Ποίημα: Η Μαρία, Ή Αλλιώς, Η Μάνα Μου

Φανερά στο ποίημα υπάρχει καλή διάθεση…
Όμως η αφορμή που γράφτηκε, ήταν επειδή χρειάστηκε να πω ότι θα λείψω από την εργασία μου στα κοντά, για την εκταφή της μητέρας μου…
Έτσι, την θυμήθηκα για τα καλά…
Η αιτία που γράφτηκε;
Κοινή για κάθε ποίημά μου, αν και συνήθως, αυτή η αιτία αφορά το παρών.
Η Αιτία Είναι Ότι Η Ίδια, Υπήρξε Πολύ Σπουδαίος Άνθρωπος, Γυναίκα, Μητέρα…
Κι εγώ με κάποιο τρόπο αυτό το βίωσα, το ένιωσα, και το συνειδητοποίησα…
Επιπλέον χαρά μου δίνει ότι αυτή η συνειδητοποίηση έγινε έγκαιρα, πολλά δικά της χρόνια εν ζωή, τόσο ξεκάθαρο ήταν αυτό που έκανε στα παιδιά της…

Μάνα μου, είσαι μία εσύ…
Γιατί; Δεν είσαι μία;
Κι όμως στον κόσμο βρήκα εγώ
Μια πού ‘ναι πάλι μία…

Σου λέω είναι μια κι αυτή…
Π’ ούτε κι εγώ δεν ξέρω
Μ’ αν δεν μου πει, τη μέγιστη
Ευθύνη, γω θα φέρω

Γιατί αυτή είναι γλυκιά
Κι άρα δεν φταίει διόλου
Κάτι μάνα μου θα ‘κανα
Και δεν μιλά καθόλου

Μ’ αν μου μιλήσει στα κοντά
Άπειρο θα ‘βρω θάρρος
Να πω ότι την φώτισε
Της οπτικής σου ο Φάρος

Μιας οπτικής γλυκιάς πολύ
Ζεστής κι αγαποβόλας
Κι όμως την έχει μάνα μου
Την οπτική σου κιόλας

Κι όπως κοιτάει το παιδί
Μάνα που τ’ αγαπάει
Έτσι κι αυτής φαντάζομαι
Ο νους της πως κοιτάει

Μα τι να κάνω μάνα μου
Καθόλου λέει δεν θέλει
Τόσο που αυτός που έχει αυτή
Θα πρέπει να ‘χει μέλι

Να την παιδέψω; Σαν εσέ· 😂
Να στρώσω τη κι εκείνη; 😂
Δεν το μπορώ μανούλα μου
Καθόλου αυτό να γίνει

Και να δοκίμαζα γλυκιά 😂
Σκέψου, τότε, εκείνη 😂
Καυτά φιλιά σαν της ζητώ 😂
Χαστούκια να μου δίνει 😂

Αχ τότε που ‘μουν νιάνιαρο
Σε παίδευα το ξέρω
Και ήσουν κι ολομόναχη
Μικρή κιόλας, το ξέρω

Κι ήμασταν νιάνιαρα κι οι τρεις
Τ’ αγόρια σου τα τρία
Που μόνο πλακωνόντουσαν 😂
Ακόμη και στα αστεία

Μετά που μεγαλώσαμε
Με ζέστη ή με κρύο
Και πάλι πλακωνόμασταν 😂
Πια όμως στο σχολείο 😂

Όμως γλυκιά κατάφερνες
Με την αγάπη σου όλη
Κι όταν το παρακάναμε
Συ να μερώνεις όλη

Μάλλον πως κάτι θά ‘βλεπες
Που μόνο η μάνα βλέπει
Και δεν μας μάλωνες ποτέ
Μον’ έλεγες δεν πρέπει

Και ήταν η αγάπη σου
Κι η γλύκα στη ματιά σου
Που πάντα μας ημέρωναν
Και φέρναν, πιο κοντά σου

Αχ σου τα γράφω μάνα μου
Κι ας μην πια με διαβάζεις
Και πες, την κοπελιά αν μπορείς;
Κοντά μου, να την βγάζεις;

Μα αν δεν θέλει μάνα μου
Θα βρω μια ευκαιρία
Για να της πω πως πάντοτε
Με μένα ήταν κυρία

Μα αν με θέλει η κοπελιά
Κοπέλια, αν δεν της κάνω,
Αιώνια θα το προσπαθώ
Ακόμη κι αν της κάνω 😂

Όμως μου φτάνει και μ’ αυτήν
Να είμαι ‘γω για λίγο
Έστω παρέα να κάνω της
Να την γνωρίσω λίγο

Κι έχω κι ως τότε τον καιρό
Καμάκι να της κάνω
Ρωτώντας την αν θα ‘θελε
Το χέρι να της πιάνω

Όμως το ποίημα είναι για σε
Και γύρω σου γυρίζει
Αχ η ζωή μανούλα μου
Κάθε στιγμή αρχίζει

Και αν δεν είν’ μόνο για σε
Για σε τώρα μιλάω
Για πάντα το κατάφερες
Σφόδρα να σ’ αγαπάω

Όμως το ποίημα, είναι για σε
Στο λέω γλυκιά και πάλι
Αχ τα παιδιά σου αγάπησες
Όσο καμία άλλη

Και αν δεν είν’ μόνο για σε
Κι αν γράφω γω και γι’ άλλη
Είναι π’ αυτή είν’ ιδιαίτερη
Κι η αγάπη μου, η μεγάλη

Όμως το ποίημα, είναι για σε
Κι έχω να πω για σένα
Πως όλα ήταν τέλεια
Η τέλεια ήσουν για μένα

Και έναν στόχο έβαλα
Στον γράφω και θα κλείσω
Να, μόνο· όπως μ’ αγάπησες
Κάποτε ν’ αγαπήσω

Βοηθάει σ’ αυτό που μού ‘μαθες
-Μ’ έπιασε και μιλάω-
Όποιον ‘γαπώ, για πάντοτε
Γλυκιά μου ν’ αγαπάω

Στέλιος Βερναδάκης

Το Λιβάδι Με Τις Παπαρούνες, Κλοντ Μονέ – Ένας πίνακας του σπιτιού μας, στα παιδικά μου χρόνια