11 Συνήθεις Συμπεριφορές στην Οικογένεια
Επανερχόμαστε στους γονείς και τα παιδιά και σίγουρα σε πιο ισορροπημένες ενδοοικογενειακές καταστάσεις.
Τα πιο ήπια προβλήματα που όμως μπορεί να μεγαλώνουν με τον καιρό, να διογκώνονται και να έχουν πια τον αντίκτυπό τους μελλοντικά ακόμη και στην υγεία, αποφεύγονται με την αν μπορέσει να γίνει σε μεγαλύτερη ηλικία πολιτισμένη συζήτηση μεταξύ των ατόμων της ίδιας οικογένειας και την παρουσίαση και από τις δύο πλευρές των επιχειρημάτων τους για το οποιοδήποτε θέμα.
Χωρίς όμως να προσπαθούν οι μεγάλοι, να εξουσιάζουν και να καπελώνουν τους μικρούς.
Χωρίς να συμπεριφέρονται τυραννικά.
Χωρίς και οι μικρότεροι να το παρακάνουν από την ορμή των νιάτων τους.
Το δίκιο να το έχει η ισχύς του επιχειρήματος και όχι η ισχύς της δύναμης, όμως και πάλι δεν χρειάζεται να νικάει πάντα η λογική του επιχειρήματος, αλλά μόνον η αγάπη.
Η εκατέρωθεν αν γίνεται αγάπη, όταν και όποτε μπορέσει εκείνη να εκφραστεί.
Καμιά φορά θέλει τον χρόνο της.
Συμβαίνει δε πάντα το καλύτερο αποτέλεσμα, όταν βλέπουμε σφαιρικά μέσα από τα μάτια της.
Πολλές φορές οι παλαιότεροι άνθρωποι που έχουν ζήσει σε σκληρότερα χρόνια από τα σημερινά, έχουν αποκτήσει έναν τρόπο πιο δυναμικό στο να διεκδικούν ή και απλά να ζητάνε πράγματα από τους γύρω τους, που ίσως και αυτός ο τρόπος τούς νέους ανθρώπους που δυσκολεύονται να τον συνειδητοποιήσουν, τους κάνει να νοιώθουν τουλάχιστον αμήχανα.
Κάποιοι παλαιότεροι άνθρωποι εστιάζουν την προσοχή τους στο αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται με την πάλη της διεκδίκησης, ενώ συνάμα καθόλου στην ευγένεια, πράγμα που πολλούς ανθρώπους συνήθως νέους, τους ξενίζει.
Δικαίως κατά τη γνώμη μας τους ξενίζει, επειδή αυτό κάτι δείχνει και για τον διαμορφωμένο χαρακτήρα τους.
Επίσης και για τη φιλοσοφία τους.
Χρειάζεται όμως πολύ η κατανόηση και η αποδοχή τής προσωπικότητας των γύρω μας και καθόλου μα καθόλου η προσπάθεια αλλαγής τους, ή τουλάχιστον όχι αλλαγής τους με τον ίδιο αλλότριο για εμάς τρόπο.
Εννοούμε τον ορθό, κοφτό και απότομο τρόπο.
Λένε ότι με την αγάπη αλλάζει ο κόσμος.
Πόσο μάλλον ένας μόλις άνθρωπος, που ούτως ή άλλως έτσι νομίζουμε και μόνον έτσι, αξίζει πολύ να προσπαθήσουμε για αυτό.
Οι πολιτισμένες συζητήσεις παίζουν και εδώ πολύ σπουδαίο ρόλο και όταν είναι ειλικρινείς, αποσαφηνίζουν πολλά αίτια συμπεριφορών και βοηθάνε πολύ στην κατανόηση και την ανεκτικότητα των ανθρώπων, που αυτό ίσως και μόνο θα έπρεπε ή θα μπορούσε να είναι το ζητούμενο.
Το ζητούμενο τουλάχιστον στη βάση του και αν ειδικά δεν έχει ζητηθεί ρητά από τον άλλο άνθρωπο, να θέλει να τον βοηθήσουμε να αλλάξει κάτι στον χαρακτήρα του.
Κι αν δεν είναι κανείς τέλειος και καμιά φορά επεμβαίνει από παρόρμηση στη ζωή των άλλων ανθρώπων, χρειάζεται πάντα πολύ τουλάχιστον για τη βελτίωση των σχέσεών του με τους γύρω του, να προσανατολίζετε και προς την κατεύθυνση της μη επέμβασης στην προσωπικότητά τους.
Επίσης να αναφέρουμε ότι για πράγματα που αφορούν αποκλειστικά κάποιο μέλος της οικογένειας, ακόμη κι αν υπάρξει συζήτηση πολιτισμένη πάντα συζήτηση, τις τελικές αποφάσεις θα πρέπει να τις παίρνει το ίδιο το πρόσωπο που αφορούν, χωρίς καμία επίπτωση ή ακόμη και αποδοκιμασία από την υπόλοιπη οικογένεια.
Ούτε καν να πουν ότι «εμείς στα λέγαμε», αν κάνει το δικό του και τελικά το μετανιώσει.
Τουλάχιστον έτσι θα είναι δικό του το λάθος.
Θα είναι λάθος που προέκυψε από κάτι που ήθελε ο ίδιος και όχι από κάτι που ήθελε κάποιος άλλος.
Έτσι μόνο θα μπορέσει να επεξεργαστεί τις καταστάσεις και το λάθος και στη συνέχεια να μάθει από αυτό.
Αλλιώς αν πράξει αυτό που του είπαν χωρίς να συμφωνεί, αν είναι λάθος θα σκεφτεί ότι δεν ήταν δικό του το λάθος και δεν θα μάθει τίποτα.
Απεναντίας μπορεί να εκνευριστεί κιόλας.
Ασφαλώς να εκνευριστεί πρώτα με τον εαυτό του, που άκουσε τους άλλους.
Μα ακόμη όμως και αυτό να μάθει μόνο, το να μην ακούει δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση τους άλλους, είναι κάτι το πολύ σπουδαίο και χρήσιμο.
Θα τον βοηθήσει να γίνει σιγά-σιγά άνθρωπος, με δική του αξία και προσωπικότητα.
Αυτόφωτος και όχι ετερόφωτος.
Γνώμη μας είναι ότι για αυτό χρειάζεται ακόμη να διαβάζει, να παρατηρεί και να επεξεργάζεται οτιδήποτε συμβαίνει μέσα του και γύρω του.
Επίσης θα πρέπει να έχει και μία καλοσυνάτη ματιά, μια ανθρώπινη οπτική, για ότι ξανά υπάρχει μέσα του και γύρω του.
Είναι όμως σίγουρο ότι για να γίνουν μελλοντικά όλα αυτά για ένα παιδί, χρειάζεται κι ένας στοιχειωδώς ανάλογος τρόπος ζωής και τρόπος σκέψης, από τους γονείς του.
Τα παιδιά θα τον αντιληφθούν και θα μάθουν να ζουν έτσι, δηλαδή σύμφωνα με εκείνον.
Όσο πιο μικρά, τόσο περισσότερο.
Ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του ανθρώπου διαμορφώνεται τα πρώτα 4-5 χρόνια τής ζωής του και ξεκινάει από την πρώτη κιόλας ημέρα τής κυοφορίας του.
Όμως και αργότερα χρειάζεται η κάποιου είδους καθοδήγηση από τους έμπειρους γονείς, προς τα δίχως πείρα παιδιά.
Καθοδήγηση όμως σίγουρα με έναν όχι απόλυτο τρόπο, αλλά διαλλακτικό, διακριτικό και διαλεκτικό.
Όπως γράψαμε και προηγουμένως αφού παρουσιαστούν όλα τα επιχειρήματα, η τελική επιλογή να είναι του προσώπου που η πρόταση αφορά.
Οι διαταγές από τους γονείς προς τα μικρά παιδιά δημιουργούν χαρακτήρες που τις δέχονται, τις υπακούν και ίσως ακόμη και να τις αναζητούν και αποζητούν στο μέλλον, όταν πάψουν να συναναστρέφονται με τους γονείς τους.
Έτσι όταν θα μεγαλώσουν τα παιδιά και δεν θα έχουν πάντα κοντά τούς γονείς να τα προστατεύουν λέγοντάς τους για παράδειγμα τι να κάνουν, αυτόν τον ρόλο μπορεί να τον αναζητήσουν στον φίλο τους, ή σε όποιον άλλον άνθρωπο μικρό ή μεγάλο δόσουν τη θέση των γονιών τους στη ζωή τους.
Μπορεί να είναι και ο/η μελλοντικός/η σύντροφός τους.
Οι πολλές διαταγές ή ακόμη και συμβουλές που δεν ζητήθηκαν ή ακόμη ίσως και οι συνεχόμενες προτροπές του τι να κάνουν, πρακτικά στερούν στα παιδιά τη δυνατότητα να επιλύσουν ένα οποιοδήποτε πρόβλημα από μόνα τους, με αποτέλεσμα να χάνουν και την απαραίτητη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους για κάτι τέτοιο.
Το ίδιο ακριβώς πράγμα όταν συμβαίνει, αποτελεί και ισχυρό αίτιο χαμηλής αυτοεκτίμησης
Επίσης τα ίδια πράγματα τα κάνουν να μην δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους, έτσι ώστε ακόμη κι αν κάνουν κάποια λάθη, να μάθουν κάτι από εκείνα.
Βαθύτερα ακόμη τα ωθεί να μην ακολουθούν το ένστικτο τους και γενικότερα αυτά που τους λέει ο εαυτός τους, για να χτίσουν και μία φιλοσοφία που να έχει θεμέλιό της την ίδια την προσωπικότητά τους και αυτά που εκείνη αισθάνεται σκεπτόμενη.
Μία φιλοσοφία που θα αφορά εξατομικευμένα τη ζωή τους και αυτό που κάθε φορά επιλέγουν σε αυτήν.
Απεναντίας τους αναγκάζει να σκέφτονται με το μυαλό των γύρων τους συνήθως των γονιών τους, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έχουν τον γενικά παραδεκτό τρόπο σκέψης.
Έτσι θέματα ακόμη και πολύ προσωπικά όπως είναι η επιλογή συντρόφου στη ζωή, μπορεί να γίνονται με κριτήρια ίσως και αντικειμενικά αλλά όχι με τέτοια που να αφορούν στο συγκεκριμένο παράδειγμα τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους και τους υποψήφιους συντρόφους τους, που χρειάζεται κυρίως να νοιώθουν κάτι ο ένας για τον άλλον.
Πολλοί άνθρωποι που σκέφτονται με το μυαλό των γύρων τους ίσως το πόσο σημαντικό είναι να σκέφτονται και με κριτήρια που αφορούν τους ίδιους και το δικό τους μυαλό ειδικά σε τέτοια θέματα συντροφικότητας, θα το καταλάβουν πολύ καλά όταν νιώσουν πραγματικά κάτι στη ζωή τους για κάποιον άλλον άνθρωπο.
Είναι πολύ μεγάλη η διαφορά στην αίσθηση του πραγματικού έρωτα, από αυτήν του συμβατικού έρωτα.
Αν έχουν ήδη νιώσει πραγματικά κάτι για κάποιον άλλον άνθρωπο και δεν έχουν πάρα ταύτα συνειδητοποιήσει την πολύ μεγάλη σημασία του γεγονότος νομίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα γίνεται συνέχεια στο βίο τους, θα το καταλάβουν πολύ καλά όταν η ίδια η ζωή με τις εμπειρίες της τους ωριμάσει.
12 Προτεινόμενες Συμπεριφορές Στην Οικογένεια
Το ζητούμενο είναι πάντα τα παιδιά ως ενήλικοι να αποκτήσουν τη λεγόμενη κριτική σκέψη και αυτό γίνεται σιγά-σιγά, από τα πρώτα κιόλας χρόνια τής ζωής τους.
Να πει κανείς στο παιδί για παράδειγμα δοκίμασε αυτό το φαγητό να δεις αν σου αρέσει και όχι φάε το είναι ωραίο.
Να μην αποφασίζει δηλαδή ο γονιός τι είναι ωραίο και τι όχι για το παιδί, αλλά δοκιμάζοντας πάντα αν θέλει, να αποφασίζει το ίδιο τι του αρέσει και τι όχι.
Φυσικά και δεν θα δοκιμάσει το παιδί τα πάντα στη ζωή του.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και τον κοινό νου και αν τα παιδιά όταν τους δίνει κανείς πολύ θάρρος κάνουν παλαβομάρες, τις κάνουν μόνο και μόνο για να παίξουν.
Φυσικά και θα μιλήσουν οι γονείς στα παιδιά για κινδύνους που αντικειμενικά υπάρχουν στην κοινωνία μας.
Ακόμη και για τον δρόμο τής αρετής και της κακίας, όπως αναφέρεται ο μύθος τού μεγαλύτερου μας Ήρωα, του Ήρωα Ηρακλή Αλκείδη.
Υπάρχουν στην πατρίδα μας πολλοί και πολύ έξυπνοι άνθρωποι.
Τη διαφορά κάνει μόνο, το που αποσκοπεί η ευφυΐα τους.
Αν έχει πάρει τον εμφανιζόμενα βολικό ή εύκολο δρόμο της κακίας, ή τον εμφανιζόμενα δύσκολο της αρετής.
Γράφουμε εμφανιζόμενα εύκολο ή δύσκολο δρόμο, γιατί για εμάς ο εύκολος δρόμος είναι εκείνος της αρετής και ο δύσκολος εκείνος της κακίας και αυτό από τα αποτελέσματά τους τόσο στον άνθρωπο, όσο και στην ίδια την ανθρωπότητα.
Δηλαδή αν δει κανείς αυτούς τους δύο δρόμους με τα αποτελέσματά τους μαζί, ο ακολουθούμενος δρόμος της κακίας συνολικά είναι απείρως πιο δύσκολος τουλάχιστον για όλους τους εμπλεκόμενους ανθρώπους σε εκείνον, από τον ακολουθούμενο δρόμο συνολικά της αρετής.
Είναι όμως για να επανέλθουμε πολύ σημαντικό να θυμούνται πάντα οι γονείς, ότι ο θεμέλιος λίθος της οικογένειας είναι η αγάπη και όχι η διδασκαλία.
Ακόμη κι αν η διδασκαλία αφορά το φαινομενικά για εκείνη την ώρα, πιο σπουδαίο πράγμα στη Γη.
Δεν υπάρχει σπουδαιότερο πράγμα στη Γη, από την αγάπη και ειδικά από την πράξη της αγάπης, που αυτή διδάσκει πραγματικά και νουθετεί.
Για την οικογένεια κιόλας η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά αρκεί από μόνη της, για να βρει ο μελλοντικός ενήλικας πλήρως το δρόμο του στη ζωή.
Βοηθάει πολύ σε αυτό και η αγάπη των δασκάλων του στο σχολείο, με την έννοια ότι μπορεί και κάποιος από εκείνους επίσης να τον εμπνεύσει, για να βρει το δρόμο του.
«Όταν ο άνθρωπος βρίσκει τον δρόμο του, γίνεται χαριτωμένος.
Αλλά και όταν γίνεται χαριτωμένος, βρίσκει το δρόμο του.»
Ηριδανός
«Ως χαρίεν άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή!»
«Πόσο χαριτωμένος είναι ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος!»
Μένανδρος
Σκεπτόμενοι για τις μόλις παραπάνω απόψεις του Ηριδανού και του αρχαίου Τραγωδού Μένανδρου που αναφέραμε, νομίζουμε κιόλας γενικά παραδεκτές απόψεις, να πούμε πως φανερό συμπέρασμά τους για εμάς, είναι ότι:
«Ο Δρόμος Του Ανθρώπου Είναι Το Να Είναι Άνθρωπος, Δηλαδή Να Είναι Ανθρώπινος, Δηλαδή Να Είναι Και Να Παραμένει Γεμάτος Ανθρωπιά.»
Ηριδανός
13 ΗΤΤΩ ΥΠΕΡ ΑΓΑΠΗΣ
«ΗΤΤΩ ΥΠΕΡ ΑΓΑΠΗΣ».
Ηριδανός
(Σε Αντιστοιχία Του Δελφικού Παραγγέλματος «ΗΤΤΩ ΥΠΕΡ ΔΙΚΑΙΟΥ».)
Νεοελληνική Απόδοση:
«Να Ηττάται Κανείς Υπέρ Της Αγάπης»,
Ή Αλλιώς,
«Να Ηττάται Κανείς Χάριν Της Αγάπης».
Ηριδανός
Γράψαμε ότι η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς συμβαίνει για όλα τα παιδιά αυτομάτως, από την αρχή κιόλας της ύπαρξής τους.
Συμβαίνει όμως γράψαμε κατά κανόνα έτσι και η αγάπη των γονέων προς τα παιδιά, με τη διαφορά όμως ότι λόγω της εμπειρίας τους στη ζωή με τις καλές στιγμές της και τις κακές στιγμές της, συνειδητοποιούν με κυρίαρχο τρόπο αυτό το πραγματικά μεγάλο συναισθηματικό μέγεθός της.
Τούτο έχει ως συνέπεια αυτό το συναισθηματικό μέγεθος να το αποδίδουν επεμβαίνοντας στη ζωή των παιδιών τους καίρια και συνεχώς, με απόλυτη μάλλον βεβαιότητα ότι και πολύ καλά κάνουν που κάνουν έτσι ή μετριοπαθώς για κάποιους ότι έτσι είναι με βεβαιότητα καλύτερα, επειδή ακριβώς αγαπούν με τον δικό τους τρόπο αγάπης που συνήθως είναι εκείνος που έμαθαν ή αντιλήφθηκαν από τους γονείς τους.
Συνέπεια τούτου είναι δυστυχώς πολύ συχνά και πολύ εύκολα να δικαιολογούν ίσως και απόλυτα τον εαυτό τους, στο να επεμβαίνει όπως γράψαμε καίρια και συνεχώς στη ζωή τους.
Τα παιδιά δικαίως νομίζουμε δυσανασχετούν, με αποτέλεσμα κάποιοι γονείς χωρίς ιδιαίτερη σε βάθος σκέψη, κυρίως να τα θεωρούν αχάριστα ή αλαζονικά ή καλομαθημένα ή κακομαθημένα.
Συνεχίζοντας να πούμε ότι το ίδιο συμβαίνει και με όλες τις υπόλοιπες διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων.
Η αγάπη δηλαδή είναι το κύριο συστατικό τους ο θεμέλιος λίθος τους, σε αυτήν στηρίζονται κυρίως και στεριώνουν και όχι σε κάτι άλλο.
Στεριώνουν όμως όταν εκείνη είναι υγιής, για να εκφράζεται κιόλας αμφίπλευρα έτσι.
Στηρίζονται στην αγάπη που ενθαρρύνει τον σεβασμό των ανθρώπων, την εκτίμηση, την κατανόηση, την καλή προαίρεση, την αποδοχή, την ανοχή, τη βοήθεια, τη στήριξη και τόσα πολλά άλλα υπέροχα πράγματα.
Να πούμε επίσης ότι σίγουρα συμβαίνουν και πολλές απρόβλεπτες καταστάσεις στην οικογένεια, κατά την περίοδο που τα παιδιά είναι πολύ μικρά.
Όμως θα πρέπει οι γονείς όπως λένε οι σύγχρονοι παιδοψυχολόγοι αλλά κι εμείς συνεχίζοντας επαυξάνουμε, να αφήνουν τα παιδιά να βιώνουν τις φυσικές συνέπειες από τις πράξεις τους και αν γίνεται να τις επεξηγούν, ενώ καθόλου μα καθόλου να τα τιμωρούν.
Για παράδειγμα όπως το αντιλαμβανόμαστε, όταν ένα μικρό παιδί κάνει φασαρία σε ένα κατάστημα τροφίμων ή παιχνιδιών να μπαίνει αν είναι απαραίτητο το όριο στις πράξεις του, έτσι ώστε αυτό πάντα να συνδέεται με κάποια ήπια, άμεση, φυσική συνέπεια του γεγονότος και όχι με κάποια άλλη μελλοντική στέρηση απόλαυσης του παιδιού με τη μορφή τιμωρίας.
Τιμωρίας ακόμη και ήπιας, όπως για παράδειγμα να του πούνε δεν θα πάμε το βράδυ ή αύριο επίσκεψη στους φίλους σου.
Σε αυτό το παράδειγμα θα μπορούσε ο γονιός να εκφράσει τα συναισθήματά του και να βάλει ως όριο στο παιδί ότι αν συνεχίσει να κάνει φασαρία, θα φύγουν όλοι μαζί άμεσα από το κατάστημα.
Θα φύγουν όλοι μαζί άμεσα από το κατάστημα επειδή δεν είναι υποχρεωμένος τόσο ο ίδιος όσο και οι άλλοι πελάτες και το προσωπικό του καταστήματος, να ανεχθούν μία τέτοια αντικοινωνική συμπεριφορά.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα μιας ήπιας, άμεσης, φυσικής συνέπειας, μιας τέτοιας ανεπιθύμητης συμπεριφοράς.
Αν φυσικά αισθάνεται έτσι ο γονιός.
Προτείνουμε δηλαδή να συνειδητοποιεί την κάθε φορά τι αισθάνεται και γιατί το αισθάνεται και όχι απλά να αναφέρει το ποια είναι η γενικά παραδεκτή σωστή συμπεριφορά ενός ανθρώπου και να αναμένει να την πραγματοποιήσει το παιδί.
Και αυτό όμως μόνο αν κάνει, έχει μελλοντικά τη χρησιμότητά του.
Γίνεται πολύς λόγος για τα όρια που πρέπει να μπαίνουν από τους γονείς προς τα παιδιά και ότι αυτά είναι απαραίτητα.
Όμως εμείς εκτιμούμε ότι θα πρέπει απλά να μπαίνει το μέτρο καλοσυνάτα και όχι τιμωρώντας βιαίως λεκτικώς ή σωματικώς, ή ακόμη και όπως περιγράψαμε προηγουμένως με μία μελλοντική κατάσταση που δεν θέλει το παιδί, όπως θα πρέπει να μπαίνει το μέτρο κυρίαρχα καλοσυνάτα σε κάθε άνθρωπο, όταν αυτό ξεπερνιέται.
Το μέτρο που όμως κατά τη γνώμη μας, η εκατέρωθεν αγάπη, θα μπορεί πάντα να το διευρύνει.
Το καλύτερο όλων νομίζουμε είναι να επικρατεί η αγάπη και τα προϊόντα της όπως η υπομονή και η ανοχή, γιατί έτσι με αυτήν την αγάπη και τα προϊόντα της θα μάθει να αναζητά, να συμβιώνει και να συμπεριφέρεται μελλοντικά και το παιδί ως ενήλικας.
Τα παιδιά μαθαίνουν κυρίως από τις πράξεις των μεγάλων και ειδικά των γονιών τους.
Συμβαίνει δε να έχουν τόσο υψηλά σε αξία και σε εκτίμηση τους γονείς τους, που οι πράξεις και τα λόγια τους είναι τα πλέον κυρίαρχα στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους.
Σε περιπτώσεις σαν κι αυτές του παραδείγματος, χρήσιμη επίσης μπορεί να είναι και η εξυπνάδα.
Να βρεθεί δηλαδή ένας έξυπνος τρόπος συνήθως και αστείος, για να αντιμετωπιστεί ήπια και στην πράξη, ένα τέτοιο γεγονός.
Η τιμωρία γενικώς αλλά ακόμη και ειδικώς με αυτήν την έννοια της στέρησης μίας μελλοντικής απόλαυσης των παιδιών, σε καμία περίπτωση δεν είναι αποδεκτή εκπαιδευτικά.
Απεναντίας λένε οι σύγχρονοι παιδοψυχολόγοι ότι τιμωρώντας ένα παιδί, στην ουσία τού στερούμε την πολύ σημαντική εσωτερική διαδικασία τού να αντιμετωπίσει τη συμπεριφορά του.
Ακόμη περισσότερο να προσθέσουμε εμείς, του μαθαίνουμε να τιμωρεί και αυτό με τη σειρά του, όταν θα αποκτήσει τη δύναμη μελλοντικά στη ζωή του μεγαλώνοντας.
Του το μαθαίνουμε δε ειδικά, βρίσκοντας και σε εκείνο έτσι την εφαρμογή του όταν θα βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις με τα δικά του πλέον παιδιά, αν δημιουργήσει οικογένεια.
Ίσως οι άνθρωποι στην ουσία τους να τιμωρούν συνειδητά τα παιδιά τους όταν τα τιμωρούν για να τα σωφρονίσουν, επειδή έτσι ακριβώς ως τιμωρούς φαντάζονται οι ίδιοι τους θεούς τους στη φιλοσοφία τους και οι γονείς έχουν παρόμοια νοητική εξουσία με αυτούς απέναντι στα παιδιά τους, συνάμα και σωματική, ως πολύ πιο ανεπτυγμένοι οργανισμοί.
Γράψαμε προηγουμένως ότι το καλύτερο όλων είναι να επικρατεί η αγάπη.
Έτσι συνεχίζοντας προτείνουμε αν θέλει και μπορεί να το ακολουθήσει κανείς, το όριο ένας γονιός να μην το βάζει σε αυτά που θέλει και ζητάει το παιδί· αλλά σε αυτά που του δίνει ο ίδιος, αν με εννοείτε.
Να το βάζει δηλαδή στον ίδιο του τον εαυτό και όχι στους άλλους, εν προκειμένω στα παιδιά του.
Και αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι και το παιδί είναι άνθρωπος και έχει κάθε δικαίωμα να μην βιάζεται η προσωπικότητά του, επιβάλλοντάς του κάποιος έστω και ευγενικά να κάνει κάτι άλλο από αυτό που επιθυμεί, ενώ εκ φύσεως ή αν προτιμάτε πιο συγκεκριμένα, εκ φύσεως συνάμα και εκ του περιβάλλοντός του του δίνεται η επιλογή, ενώ ουσιαστικά δεν βλάπτει κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτόν του.
Πως μπορεί ένα μικρό παιδί να βλάψει κάποιον άλλον εκτός από τον εαυτόν του;
Απεναντίας όσο λιγότερο ελεύθερο είναι μικρό, τόσο κινδυνεύει ως ενήλικο να προσπαθεί να επιβάλλεται στους άλλους ανθρώπους, κάνοντάς τους ασυνείδητα ότι του κάνανε κυρίως οι γονείς του, στην πολύ παιδική του ηλικία.
Ξεκάθαρα για εμάς το ιδανικό είναι τα όρια να τα βάζει ο κάθε άνθρωπος στον εαυτό του και μόνο, για αυτά που πρόκειται να δώσει στους άλλους ή να ζητήσει.
Είτε ενήλικος είναι αυτός, είτε ανήλικος.
Το παιδί ακόμη κι έτσι ή ουσιαστικά μόνο έτσι μαθαίνει από μόνο του, να κάνει όλα όσα χρειάζονται στη ζωή του.
Χρειάζεται όμως για να βοηθήσει ο γονιός το παιδί του να βρει τον δρόμο που θα του επιτρέψει να βάλει στον εαυτό του από μόνο του τα όρια, να του εκφράζεται.
Και να του εκφράζεται ήπια, με ειλικρίνεια, αγάπη, εντιμότητα, ισότητα και σεβασμό στην προσωπικότητά του και λιγότερο έως καθόλου για να μην του επιβληθεί απότομα, να του μιλάει με φαινομενικά πολιτισμένα επιχειρήματα μόνο και μόνο για να επιτύχει ιδιοτελείς σκοπούς φαινομενικά σωστούς ή και σωστούς με όριο τη σκέψη του, τη συγκεκριμένη εκείνη χρονική στιγμή.
Και Εδώ Ακριβώς Ταιριάζει -Ενισχύοντάς Τον Λίγο- Ο Τίτλος Του Κεφαλαίου «ΗΤΤΩ ΥΠΕΡ ΑΓΑΠΗΣ Ή ΦΙΛΙΑΣ», Δηλαδή Το Να «Ηττάται Κανείς Υπέρ Της Αγάπης Ή Της Φιλίας» Ή Αν Προτιμάτε «Να Ηττάται Κανείς Χάριν Της Αγάπης Ή Της Φιλίας», Εν Προκειμένω «Να Ηττάται Ο Γονιός Χάριν Της Αγάπης Ή Της Φιλίας Προς Το Παιδί Του».
Και τούτο επειδή ακριβώς ο κάθε γονέας, έχει την απόλυτη δύναμη να παραπλανήσει με λόγια, έργα, «ακαταμάχητα επιχειρήματα» -ή ακόμη και βιαίως το παιδί του- και να το φέρει για παράδειγμα δολίως στα νερά που τον συμφέρουν· όμως χάριν της αγάπης του δεν το κάνει, ακόμη και αν έχει όλο το δίκιο των δικαίων των γονέων με το μέρος του, ή τουλάχιστον δεν θα πρέπει να το κάνει.
Επαναλαμβάνουμε όμως ότι όσον αφορά τα παιδιά, πως πρόκειται για ένα όλο το δίκιο των δικαίων των γονέων, μέχρι εκεί που φτάνει ακόμη η μέχρι τώρα σκέψη τους.
Όταν Δεν Συμβαίνει «Να Ηττάται Ο Γονιός Χάριν Της Αγάπης Ή Της Φιλίας Για Το Παιδί Του», Συνήθως Συμβαίνει Ασυνείδητα Από Τα Παιδιά Προς Τους Γονείς Τους.
«Αἰών παῖς ἐστι παίζων πεσσεύων· παιδός ἡ βασιληίη».
«Ο αιώνας είναι ένα παιδί που παίζει, ρίχνοντας ζάρια· ενός παιδιού η βασιλεία».
Ηράκλειτος
Ή Συμβαίνει Μετέπειτα Πλέον Συνειδητά Και Αν Όλα Πάνε Καλά Στον Βίο Τους, Από Τα Ενήλικα Παιδιά, Προς Τους -Ακόμη Για Την Εποχή Μας Αναπόφευκτα- Ηλικιωμένους Γονείς τους.
Συνεχίζοντας μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι το «ΗΤΤΩ ΥΠΕΡ ΑΓΑΠΗΣ Ή ΦΙΛΙΑΣ», δηλαδή το «Να Ηττάται Κανείς Υπέρ Της Αγάπης Ή Της Φιλίας» ή αν προτιμάτε «Να Ηττάται Κανείς Χάριν Της Αγάπης Ή Της Φιλίας», μπορεί και βρίσκει την εφαρμογή του στις φιλικές σχέσεις τους και στους πολύ καλά, δηλαδή με πολύ αγάπη από τους γονείς τους, αναθρεμμένους ενήλικες.
Εξυπακούεται όμως ότι μπορεί πρωτίστως τουλάχιστον στους έφηβους -ή στους μεγαλύτερους τους ανθρώπους- και βρίσκει την εφαρμογή του, στα στενότατα έτσι συνδεδεμένα με βαθιά αγάπη ετερόφυλα ζευγάρια.
Ή και όχι μόνο στα ετερόφυλα ζευγάρια.
Για το όχι όμως μόνο στα ετερόφυλα ζευγάρια, επειδή δεν υπάρχει στο ελάχιστο η προσωπική μας εμπειρία, το εικάζουμε και μόνο το εικάζουμε.
Κατά τη γνώμη μας γενικά έχει κανείς κάθε δικαίωμα ακόμη και να βλάψει τον εαυτό του, αφού φανερά έχει δώσει αυτήν την επιλογή η φύση στον άνθρωπο ως ειδοποιό κιόλας διαφορά από τα ζώα και τα φυτά.
Όμως δεν θα πρέπει οι γονείς και γενικότερα νομίζουμε οι άνθρωποι, να δίνουν αυτή τη δυνατότητα, ή έστω να την ενισχύουν για παράδειγμα από την ελλιπή προβλεψιμότητα του σπιτικού τους περιβάλλοντος, τουλάχιστον στα παιδιά, ή γενικότερα στους ασυνειδητοποίητους ανθρώπους.
Όμως μάλλον μόνο ασυνειδητοποίητοι άνθρωποι επιθυμούν να κάνουν κακό στον εαυτό τους, ή και άλλοι χωρίς να αναιρείται η μόλις αναφερόμενη πρόταση για τους ασυνειδητοποίητους, κάνουν κακό στον εαυτό τους προκειμένου να μπορέσουν να κάνουν κακό και σε εκείνους που τους αγαπούν.
Δηλαδή ουσιαστικά κάνουν κακό στον εαυτό τους άνθρωποι και με αυτοκαταστροφικές τάσεις και πράξεις, από το δίχως μέτρο τής κακίας τής μέχρι στιγμής υπόστασής τους και του πως εκείνη πράττει.
Το δίχως μέτρο τής κακίας τής μέχρι στιγμής υπόστασής τους και του πως εκείνη πράττει, τουλάχιστον επειδή καταλαβαίνει πολύ καλά ότι εκείνο που τελικά πραγματοποιεί βλάπτει από όλες τις πλευρές όλους όσους αφορά, επισημαίνοντας από μέρους μας για άλλη μια φορά, μέσα σε αυτούς και τον εαυτό της.
Στέλιος Βερναδάκης
Κεφάλαια:
“11 Συνήθεις Συμπεριφορές Στην Οικογένεια”,
“12 Προτεινόμενες Συμπεριφορές Στην Οικογένεια”,
“13 ΗΤΤΩ ΥΠΕΡ ΑΓΑΠΗΣ”.
Γραμμένη Οξυά, Δίπλα Από Το Μνημείο Πεσόντων Πολύ Κοντά Στον Δρόμο Προς Το Καταφύγιο, Όπου Άλλοι Μείναμε Σε Σκηνές Και Άλλοι Στα Κρεββάτια Του, Το ΣαββατοΚύριακο 11-12/10/2025.
