Τμήμα Του Κεφαλαίου “Κβάντα Ελληνικού Συντάγματος”,
Ή Αν Προτιμάτε,
Το Κυρίως Πολιτικό Αίτιο Αποτυχίας Των Πρώην Ανατολικών Χωρών
“Υπέρτατος νόμος της Αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας που θεσπίστηκε από την πρώτη ημέρα λειτουργίας της, ήταν η λεγόμενη “γραφή παρανόμων”.
Και θεσπίστηκε από την πρώτη κιόλας ημέρα λειτουργίας της, προκειμένου να βάλει όριο στην παντοδυναμία του Δήμου, από το πολίτευμα που μόλις εγκαθιδρύθηκε.
Το πολίτευμα που μόλις εγκαθιδρύθηκε δηλαδή τη Δημοκρατία, την άμεση Δημοκρατία με τους σύγχρονους όρους, τη Δημοκρατία με την έννοια του όρου στην Αρχαία Αθήνα.
Ακόμη και στις σύγχρονες αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, χρειάζεται το μέτρο στην παντοδυναμία της πλειοψηφίας των αντιπροσώπων του λαού που αποφασίζουν και σε αυτές το βάζουν οι νόμοι του Συντάγματος.
Όπως ακριβώς καθιερώθηκε και με την επανάσταση στις 3 Σεπτεμβρίου του 1843 το Σύνταγμα στη μοναρχία της τότε Ελλάδας, προκειμένου να βάλει όρια στην παντοδυναμία του μονάρχη, μετατρέποντας το τότε πολίτευμα μας σε Συνταγματική μοναρχία.”
(…)
“Αναφέρουμε ξανά ότι:
“Θεμέλιο της αστικής ή φιλελεύθερης δημοκρατίας είναι το σύνταγμα, το οποίο προβλέπει διάκριση των εξουσιών σε ανεξάρτητα όργανα και εγγύηση των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων για τους πολίτες της, με στόχο κυρίως τον περιορισμό της παρέμβασης του Κράτους στον βίο τους.”
Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν υπάρχει διάκριση των εξουσιών και τα θεμελιώδη ή ανθρώπινα ατομικά δικαιώματα, καταστρατηγούνται.
Ο μαρξισμός στο πρώτο ενδιάμεσο στάδιό του, πριν από τον κομμουνισμό και πριν τη σοσιαλιστική δημοκρατία, δεν αναγνωρίζει ως αξία τη διάκριση των εξουσιών, ούτε το σύστημα των εγγυήσεων του κράτους δικαίου.
Δηλαδή το σύστημα εγγυήσεων κατά τις κρατικής αυθαιρεσίας και υπέρ της ατομικής και πολιτικής ελευθερίας.
Θεωρεί πως η διάκριση των εξουσιών, περιορίζει την πολιτική εξουσία, η οποία είναι η κινητήρια δύναμη της ιστορικής εξέλιξης.
Σύμφωνα με αυτόν όποιος την κατέχει, θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα τής απεριόριστης άσκησής της.
Στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή να έχει την απεριόριστη άσκησή της, ο γενικός γραμματέας του κόμματος.
Δηλαδή αντί για μονάρχης, να λέγεται γενικός γραμματέας.
(σ.σ. Να αναφέρουμε ως υπενθύμιση, ξανά κάτι από τη Βικιπαίδεια:
«Λαϊκή δημοκρατία είναι ο επίσημος όρος που χρησιμοποιήθηκε ιστορικά (και χρησιμοποιείται ακόμη σε Κούβα, Κίνα κλπ) ως ονομασία του πολιτειακού καθεστώτος των κρατών του υπαρκτού σοσιαλισμού, ωστόσο χρησιμοποιείται και από μερικές χώρες που το πολιτικό τους σύστημα δεν έχει καμία σχέση με τον κομμουνισμό, όπως το Μπανγκλαντές.
Συνιστά τον πρώτο τύπο κρατικής οργάνωσης, που οδηγεί στην σοσιαλιστική δημοκρατία, η οποία με τη σειρά της οδηγεί στον κομμουνισμό».
Όμως μια σοσιαλιστική δημοκρατία ενσωματώνει στοιχεία της αστικής δημοκρατίας όπως τη διάκριση των εξουσιών, την κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών και την ύπαρξη πολλών και αντιτιθέμενων πολιτικών οργανώσεων.)
Γράφει σε άρθρο του ο κ. Αντώνης Μανιτάκης, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης:
“Η διάκριση των εξουσιών με την πολιτική της σημασία και άρα με την οργανική θεσμική έννοια του όρου είναι δημιούργημα της αστικής επανάστασης και άρα σχετικά πρόσφατο φαινόμενο.
Με την ουσιαστική ή λειτουργική όμως σημασία του όρου, η ιδέα είναι πολύ παλιά, και απαντάται στον Αριστοτέλη, ο οποίος διέκρινε τρία μόρια στην Πολιτεία, ένα που σκέφτεται και αποφασίζει για τα κοινά, ένα που ασχολείται με τις Αρχές της διοίκησης και ένα που δικάζει.
(…)
Για να εκπληρωθούν οι τρεις αυτές διαφορετικές, ποιοτικά, λειτουργίες του κράτους, με τρόπο που να αποτρέπεται ο δεσποτισμός και η κατάχρηση της εξουσίας με τη συγκέντρωσή τους σε ένα πρόσωπο ή σε ένα κρατικό όργανο, θα πρέπει -κατά τη φιλελεύθερη αντίληψη του κράτους και τη συνταγματική οργάνωση της εξουσίας του- κάθε λειτουργία να έχει ανατεθεί σε διαφορετική κρατική εξουσία και να ασκείται από διαφορετικό κρατικό όργανο.
(…)
Δεσποτική χαρακτηρίζει ο Μοντεσκιέ(1689-1755) κάθε διακυβέρνηση, που δεν γνωρίζει την κατάτμηση και εξισορρόπηση των εξουσιών, μέθοδος που διασφαλίζει την κοινωνική ισορροπία μεταξύ των τάξεων και επιβάλλει στον τρόπο διακυβέρνησης τη μετριοπάθεια.
Τέτοιες ήταν οι θεοκρατικές, οικουμενικές αυτοκρατορίες, της Δύσης και της Ανατολής, όπως η ρωμαϊκή, η βυζαντινή και η Οθωμανική ή παπική κ.ά.
Την αρνούνταν ακόμη τα απολυταρχικά καθεστώτα καθώς και τα πρώην σοσιαλιστικά πολιτικά καθεστώτα, τα οποία οικοδομούσαν την κρατική εξουσία στην αρχή της ενότητάς της και όχι της διαίρεσης ή της κατάτμησής της, σε διάφορες εξουσίες.
Την αρνούνται τέλος, μόνιμα ή περιστασιακά, τα αυταρχικά και τα δικτατορικά πολιτικά καθεστώτα, τα θεοκρατικά ή τα μονοκομματικά.
(…)
Ακριβό δημιούργημα του φιλελεύθερου συνταγματισμού, η αρχή του διαχωρισμού ή της διάκρισης των εξουσιών και η συνεχόμενη λειτουργική διαφοροποίησή τους, έχουν ιστορικά ταυτιστεί, παράλληλα με την άρνηση του δεσποτισμού και της απολυταρχίας, με την έννοια του συντάγματος και της συνταγματικής εξουσίας.
Καταγράφηκε άλλωστε η ιδέα αυτή ρητά στο άρθρο 16 της γαλλικής «Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη» του 1789, που όριζε ότι «κάθε κοινωνία, στην οποία δεν είναι εξασφαλισμένη η προστασία των δικαιωμάτων ούτε καθορισμένη η διάκριση των εξουσιών, δεν έχει διόλου Σύνταγμα».
Κατά τη διακήρυξη, σύνταγμα και διάκριση των εξουσιών ταυτίζονται, δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο, δεν υπάρχει καν σύνταγμα όταν δεν υπάρχει διάκριση των εξουσιών.
Δεν είναι το Σύνταγμα που δημιουργεί τη διάκριση των εξουσιών, είναι η διάκριση που δημιουργεί Σύνταγμα και το χαρακτηρίζει ως τέτοιο.
Η διαφοροποιημένη άσκηση της μίας και ενιαίας κρατικής εξουσίας, προς τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις, που αποκαλούνται κρατικές λειτουργίες, από τρία διαφορετικά κρατικά όργανα (ή κατ’ ιδίαν εξουσίες)· θεωρήθηκε θεμελιώδους σημασίας θεσμική εγγύηση για τον περιορισμό της εξουσίας και την περιστολή της κρατικής αυθαιρεσίας.
Γι’ αυτό και αποτέλεσε και αποτελεί, την ιδεολογική σημαία του πολιτικού φιλελευθερισμού, την πρωταρχική εγγύηση της ατομικής ελευθερίας.”
Ακόμη για τους περιορισμούς των περιορισμών των δικαιωμάτων του πολίτη, υπάρχει στο σύνταγμα η αρχή της αναλογικότητας.
Με λίγα λόγια αυτή εξετάζει αρχικά αν το μέτρο που λαμβάνει το κράτος, είναι κατάλληλο για ένα σκοπό που έχει θέσει (καταλληλότητα).
Αν υπάρχει λιγότερο περιοριστικό μέτρο, που μπορεί να επιτύχει αυτόν το σκοπό (αναγκαιότητα).
Και αν τελικά το μέτρο είναι δυσανάλογο του σκοπού (αυστηρή έννοια αναλογικότητας).”
Και Το Κεφάλαιο Συνεχίζεται…
Βιβλίο: “Άνθρωπος Και Δημοκρατία”
Κεφάλαιο: “Κβάντα Ελληνικού Συντάγματος”
Η Φωτογραφία Είναι Από Ένα Σημείο Στο Όρος Μαίναλο Όπου Κοντά Του Διανυκτερεύσαμε Την Πρώτη Ημέρα Κατά Τη Διάρκεια Τετραήμερης Εκδρομής Με Τον Προεδρικό Ορειβατικό Σύλλογο (ΠΟΣ) Με Διανυκτερεύσεις Σε Σκηνές Τον Οκτώβρη Του 2022
