Τρία, τα αρχικά ραντεβού, για την κοπή της Βασιλόπιτας του Προεδρικού Ορειβατικού Συλλόγου (ΠΟΣ), στο καταφύγιο Φλαμπούρι της Πάρνηθας.
Το πρώτο στην κοινοποίησή τους, στο χώρο στάθμευσης του τελεφερίκ στις 8 το πρωί της χθεσινής Κυριακής.
Το δεύτερο, σε ένα κλασσικό σημείο, λίγο πιο βόρεια από το τελεφερίκ, για να ανέβει κανείς στο καταφύγιο Φλαμπούρι από τη λεγόμενη κόψη.
Το τρίτο, απευθείας στο καταφύγιο με το αυτοκίνητο, που λόγω του αναμενόμενου καιρού, ήταν και το πιο επικίνδυνο και το έκανε μόνος του ο Νίκος, για να φέρει και τη Βασιλόπιτα που ήταν ιδιαίτερα μεγάλη.
Η παρέα του πρώτου ραντεβού, θα ανέβαινε με το τελεφερίκ στο καζίνο και από εκεί, πεζοπορία μέσα από το μονοπάτι -και όχι από τον δρόμο- προς το καταφύγιο Μπάφι και από εκεί προς το καταφύγιο Φλαμπούρι, πάλι από το μονοπάτι.
Τη Δεύτερη διαδρομή, αυτήν της κόψης, την επέλεξαν μόλις 3 Ποσίτες, από τους 17 που τελικά παρευρεθήκαμε εκείνη την ημέρα.
Πριν γελάσετε με την επιλογή των συντριπτικά περισσότερων του ΠΟΣ, μέσα σε αυτούς κι εγώ, να πω ότι λόγω του γεγονότος, εννοώ της αρκετά ηπιότερης πεζοπορίας, ήρθαν άνθρωποι που είχαν να έρθουν σε πεζοπορία μας, ακόμη και έναν χρόνο, εικάζω -όμως με σιγουριά- όχι μόνο για αυτόν το λόγο.
Πρώτοι, στην αναφορά, από σεβασμό 😂, αν εξαιρέσουμε την αναφορά στον Νίκο, οι τρεις κομάντο, Δημήτρης -που ήταν και αυτός που πρωτοδιαφοροποιήθηκε από το αρχικό ραντεβού -σήκωσε μπαϊράκι που λέμε- η Βέρα και ο Στέφανος.
Ίσως, όμως, οι εραστές της πεζοπορίας 😂, να είναι οι δεύτεροι αναφερόμενοι 😂, δηλαδή οι τρίτοι 😂, Διονύσης, Μαρία, Βαγγέλης, Νάσια (εντελώς καινούργια συμμετοχή), Στέλιος (επίτιμος), Σπύρος, Κώστας, Αντιγόνη, Ροζιέ, Νάνσυ, Θάνος, Αλεξάνδρα κι εγώ (Βέρνι).
Τη Βασιλόπιτα, ανέλαβαν για άλλη μια φορά η οικογένεια Νάνσυ, Ροζιέ, Αντιγόνη και ο Διονύσης ευχαριστώντας τους, είπε ότι το ανήγαγαν σε θεσμό.
Και ο ίδιος όμως το απογείωσε σε προσφορά, κάνοντάς μας το τραπέζι, σε ένα γεύμα στο καταφύγιο, που δεν του έλειπε τίποτα -και δεν μιλάω μόνο για την καλή διάθεση της παρέας.
Ίσως δημιουργηθεί έτσι και άλλος θεσμός, για να τον πειράξουμε… 😂
Είχε χιόνι -και στο έδαφος και στον αέρα- έπεφτε δηλαδή και το είχε στρώσει, καθώς και πολύ, πολύ βορεινό αέρα.
Τελευταίοι στο καταφύγιο φθάσαμε εμείς, οι πολλοί, οι γατούλες 😂 και ευτυχώς, ήρθε αρκετά νωρίς και ο Νίκος και πρόλαβε το απαγορευτικό για τα αυτοκίνητα της ανάβασης στην Πάρνηθα…
Πολύ ωραία η χιονισμένη διαδρομή -σίγουρα αξίζει πολύ- και στο καταφύγιο, ήταν υπέροχα.
Μόλις ξαποστάσαμε, έγινε η παραγγελία από τον Διονύση και εγώ κάθισα με τη νεολαία της παρέας, το ζευγαράκι Αλεξάνδρα και Θάνο και απέναντί από την Αντιγόνη.
Σκέφτηκα, δηλαδή, ότι ευτυχώς που το δέχτηκαν, γιατί θα μπορούσα να λέω ότι θέλω και να δείχνουν -από σεβασμό στους μεγαλύτερους- και κατανόηση 😂.
Δεν έλεγα όμως πολλά και ευτυχώς που ο Θάνος ήταν αρκετά ομιλητικός, για να μην τρώμε απλά και μόνον, όπως κάποιες φορές, που μπορεί να τρώει κανείς με πολύ οικεία του πρόσωπα.
Οι υπόλοιποι έκαναν μόνο χαβαλέ.
Φάγαμε και κόψαμε τη Βασιλόπιτα, το φλουρί έπεσε στην Αλεξάνδρα…
Ζεσταθήκαμε και για τα καλά, κάποιοι νομίζω, ήπιαν κιόλας λίγο παραπάνω και κινήσαμε να επιστρέψουμε.
Ο ήρωας Νίκος μόνος του, με το αυτοκίνητο, με τόσο χιόνι και στο βουνό.
Δεν έπρεπε να τον αφήσουμε μόνο του και του πρότεινα να γυρίσουμε μαζί, αλλά αστειεύτηκε με την πεζοπορική μου ιδιότητα, ότι δηλαδή ήθελα να γλιτώσω το περπάτημα, οπότε όπως καταλαβαίνετε, τόσο εγώ, όσο και οι υπόλοιποι, τον αφήσαμε να φύγει μοναχός του… 😂
Εν πάση περιπτώσει, επέστρεψε μια χαρά, ίσως με έπιασαν τα μαμαδίστικά μου, που καθόμουν προηγουμένως με τη νεολαία του ΠΟΣ 😂.
Όλοι οι άλλοι, ενώ προγραμματισμένα θα γυρίζαμε όλοι όπως ήρθαμε εμείς, οι τριτοδεύτεροι 😂, τελικά επιλέχθηκε να γυρίσουμε από τη λεγόμενη διαδρομή της Κορομηλιάς, δηλαδή κατάβαση ελαφρώς ακόμη πιο βόρεια και κατόπιν θα τραβούσαμε νότια για τα αυτοκίνητα στο τελεφερίκ.
Το μόνο ήταν ότι, αυτοί που δεν ήθελαν παραπάνω πεζοπορία, δεν εκφράστηκαν αναλόγως, πιθανότατα επειδή δεν γνώριζαν την καινούργια προτεινόμενη διαδρομή και ταλαιπωρήθηκαν πολύ παραπάνω, από αυτό που είχε προγραμματισθεί.
Φτάσαμε στα αυτοκίνητα, χαιρετηθήκαμε και κινήσαμε για τα σπίτια μας.
Να πω μόνον, για να το γνωρίζετε, ότι όταν έρχομαι και όταν φεύγω, δίνω προτεραιότητα στο να αλλάξω και όχι στο να σας χαιρετίσω, επειδή συνήθως είμαι ο τελευταίος, εκείνος που γενικά καθυστερεί 😂.
Νομίζω τελικά όχι επειδή είμαι καθυστερημένος 😂, αλλά περισσότερο επειδή απολαμβάνω…
Καλό βράδυ και πολλά, πολλά φιλιά σε όλους σας
Στέλιος Βερναδάκης
Φωτογραφία: Διονύσης Πουλής
Πάρνηθα, την Κυριακή 28/01/2024 το Μεσημέρι
