποι που σκέφτονται με το μυαλό των γύρων τους ίσως το πόσο σημαντικό είναι να σκέφτονται και με κριτήρια που αφορούν τους ίδιους και το δικό τους μυαλό ειδικά σε τέτοια θέματα συντροφικότητας, θα το καταλάβουν πολύ καλά όταν νιώσουν πραγματικά κάτι στη ζωή τους για κάποιον άλλον άνθρωπο.
Είναι πολύ μεγάλη η διαφορά στην αίσθηση του πραγματικού έρωτα, από αυτήν του συμβατικού έρωτα.
Αν έχουν ήδη νιώσει πραγματικά κάτι για κάποιον άλλον άνθρωπο και δεν έχουν πάρα ταύτα συνειδητοποιήσει την πολύ μεγάλη σημασία του γεγονότος νομίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα γίνεται συνέχεια στο βίο τους, θα το καταλάβουν πολύ καλά όταν η ίδια η ζωή με τις εμπειρίες της τους ωριμάσει.
13 Προτεινόμενες Συμπεριφορές Στην Οικογένεια
Το ζητούμενο είναι πάντα τα παιδιά ως ενήλικοι να αποκτήσουν τη λεγόμενη κριτική σκέψη και αυτό γίνεται σιγά-σιγά, από τα πρώτα κιόλας χρόνια τής ζωής τους.
Να πει κανείς στο παιδί για παράδειγμα δοκίμασε αυτό το φαγητό να δεις αν σου αρέσει και όχι φάε το είναι ωραίο.
Να μην αποφασίζει δηλαδή ο γονιός τι είναι ωραίο και τι όχι για το παιδί, αλλά δοκιμάζοντας πάντα αν θέλει, να αποφασίζει το ίδιο τι του αρέσει και τι όχι.
Φυσικά και δεν θα δοκιμάσει το παιδί τα πάντα στην ζωή του.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και τον κοινό νου και αν τα παιδιά όταν τους δίνει κανείς πολύ θάρρος κάνουν παλαβομάρες, τις κάνουν μόνο και μόνο για να παίξουν.
Φυσικά και θα μιλήσουν οι γονείς στα παιδιά για κινδύνους που αντικειμενικά υπάρχουν στην κοινωνία μας.
Ακόμη και για τον δρόμο τής αρετής και της κακίας, όπως αναφέρεται ο μύθος τού μεγαλύτερου μας Ήρωα, του Ήρωα Ηρακλή Αλκείδη.
Υπάρχουν στην πατρίδα μας πολλοί και πολύ έξυπνοι άνθρωποι.
Τη διαφορά κάνει μόνο, το που αποσκοπεί η ευφυΐα τους.
Αν έχει πάρει τον εμφανιζόμενα βολικό ή εύκολο δρόμο της κακίας, ή τον εμφανιζόμενα δύσκολο της αρετής.
Γράφουμε εμφανιζόμενα εύκολο ή δύσκολο δρόμο, γιατί για εμάς ο εύκολος δρόμος είναι εκείνος της αρετής και ο δύσκολος εκείνος της κακίας και αυτό από τα αποτελέσματά τους τόσο στον άνθρωπο, όσο και στην ίδια την ανθρωπότητα.
Δηλαδή αν δει κανείς αυτούς τους δύο δρόμους με τα αποτελέσματά τους μαζί, ο ακολουθούμενος δρόμος της κακίας συνολικά είναι απείρως πιο δύσκολος τουλάχιστον για όλους τους εμπλεκόμενους ανθρώπους σε εκείνον, από τον ακολουθούμενο δρόμο συνολικά της αρετής.
Είναι όμως για να επανέλθουμε πολύ σημαντικό να θυμούνται πάντα οι γονείς, ότι ο θεμέλιος λίθος της οικογένειας είναι η αγάπη και όχι η διδασκαλία.
Ακόμη κι αν η διδασκαλία αφορά το φαινομενικά για εκείνη την ώρα, πιο σπουδαίο πράγμα στη Γη.
Δεν υπάρχει σπουδαιότερο πράγμα στη Γη, από την αγάπη και ειδικά από την πράξη της αγάπης, που αυτή διδάσκει πραγματικά και νουθετεί.
Για την οικογένεια κιόλας η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά αρκεί από μόνη της, για να βρει ο μελλοντικός ενήλικας πλήρως το δρόμο του στη ζωή.
Βοηθάει πολύ σε αυτό και η αγάπη των δασκάλων του στο σχολείο, με την έννοια ότι μπορεί και κάποιος από εκείνους επίσης να τον εμπνεύσει, για να βρει το δρόμο του.
Όταν ο άνθρωπος βρίσκει τον δρόμο του, γίνεται χαριτωμένος.
Αλλά και όταν γίνεται χαριτωμένος, βρίσκει το δρόμο του.
Ηριδανός
«Ως χαρίεν άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή!»
«Πόσο χαριτωμένος είναι ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος!»
Μένανδρος
Αλλά και όταν ο άνθρωπος είναι χαριτωμένος, είναι άνθρωπος.
Ηριδανός
(Αντιστρέφοντας τη φράση του Μένανδρου)
Σκεπτόμενοι μαθηματικώς ή αν προτιμάτε λογικώς για τις μόλις παραπάνω απόψεις που αναφέραμε -νομίζουμε κιόλας γενικά παραδεκτές απόψεις- και ειδικότερα μέσω της μεταβατικής τους ιδιότητας, να πούμε πως φανερό συμπέρασμά τους για εμάς, είναι ότι:
Ο δρόμος του ανθρώπου είναι το να είναι άνθρωπος, δηλαδή να είναι ανθρώπινος, δηλαδή να είναι γεμάτος ανθρωπιά.
Και το μόλις παραπάνω γιατί, αν Α=(Όταν) Ο άνθρωπος βρίσκει τον δρόμο του, Β=(Όταν) Γίνεται (Είναι) χαριτωμένος, Γ=(Όταν) Είναι άνθρωπος, τότε έχουμε:
Α↔Β και Β↔Γ και από τη μεταβατική ιδιότητα ισχύει ότι Α↔Γ.
Δηλαδή περιφραστικώς έχουμε ότι το Α ισοδυναμεί με το Β και το Β ισοδυναμεί με το Γ και άρα από τη μεταβατική ιδιότητα ισχύει ότι το Α ισοδυναμεί με το Γ.
14 Και Άλλες Οικογενειακές Συμπεριφορές Με Τις Προτεινόμενες Λύσεις Τους.
Γράψαμε ότι η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς συμβαίνει για όλα τα παιδιά αυτομάτως, από την αρχή κιόλας της ύπαρξής τους.
Συμβαίνει όμως γράψαμε κατά κανόνα έτσι και η αγάπη των γονέων προς τα παιδιά, με τη διαφορά όμως ότι λόγω της εμπειρίας τους στη ζωή με τις καλές στιγμές της και τις κακές στιγμές της, συνειδητοποιούν με κυρίαρχο τρόπο αυτό το πραγματικά μεγάλο συναισθηματικό μέγεθός της.
Τούτο έχει ως συνέπεια, αυτό το συναισθηματικό μέγεθος, να το αποδίδουν επεμβαίνοντας στη ζωή των παιδιών τους καίρια και συνεχώς.
Να το αποδίδουν επεμβαίνοντας στη ζωή τους με απόλυτη μάλλον βεβαιότητα ότι και πολύ καλά κάνουν που κάνουν έτσι, ή μετριοπαθώς για κάποιους ότι έτσι είναι με βεβαιότητα καλύτερα, επειδή ακριβώς αγαπούν με τον δικό τους τρόπο αγάπης.
Επειδή ακριβώς αγαπούν με τον δικό τους τρόπο αγάπης, που συνήθως είναι εκείνος που έμαθαν ή αντιλήφθηκαν από τους γονείς τους.
Συνέπεια όλων αυτών είναι δυστυχώς πολύ συχνά και πολύ εύκολα, να δικαιολογούν ίσως και απόλυτα τον εαυτό τους, στο να επεμβαίνει όπως γράψαμε καίρια και συνεχώς στη ζωή τους.
Τα παιδιά δικαίως νομίζουμε δυσανασχετούν, με αποτέλεσμα κάποιοι γονείς χωρίς ιδιαίτερη σε βάθος σκέψη, κυρίως να τα θεωρούν αχάριστα ή αλαζονικά ή καλομαθημένα ή κακομαθημένα.
Συνεχίζοντας να πούμε ότι το ίδιο συμβαίνει και με όλες τις υπόλοιπες διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων.
Η αγάπη δηλαδή είναι το κύριο συστατικό τους ο θεμέλιος λίθος τους, σε αυτήν στηρίζονται κυρίως και στεριώνουν και όχι σε κάτι άλλο.
Στεριώνουν όμως όταν εκείνη είναι υγιής, για να εκφράζεται κιόλας αμφίπλευρα έτσι.
Στηρίζονται στην αγάπη που ενθαρρύνει τον σεβασμό των ανθρώπων, την εκτίμηση, την κατανόηση, την καλή προαίρεση, την αποδοχή, την ανοχή, τη βοήθεια, τη στήριξη και τόσα πολλά άλλα υπέροχα πράγματα.
Να πούμε επίσης ότι σίγουρα συμβαίνουν και πολλές απρόβλεπτες καταστάσεις στην οικογένεια, κατά την περίοδο που τα παιδιά είναι πολύ μικρά.
Όμως θα πρέπει οι γονείς όπως λένε οι σύγχρονοι παιδοψυχολόγοι αλλά κι εμείς συνεχίζοντας επαυξάνουμε, να αφήνουν τα παιδιά να βιώνουν τις φυσικές συνέπειες από τις πράξεις τους και αν γίνεται να τις επεξηγούν, ενώ καθόλου μα καθόλου να μην τα τιμωρούν.
Για παράδειγμα όπως το αντιλαμβανόμαστε, όταν ένα μικρό παιδί κάνει φασαρία σε ένα κατάστημα τροφίμων ή παιχνιδιών να μπαίνει αν είναι απαραίτητο το όριο στις πράξεις του, έτσι ώστε αυτό πάντα να συνδέεται με κάποια ήπια, άμεση, φυσική συνέπεια του γεγονότος και όχι με κάποια άλλη μελλοντική στέρηση απόλαυσης του παιδιού με τη μορφή τιμωρίας.
Τιμωρίας ακόμη και ήπιας, όπως για παράδειγμα να του πούνε δεν θα πάμε το βράδυ ή αύριο επίσκεψη στους φίλους σου.
Σε αυτό το παράδειγμα θα μπορούσε ο γονιός να εκφράσει τα συναισθήματά του και να βάλει ως όριο στο παιδί ότι αν συνεχίσει να κάνει φασαρία, θα φύγουν όλοι μαζί άμεσα από το κατάστημα.
Θα φύγουν όλοι μαζί άμεσα από το κατάστημα επειδή δεν είναι υποχρεωμένος τόσο ο ίδιος όσο και οι άλλοι πελάτες και το προσωπικό του καταστήματος, να ανεχθούν μία τέτοια αντικοινωνική συμπεριφορά.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα μιας ήπιας, άμεσης, φυσικής συνέπειας, μιας τέτοιας ανεπιθύμητης συμπεριφοράς.
Αν φυσικά αισθάνεται έτσι ο γονιός.
Προτείνουμε δηλαδή να συνειδητοποιεί την κάθε φορά τι αισθάνεται και γιατί το αισθάνεται και όχι απλά να αναφέρει το ποια είναι η γενικά παραδεκτή σωστή συμπεριφορά ενός ανθρώπου και να αναμένει να την πραγματοποιήσει το παιδί.
Και αυτό όμως μόνο αν κάνει, έχει μελλοντικά τη χρησιμότητά του.
Γίνεται πολύς λόγος για τα όρια που πρέπει να μπαίνουν από τους γονείς προς τα παιδιά και ότι αυτά είναι απαραίτητα.
Όμως εμείς εκτιμούμε ότι θα πρέπει απλά να μπαίνει το μέτρο καλοσυνάτα και όχι τιμωρώντας βιαίως λεκτικώς ή σωματικώς, ή ακόμη και όπως περιγράψαμε προηγουμένως με μία μελλοντική κατάσταση που δεν θέλει το παιδί, όπως θα πρέπει να μπαίνει το μέτρο κυρίαρχα καλοσυνάτα σε κάθε άνθρωπο, όταν αυτό ξεπερνιέται.
Το μέτρο που όμως κατά τη γνώμη μας, η εκατέρωθεν αγάπη, θα μπορεί πάντα να το διευρύνει.
Το καλύτερο όλων νομίζουμε είναι να επικρατεί η αγάπη και τα προϊόντα της όπως η υπομονή και η ανοχή, γιατί έτσι με αυτήν την αγάπη και τα προϊόντα της θα μάθει να αναζητά, να συμβιώνει και να συμπεριφέρεται μελλοντικά και το παιδί ως ενήλικας.
Τα παιδιά μαθαίνουν κυρίως από τις πράξεις των μεγάλων και ειδικά των γονιών τους.
Συμβαίνει δε να έχουν τόσο υψηλά σε αξία και σε εκτίμηση τους γονείς τους, που οι πράξεις και τα λόγια τους είναι τα πλέον κυρίαρχα στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους.
Σε περιπτώσεις σαν κι αυτές του παραδείγματος, χρήσιμη επίσης μπορεί να είναι και η εξυπνάδα.
Να βρεθεί δηλαδή ένας έξυπνος τρόπος συνήθως και αστείος, για να αντιμετωπιστεί ήπια και στην πράξη, ένα τέτοιο γεγονός.
Η τιμωρία γενικώς αλλά ακόμη και ειδικώς με αυτήν την έννοια της στέρησης μίας μελλοντικής απόλαυσης των παιδιών, σε καμία περίπτωση δεν είναι αποδεκτή εκπαιδευτικά.
Απεναντίας λένε οι σύγχρονοι παιδοψυχολόγοι ότι τιμωρώντας ένα παιδί, στην ουσία τού στερούμε την πολύ σημαντική εσωτερική διαδικασία τού να αντιμετωπίσει τη συμπεριφορά του.
Ακόμη περισσότερο να προσθέσουμε εμείς, του μαθαίνουμε να τιμωρεί και αυτό με τη σειρά του, όταν θα αποκτήσει τη δύναμη μελλοντικά στη ζωή του μεγαλώνοντας.
Του μαθαίνουμε να τιμωρεί και αυτό με τη σειρά του έτσι, βρίσκοντας και σε εκείνο η τιμωρία παρομοίως την εφαρμογή της, όταν ειδικά θα βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις με τα δικά του πλέον παιδιά, αν πάντα δημιουργήσει ποτέ δική του οικογένεια.
Ίσως οι άνθρωποι στην ουσία τους να τιμωρούν συνειδητά τα παιδιά τους όταν τα τιμωρούν για να τα σωφρονίσουν, επειδή έτσι ακριβώς ως τιμωρούς φαντάζονται οι ίδιοι τους θεούς τους στη φιλοσοφία τους και οι γονείς έχουν παρόμοια νοητική εξουσία με αυτούς απέναντι στα παιδιά τους, συνάμα και σωματική, ως πολύ πιο ανεπτυγμένοι οργανισμοί.
Γράψαμε προηγουμένως ότι το καλύτερο όλων είναι να επικρατεί η αγάπη.
Έτσι συνεχίζοντας προτείνουμε αν θέλει και μπορεί να το ακολουθήσει κανείς, το όριο ένας γονιός να μην το βάζει σε αυτά που θέλει και ζητάει το παιδί· αλλά σε αυτά που του δίνει ο ίδιος, αν με εννοείτε.
Να το βάζει δηλαδή στον ίδιο του τον εαυτό και όχι στους άλλους, εν προκειμένω στα παιδιά του.
Και αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι και το παιδί είναι άνθρωπος και έχει κάθε δικαίωμα να μην βιάζεται η προσωπικότητά του, επιβάλλοντάς του κάποιος έστω και ευγενικά να κάνει κάτι άλλο από αυτό που επιθυμεί, ενώ εκ φύσεως ή αν προτιμάτε πιο συγκεκριμένα, εκ φύσεως συνάμα και εκ του περιβάλλοντός του του δίνεται η επιλογή, ενώ ουσιαστικά δεν βλάπτει κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτόν του.
Πως μπορεί ένα μικρό παιδί να βλάψει κάποιον άλλον εκτός από τον εαυτόν του;
Απεναντίας όσο λιγότερο ελεύθερο είναι μικρό, τόσο κινδυνεύει ως ενήλικο να προσπαθεί να επιβάλλεται στους άλλους ανθρώπους, κάνοντάς τους ασυνείδητα ότι του κάνανε κυρίως οι γονείς του, στην πολύ παιδική του ηλικία.
Ξεκάθαρα για εμάς το ιδανικό είναι τα όρια να τα βάζει ο κάθε άνθρωπος στον εαυτό του και μόνο, για αυτά που πρόκειται να δώσει στους άλλους ή να ζητήσει.
Είτε ενήλικος είναι αυτός, είτε ανήλικος.
Το παιδί ακόμη κι έτσι ή ουσιαστικά μόνο έτσι μαθαίνει από μόνο του, να κάνει όλα όσα χρειάζονται στη ζωή του.
Χρειάζεται όμως για να βοηθήσει ο γονιός το παιδί του να βρει τον δρόμο που θα του επιτρέψει να βάλει στον εαυτό του από μόνο του τα όρια, να του εκφράζεται.
Και να του εκφράζεται ήπια, με ειλικρίνεια, αγάπη, εντιμότητα, ισότητα και σεβασμό στην προσωπικότητά του και λιγότερο έως καθόλου για να μην του επιβληθεί απότομα, να του μιλάει με φαινομενικά πολιτισμένα επιχειρήματα μόνο και μόνο για να επιτύχει ιδιοτελείς σκοπούς φαινομενικά σωστούς ή και σωστούς με όριο τη σκέψη του, τη συγκεκριμένη εκείνη χρονική στιγμή.
Κατά τη γνώμη μας γενικά έχει κανείς κάθε δικαίωμα να βλάψει τον εαυτό του αφού φανερά έχει δώσει αυτήν την επιλογή η φύση στον άνθρωπο ως ειδοποιό κιόλας διαφορά από τα ζώα και τα φυτά, όμως δεν θα πρέπει οι γονείς και γενικότερα νομίζουμε οι άνθρωποι να δίνουν αυτή τη δυνατότητα ή έστω να την ενισχύουν για παράδειγμα από την ελλιπή προβλεψιμότητα του σπιτικού τους περιβάλλοντος, τουλάχιστον στα παιδιά η γενικότερα στους ασυνειδητοποίητους ανθρώπους.
Όμως μάλλον μόνο ασυνειδητοποίητοι άνθρωποι επιθυμούν να κάνουν κακό στον εαυτό τους, ή και άλλοι χωρίς να αναιρείται η μόλις αναφερόμενη πρόταση για τους ασυνειδητοποίητους, κάνουν κακό στον εαυτό τους προκειμένου να μπορέσουν να κάνουν κακό και σε εκείνους που τους αγαπούν.
Δηλαδή ουσιαστικά κάνουν κακό στον εαυτό τους άνθρωποι και με αυτοκαταστροφικές τάσεις και πράξεις, από το δίχως μέτρο τής κακίας τής μέχρι στιγμής υπόστασής τους και του πως εκείνη πράττει.
Το δίχως μέτρο τής κακίας τής μέχρι στιγμής υπόστασής τους και του πως εκείνη πράττει, τουλάχιστον επειδή καταλαβαίνει πολύ καλά ότι εκείνο που τελικά πραγματοποιεί βλάπτει από όλες τις πλευρές όλους όσους αφορά, επισημαίνοντας από μέρους μας για άλλη μια φορά, μέσα σε αυτούς και τον εαυτό της.
Στέλιος Βερναδάκης
Κεφάλαια:
“8 Παιδιά και Γονείς”,
“9 Γυναικοκτονίες”,
“10 Μία Συνέντευξη Της Δόκτορος Ανδριάνας Κωστοπούλου, Δικηγόρου Και Προέδρου Της GREVIO”,
“11 Αναλογίες Των Γυναικοκτονιών Στα Παιδιά Και Στους Ενήλικες Που Παραμένουν Παιδιά”,
“12 Συνήθεις Συμπεριφορές στην Οικογένεια”,
“13 Προτεινόμενες Συμπεριφορές Στην Οικογένεια”,
“14 Και Άλλες Οικογενειακές Συμπεριφορές Με Τις Προτεινόμενες Λύσεις Τους.”
Η Φωτογραφία Είναι Από Την Είσοδο Των Φαιδριάδων Όπου Βρίσκεται Η Κασταλία Κρήνη, Το Ξημέρωμα Του Σαββάτου 21/06/2025 Λίγο Μετά Το Θερινό Ηλιοστάσιο…
