Από Τον Απρίλιο Του 2025 Ολοκληρώθηκε Το Βιβλίο Μας «Υγεία Και Φυσικό Δίκαιο» Και Αν Υπάρξει Κάτι Καινούργιο Σε Κάποια Νέα Έκδοσή Του, Τούτο Κυρίως Θα Αφορά Πιθανές Μικροδιορθώσεις Του Και Όχι Σε Κάτι Το Ουσιαστικό Για Εκείνα Που Ήδη Εκφράζει…
Τελευταία Έκδοση 11 Ιουνίου 2025.
Πρόλογος
Η ιδέα ενός ξεχωριστού βιβλίου για την Υγεία και το Φυσικό Δίκαιο μου γεννήθηκε το 2024 δύο μόλις ημέρες πριν από την ημέρα των γενεθλίων της συγχωρεμένης μητέρας μου Μαρίας, ίσως να είχε τότε πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο τούς πρώτους γενέθλιούς της πόνους η γιαγιά μου Κωνσταντίνα, αστειεύομαι.
Η ημέρα των γενεθλίων της μητέρας μου ήταν επίσης και η ημέρα των γενεθλίων του Παππού μου Παύλου από τον πατέρα μου, Ήρωα της Εθνικής Αντίστασης Κατά Των Γερμανών με πολλά κιόλας Αριστεία από την Πολιτεία και που έζησε με βεβαιότητα περισσότερο από 101 χρόνια.
Το βιβλίο προέκυψε από ένα τμήμα του βιβλίου μου «Αναζητώντας Την Υγεία, Τη Χαρά, Την Ομορφιά, Τη Μακροβιότητα», αφαιρώντας από εκείνο τρία όλα κι όλα κεφάλαιά του και επιμερίζοντάς τα στη συνέχεια σε περισσότερα, μικρότερου μεγέθους, καινούργια κεφάλαια.
Κατόπιν γράφοντας έναν Πρόλογο, μία Εισαγωγή και έναν Επίλογο, η αρχική ιδέα πήρε τη σημερινή της έκφραση.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω περισσότερα πράγματα στον πρόλογο, εκτιμώ ότι το βιβλίο είναι αρκετά μικρό για να έχει κάποιον μεγάλο ή κάποιον ιδιαίτερο πρόλογο, κυρίως επειδή μιλάει το ίδιο για όλα όσα θέλει να πει.
Να προσθέσω όμως αν ίσως έχει ενδιαφέρον, ότι τρεις κυρίως άνθρωποι διαμόρφωσαν στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους, αυτό που είμαι μέχρι σήμερα.
Αυτό που είμαι μέχρι σήμερα με την έννοια του τρόπου σκέψης μου και του τρόπου ζωής μου.
Το διαμόρφωσαν ή βοήθησαν τα μάλα στη διαμόρφωσή του, καίρια οι δυο γονείς μου και ο Αργύρης Τσακαλίας.
Από εκείνους μόνο ο πατέρας μου είναι εν ζωή και θα ήθελα να γράψω τα λιγότερα δυνατά για τον ίδιο.
Η μητέρα μου Μαρία Βερναδάκη και ο Αργύρης Τσακαλίας έστρωσαν τον δρόμο μου παντελώς με αγάπη, πραγματική καλοσύνη και ελευθερία.
Η μητέρα μου κυρίαρχα και με τις τρεις αυτές μαζί υπαρκτές καταστάσεις στην πράξη.
Ο Αργύρης με πολύ μεν αγάπη, όμως σε σχέση με την αγάπη της μητέρας μου κυρίαρχα με ελευθερία και άμεσα ισορροπημένη και αποτελεσματική καλοσύνη για όλους και για όλα, ακόμη και για τον εαυτό μου.
Κατά τη γνώμη μου υπήρξε Σοφός, ή έστω τουλάχιστον μου ταίριαζε πολύ ως άνθρωπος.
Ή ίσως καλύτερα με την έννοια του ακριβέστερα, ταίριαξα την προσωπικότητά μου σε όλα όσα αντιπροσώπευε εκείνος και τα θεωρούσα σωστά ή αν προτιμάτε καταλάβαινα ότι ήταν σωστά, ταιριάζαμε όμως κιόλας πολύ ως άνθρωποι.
Ενδεικτικό του πόσο πολύ ταίριαξα την προσωπικότητά μου σε όλα όσα αντιπροσώπευε εκείνος, είναι το ότι δεν αισθάνθηκα ποτέ ως Στέλιος πως είχα δίκιο σε μία οποιαδήποτε διαφωνία μας.
Θέλετε από καλή προαίρεση, θέλετε από αφέλεια, θέλετε επειδή υπήρξε τόσο πολύ σπουδαίος άνθρωπος σε θεωρία και πράξη, μάλλον συνέβησαν όλα ετούτα μαζί.
Το καθένα δε από τα μόλις παραπάνω, από μόνο του, ενίσχυε και τα υπόλοιπα.
Χρειάζονται τα εμπόδια έτσι ώστε ξεπερνώντας τα να εδραιωθούν στον άνθρωπο η Καλοσύνη, η Αγάπη και η Ελευθερία;
Νομίζω ότι δεν χρειάζονται αν όμως αυτά προκύψουν, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την εφαρμογή τους με μεγαλύτερη μάλλον αξία.
Για την εφαρμογή της Καλοσύνης, της Αγάπης και της Ελευθερίας με μεγαλύτερη μάλλον αξία, που ίσως τη δίνει αυτό που έγραψε ο αρχαίος Σοφός Ιπποκράτης, δηλαδή ότι:
«Από μεν ησυχίης και ραθυμίης ή δειλίη αύξεται, από δε τής ταλαιπωρίης και των πόνων αι ανδρείαι.»
«Από την ηρεμία και την τεμπελιά αυξάνεται η δειλία, από τις κακουχίες και τον πόνο, η ανδρεία.»
Ιπποκράτης
Δηλαδή είναι η ανδρεία που θα πρέπει να λάβει χώρα όταν προκύπτουν εμπόδια, προκειμένου εκείνα ίσως με το χαμόγελο στα χείλη να ξεπεραστούν, που δίνει μάλλον και τη μεγαλύτερη αξία στην εφαρμογή τής Καλοσύνης, της Αγάπης και της Ελευθερίας.
Ενώ παρατηρώντας συνολικά το απόφθεγμα του αρχαίου Σοφού Ιατρού και Φιλόσοφου Ιπποκράτη, βλέπουμε ότι εκτός από την ηρεμία χρειάζεται και η τεμπελιά, για να προκύψει η παραπάνω αναφερόμενη δειλία.
Μπορούμε όμως να υποθέσουμε για την εποχή μας ότι απλά και μόνο με την ηρεμία ως κοντόφθαλμο ανθρώπινο αυτοσκοπό προκύπτει συχνά ασυνείδητα στη ζωή και η παραπάνω τεμπελιά, γιατί φαινομενικά πως να προκύψει μεγαλύτερη πρόσκαιρη ηρεμία από όταν κανείς δεν κάνει τίποτα;
Γράφω «πρόσκαιρη ηρεμία», επειδή βέβαια γνωρίζουμε ότι η απραξία σωρευτικά ή θα οδηγήσει σε αδιέξοδα, ή σε διεξόδους με αρκετά μεγαλύτερο κόπο.
Επίσης γράφω «φαινομενικά», επειδή όταν κανείς δεν αγωνίζεται συνήθως αγωνιά, ή αν προτιμάτε ταράσσεται.
Δηλαδή ταράσσεται κανείς ακόμη κι όταν αγωνίζεται με άδικα και ύπουλα μέσα, τουλάχιστον στην καθημερινότητά του.
Ισχυρίζομαι ότι όταν κανείς αγωνίζεται με άδικα και ύπουλα μέσα, το να ταράσσεται προκαλείται οποτεδήποτε κι αν συμβαίνει αυτό, οπουδήποτε κι αν υπάρχει ο ίδιος.
Για να πω όμως κιόλας τι θαρρώ ότι μπορεί να προσφέρει μελλοντικά τη στέρεη και παντοτινή ηρεμία στον άνθρωπο, αυτό είναι νομίζω να ζει σύμφωνα με τη συνισταμένη των αρετών του, που όπως την αντιλαμβάνομαι ίσως να είναι η δικαιοσύνη με αγάπη.
Η αγάπη είναι φανερό το γιατί.
Η δικαιοσύνη από την άλλη μεριά ίσως μπορεί και βάζει το αντικειμενικό μέτρο, μεταξύ της αγάπης προς τον πλησίον και της αγάπης προς τον εαυτό.
Δηλαδή κατά μία άλλη οπτική ίσως μπορεί αντικειμενικά να της αλλάζει ως διάνυσμα δύναμης που παράγει το καλύτερο δυνατό έργο, την κατεύθυνση που θα αποδοθεί μεταξύ του πλησίον μας και του εαυτού μας.
Δεδομένου ότι σε εκείνη την άλλη οπτική, η ένταση του διανύσματος ή αν προτιμάτε το μέγεθός του, εξαρτάται την κάθε φορά από το πόσο πολύ μπορεί κανείς να αγαπάει.
Μιας αγάπης όπου θα πρέπει ισχυρά από ότι φαίνεται ή θα ήταν το ιδανικό για όλους μας, να είναι συνολικά ισάξια.
Δηλαδή ισόποση στην απόδοσή της, μεταξύ του πλησίον μας και του εαυτού μας.
Η αγάπη όμως είναι κάτι που κυρίαρχα αισθανόμαστε.
«Μπορεί κανείς να δει λάθος, μπορεί να μάθει λάθος, μπορεί ακόμη και να σκεφτεί λάθος, αλλά δεν μπορεί να αισθανθεί λάθος.»
Φιόντορ Ντοστογιέφσκι
Σχολιάζοντας να γράψουμε ότι τούτο το απόφθεγμα του πολύ σπουδαίου Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, νομίζουμε ότι ισχύει κυρίαρχα όταν κανείς αγαπάει.
Και ισχυριζόμαστε ότι ισχύει κυρίαρχα όταν κανείς αγαπάει, επειδή όπως μας επισημαίνει η σύγχρονη ψυχολογία και εκφράσαμε κι εμείς με τον τρόπο μας στο βιβλίο «Άνθρωπος και Δημοκρατία», η κακία ως ασυνείδητο συναίσθημα προκύπτει σε έναν άνθρωπο εν ολίγοις, αναλόγως του πόσο ευχαριστημένος είναι ή δεν είναι γενικότερα στη ζωή του και ειδικότερα στην καθημερινότητά του.
Όπως γράψαμε ίσως να μπορεί η δικαιοσύνη με αντικειμενικό τρόπο να δείχνει προς τα που η προσωπική αγάπη τού ανθρώπου στις κοινωνίες μας καλό είναι να κατευθυνθεί την κάθε φορά, όμως να επισημάνουμε να κατευθυνθεί μόνο όταν θα πρέπει να τις μπαίνει το δίλημμα της εμπράκτου κατεύθυνσης για να συμβαδίζει για παράδειγμα κανείς κάποιες ίσως λίγες ή και περισσότερες φορές με την εποχή του και τους γύρω του ανθρώπους, αλλιώς σύμφωνα και με το προηγούμενο απόσπασμα του πολύ σπουδαίου Φιόντορ Ντοστογιέφσκι ότι δηλαδή «δεν μπορεί (κανείς) να αισθάνεται λάθος», προτείνουμε όσον αφορά την αγάπη του να κάνει ακριβώς ότι αισθάνεται.
Για να βρει κανείς τη δικαιοσύνη με αγάπη, χρειάζεται νομίζουμε μόνο να αγαπάει.
Νομίζουμε ότι κανείς χρειάζεται μόνο να αγαπάει επειδή:
Την κατεύθυνση εκείνης της δύναμης που παράγει το καλύτερο δυνατό έργο δηλαδή την κατεύθυνση της αγάπης , όσο τη στρέφει σταθερά προς τον πλησίον του, τόσο και θα μάθει μελλοντικά από μόνος του, τους άλλους ανθρώπους και τη φύση να τη στρέφει και προς τον εαυτό του.
Όσο τη στρέφει προς τον εαυτό του, τόσο θα μάθει από μόνος του, από τους άλλους ανθρώπους και τη φύση, να τη στρέφει μελλοντικά και προς τους γύρω του.
Ή αν προτιμάτε για το τελευταίο τουλάχιστον στον σύγχρονο άνθρωπο, η πραγματική αγάπη προς τον εαυτό του και όχι η εγωιστική, μπορεί να δίνει το μέτρο της πραγματικής αγάπης προς τον πλησίον του και όχι της ανταλλάξιμης.
Για τούτα λοιπόν και ασφαλώς σε βάθος χρόνου, σημασία για να βρει κανείς τη δικαιοσύνη με αγάπη, ισχυριζόμαστε ότι έχει μόνο να αγαπάει.
Εξυπακούεται ότι το μόνο να αγαπάει, συνεπάγεται το καθόλου να μην δικάζει και συνάμα είναι κάτι το πολύ περισσότερο από αυτό.
Βλέποντας το ελάχιστο στη συνεπαγωγή, κατά τη γνώμη μας όταν δικάζει κανείς σε προσωπικό τουλάχιστον επίπεδο, απομακρύνεται από μια δίκαιη και ατάραχη ζωή.
Όταν «δικάζει» με έναν τρόπο δίχως δυσμενείς επιπτώσεις για εκείνους που «δικάζονται», για να το διαχωρίσουμε θα το καλούμε «κριτική».
Θα πρέπει κανείς κατά τη γνώμη μας για να βρίσκεται σε συμφωνία με τα μόλις παραπάνω και πάντα ως προσωπικότητα, να ασκεί μόνο καλοπροαίρετη κριτική.
Και τούτη επιπλέον να την ασκεί μόνο όταν αισθάνεται την ανάγκη να την ασκήσει.
Πρακτικά δηλαδή να ασκεί κριτική κατά τη γνώμη μας κατ’ ελάχιστο στη σύγχρονη εποχή, προκειμένου να βρίσκεται σε συμφωνία με τα παραπάνω τόσο στον ατομικό του βίο όσο και στον δημόσιο, όταν δεν μπορεί εσωτερικά ορμώμενος να κάνει αλλιώς.
Φανερά έτσι όπως το περιγράφουμε, αφού κανείς ατομικά ως προσωπικότητα δεν επαγγέλλεται δικαστής, δεν θα πρέπει καθόλου μα καθόλου κατά αυτόν τον ατομικό τρόπο της προσωπικής του ζωής, να δικάζει.
Κατά τον δημόσιο πολιτικό τρόπο του βίου του, ασφαλώς και θα πρέπει να έχει για όλα γνώμη και κατά κανόνα να την εκφράζει όσο ακριβέστερα μπορεί, όμως χρειάζεται θεωρούμε πολύ τη γνώμη του αυτή για την κοινωνία που υπάρχει ως μέλος της, να την εκφράζει με λόγια και με έργα στην ουσία τους ευγενικά.
Ή κατ’ ελάχιστο αν προτιμάτε, σεβόμενος περισσότερο τον εαυτό του και τους συμπολίτες του, από ότι ασεβώντας σε εκείνη την ιδέα ή σε εκείνον τον άνθρωπο που θέλει να ασκήσει κριτική.
Σαφώς όμως ένας άνθρωπος, θα πρέπει όσο πιο αυστηρά μπορεί και μόνο όταν χρειάζεται, να στρέφεται εναντίον των ιδεών που εκφράζουν οι γύρω του και ποτέ μα ποτέ εναντίον της προσωπικότητάς τους.
Αλλιώς να προσπαθεί με νύχια και με δόντια, τα μόλις παραπάνω εσαεί να τα καταφέρνει.
Όποτε δε τα καταφέρνει, η γνώμη του αυτή θα είναι εκτιμούμε για τους περισσότερους ανθρώπους βαθέως επιθυμητή τόσο για την πολιτεία που θεωρούνται πολίτες της, όσο ίσως και για τη συνολική φιλοσοφία των σύγχρονων κατοίκων ολόκληρης της Γης.
Αν η έκφραση της γνώμης του επί της ουσίας δεν έχει ευγένεια, δεν πειράζει αν εκείνη βοηθάει στην πνευματική του υγεία.
Πάρα ταύτα νομίζουμε ότι και η πνευματική υγεία ενός ανθρώπου ουσιαστικά και όχι επιφανειακά ή πρόσκαιρα, βοηθιέται -πολύ κιόλας- από έναν ευγενικό τρόπο ζωής.
Η έκφραση της καλοπροαίρετης κριτικής έχει πάντα θετικό αποτύπωμα, προτείνει δηλαδή στην ουσία της λύσεις με έναν πολύ ευγενικό τρόπο και έτσι προχωράει συνολικά από το καλό στο καλύτερο ο κόσμος μας.
Έτσι προχωράει συνολικά από το καλό στο καλύτερο ο κόσμος μας, επειδή με την αγάπη προχωράνε πραγματικά όλα γύρω μας, είτε κοντά μας είναι αυτά είτε μακριά μας, είναι τόσο όμορφη η ζωή.
Θα επιθυμούσαμε να θεωρούνταν αυτονόητη η καλοπροαίρετη κριτική όπως την περιγράψαμε επειδή εκτιμούμε ότι τουλάχιστον κατά κανόνα όλοι ατομικά ως προσωπικότητες κατά αυτόν τον τρόπο είναι ωραίο να συμπεριφερόμαστε και επιπλέον τούτο μόνο όταν χρειάζεται έτσι να κάνουμε, όμως σε καμιά περίπτωση δεν είναι αυτονόητη η καλοπροαίρετη κριτική μάλλον για την πλειονότητα των ανθρώπων.
Αν συνέβαινε να ήταν αυτονόητη, θα μας απασχολούσε στο βιβλίο μόνο το να δικάζει κανείς ως δικαστής, δηλαδή μόνο με το όταν υποχρεούται κανείς για το καλό και των υπόλοιπων συνανθρώπων του να δικάσει, με άμεσες δηλαδή αρνητικές επιπτώσεις για τον κατηγορούμενο.
Και οι κατ’ επάγγελμα όμως δικαστές θα πρέπει κατά τη γνώμη μας να δικάζουν καλοπροαίρετα και έτσι τουλάχιστον θεωρητικά, εκτιμούμε ότι προσπαθούν να κάνουν.
Η καλή προαίρεση ενός ανθρώπου πηγάζει κυρίως από την αγάπη του προς τον συνάνθρωπο και τη μέχρι αποδείξεως του εναντίου εκτίμηση στα έργα του.
Και θα λέγαμε για αυτό ξεκάθαρα ότι όταν δικάζει κανείς ως δικαστής χωρίς να υπάρχει αγάπη τόσο για τον «κατηγορούμενο» όσο και για όσο χρειάζεται για το σύνολο των ανθρώπων, των ζώων και των φυτών στον χώρο και στον χρόνο· ή αν προτιμάτε συναρτήσει των υπόλοιπων ανθρώπων, των ζώων και των φυτών και της εξέλιξης της προσωπικότητας του «κατηγορούμενου» στον χώρο και στον χρόνο· φανερά μένει πίσω στα ίδια χωροχρονικά πλαίσια, η προσωπικότητά του σε δικαιοσύνη.
Το να μπορεί να δικάζει ένας δικαστής χωρίς να μένει πίσω η προσωπικότητά του σε δικαιοσύνη, στον συνδυασμό του χώρου που βρίσκεται την κάθε φορά και την εξέλιξη του χρόνου, φανερά δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
Ανέφερα προηγουμένως ότι για να βρει κανείς τη στέρεη και παντοτινή ηρεμία, απαραίτητη προϋπόθεση ίσως όχι όμως και από μόνη της ικανή, είναι να σκέφτεται και να πράττει με δικαιοσύνη και αγάπη.
Και να επισημάνουμε ότι γράφοντας «με αγάπη», σε όλα μας τα βιβλία, εννοούμε να αγαπάει κανείς με όποιο γεγονός και να συμβαίνει γύρω του.
Να αγαπάει κανείς με όποιο γεγονός και να συμβαίνει γύρω του, με ένα κόστος όμως που οτιδήποτε αρνητικό κι αν προκύπτει στη ζωή του, οτιδήποτε αρνητικό που ουσιαστικά προκύπτει στη ζωή του από την κακία των γύρω του ή από την κακία του ίδιου προς τον εαυτό του, αν το επιθυμήσει να υπάρχει η δυνατότητα να αντιστρέφεται όσον αφορά την πνευματική και τη σωματική του υγεία.
Η αγάπη ως προϋπόθεση στη ζωή του, θα του δώσει και τον καθημερινό δίκαιο σκοπό του σε αυτήν, καθώς και την αναζήτηση του καθημερινού δίκαιου μέσου για να πραγματοποιηθεί εκείνος.
Ένας τέτοιος πρακτικά προτεινόμενος τρόπος ζωής είναι συνειδητά και πάντα κρατώντας κανείς τις ισορροπίες στη ζωή του, όχι να επιδιώκει τις κακουχίες και τον πόνο· αλλά αν τούτες προκύψουν όποτε κι αν προκύψουν, να σηκώνει την κάθε φορά χωρίς δισταγμό το γάντι, δηλαδή να δραστηριοποιείται θαρρετά αναλόγως με τα προηγούμενα.
Όμως ούτως ή άλλως πάντα θα υπάρχουν με τον τρόπο τους για τον κάθε άνθρωπο οι ευκαιρίες τής ανδρείας κατά τη διάρκεια του βίου του.
Τούτο είναι κάτι που φανερά μπορεί να προκύπτει ακόμη και μόλις με τη στάση του στα πιθανά ενδεχόμενα της φαντασίας του, όταν σε κάτι για παράδειγμα που του προκαλεί ανασφάλεια ο ίδιος δεν δειλιάζει τεμπελιάζοντας, αλλά δραστηριοποιείται κατά κανόνα άμεσα και ορμητικά αρχικά κατανοώντας το.
Επίσης ο Αργύρης Τσακαλίας όλα εκείνα τα παρομοίως όμορφα με την αγάπη, την καλοσύνη και την ελευθερία που βίωσα και βίωνα από τη μητέρα μου, τα έντυσε χωρίς πιθανότατα να το γνώρισε, με ένα στέρεο και ισχυρότατο θεωρητικό γνωστικό πλαίσιο.
Αυτό το θεωρητικό γνωστικό πλαίσιο μάλλον ασθενώς προσπαθώ να δώσω στον μέσο αναγνώστη και στη μέση αναγνώστρια με τα βιβλία μου, επειδή νομίζω πως έμαθα κληρονομώντας από το πράγματι σθεναρής επιλογής μου περιβάλλον, μια κάποια οπτική του.
Γράφω μάλλον ασθενώς επειδή το ίδιο θεωρητικό πλαίσιο στη ζωή μου το έλαβα με εξαιρετικά μεγάλη ένταση, προσπερνώντας πολλά και διαφορετικά γεγονότα του παρελθόντος, που τις συνέπειές τους συναντώ ακόμη και σήμερα δίχως ορατό χρονικό ορίζοντα επίλυσής τους.
Χρειάζεται νομίζω εδώ να προσθέσω ότι κυρίως από τον πατέρα μου, διδάχτηκα βιώνοντας και την άλλη πλευρά των ανθρώπων, όπως την αντικρύζω κάποιες ημέρες έως σήμερα.
Εκείνη δηλαδή που είναι αντίθετη της αγάπης και της καλοσύνης, ενώ νομίζω ο κάθε άνθρωπος βαθιά μέσα του, θα ήθελε πάντα να αγαπάει και να είναι καλός για όλους, για όλες και για όλα.
Δεδομένου τούτου μπορεί κανείς πολύ εύκολα να προβλέψει ή τουλάχιστον προβλέπω εγώ και προλέγω, ότι το μέλλον του κόσμου μας προμηνύεται σε βάθος χρόνου πανέμορφο.
Του δε πατέρα μου μιας και τον ανέφερα, εκτιμώ ότι θα είναι έτσι και το εγγύς μέλλον του, αν δεν συμβαίνει ήδη.
Όλοι οι άνθρωποι προχωράνε και το καλύτερο είναι να συμβαίνει με τον τρόπο που επιλέγουν εκείνοι.
Φυσικά όμως όταν δεν βλάπτουν τους συνανθρώπους τους, ή και κατά τη γνώμη μας και ολόκληρη την έμβια ύλη χωρίς απόλυτη και προφανή βιολογική ανάγκη, καθώς και την άβια ύλη δίχως χρησιμότητα συμπεριλαμβανομένου στη χρησιμότητα και το αισθητικό της κάλος ως αποτέλεσμα.
Αν αυτά που κάνουν στους συνανθρώπους τους τους βλάπτουν και αδυνατούν να το δουν ή το βλέπουν και δεν θέλουν να το αναγνωρίσουν στον εαυτό τους πράττοντας αναλόγως, τότε τουλάχιστον κατά τη γνώμη μας οι αποδέκτες του κακού τους άνθρωποι αν δεν μπορούν να εξομαλύνουν τις καταστάσεις, θα πρέπει να κρατήσουν τις αποστάσεις τους.
Θα πρέπει να κρατήσουν τις αποστάσεις τους για πάρα πολλούς λόγους, διατηρώντας όμως συνάμα την πηγαία ή με προσπάθεια ευγένειά τους.
Διαφορετικά ας κάνουν ότι μπορούν όταν και μόνο όταν υποχρεωτικώς συναναστρέφονται, όροι και οι δύο νομίζουμε κυρίαρχοι αν όχι απαραίτητοι, για την ομαλή άμεση σχέση τους και τη δίχως πολύ έντονα προβλήματα εξέλιξή της.
Τη συγκεκαλυμένη που προέκυψε μέχρι τον Ιούνιο του 1996 κακία του εαυτού μου, μου την έδειξε με σκοπό να την εξαλείψω ο πολύ Σπουδαίος συγχωρεμένος πια Αργύρης Τσακαλίας, αναλαμβάνοντας πλήρως για αυτό το τίμημα.
Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι το ίδιο έκανε εδώ και πολλά χρόνια για πολλούς συνανθρώπους μας, πιθανότατα από όταν στοιχειωδώς ωρίμασε ως άνθρωπος, από τόσο δηλαδή νωρίς στη ζωή του.
Το έκανε δε νομίζω για όλους όσους τον πλησίαζαν, με την προϋπόθεση να θέλουν να μάθουν και να βελτιώσουν με τη βοήθειά του ιδανικά με τη διακριτική βοήθειά του, τον εαυτό τους.
Και το έκανε με βεβαιότητα αυτό όσο μπορούσε περισσότερο, μέχρι δηλαδή οι γύρω του τελικά να αποφασίσουν να φύγουν μακριά του, ή να αρχίσουν να τον αποφεύγουν παντελώς.
Εν κατακλείδι ο λόγος που προσπάθησα να γράψω όλα αυτά τα βιβλία περί Υγείας είναι επειδή ισχυρίζομαι ότι η βάση όλων όσων αναζητάει κανείς στη ζωή του συνειδητά ή ασυνείδητα, μπορεί να αποτυπωθεί ή τουλάχιστον να συσχετισθεί με την εύρεση και τη μελλοντική διατήρηση από τον ίδιο της ουσιαστικής του Υγείας.
Τα οποία αυτά συνειδητά ή ασυνείδητα ζητούμενα της ζωής του συμβάλλουν -αν δεν δημιουργούν αποκλειστικώς- και σε όλα τα υπόλοιπα εκ φύσεως σφόδρα επιθυμητά στοιχεία τού χαρακτήρα του.
Σφόδρα επιθυμητά στοιχεία του χαρακτήρα του τόσο από τον ίδιο για την προσωπικότητά του, όσο και από όλους εκείνους τους πολύ καλούς ανθρώπους, που θα βρίσκονται όσο θα ζει ή όσο θα ζουν στο πλάι του.
Για αυτό και θεωρώ τον Ασκληπιό που θεράπευε σύμφωνα με τη Μυθολογία απόλυτα τους ανθρώπους με τρόπους που όταν υπήρχε η δυνατότητα συμπεριλάμβανε και τη δράση τους, είτε ως θεό τον αναλογίζομαι είτε ως άνθρωπο, τον ευγενέστερο όλων όσων μπορώ να φανταστώ.
Γράφω «που θεράπευε σύμφωνα με τη μυθολογία απόλυτα τους ανθρώπους», επειδή πραγματοποιούσε με τρόπους πλήρως εναρμονισμένους με τη βαθύπλουτη και πολυποίκιλη Φύση ίσως αυτός να είναι ο πραγματικά βαθύς πλούτος της, Ιάσεις ακόμη και για ασθένειες όπως ο θάνατος.
Καλή σας ανάγνωση…
Βιβλίο: “Υγεία Και Φυσικό Δίκαιο” – Εκδόσεις Γη – Έκδοση Ιουνίου 2025 – (e-Βιβλίο PDF)
Βιβλίο: “Υγεία Και Φυσικό Δίκαιο” – Εκδόσεις Γη – Έκδοση Ιουνίου 2025 – (e-Βιβλίο EPUB)
Σας βάζουμε και την Έκδοση του Δεκεμβρίου του 2023 του Μητρικού Βιβλίου Που Προέκυψαν 8 Αυτόνομα Νέα Βιβλία και που μέσα σε εκείνα είναι και το “Υγεία Και Φυσικό Δίκαιο”, επειδή υπάρχουν πράγματα εκεί που πρώτη φορά γράφτηκαν και χρησιμοποιήθηκαν χωρίς την παραμικρή αναφορά από άλλους.
Στέλιος Βερναδάκης
