9    Γήρας Και Νεότητα

Σύμφωνα με είδηση του europost.gr (https://europost.gr/i-giransi-anastrepsimi-epistimones-xanakanan-nea-ygii-giraia-tyfla-pontikia/) στις 10/11/2023 για την αντιγήρανση στη σύγχρονη εποχή, με πρωταγωνιστή τον καθηγητή γενετικής στο Ινστιτούτο Blavatnik της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ και συνδιευθυντή του Κέντρου Paul F. Glenn για τη Βιολογία της Έρευνας της Γήρανσης David Sinclair και αρθρογράφο τον κ. Pol Charalamp, έχουμε:

««Πιστεύουμε ότι η γήρανση οφείλεται στην απώλεια πληροφοριών από την ικανότητα των κυττάρων να «διαβάζουν» το αρχικό τους DNA, με αποτέλεσμα να «ξεχνούν» πώς λειτουργούν.

Με τον ίδιο τρόπο που ένας παλιός υπολογιστής μπορεί να αναπτύξει κατεστραμμένο λογισμικό.

Το ονομάζω «θεωρία της πληροφορίας της γήρανσης»», τόνισε ο Sinclair

Τα ευρήματα της έρευνας είναι δεδομένο πως θα αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η επιστημονική κοινότητα τη γήρανση και τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεται η θεραπεία των ασθενειών που σχετίζονται με το γήρας.

Το επιγονιδίωμα είναι ο μηχανισμός με τον οποίο το κύτταρο ελέγχει ανά πάσα χρονική στιγμή ποιες γονιδιακές περιοχές του είναι λειτουργικές.

Αποστολή του είναι να ενεργοποιεί και να απενεργοποιεί τα γονίδια.

Όταν λοιπόν ο άνθρωπος επιβαρύνει τον οργανισμό του (κακή διατροφή, έλλειψη ύπνου, κάπνισμα), η κυτταρική διαδικασία καταστρέφεται και οι πρωτεΐνες αποσπώνται από την ανάγκη να επισκευάσουν το DNA.

«Αρχικά δείχνουμε τους λόγους για τους οποίους το λογισμικό καταστρέφεται και εν συνεχεία τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να γίνει η επανεκκίνηση του συστήματος, πατώντας έναν διακόπτη επαναφοράς, ο οποίος και αποκαθιστά την ικανότητα του κυττάρου να διαβάζει ξανά σωστά το γονιδίωμα σαν να ήταν νέο», τονίζει ο Sinclair.

Μάλιστα, υποστηρίζει ότι δεν έχει σημασία αν το σώμα είναι 50 ή 75 ετών, υγιές ή ταλαιπωρημένο από ασθένειες.

Μόλις η διαδικασία ενεργοποιηθεί το σώμα θα αρχίσει να θυμάται τους μηχανισμούς αναγέννησης του και θα είναι ξανά νέο.

Ο Sinclair ξεκίνησε σε ηλικία 39 ετών τις έρευνες σε ποντίκια, στα οποία προσπάθησε να επιταχύνει τη διαδικασία της γήρανσης, χωρίς να τους προκαλεί μεταλλάξεις ή καρκίνο.

Σήμερα μετά από 14 χρόνια έρευνας έχει να λέει ότι η θεωρία του για τη γήρανση είναι σωστή και πλέον ήρθε η ώρα να αντιστραφεί η διαδικασία.

«Αν η θεωρία για τη γήρανση ήταν λανθασμένη θα έπρεπε να έχουμε είτε ένα νεκρό ποντίκι, είτε ένα φυσιολογικό ποντίκι, είτε ένα ποντίκι που έχει καρκίνο», λέει χαρακτηριστικά.»

(…)

««Η αναζωογόνηση δεν επηρεάζει μόνο μερικά όργανα, αλλά είναι σε θέση να αναζωογονήσει ολόκληρο τον οργανισμό του ποντικιού.

Τα αποτελέσματα είναι μια επιβεβαίωση των όσων υποστηρίζει η εργασία μας», σχολιάζει.

Πλέον μένει να φανεί αν και πότε θα αρχίσουν οι κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους.

Είναι προφανές πως στις έρευνες για την αντιγήρανση διοχετεύονται εκατομμύρια δολάρια.

Ο Sinclair ισχυρίζεται ότι έχει επαναφέρει τα κύτταρα σε ποντίκια πολλές φορές, αποδεικνύοντας ότι η γήρανση μπορεί να αντιστραφεί περισσότερες από μία φορές.

Επί του παρόντος το εργαστήριο δοκιμάζει τη γενετική επαναφορά σε πρωτεύοντα θηλαστικά, ωστόσο είναι ακόμη άγνωστο πότε θα αρχίσουν οποιαδήποτε πειράματα σε ανθρώπους.

Το πιθανότερο είναι πως για να πάρει έγκριση ένα εργαστήριο για κάτι τέτοιο θα περάσουν πολλά χρόνια ακόμη…»

 

Να πούμε ότι η αντιγήρανση από μόνη της, αποτελεί και πανάκεια για όλων των ειδών τις ασθένειες.

Έχει παρατηρηθεί ότι οποτεδήποτε κατάφεραν να ξανανιώσουν ποντίκια στο εργαστήριο, συνήθως δηλαδή μόνο τους ιστούς τους και τα όργανα τους, ιστοί και όργανα θεραπεύτηκαν από οποιαδήποτε ασθένεια κι αν είχαν.

Ο ίδιος ο οργανισμός όταν βρίσκεται σε νεανική κατάσταση, μπορεί και αντιμετωπίζει πάντα καλύτερα -αν όχι με επιτυχία- οποιαδήποτε ασθένεια.

Πόσο μάλλον αν θα μπορούν σύμφωνα με το παραπάνω απόσπασμα της είδησης του europost.gr που και ξαναγράφουμε, «να γίνει η επανεκκίνηση του συστήματος»:

«Αρχικά δείχνουμε τους λόγους για τους οποίους το λογισμικό καταστρέφεται και εν συνεχεία τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να γίνει η επανεκκίνηση του συστήματος, πατώντας έναν διακόπτη επαναφοράς, ο οποίος και αποκαθιστά την ικανότητα του κυττάρου να διαβάζει ξανά σωστά το γονιδίωμα σαν να ήταν νέο».

 

10    Μια Άποψη Για Το Γήρας Και Τη Νεότητα

Δεδομένης της θεραπευτικής ικανότητας που θα αποκτηθεί από τους ανθρώπους κατά την εφαρμογή του ξανανιώματος του οργανισμού τους όταν αυτό καταστεί δυνατό στο μέλλον, είναι λογικό να προτείνουμε να προσπαθούν να παραμείνουν εν ζωή όσο μπορούν περισσότερο, οποιαδήποτε ασθένεια κι αν έχει ήδη ο οργανισμός τους.

Για παράδειγμα θα μπορούσαν να έχουν ή να αποκτήσουν πολλά ενδιαφέροντα, θα μπορούσαν να είναι ή να γίνουν αρκετά αισιόδοξοι και θα μπορούσαν να αποφεύγουν όσο μπορούν όλα εκείνα που αναφέρει ο Δρ Κωνσταντίνος Λαζαρίδης στο κεφάλαιο «Εκθεσίωμα», ότι καλό είναι να αποφεύγονται.

Το κεφάλαιο «Εκθεσίωμα» υπάρχει πια στο βιβλίο μας «Υγεία Και Ασθένεια Στον Άνθρωπο», σας βάζουμε όμως το αναφερόμενο απόσπασμά του:

««Μέχρι να φτάσουμε στη χαρτογράφηση του εκθεσιώματος όπως έγινε για παράδειγμα με τη χαρτογράφηση του γονιδιώματος και να μπορέσουμε μέσω αυτής να προλαμβάνουμε κάνοντας συγκεκριμένες εξετάσεις για κάποια ποσότητα χημικής ουσίας που μπορεί να περιέχει τη χρονική εκείνη στιγμή ο οργανισμός μας, ο Δρ Λαζαρίδης συμβουλεύει:

«Η συμβουλή μου είναι να επικρατεί η κοινή λογική.

Υπάρχουν ήδη γνωστά χημικά τα οποία ξέρουμε ότι επιβαρύνουν τον οργανισμό και αυτά θα πρέπει να αποφεύγουμε.

Δεν είναι μόνο ο καπνός του τσιγάρου ή η ρύπανση του περιβάλλοντος.

Όταν ψωνίζουμε τρόφιμα είναι καλό να κοιτάζουμε τα «ψιλά γράμματα» των συσκευασιών.

Θα ήταν καλό να εστιάσουμε κατά το δυνατόν σε βιολογικά προϊόντα, να επιλέγουμε προϊόντα που έχουν τους λιγότερους δυνατούς χημικούς τρόπους επεξεργασίας.

Πρέπει να γίνουμε «υποψιασμένοι» καταναλωτές.

Οι οδοί της έκθεσης βέβαια σε χημικά είναι πολλαπλές αλλά πρέπει να φροντίζουμε να ελέγχουμε όσο περισσότερες από αυτές μπορούμε.»

«Κλείνοντας ο δρ Λαζαρίδης τόνισε -όπως έλεγε ο μέντοράς του δρ Φράνσις Κόλινς, πρωτεργάτης στην αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος, τα γονίδιά μας είναι το «όπλο» που σχετίζεται με νόσους, ωστόσο το εκθεσίωμα είναι η «σκανδάλη» που το κάνει να «πυροβολεί».»

Στη χημεία το ίδιο πράγμα με την σκανδάλη, περιγράφεται από την έννοια του καταλύτη.

Σε μερικές χημικές αντιδράσεις αν δεν υπήρχε ο καταλύτης, αυτές όχι μόνο δεν θα γινόντουσαν ταχύτερα αλλά ίσως και καθόλου, επειδή ο καταλύτης επιτρέπει να διεξαχθεί μία σύνθετη αντίδραση στο περιβάλλον, καταναλώνοντας λιγότερη ενέργεια από αυτό.

Γενικά για να γίνει μία χημική αντίδραση εκτός των αντιδρώντων στοιχείων χρειάζονται και οι κατάλληλες συνθήκες για αυτήν, συνήθως πίεσης και θερμοκρασίας.»

Δηλαδή και εν ολίγοις όσον αφορά συνολικά το εκθεσίωμα να αποφεύγουν την έκθεσή τους τόσο σε ενδογενή όσο και σε εξωγενή χημικά, επειδή αυτά λειτουργούν σωρευτικά για τον ανθρώπινο οργανισμό και ευθύνονται κυρίως για τις χρόνιες ασθένειες που του εκδηλώνονται.

Σύμφωνα δε με τον Αισχύλο στον Προμηθέα Δεσμώτη αλλά και πολλούς πια σύγχρονους επιστήμονες, ο θάνατος είναι νόσος δηλαδή ασθένεια, ή αν προτιμάτε αρρώστια.

Συζητούν οι Ωκεανίδες με τον Προμηθέα σε νεοελληνική απόδοση από τη φιλολογική ομάδα των εκδόσεων Κάκτος, στίχοι 205-268:

Ωκεανίδες:

Όλα φανέρωσέ τα, ιστόρησέ μας,

για ποια σε βρήκε πράξη φταίχτη ο Δίας

και μ’ ένα τέτοιο ντροπιασμένο τρόπο

σκληρόψυχα σε βασανίζει· πες μας,

αν διόλου δε σε βλάφτει αυτός ο λόγος

Προμηθέας:

(…)

Και σ’ αυτό που με ρωτάτε,

για ποιαν αιτία σκληρά με βασανίζει,

καθάρια θ’ απαντήσω. Στου γονιού του

σαν κάθισε το θρόνο, αμέσως τότε

προνόμια στους θεούς διαμοιράζει

ξέχωρα στον καθένα κι εξουσίες

με κλήρο τους δωρίζει, δίχως διόλου

να γνοιαστεί για τους δύστυχους ανθρώπους,

μα είχε στο νου του ακέραιο ν’ αφανίσει

το γένος τους και νέο να ξαναφτιάξει.

Και στην απόφαση του αυτή δεν αντιστάθη

κανείς έξω από εμέ. Δικιά μου η τόλμη·

κι έσωσα τους θνητούς να μην κυλήσουν

συντρίμματα στον Άδη· γι’ αυτό τέτοια

δεινά με βασανίζουν, μέγας πόνος

να τα υπομένεις, φρίκη να τα βλέπεις·

κι ενώ έδειξα συμπόνια στους ανθρώπους,

σπλαχνιά δε βρήκα, μα σκληρά εδώ πέρα

παιδεύομαι, τρανή ντροπή του Δία.

Ωκεανίδες:

Τα πάθη σου όποιος, Προμηθέα, δε συμπονάει,

σκληρόψυχος, πλασμένος από πέτρα·

μακάρι να μην τα ‘βλεπα ποτέ μου,

γιατί η καρδιά μου μάτωσεν ως τα ‘δα.

Προμηθέας:

Ναι, φέρνω λύπηση στους φίλους που με βλέπουν.

Ωκεανίδες:

Μήπως προχώρησες πιο πέρα κι από τούτα;

Προμηθέας:

Θνητούς γ’ έπαυσα μη προδέρκεσθαι μόρον.

Έσβησα από τους θνητούς το φόβο του θανάτου.

Ωκεανίδες:

Το ποίον ευρών τήσδε φάρμακον νόσου;

Ποιο γιατρικό για την αρρώστια τούτη βρήκες;

Προμηθέας:

Τυφλάς εν αυτοίς ελπίδας κατώκισα.

Τους γέμισα τυφλές ελπίδες.

Ωκεανίδες:

Μεγάλο αυτό που δώρισες του ανθρώπου.

Προμηθέας:

Κι ακόμα τη φωτιά τούς έχω δώσει.

Ωκεανίδες:

Κι έχουνε τώρα τη λαμπρή φλόγα οι θνητοί;

Προμηθέας:

Που τέχνες πλήθος απ’ αυτήν θα μάθουν.

Ωκεανίδες:

Γι’ αυτές τις αφορμές λοιπόν ο Δίας…

Προμηθέας:

Με βασανίζει και δε λέει να σταματήσει.

Ισχυριζόμαστε με έναν όμως ξεκάθαρο τρόπο για εμάς ότι ταυτόχρονα και ταυτόχωρα για τον άνθρωπο με το επίτευγμα της αντιστροφής της γήρανσης και της νίκης επί των ασθενειών και του θανάτου, θα πρέπει να νικηθεί από τον ίδιο ίσως και απόλυτα, η κακία του.

Δυστυχώς αν δεν νικηθεί από τον ίδιο και η κακία του, με τη δίχως τέρμα συσσωρευμένη γνώση και ικανότητα που θα αποκτήσει στη θεωρητικά απεριόριστη ζωή του, το πιθανότερο είναι να τείνει να καταστρέφει το περιβάλλον όπου υπάρχει, ζει και αναπνέει, ή να καταστρέφει τους συνανθρώπους του καθώς και τον ίδιο του τον εαυτό, ακόμη πιο άμεσα.

Και ισχυριζόμαστε ότι το πιθανότερο είναι ο άνθρωπος να τείνει να αυτοκαταστρέφεται, γιατί για αυτό πρόκειται η υπόλοιπη φύση με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο κάποτε θα αναγεννηθεί, με ταχύτητα ανάλογη του μεγέθους τής κακίας του.

«Η φιλότητα(αγάπη) συνθέτει τον κόσμο μας και το νείκος(η έριδα) τον αποσυνθέτει», έχει πει πριν από περίπου 25 αιώνες ο αρχαίος Σοφός Εμπεδοκλής.

Και αναρωτιόμαστε μήπως είναι ο ίδιος λόγος, που και ο κάθε άνθρωπος δεν ζει απεριόριστα;

Ή έστω εν μέρει και ασφαλώς όχι δίκαια, που συμβαίνει αυτό μάλλον για όλους μας;

Γράφουμε «και ασφαλώς όχι δίκαια» όχι για το «μάλλον για όλους μας», αλλά τουλάχιστον επειδή συναρτήσει αρκετά όμως περισσότερου χρόνου, αυτό που αρχικώς κάνει ο συνήθης άνθρωπος δύναται να αλλάξει ίσως και εντελώς, εννοούμε πάντα προς το καλύτερο.

Δηλαδή επειδή θεωρούμε ως δικαιότερο το να ζούμε όλοι, όλες όλα για πάντα συνάμα και όπως επιθυμούμε, όταν -κατ’ ελάχιστο- αυστηρά δεν βλάπτουμε ανεπανόρθωτα κανέναν, καμία και κανένα.

Όταν -κατ’ ελάχιστο- αυστηρά δεν βλάπτουμε ανεπανόρθωτα κανέναν, καμία και κανένα και σε πολύ μεγάλο βάθος χρόνου ακόμη κι αν εξακολουθεί εκείνος να είναι περιορισμένος, δύναται αυτό να ισχύσει τουλάχιστον για αρκετούς ανθρώπους.

Ή αν προτιμάτε να ζούμε κατ’ ελάχιστο όλοι, όταν με αυστηρότητα ανάλογη της βλαπτικής μας ικανότητας, δεν βλάπτουμε ακόμη και με απλό τρόπο κανέναν, καμία και κανένα.

Εικάζουμε επίσης συνεχίζοντας τις σκέψεις μας, ότι όσο θα καταφέρνουν οι άνθρωποι με την τεχνολογία άλλα όχι και με την αγάπη και την καλοσύνη να νικήσουν το γήρας, την ασθένεια και τον θάνατο, άλλο τόσο κάποιοι από αυτούς θα το καταφέρνουν με την αγάπη και την καλοσύνη δίχως την τεχνολογία.

Το εικάζουμε επειδή γενικά η φύση, τείνει να ισορροπεί σχηματίζοντας αντίρροπες δυνάμεις, που σιγά-σιγά προχωράνε σε όλο και καλύτερες για τη ζωή συνθήκες ισορροπίας.

Το εικάζουμε δηλαδή βλέποντας και εδώ την εφαρμογή τής παλιντρόπου αρμονίας, που πρωτοπαρατήρησε ο αρχαίος Σοφός των Σοφών Ηράκλειτος.

Το σιγά-σιγά μπορεί να είναι και δισεκατομμύρια χρόνια, τι είναι τα δισεκατομμύρια χρόνια για τη φύση;

Αυτό που μπορεί να παρατηρήσει κανείς στην εποχή μας με την αγάπη, την καλοσύνη και τη συσχέτισή τους με τις ασθένειες, το γήρας και τον θάνατο, είναι ότι οι άνθρωποι στην πολλή νεότητά τους δηλαδή ως παιδιά, αγαπάνε και είναι καλοσυνάτοι κατά κανόνα ή αν προτιμάτε ακριβέστερα κατά κανόνα στην εποχή μας, σε περίσσεια.

Ή τουλάχιστον υπό τις παραπάνω δύο συνθήκες τού κατά κανόνα και της εποχής, αγαπάνε συνήθως περισσότερο από όσο μεγαλώνοντας.

Κατά κανόνα στην εποχή μας όσο πιο μικρός είναι σε ηλικία κανείς τόσο περισσότερο αγαπάει, κάτι που αποδεικνύουν τα πολύ εντονότερα τότε -πάντα και κατά κανόνα- συναισθήματά του, με μέτρο και κριτήριο τον ίδιο του τον εαυτό στο χωροχρονικό του συνεχές.

Όσο πιο μεγάλος είναι σε ηλικία κανείς τόσο πάλι κατά κανόνα στην εποχή μας και λιγότερο αγαπάει με μέτρο και κριτήριο τον ίδιο του τον εαυτό, όμως ίσως και πάλι να αγαπάει πολύ ή έστω αρκετά κανείς.

Μπορεί να αποτελεί αυτό μια ένδειξη για το τι πιθανότατα μας επιφυλάσσει ο κόσμος τής περίσσειας αγάπης και της καλοσύνης, όπως αυτής των πολύ μικρών παιδιών;

Ίσως έτσι να μπορούμε να συσχετίσουμε κάπως την υγεία, τη νεότητα και τη ζωή με την καλοσύνη, με την αγάπη και κυρίως με τον άνθρωπο που όλα αυτά τα βιώνει και τα εκπέμπει εσωτερικά και εξωτερικά;

Ή έστω όλα όσα γράψαμε, μπορεί να αποτελούν μια ενδιαφέρουσα, χρήσιμη και διαφορετική άποψη για την κοινωνία μας;

 

11    Μια Άποψη Για Τη Ζωή Και Το Μονοπάτι Της

Ώσπου να νικήσει η ανθρωπότητα και τον θάνατο, να αναφέρουμε το περίφημο απόφθεγμα του αρχαίου Σοφού Επίκουρου για αυτόν και τον φόβο που προκαλεί.

Ο αρχαίος Σοφός Επίκουρος γενικά, προσπάθησε να διώξει με τη φιλοσοφία του, τον φόβο από τους ανθρώπους.

«Ό φρικωδέστατον οὖν τῶν κακῶν ὁ θάνατος οὐθὲν πρὸς ἡμᾶς, ἐπειδήπερ ὅταν μὲν ἡμεῖς ὦμεν, ὁ θάνατος οὐ πάρεστιν, ὅταν δὲ ὁ θάνατος παρῇ, τόθ’ ἡμεῖς οὐκ ἐσμέν.

Οὔτε οὖν πρὸς τοὺς ζῶντάς ἐστιν οὔτε πρὸς τοὺς τετελευτηκότας, ἐπειδήπερ περὶ οὓς μὲν οὐκ ἔστιν, οἳ δ’ οὐκέτι εἰσίν.»

«Το φρικτότερο λοιπόν από τα κακά ο θάνατος δεν είναι τίποτα για εμάς επειδή όταν εμείς ζούμε ο θάνατος δεν είναι παρών, όταν όμως ο θάνατος έλθει τότε εμείς δεν υπάρχουμε.

Ούτε λοιπόν για τους ζωντανούς ούτε για τους πεθαμένους δεν υφίσταται ο θάνατος, γιατί για τους πρώτους δεν υπάρχει, ενώ οι δεύτεροι δεν υπάρχουν πλέον.»

Επίκουρος, Επιστολή προς Μενοικέα

 

Ωστόσο ο αρχαίος Σοφός Ιατρός Ιπποκράτης που να γράψουμε ότι δεν υστερούσε καθόλου και στη φιλοσοφία σε σχέση πάντα με την ιατρική του τέχνη και επιστήμη, στο έργο του «Περί Διαίτης» κεφάλαιο 4 νεοελληνική απόδοση από τη φιλολογική ομάδα των «Εκδόσεων Κάκτος», αναφέρει στο πνεύμα των αρχαίων Σοφών Ηρακλείτου και Εμπεδοκλέους, καθότι μεταγενέστερος:

«Τα δυο στοιχεία(φωτιά και νερό) έχουν τις ακόλουθες ιδιότητες.

Η φωτιά έχει τη ζέστη και την ξηρότητα, ενώ το νερό το κρύο και την υγρασία.

Ανταλλάσσουν ιδιότητες:

Η φωτιά αντλεί από το νερό την υγρασία, γιατί και η φωτιά περιέχει υγρασία, ενώ το νερό αντλεί από τη φωτιά την ξηρασία, γιατί και το νερό περιέχει ξηρασία.

Αφού η κατάσταση είναι έτσι, απεκκρίνουν αμοιβαία από μέσα τους πολλές και διαφορετικές μορφές σπερμάτων και ζώντων οργανισμών, που δεν μοιάζουν διόλου μεταξύ τους ούτε στην όψη ούτε στη δύναμη.

Επειδή δεν μένουν ποτέ στο ίδιο σημείο, αλλά αλλάζουν συνέχεια παίρνοντας τη μία ή την άλλη μορφή, αναγκαστικά και τα στοιχεία που απεκκρίνονται από αυτά είναι ανόμοια.

Τίποτα απολύτως λοιπόν δεν χάνεται και τίποτα δεν γεννιέται, που να μην προϋπήρξε.

Τα πράγματα μεταβάλλονται με το να ενώνονται και να διαχωρίζονται.

Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι το ον γεννιέται, αυξάνεται κι έρχεται στο φως από τον Άδη και άλλο ον φθίνει και χάνεται από το φως μέσα στον Άδη, γιατί εμπιστεύονται τα μάτια παρά τη νόησή τους ενώ δεν είναι ικανοί να κρίνουν ούτε όσα βλέπουν.

Εγώ όμως προσπαθώ να ερμηνεύω τούτα με τη νόηση.

Έχουν ζωή κι εκείνα (τα όντα του Άδη) και αυτά εδώ (στη Γη).

Αν υπάρχει ζωή δεν μπορεί να υπάρχει θάνατος, εκτός αν όλα πεθάνουν ταυτόχρονα.

Γιατί που θα συμβεί ο θάνατος;

Κάτι που δεν υπάρχει δεν γίνεται να έλθει στη ζωή.

Από που να έλθει;

Όλα τα πράγματα αυξάνουν και μειώνονται μέχρι το ανώτατο ή το κατώτατο δυνατό όριό τους.

Όποτε μιλώ για δημιουργία ή φθορά χρησιμοποιώ τις λέξεις τούτες για τους πολλούς, εννοώ όμως τη συνένωση και τον διαχωρισμό.

Γεγονός είναι ότι δημιουργία και φθορά είναι ένα και το αυτό, όπως επίσης συνένωση και διαχωρισμός· αύξηση και μείωση είναι το ίδιο, δημιουργία και συνένωση επίσης το ίδιο, απώλεια, φθορά και διαχωρισμός είναι ένα και το αυτό· το ένα απέναντι σε όλα και όλα απέναντι στο ένα είναι το ίδιο.

Κι όμως δεν υπάρχει σε όλα καμία ομοιότητα, γιατί η συνήθεια σε αυτά τα πράγματα είναι αντίθετη με τη φύση.»

 

τα πράγματι πολύ πιθανά τέτοια ενδεχόμενα του αρχαίου Σοφού Ιατρού Ιπποκράτη, να πούμε ότι για εμάς έχει πολύ μεγάλη σημασία και η προσωπικότητα που διαμορφώνει ένας άνθρωπος, καθώς και η συνείδηση που αποκτάει για εκείνη.

Φανερά αυτά τα δύο χάνονται όταν πεθαίνει κανείς, ακόμη κι αν δύναται ξανά στο μέλλον αυξανόμενος μέχρι το ανώτατο όριό του και συρρικνούμενος μέχρι το κατώτατο όριο του, με κάποιο τρόπο κάπου ενδιάμεσα να ξαναγεννιέται.

Που όμως και τούτο το όριο, αν υπάρχει η περιγραφόμενη από τον αρχαίο Σοφό Ιατρό και Φιλόσοφο Ιπποκράτη διαδικασία τής αύξησης και της μείωσης μέχρι το ανώτατο ή το κατώτατο όριο των οντοτήτων, σίγουρα ή αν προτιμάτε απλά κατά τη γνώμη μας θα μπορεί να διευρύνεται με τον καιρό του πλήθους των αυξομειώσεων.

Αλλά όπως μάλλον όχι πολύ πλατιά εδώ σκεφτόμαστε, το πρόβλημα είναι κυρίως η συνείδηση που αποκτάει κανείς για την προσωπικότητά του, αν ισχυριστεί ως παρηγορητικό επιχείρημα για τον διαμορφωμένο εαυτό του, το γεγονός πως το ίχνος που του αναλογεί ως άνθρωπος αποτυπώνεται με κάποιο τρόπο στο DNA του ή αν προτιμάτε στον φαινότυπό του, άρα και κατ’ επέκταση αποτυπώνεται και επιβιώνει αν και ισχνότερα στο DNA του είδους του.

Γράφουμε «όπως μάλλον όχι πολύ πλατιά εδώ σκεφτόμαστε» γιατί οπουδήποτε βλέπει κανείς προβλήματα, ισχυριζόμαστε ότι τα βλέπει επειδή η όλη εικόνα στο μυαλό του είναι περιορισμένη χρονικά.

Στο εδώ παράδειγμα ο περιορισμός της είναι ο πεπερασμένος χρόνος ζωής του καθημερινού ανθρώπου.

Συχνά όμως βλέπει και κανείς προβλήματα, όταν δεν σκέφτεται και δεν αντιμετωπίζει τις καταστάσεις στην πληρότητά τους.

Κι ας μπορεί δηλαδή να είναι καλό για εκείνες τις καταστάσεις, για πρακτικούς κυρίως λόγους, να τις βλέπει κυρίαρχα ανάμεσα σε κάποιον πολύ συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντά τους.

Να πούμε επίσης γενικώς, ότι όπως βλέπουμε να ισχύουν τα πράγματα στη φύση, εκείνη κιόλας θυσιάζει το άτομο για το σύνολο ή το είδος του.

 

Στέλιος Βερναδάκης

 

Βιβλίο: “Υγεία Και Φυσικό Δίκαιο”

Κεφάλαια:
“Γήρας Και Νεότητα”,
“Μια Άποψη Για Το Γήρας Και Τη Νεότητα”,
“Μια Άποψη Για Τη Ζωή Και Το Μονοπάτι Της”

 

Φωτογραφία: Διονύσης Πουλής
Σάββατο 11/11/2023 πρωί Προγραμματισμένης Πεζοπορίας Των Εκδόσεων Γη Στον Υμηττό Όπου Ήμασταν Μόνο Ο Διονύσης Κι Εγώ, Αλλά Εκμεταλλευτήκαμε Τη Συνάντηση Την Ίδια Ώρα Μιας Άλλης Πολυπληθούς Πεζοπορικής Ομάδας, Για Να Φανεί Στη Φωτογραφία Ότι Είμαστε Πολλοί!