Ο μικρός, μέχρι στιγμής, ανθρώπινος χρόνος ζωής, καθώς και το γεγονός της μελλοντικής κατάστασης ανυπαρξίας ενός ανθρώπου -που σημαίνει ότι δεν μπορεί ο ίδιος από την όποια εμπειρία έχει αποκτήσει, να προσφέρει, κατά κανόνα, “παντοτινά” στην κοινωνία μας- κάνουν δικαιολογημένα τους ανθρώπους ανυπόμονους στις εξελίξεις των γεγονότων.
Για την επικαιρότητα αυτής της οπτικής, τους κάνουν ανυπόμονους στις εξελίξεις των πολιτικών γεγονότων, ή αν προτιμάτε των εκλογικών.
Όμως ο κόσμος μας προχωράει σιγά, σιγά και με συνεχόμενες διορθωτικές κινήσεις και πισωγυρίσματα και γνώμη μου, επίσης, είναι, παρατηρώντας περισσότερο και όχι μόνο από κάποιου είδους αισιόδοξη ματιά, που σίγουρα υπάρχει και αυτή, ότι προχωράει γενικά από το αρκετά καλό προς το αρκετά καλύτερο.
“Αρκετά καλό”, με την έννοια του αποδεκτού, της αποδεκτά, δηλαδή, καλής ζωής, για τον μέσο Έλληνα, σε σχέση και με τους άλλους λαούς.
Σκεπτόμενος έτσι, έχω να πω ότι δεν είναι απαραίτητη για την Ελλάδα η ρηξικέλευθη πολιτική αλλαγή, παρά μόνον η πολιτική, να είναι -ή αν προτιμούν, πολλοί ή κάποιοι, από τους συμπολίτες μας- να γίνει, Δημοκρατική.
Βέβαια, η πολύ μεγάλη πολιτική αλλαγή προς το πολύ καλύτερο θα ήταν υπέροχη, όμως από αυτά που γνωρίζω και που ενδεχομένως να μην γνωρίζω πολλά, δεν βλέπω να υπάρχει μία τέτοια άμεση πολιτική προοπτική.
Τη μεσοπρόθεσμη, όμως, ζητούμενη από τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας μας, υπέροχη, ρηξικέλευθη, πολιτική προοπτική, εκτιμώ, ότι μπορεί να δώσει μελλοντικά, με τη δυναμική της, η Παιδεία της Οικογένειας, σε συνδυασμό και συνεπικουρούμενη από την Εκπαίδευση της Χώρας· ή και μόνο η δυναμική της Εκπαίδευσης· για κάποια πολύ άτυχα, μικρά -σε ηλικία- παιδιά, κάποιων οικογενειών.
Στέλιος Βερναδάκης
