27 Η Διαμάχη
Υπάρχει μια από την Προϊστορική ακόμη Εποχή διαμάχη μεταξύ Των Ευγενών Και Του Απλού Λαού.
Από Την Εποχή Που Έπαψε Να Υπάρχει η Βασιλεία Ως Τρόπος Διακυβέρνησης, η διαμάχη αυτή εκφράζεται μεταξύ Ολιγαρχικών και Δημοκρατικών, Δημοκρατικών με την έννοια ότι το Κράτος δηλαδή την εξουσία την κατέχει ο Δήμος, ο Δήμος δηλαδή ο Λαός που έχει τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών, άρα και ο απλός λαός και οι ευγενείς χωρίς την οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ τους.
Να γράψουμε ξεκάθαρα ότι δεν εννοούμε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία της εποχής μας, δηλαδή την ολιγαρχική διακυβέρνηση των λίγων με μια όμως επικύρωση από τον λαό του κόμματός τους με τη διαδικασία των εκλογών κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά την άμεση Δημοκρατία με τους σύγχρονους όρους.
Ωστόσο όμως μια καλή διακυβέρνηση αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, είναι τουλάχιστον θεμιτή αν όχι απαραίτητη, για να εξομαλύνει την ξεκάθαρη αδικία τού αποκλεισμού τής συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών, στην καθημερινή για τα κοινά συνάσκησή της και από εκείνους.
Πόσο μάλλον ακόμη περισσότερο, είναι απαραίτητη μια καλή όπως γράψαμε διακυβέρνηση αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όταν για τη συντριπτική πλειονότητα του σημερινού λαού ακόμη και παγκοσμίως, δεν λαμβάνεται καν υπόψη η γνώμη του ίσως και για το οτιδήποτε.
Η διαμάχη αυτή πήρε στους λεγόμενους ιστορικούς χρόνους την πανελλαδική της πολεμική έκφραση στον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος δεν ήταν απλά ένας πόλεμος μεταξύ της Σπάρτης και της Αθήνας με τη συμμετοχή και των συμμάχων τους.
Αλλά ήταν ένας πόλεμος που προκάλεσε η ολιγαρχική πλευρά, επειδή ξεκάθαρα φοβήθηκε επαναστάσεις και στις υπόλοιπες πόλεις-κράτη με ολιγαρχικό πολίτευμα.
Φοβήθηκε επαναστάσεις και στις υπόλοιπες πόλεις-κράτη με ολιγαρχικό πολίτευμα, όπως την επανάσταση που έκαναν οι Αθηναίοι το 462 Προ Χριστιανικής Χρονολόγησης ή αν προτιμάτε το 462 π.Χ., με πρωτεργάτες τους παγκόσμιους ευεργέτες των Λαών Εφιάλτη και Αρχέστρατο, μιας και δημιούργησαν αδιαμφισβήτητα στην πράξη έναν πιο πετυχημένο τρόπο διακυβέρνησης, συνάμα ξεκάθαρα και πιο δίκαιο, τη Δημοκρατία.
Ίσως το πιο δίκαιο με το καλύτερο αποτέλεσμα να πηγαίνουν πάντα μαζί σε βάθος χρόνου, για όλα τα πράγματα.
Οι ευγενείς, δηλαδή οι μετά την κατάργηση της Βασιλείας ολιγαρχικοί, αντλούσαν την ιδιότητά τους από την καταγωγή τους.
Από τους πρώτους όμως κιόλας ιστορικούς χρόνους, ολιγαρχικοί δηλαδή οι λίγοι με δικαίωμα εξουσίας, γινόντουσαν οι πολύ οικονομικά εύρωστοι πολίτες.
Στην εποχή μας τούτο έχει μεταφερθεί στις πολύ οικονομικά εύρωστες εταιρείες, που αν δεν κυβερνούν ή συγκυβερνούν, σε ότι αφορά την οικονομία των λαών κάνουν σε διεθνές επίπεδο ότι συμφέρει τη συντεχνία τους, δίνοντας συνάμα κάτι και στους υπαλλήλους τους ή τον λαό με τους φόρους τους, προσπαθώντας όσο μπορούν να μην τον προκαλούν ώστε να μην υπάρξει η πιθανότητα να εξεγερθεί.
Η λύση φανερά όμως ή αν προτιμάτε κατά τη γνώμη μας, δεν βρίσκεται στο μίσος εκείνης της συντεχνίας που περιγράφουμε, που θα είχε ως πιθανό τελικό αποτέλεσμά του, τη βίαιη επανάσταση εκείνων των ανθρώπων.
Ούτε καν στον αποκλεισμό τους.
Ο Δημοκρατικός άνθρωπος και η Δημοκρατία δεν αποκλείουν κανέναν και καμία προφανώς ούτε τις εταιρείες, όλοι χρειαζόμαστε υπό κάποιες προϋποθέσεις.
Δεν αποκλείουν κανέναν και καμία ακόμη κι αν στρέφονται εναντίον της ίδιας της Δημοκρατίας, όμως πάντα στα πλαίσια τής τήρησης της νομοθεσίας της χώρας που αποτελούν μέρος της.
Δηλαδή εν ολίγοις αν στρέφονται εναντίον της, να στρέφονται αγορεύοντας δια της πειθούς και καθόλου να στρέφονται εναντίον της για παράδειγμα με τρόπους εκφοβιστικούς, ή ίσως ακόμη και αγορεύοντας στην ουσία τους με τρόπους εκφοβιστικούς, πόσο μάλλον με τρόπους κατάφορα εγκληματικούς όπως εκείνους της δικτατορίας, ή των ρατσιστικών ξυλοδαρμών και γενικότερα των ξυλοδαρμών, είτε εκείνοι διακατέχονται από ρατσιστικά κίνητρα είτε όχι.
Αλλά κυρίως ο Δημοκρατικός άνθρωπος δεν μισεί, δεν θα μπορούσε να γίνει πραγματικά Δημοκρατικός άνθρωπος σε θεωρία και πράξη αν μισούσε, ακόμη και αυτούς που τον εχθρεύονται.
Ακόμη περισσότερο όλους τους, τους κάνει μέτοχους της κοινωνίας που ευαγγελίζεται.
Φανερά υπάρχει κάποια σχέση με την κακία που νοιώθει ένας άνθρωπος και την προσπάθεια επιβολής του με μέσα διαφορετικά της πειθούς, η οποία κακία γιγαντώνεται αν προσπαθεί να επιβληθεί και με τρόπους μη νόμιμους είτε στο εσωτερικό της πατρίδας του είτε στον εξωτερικό υπόλοιπο κόσμο.
Ή αν προτιμάτε, υπάρχει κάποια συσχέτιση όλων αυτών με την «αγάπη» που νοιώθει κανείς αποκλειστικά προς τον εαυτό του, αδυνατώντας έτσι ισάξια να αγαπήσει και τους γύρω του ή συχνότατα να μην τους αγαπήσει και καθόλου ή και να μισεί όλους όσους αυτό το αντιλαμβάνονται, φανερώνοντας ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο υπέρμετρο εγωισμό στη συναναστροφή του μαζί τους.
Αντίθετα υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ της αγάπης που νοιώθει ένας άνθρωπος για τους συνανθρώπους του και την αποδοχή των απόψεων τους ή την ανεκτικότητα του προς τους ίδιους και τις πράξεις τους, ή την προσπάθειά του μέσω της πειθούς και μόνο μέσω της πειθούς γενικότερα να τους συνετίσει, όπως έτσι με παρόμοια επιχειρήματα συνετίζει πείθοντας και τον εαυτό του.
Ή ακόμη γενικότερα στο να αποδίδεται η πραγματική Δικαιοσύνη σε όλα όσα αφορούν τους ανθρώπους με την πειθώ και την ελεύθερη επιλογή τους προς τούτο, με μέτρο όμως κυρίαρχο ή αν προτιμάτε απαραίτητη προϋπόθεση, την προστασία του εαυτού τους.
Πάρα ταύτα ακόμη και πρακτικά θεωρούμε αυτονόητο ότι αν δεν έχει κανείς αγάπη στην όποια κριτική ασκεί στην κοινωνία του και τους συνανθρώπους του, καλό θα είναι να έχει τουλάχιστον επιείκεια.
Ας έχει τουλάχιστον επιείκεια, επειδή μπορεί ολόκληρη η εικόνα να είναι πολύ ευρύτερη από εκείνη που φαντάζεται, σε κάποια δεδομένη καυστική του χρονική στιγμή.
Ευρύτερη όπως για παράδειγμα θα μπορούσε να είναι η άποψη πως όταν η εξουσία δεν διαμοιράζεται ισάξια σε όλους τους πολίτες μιας χώρας αλλά αποτελεί προνόμιο των λίγων, σε όσους περισσότερους λίγους διαμοιράζεται -δηλαδή καρπώνονται κομμάτι της- μπορεί να είναι καλύτερα.
Έτσι δηλαδή όπως γράψαμε ότι συμβαίνει με τις πολύ εύρωστες οικονομικά εταιρείες, που αναπόφευκτα η οικονομία τους εξασκεί κάποιο είδος εξουσίας από τα πολύ παλαιά χρόνια, στις κοινωνίες των ανθρώπων.
Στέλιος Βερναδάκης
Βιβλίο: “Άνθρωπος Και Δημοκρατία”
Κεφάλαιο: “Η Διαμάχη”.
